ซีซั่น 2 ตอนที่ 7 ตั้งใจรัก

“อาดาล ไม่ว่าอย่างไรเจ้าจะต้องไปตามหาแลนดรีให้พบเจอ น้องชายของเจ้าหายตัวไปร่วมสามเดือนแล้วจะไม่ให้อาเป็นห่วงได้อย่างไรกัน”

อาดาลพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อทันทีที่เขากลับมาถึงเมืองหลวงเขาก็พบเจอกับการถูกบ่นในทันทีเพราะแลนดรีเดินทางกลับมาก่อนเขา แต่หมอนั่นดันยังเดินทางไปไม่ถึงตระกูลกรีน..คนที่บ้าฟันดาบไปวันๆ อย่างแลนดรีหายหัวไปไหนกันนะ?

“ท่านอา ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นพี่ชาย แต่ว่าข้าเกิดก่อนแลนดรีไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ เพราะแบบนั้น..ข้าไม่ว่างไปตามหาแลนดรีหรอกครับ เดี๋ยวพอหมอนั่นหาทางกลับบ้านเจอ ท่านก็จะเห็นเขาเองนั่นแหละ..”

อดัมมองหน้าของอาดาลด้วยความรู้สึกที่หมดความอดทน เขาเหนื่อยล้ามากทีเดียวกับเจ้าหลานสองคนที่ไม่ได้เรื่องได้ราวเช่นนี้ อาจจะเพราะในช่วงวัยเด็กเขาเลี้ยงหลานทั้งสองคนนี้ตามใจมากเกินไป พอพวกหลานทั้งสองโตขึ้นถึงไม่มีใครพอจะพึ่งพาได้สักคนเดียว

“อาดาล..เจ้าไปตามหาแลนดรีเดี๋ยวนี้เลย หากว่าเจ้ายังไม่พบเจอแลนดรีแล้วละก็ ข้าจะจัดการระงับเงินรายเดือนของเจ้าซะ จะไม่ให้พ่อบ้านมอบเงินให้เจ้า ดูซิว่าเซอร์อาดาลเมื่อไม่มีเงินแล้ว จะยินยอมทำตามคำสั่งของอาหรือไม่”

อาดาลกลอกตามองบนด้วยอาการหัวเสีย

“ท่านอา ข้าพึ่งมาถึงที่นี่นะครับ อย่างน้อยก็ให้ข้าได้พักผ่อนสักสองสามวันก่อนสิ ข้าจะได้ใช้ช่วงเวลานี้ในการสืบข่าวว่าแลนดรีนั้นจะเดินทางไปที่ไหนได้บ้าง..ข้าจะตามหาเขาเองครับท่านอาไม่ต้องเป็นห่วง ไม่เห็นต้องใช้วิธีรุนแรงเช่นนั้นกับข้าเลยนี่ครับ..”

เมื่อกล่าวจบอาดาลก็เดินเข้าไปหาท่านอาของเขาพร้อมกับพาท่านอาไปนั่งลงบนโซฟา เขารินน้ำชาใส่แก้วแล้วส่งให้ท่านอาด้วยรอยยิ้ม..

จะขาดอะไรก็ได้ แต่บุรุษเช่นเขาจะขาดเงินได้ที่ไหนกัน เหล่าสตรีที่แสนน่ารักพวกนั้นล้วนแล้วแต่ต้องใช้เงินเพื่อเชยชมพวกนางทั้งนั้น..

...................

