ซีซั่น 2 ตอนที่ 10 คิดถึง

ในจักรวรรดิโอลิวีเย่ร์นั้นจัดงานเฉลิมฉลองขึ้นมายาวนานหลายเดือนแล้วตั้งแต่ที่ท่านดยุควีไซร์ชนะสงคราม ประชาชนทุกคนของจักรวรรดิต่างสรรเสริญและยินดีกับชัยชนะของท่านดยุค จนที่ด้านหน้าคฤหาสน์วีไซร์มีผู้คนจำนวนมากหอบหิ้วดอกไม้ไปวางเอาไว้เพื่อเป็นการแสดงความยินดีกับท่านดยุคผู้เก่งกาจและกล้าหาญ

“นี่คือเรื่องที่น่ายินดีนะคะท่านพี่..”

เดวากล่าวกับสามีของเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ในขณะที่โอทีสอ่านหนังสือพิมพ์ของวันนี้อยู่

“ข้าก็ไม่ได้บอกว่ามันไม่น่ายินดีสักหน่อย”

เดวาเลิกคิ้วขึ้นสูงเล็กน้อย

“ท่านหญิงกล่าวว่าดยุคแห่งวีไซร์กำลังเดินทางไปที่แกรนด์ดัชชีการปกครองของ เซอร์เลเซิน และในยามนี้ข้าคิดว่าแมดดี้และเอสเตบันน่าจะพบเจอกันแล้ว”

โอทีสลดหนังสือพิมพ์ในมือลงก่อนที่เขาจะมองหน้าภรรยา

“แล้วอย่างไรกัน? แมดดี้ของข้าน่ะ ไม่มีทางใจอ่อนกับบุรุษที่ทอดทิ้งนางไปตั้งหลายปีหรอกนะ”

เดวาถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย

“แล้วใครกันคะที่ทำให้ดยุคแห่งวีไซร์ต้องนำทัพไปออกรบ ไม่ใช้ท่านพี่อย่างนั้นหรือ? ท่านสั่งให้เขาไปออกรบเพราะว่าเขาบุกมาหาแมดดี้ในคืนนั้น โอทีสข้าจะไม่ทนแล้วนะคะกับความอคติของท่าน ข้าต้องการให้มิก้าอยู่ที่นี่อย่างมีเกียรติ จะด้วยเหตุผลใดก็ตามหากแมดดี้ยินยอมแต่งงานกับดยุค ข้าก็เต็มใจยกลูกสาวของเราให้เขาค่ะ”

เดวายื่นคำขาดกับสามีในขณะที่โอทีสเลือกจะมองไปทางอื่น

เขาก้มศีรษะลงอย่างอับจนในคำพูด

“เราไม่ได้อยู่ค้ำฟ้านะที่รัก วันหนึ่งท่านและข้าเราต่างก็ต้องตายด้วยทางใดก็ทางหนึ่ง แล้วหากเราเป็นอะไรไป แมดดี้จะอยู่กับใครกันคะ..ให้นางมีสามีที่รับช่วงดูแลนางต่อจากเราเถอะค่ะ ในยามนี้หน้าที่ของเราคือการเลี้ยงดูมิก้าให้ดี หากแมดดี้แต่งงานกับ  ดยุคจริงๆ มิก้าก็จะกลับมาอยู่ที่นี่ ที่เรเซเดนตามที่ท่านต้องการ..อีกทั้งในบางทีแมดดี้อาจจะมีหลานที่น่ารักให้เราอีกหลายๆ คนก็ได้ค่ะ ท่านจะคิดมากเรื่องที่แล้วมาทำไมกัน..”

