ซีซั่น 2 ตอนที่ 8 ข้าจะสอนเจ้าเอง

“เอส..”

แมเดอลีนเรียกชื่อของเอสเตบันออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเท่าไหร่นักที่อยู่ๆ เขาก็เข้ามาโอบกอดที่ด้านหลังของเธออย่างไม่ทันให้ได้ตั้งตัว

“ลูกไปแล้วแมดดี้..”

ปลายจมูกของเขาฝังลงไปที่ลำคอของแมเดอลีนเบาๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะหว่านพรมรอบจูบไปทั่วทั้งลำคอ เขากระชับร่างเธอเข้ามาแนบชิด แผ่นอกของเขาแข็งแกร่งดังหินผา แต่เธอกลับรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แทรกซึมเข้ามาในทุกครั้งที่ฝ่ามือของเขาลูบไล้ที่ตามเอวและสะโพกของเธอ

“เอส ข้าต้องจัดการทำงานบ้านก่อนค่ะ..”

แมดดี้กล่าวเสียงแข็งพร้อมกับหันหน้ามามองใบหน้าของสามี

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความรู้สึกมากมาย แมดดี้ของเขานั้นน่ารักมากกว่าใครทั้งนั้น ในช่วงเวลานี้เขาไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดเลยแม้แต่น้อย ที่ถึงแม้ว่าความต้องการของเขานั้นจะพุ่งสูงขึ้นมาแต่ว่าแมดดี้ไม่ยินยอมทำตามใจเขา

เอสเตบันคิดว่าในช่วงนี้คือช่วงเวลาสุดแสนจะพิเศษ ที่เราจะได้อยู่ตามลำพังและใช้ชีวิตเหมือนกับสามีภรรยาทั่วๆ ไป เพราะเมื่อเขาพาเธอเดินทางกลับไปที่เมืองหลวงเมื่อไหร่ เราจะไม่ได้ใช้ชีวิตที่แสนเรียบง่ายเช่นนี้อีก

เธอจะเป็นดัชเชสและเขาคือท่านดยุค มิก้าคือว่าที่เลดี้ของวีไซร์..แต่หากท่านบารอนไม่ยินยอมเขาก็ยินดีที่จะให้มิก้าใช้ชื่อตระกูลเรเซเดนต่อไปอย่างไม่คิดอีดออด

“เจ้าอยากจะกลับไปที่เมืองหลวงเมื่อไหร่กันแมดดี้”

แมเดอลีนเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย เธอกำลังล้างผักที่พึ่งเก็บมาจากหน้าบ้าน

กลับไปที่เมืองหลวงอย่างนั้นหรือ?

แมดดี้มองหน้าสามีของเธอก่อนจะส่งยิ้มหวานราวกับน้ำผึ้งให้เขา

“ที่ข้าพามิก้ามาที่นี่มีเหตุผลสองข้อด้วยกัน ข้อแรกข้าไม่อยากให้นางพบเจอสายตาที่กระหายใคร่รู้ของผู้อื่น ข้าไม่อยากให้ลูกสาวตกเป็นเป้านินทาแล้วยิ่งนางมีเส้นผมสีเงินที่ดูก็รู้ว่านางคือลูกสาวของใครแล้ว ข้ายิ่งไม่อยากให้มิก้าแบกรับความกดดันนั้นเอาไว้..”

เอสเตบันพยักหน้า

“เช่นนั้นในข้อแรกเจ้าก็เลิกกังวลไปได้เลยเพราะทันทีที่เราแต่งงานกัน คำกล่าวพวกนั้นจะไม่มีใครหน้าไหนกล้ากล่าวออกมาอย่างแน่นอน..มิก้าจะถูกจดจำในฐานะว่าที่เลดี้ของวีไซร์..เจ้าเลิกกังวลเรื่องนั้นไปได้เลยที่รัก แล้วอีกข้อเหตุผลที่เจ้าพามิก้ามาที่นี่คืออะไรกัน”

แมเดอลีนก้มหน้าลงเล็กน้อย เธอไม่กล้ามองหน้าของเขาด้วยซ้ำ..

“อีกเหตุผลก็คือ..ความกลัวทำให้ข้าต้องพาลูกสาวมาที่นี่”

เอสเตบันเดินเข้าไปหาแมดดี้อีกครั้งหนึ่ง

“เจ้ากำลังหวาดกลัวสิ่งใดกันแมดดี้..ใครหน้าไหนที่กล้าข่มขู่เจ้า ข้าจะไปจัดการมัน..”

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ ไม่มีใครมาข่มขู่หรือว่าทำร้ายอะไรข้าทั้งนั้น สิ่งเดียวที่ข้ากลัวคือการกลับมาของท่านค่ะ..”

เอสเตบันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาหัวเราะออกมา ก่อนจะดึงรั้งร่างกายของแมเดอลีนเข้าไปกอดแน่นในอ้อมแขน

“ให้ตายสิ หากข้าเดาไม่ผิด เจ้าหวาดกลัวว่าข้าจะกลับมาพร้อมกับขอเลล่าแต่งงานอย่างนั้นสินะ”

เธอซุกใบหน้ากับอ้อมแขนของเขาไม่ยินยอมให้เขามองเห็นใบหน้าที่กำลังแดงก่ำราวกับลูกมะเขือเทศที่พึ่งเก็บมา

“ข้าไม่อยากทำให้ท่านลำบากใจต่างหาก ช่วงเวลาที่เราไม่ได้พบเจอกันยาวนานถึงสี่ปี ความรู้สึกของคนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันก็จะต้องมีหวั่นไหวกันบ้าง ข้าไม่อยากให้ท่านต้องรู้สึกผิดและละทิ้งความตั้งใจแรกเพื่อมาหาข้าเพราะความรู้สึกที่จะต้องรับผิดชอบ..”