“ท่านคาดินันควรจะถอยออกมานะครับ”

แลนดรีไม่ถนัดเรื่องการพูดจาอ้อมค้อมสักเท่าไหร่ เขาคิดอย่างไรก็กล่าวออกมาเช่นนั้น ในยามนี้ก็เช่นกัน เขากำลังแสดงความหวังดีต่อท่านคาดินันอยู่ เพราะถึงแม้ว่าเมื่อครู่ท่านดยุคจะแสดงท่าทีว่าไม่ถือสาหาความ แต่ทว่าลับหลังมิก้า แลนดรีมั่นใจว่าคาดินันผู้นี้จะต้องศพไม่สวยอย่างแน่นอน

“ขอบคุณท่านเซอร์ด้วยนะครับ สำหรับความหวังดี แต่ในชีวิตนี้ของข้า ข้าพึ่งจะเคยมีความรัก..แมดดี้คือสตรีที่ทำให้ข้ารู้จักความรักครับ ท่านน่าจะเข้าใจข้าดี เพราะท่านเองก็กำลังรู้สึกกับดาเนียเหมือนกับที่ข้ารู้สึกกับแมดดี้”

ความรัก..มันเป็นเหมือนกับยาขมๆ ในความคิดของแลนดรี เขาไม่ชอบที่ต้องทรมานเมื่ออยู่ห่างจากดาเนีย ไม่ชอบความคิดถึงที่ทำให้เขาว้าวุ่นใจตลอดระยะเวลาสี่ปีนั้น ไม่ชอบที่เขาเอาแต่นึกถึงใบหน้านั้นของเธออยู่ร่ำไป ทว่าเมื่อเขาได้พบเจอหน้าเธอ..ความสุขมากมายกลับหลั่งไหลเข้ามาในใจอย่างไม่ขาดสาย ยาขมพวกนั้นที่เขาทนดื่มมาตลอดกำลังทำหน้าที่สมานแผลมากมายในร่างกายและนั่นทำให้เขาเข้าใจว่าการรอคอยมันคุ้มค่า

เราอาจจะรู้สึกตกหลุมรักสตรีผู้หนึ่งเหมือนกัน แต่ทว่ามันไม่เหมือนกันตรงที่ ดาเนียไม่มีเจ้าของแต่เลดี้เรเซเดนมีเจ้าของที่..หวงของมากทีเดียว

“มันแตกต่างกันครับ ดาเนียนางเองก็ชอบข้า แต่เลดี้เรเซเดนไม่ใช่มองท่านในฐานะของคนรัก..อีกทั้งท่านดยุคกลับมาแล้วด้วย ข้ากำลังหวังดีกับท่านนะครับ รักษาความเป็นเพื่อนของท่านเอาไว้ แล้วเก็บซ่อนความรักที่มีเอาไว้ให้มิดชิด..มันน่าเสียดายนะครับหากจะมองหน้ากันไม่ติดเพราะท่านเลือกที่จะทำลายความเป็นเพื่อนไป..”

เอดิตยกยิ้มเศร้าๆ ขึ้นมา

“นี่คือการต่อสู้ที่ข้าเองก็รู้ดีว่าตัวเองคงจะไม่ชนะ ข้าคิดมาตลอดว่าจะเก็บงำความรู้สึกนี้เอาไว้ อย่างน้อยแมดดี้ก็ไม่มีใครและนางจะมีแค่ข้าเพียงผู้เดียวที่นางพอจะพึ่งพาได้ แต่ในยามนี้นางกลับ..มีท่านดยุคเข้ามาอยู่ในตำแหน่งที่ข้าอยากยืนอยู่ตรงนั้นมาทั้งชีวิต..”

เขาปลอบคนไม่เก่ง แลนดรีได้แต่นั่งลงบนพื้นหญ้าข้างๆ คาดินันเอดิต

“อย่างน้อยครั้งหนึ่งท่านก็ได้รักนางนะครับ”

เอดิตหัวเราะเบาๆ

“นั่นสินะครับ ข้ากำลังลังเลในใจอยู่ว่าจะเอาเช่นไรดี จะยอมเสี่ยงสารภาพรักนางไปดีหรือไม่”

“นั่นคือความคิดที่โง่งมมากพอสมควร..อย่าหาทำเลยนะครับ”

เอดิตมองหน้าของเซอร์แลนดรีพร้อมกับระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง

“เช่นนั้นข้าควรจะทำอย่างไรกันครับ เก็บซ่อนความรู้สึกนี้เอาไว้จนตาย..”