ดวงตาของโอทีสนั้นทั้งสับสนและพร่ามัว เขามองหน้าของภรรยาก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ลง

“ข้า..ทำไม่ถูกอย่างนั้นหรือ ที่ผ่านมาข้าแค่ต้องการปกป้องเกียรติของลูกสาวข้า..ข้าทำอะไรผิดอย่างนั้นหรือเดวา”

เดวายื่นมือไปโอบกอดสามีของเธอเอาไว้

“ท่านไม่ได้ทำผิดในฐานะของสามีเลยค่ะ ท่านปกป้องลูกของเราได้เป็นอย่างดีแต่ในฐานะของพ่อ..ท่านให้อิสระกับแมดดี้น้อยไปหน่อย เมื่อได้ลองมาย้อนดูเราทั้งคู่เป็นห่วงนางมากเกินไป นางควรจะได้ใช้ชีวิตในช่วงวัยแสนสวยงามของนางอย่างมีความสุขมากกว่านี้ ไม่ควรที่จะถูกบังคับให้อยู่ในรั้วของเรเซเดนเช่นที่ผ่านมา แล้วพอนางมีลูก..นางก็จะต้องมานั่งระแวดระวังชื่อเสียงของลูกสาวนางอีก ที่แมดดี้พามิก้าไปที่แกรนด์ดัชชี ท่านคิดว่านางพาไปเพราะอะไรกันคะ หากไม่ใช่เพราะนางไม่อยากให้ลูกสาวต้องเติบโตมาไร้อิสระเหมือนกับนาง..แมดดี้เป็นเด็กดีนะคะ เราควรจะปล่อยให้นางได้เลือกทางเดินชีวิตของตัวเองบ้าง”

โอทีสซบลงบนไหล่ของภรรยาก่อนที่เขาจะร้องไห้ออกมาเสียงดัง

“ข้าไม่อยาก..อะ..อึ่ก ยกแมดดี้ให้คนอวดดีแบบนั้นนี่ ฮือ!!”

เดวาส่ายหน้าเบาๆ นี่สามีหรือว่าลูกชายของเธอกันนะ

“ที่รัก คนอวดดีที่ท่านว่าคือพ่อของมิก้าหลานรักเรานะ ถึงแม้จะไม่ชอบเขาแต่ก็ปฏิเสธความเก่งกาจของดยุคไม่ได้เลยนี่คะ ท่านส่งเขาไปรบนะคะ ส่งเขาไปที่สงครามที่เขาอาจจะตายก็ได้..ท่านคิดว่าเขาไม่มีหัวใจหรืออย่างไรกัน ท่านทรมานเขามามากพอแล้วเพราะอย่างนั้น..หยุดความห่วงของท่านเอาไว้แค่นี้แล้วส่งมอบแมดดี้ให้กับดยุคด้วยดีเถอะค่ะ”

โอทีสมองหน้าของเดวา..

“ข้าไม่มีทางเลือกแล้วอย่างนั้นหรือ?”

“มีค่ะ ยังมีเซอร์กรีนที่ยังว่างตั้งสองคน..”

โอทีสส่ายหน้าไปมา

“คนหนึ่งเจ้าชู้ อีกคนซื่อบื้อเช่นนั้นข้าไม่เอาด้วยหรอก”

เดวาหัวเราะออกมา

“เช่นนั้นก็ไม่มีแล้วค่ะ มีแค่ดยุควีไซร์เพียงผู้เดียวเท่านั้น”

ถึงแม้ไม่อยากยอมรับ..แต่เจ้าเด็กอวดดีคนนั้นก็เก่งกาจมากจริงๆ หากว่าเขาวางมือของแมดดี้ลงบนมือของเจ้าเด็กนั่น..อย่างน้อยที่สุดแมดดี้ของเขาจะได้เป็นดัชเชส ท่านหญิงไดอาน่าเองก็เป็นแม่สามีที่ชื่นชอบแมดดี้มากทีเดียว ปัญหาเรื่องแม่สามีกับลูกสะใภ้ก็จะไม่มี..

โอทีสจนปัญญาแล้ว เขาหาข้ออ้างที่จะไม่ยกแมดดี้ให้   เอสเตบันไม่ได้เลยจริงๆ

....................