เอสเตบันจุมพิตลงไปบนเส้นผมสีแดงของเธอ เขามองเธอด้วยสายตาที่บอกชัดเจนว่าเขารักและต้องการเธอมากแค่ไหน ราวกับอยากจะกลืนกินเธอให้หมดทั้งตัว

“ตั้งแต่คืนนั้นข้าก็คาดหวังมากๆ เลยแมดดี้ ทุกครั้งที่ข้านึกถึงเจ้า ข้าจะถามตัวเองซ้ำๆว่านางจะเหมือนใครกันนะ ลูกของเราจะเหมือนใครมากกว่ากัน จะเหมือนเจ้าหรือว่าเหมือนข้า นางจะดื้อไหม จะร้องไห้เก่งรึเปล่า นางจะเกเร เอาแต่ใจเหมือนข้าหรือว่านางจะอ่อนโยนเหมือนเจ้ากัน..คำถามมากมายพวกนั้นทำให้ข้าแทบเป็นบ้าและอยากจะหนีออกมาจากสงครามนรกนั่นทุกวัน แต่พอข้าคิดถึงใบหน้าของเจ้าแล้ว ข้าทำเช่นนั้นไม่ได้แมดดี้ ข้าหนีออกมาจากที่นั่นไม่ได้ เพราะข้าต้องการที่จะกลับไปหาเจ้าอย่างมีเกียรติ ข้าต้องการเป็นพ่อที่ลูกสาวของข้าภาคภูมิใจและถูกจดจำว่าพ่อของนางคือวีรบุรุษที่นำชัยชนะมาให้จักรวรรดิ ข้าคิดแบบนั้นถึงทำให้ข้ามีแรงฮึดสู้และมีเรี่ยวแรงในการใช้ชีวิตต่อไป”

หยาดน้ำตาแวววาวเอ่อล้นออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของแมเดอลีน

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะรักษาสัญญามากขนาดนั้น สิ่งที่มีค่ามากที่สุดคือความรู้สึกที่แสนมั่นคงของเรา..และโซ่ทองที่คล้องใจเราเอาไว้ด้วยกันคือมิก้า

“แล้ว..เมื่อเห็นมิก้า ท่านคิดว่านางเหมือนใครมากกว่ากันคะ”

เอสเตบันใช้ปลายนิ้วของเขาเช็ดน้ำตาให้แมดดี้ เขาทำท่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

“อืม..ข้าว่าเหมือนข้ามากกว่าตรงสีผมของนาง แต่ว่าความเข้มแข็งของนางกลับดูเหมือนเจ้าเลยแมดดี้..ต่อไปก็อย่าหนีข้าอีกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม อย่าหอบลูกหนีข้ามาอีก”

แมเดอลีนพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม เธอรู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดในสายตาราวกับว่าเขากำลังจะครอบครองเธอด้วยสายตายังไงอย่างนั้น

“ในเมื่อเหตุผลทั้งสองข้อของเจ้า ข้าสามารถยืนยันได้เลยว่ามันจะไม่มีปัญหาแบบที่เจ้ากำลังกังวลแน่นอน เพราะแบบนั้นอีกสองเดือนเราเดินทางกลับไปที่เมืองหลวงกันนะ ไปแต่งงานกับข้า ข้าต้องการประกาศในทุกคนทั่วทั้งจักรวรรดิได้รับรู้ว่าเจ้าคือดัชเชส..คือภรรยาของข้า”

“นั่นคือคำถามหรือว่าคำสั่งกันคะ”

เอสเตบันอุ้มเอขึ้นมาในทันที

“คำถามที่ห้ามไม่ให้เจ้าได้มีโอกาสปฏิเสธ ข้าไม่ได้บังคับแต่เจ้าต้องแต่งงานกับข้าเท่านั้น ไม่อย่างนั้นข้าจะก่อสงครามที่นี่ให้รู้แล้วรู้รอดไป”

เมื่อกล่าวจบมือของเอสเตบันก็หายเข้าไปในกระโปรงของแมเดอลีน

“เอส..”

“เดี๋ยวข้ามาช่วยทำงานบ้านที่ค้างเอาไว้ แต่ตอนนี้เจ้าช่วยข้าก่อนสิแมดดี้ ข้าจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ช่วยจัดการกับ..เจ้าส่วนนั้นของข้าหน่อยสิ..”

แมเดอลีนทำได้เพียงโอบล้อมรอบคอของเอสเตบันเอาไว้ นี่คือหนึ่งในหน้าที่ของภรรยาเช่นเดียวกัน เพราะแบบนั้นเธอไม่คิดจะปฏิเสธเขาอยู่แล้ว

ความหลงใหลที่เธอมีต่อเขานั้นมันไร้ที่สิ้นสุด แมดดี้คิดว่าเธอพ่ายแพ้ราบคาบตั้งแต่เห็นใบหน้าที่ออดอ้อนของเขาแล้วล่ะ

“วันนี้ใช้ปากกับมันได้ไหม..”

เขากล่าวออกมาพร้อมกับวางเธอลงบนพื้นเตียงก่อนที่ตัวเองจะยืนขึ้น

“แต่เอส..ข้าไม่เคย..”

“เรื่องนั้นไม่เป็นไรสักนิด ข้าจะสอนเจ้าเอง อย่าลืมสิว่าข้าเป็นครูที่เก่งกาจมากแค่ไหน ข้าจะทำให้เจ้าเป็นนักเรียนดีเด่นของข้าเอง”