แลนดรีรู้ว่าการทำเช่นนั้นไม่ง่าย แต่ว่า..มันก็ดีกว่าที่คาดินันจะเดินดุ่มๆ เข้าไปสารภาพรักเลดี้เรเซเดน หลังจากนั้นก็ถูกท่านดยุคสังหารอย่างเลือดเย็นไม่ใช่รึไง

“ครับ เก็บมันเอาไว้แล้วใช้ชีวิตของท่านต่อไปเถอะ”

อย่าเลือกเส้นทางที่จะพาท่านเข้าไปสู่ความตายเลยครับขอร้องล่ะ

“ขอบคุณนะครับ ดาเนียนางน่ารักมากจริงๆ ..”

ดาบของแลนดรีถูกยกขึ้นมาวางพาดเอาไว้บนลำคอของเอดิตในขณะที่เอดิตไม่ทันได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ และนั่นยิ่งทำให้เอดิตหัวเราะออกมาเสียงดังมากกว่าเดิม

นิสัยเหมือนกันทั้งเจ้านายและลูกน้องเลยอย่างนั้นสินะ

“อย่าพึ่งสังหารข้าเลยครับท่านเซอร์ ช่วยฟังคำที่ข้าเล่าก่อนเถิด”

แลนดรีลดดาบลง เขาเก็บดาบเข้าไปในฝักก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา

“ว่ามาสิครับ ข้าหวังว่าเรื่องที่ท่านกำลังจะเล่าต่อไปนี้ คงไม่ทำให้ข้าอยากชักดาบออกมาอีกรอบใช่ไหม”

เอดิตมองหน้าของแลนดรีอยู่พักหนึ่ง

“ดาเนียนางไม่เคยมองบุรุษคนไหนเลย หลังจากคืนนั้นในวันที่นางอยู่กับท่าน เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อนางปรากฏตัวต่อหน้าข้าและแมดดี้ นางไม่กล่าวคำใดและไม่ทานอาหารอยู่สองวัน เมื่อข้าพยายามถาม นางก็ไม่เล่าออกมาจนข้ามารู้ว่านางเสียใจที่ถูกท่านทิ้งเอาไว้ในคืนนั้น..ดาเนียนั้นงดงามตามแบบฉบับของนางและ..มีบุรุษมากมายเดินทางเข้าหานางไม่หยุดหย่อน แต่นางไม่เคยมองใครเลย นางเอาแต่อ้างว่าตัวเองอยากเลี้ยงหลานแต่ข้ารู้ว่าในใจของนางกำลังรอคอยบุรุษผู้หนึ่งให้กลับมาหานาง และในวันนี้ท่านก็กลับมาแล้ว เพราะแบบนั้นหลังจากนี้ตั้งใจรักนางให้ดีนะครับ ให้สมกับที่นางรอคอยท่านมาตลอด..”

สายลมเย็นๆ พัดผ่านร่างกายของแลนดรีไปอย่างช้าๆ ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยเหมือนทุกครั้งมีเพียงใบหูเท่านั้นที่ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ

“ท่าน..กลับไปที่โบสถ์เองนะคะ ข้าจะไปหาดาเนีย..แล้วก็..อย่าสารภาพความในใจของท่านออกมาเลยครับ นี่คือการตอบแทนของข้าที่ท่านช่วยบอกเล่าเรื่องของดาเนีย”

เมื่อกล่าวจบแลนดรีก็วิ่งหนีไปในทันที ทิ้งให้เอดิตนั่งยิ้มอยู่ตรงนั้น

“อ่า..ยากจังเลยนะ”

แต่ถึงแลนดรีไม่บอก เขาก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่บอกความรู้สึกของตัวเองออกไป