“ใช่ครับ..ท่านแลนดรีให้ข้าสืบเรื่องของเลดี้เลเซินตลอดเลยครับท่านอาดาล หากท่านแลนดรีหายตัวไปท่านควรจะไปตามหาท่านแลนดรีที่แกรนด์ดัชชีเลเซินนะครับ”

หลังจากที่ใช้เวลาร่วมสัปดาห์ในการสืบข่าวเจ้าน้องชายของเขา สุดท้ายแล้วอาดาลก็ได้ความว่าแลนดรีน่าจะเดินทางไปที่แกรนด์ดัชชีการปกครองของเลเซิน

เลดี้เลเซิน..นี่อย่าบอกนะว่าน้องชายของเขาตกหลุมรักสตรีผู้นั้น

ดาเนียมิได้งดงามจับสายตาขนาดที่ว่ามองเห็นครั้งแรกแล้วจะรู้สึกตกตะลึงดังเช่นเลดี้เรเซเดน แต่ทว่าเมื่อนางยิ้มออกมา นั่นแหละจุดขายของนางเลยนางมีรอยยิ้มที่งดงามมากจริงๆ และไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ที่แลนดรีจะหลงเสน่ห์ที่ร้ายกาจนั่น..

อาดาลใช้เวลาเดินทางไปยังแกรนด์ดัชชีเลเซินหลายสัปดาห์เลยทีเดียว เขาไม่ได้เร่งรีบอะไรเพราะแบบนั้นเขาจึงเดินทางไปแวะพักไป

เบื้องหน้าของเขาคือคฤหาสน์เลเซิน เขาขี่ม้าไปอีกพักหนึ่งเพื่อหาที่พัก แต่แล้วก็มาพบกับท่านดยุควีไซร์ที่กำลังวิ่งเล่นกับเด็กน้อยผู้หนึ่งอยู่

อาดาลไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเท่าไหร่ว่าคนอย่างท่านดยุคจะอ่อนโยนได้มากขนาดนั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กน้อย

อีกทั้งเด็กคนนั้นยังมีเส้นผมสีเงิน..สีเดียวกันกับท่านดยุค สัญญาลักษณ์ที่แสนเด่นชัดของตระกูลวีไซร์

“ท่านอาแดนดรี”

มิก้ากล่าวออกมาพร้อมกับชี้ไปทางอาดาล เขากระโดดลงจากหลังม้าแล้วเดินเข้าไปหาท่านดยุค

“ลมอะไรหอบเจ้ามาถึงที่นี่กันอาดาล”

อาดาลนั่งลงเบื้องหน้าของมิก้า

“เหมือนท่านมากกว่านะครับ ดูท่าว่าจะดื้อใช่ย่อยเลย..”

มิก้ายื่นมือมาจับแก้มของอาดาล

“ท่านอาแดนดรี ไปมาไหนมาคะ..”

“ลูกรักนี่ไม่ใช่แลนดรีแต่เป็นอาดาลต่างหาก”

ยังไม่ทันที่เอสเตบันจะได้แนะนำตัวของอาดาลเสร็จ ดาเนียก็เดินมาพร้อมกับตะกร้าผลไม้ในมือ

“แลนดรี ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ข้าจำได้ว่าข้าให้เจ้าไปเก็บไข่ไก่..”

อาดาลวิ่งเข้าไปหาดาเนียก่อนที่เขาจะสวมกอดดาเนียในอ้อมแขนเอาไว้แน่น

“คิดถึงจังเลย..”

“คิดถึงอะไรกันเราก็อยู่ด้วยกันตลอด นี่ท่านเป็นอะไรไป”

เอสเตบันกลอกตามองบนก่อนที่เขาจะอุ้มมิก้าขึ้นมา

“เราไปขี่ม้ากันดีกว่าลูกรัก พ่อคิดว่าอีกไม่นาน..สงครามน่าจะเกิดขึ้นตรงนี้ล่ะ เราหนีก่อนดีกว่า”