ซีซั่น 2 ตอนที่ 6 มิก้า อยากมีน้อง

เมื่อแมเดอลีนตื่นมาก็ไม่เห็นเงาของเอสเตบันแล้ว เธอลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาก่อนจะเริ่มทำอาหาร

ที่ด้านหน้าบ้านมีม้าตัวหนึ่งกำลังยืนกินหญ้าอยู่ บ่งบอกได้ว่าการมาของท่านยุคไม่ใช่เรื่องที่เธอเพ้อฝันไปคนเดียวอีกทั้ง..อาการเจ็บปวดตามร่างกายนั่นก็บอกได้เป็นอย่างดีว่าเมื่อคืนเขาโหยหาเธอมากแค่ไหน และหากว่าเธอเดาไม่ผิด ในยามนี้เขาคงจะกำลังไปหามิก้าที่คฤหาสน์เลเซินอย่างแน่นอน

“ท่านแม่!”

ยังไม่ทันที่แมเดอลีนจะทำอาหารเสร็จเสียงเรียกของมิก้าก็ดังขึ้นมาในทันที เมื่อเธอมองออกไปด้านนอกหน้าต่างก็พบว่าเอสเตบันกำลังอุ้มมิก้าเข้ามาในบ้าน

“ไปไหนกันมาคะ”

เธอเดินไปรับข้าวของในมือของเอสเตบัน มันมีทั้งเนื้อและขนมมากมาย

“ไปที่ตลาดน่ะ..”

เอสเตบันกล่าวพร้อมกับขยิบตาให้กับมิก้า เขารับปากกับลูกสาวเอาไว้แล้วว่าเรื่องที่เขาพามิก้าไปจัดการเด็กที่ล้อเธอนั้นจะต้องเก็บเป็นความลับจากแมดดี้ เมื่อเห็นท่าทีที่ลูกสาวของเขาหวาดกลัวท่านแม่ของนางแล้วเขาก็อดจะรู้สึกเอ็นดูไม่ได้เลย

“มิก้า...ลูกคงไม่ได้พาท่านดยุคไปทำอะไรแปลกๆ หรอกใช่ไหม..”

“ท่านพ่อต่างหาก มาท่านดยุคอะไรกัน”

เอสเตบันกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเท่าไหร่นัก เขาวางมิก้าลงบนเก้าอี้ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวแล้วตักซุปขึ้นมาชิม

แมเดอลีนมองแผ่นหลังของเขาด้วยใบหน้าที่เห่อร้อนขึ้นมา นั่นสินะ..การที่มิก้าเรียกเขาว่าพ่อก็ถูกต้องแล้วล่ะ

“หลังจากกลับไปที่เมืองหลวง..ข้าจะจัดงานแต่งงานขึ้นมาให้ยิ่งใหญ่ที่สุด..”

เอสเตบันกล่าวออกมาพร้อมกับมองหน้าของแมเดอลีน ครั้งนี้เขาจะไม่ขอเธอแต่งงานอีกแล้ว แต่เขาจะบังคับเธอแทน หัวใจของเขารับการปฏิเสธไม่ไหวอีกไหวอีกแล้วล่ะ เพราะแบบนั้นเขาจะไม่ถามหาความเห็นของเธออีก

“แล้ว..เดมเลลานี่”

เอสเตบันยื่นมือไปจับเข้าที่แก้มของแมเดอลีนเบาๆ

“เลล่าหนีตามลุควิคไปแล้ว..ทั้งสองคนอาจจะหายตัวไปด้วยกันสักสองปี สามปี หรือสี่ปี ข้าเองก็ไม่รู้ว่ามันจะนานแค่ไหน แต่อาจจะนานจนกว่าพวกเขาจะแน่ใจว่าเมื่อกลับไป ทั้งท่านพ่อของเลล่าและท่านแม่ของลุควิคจะยินยอมให้พวกเขาแต่งงานกัน หรือไม่ในบางทีพวกเขาอาจจะใช้วิธีของข้า..มีหลานกลับไปสักคน..”

เมื่อแมเดอลีนได้ยินเช่นนั้นเธอก็รู้สึกตื้นตันไม่ได้ พระเอกกับนางเอกของเรื่องนี้คงจะกำลังมีความสุขกัน เช่นนั้นแล้ว..ตัวร้ายผู้นี้เธอจะขอโอบกอดเขาเอาไว้เอง

“เช่นนั้นก็ดีแล้วค่ะ..”

เอสเตบันจับมือของแมเดอลีนเอาไว้

“ข้าไม่ขอเจ้าแต่งงานหรอกนะ เพราะว่าเจ้าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ทันทีที่ข้ากลับไปที่พระราชวังจะต้องมีงานเลี้ยงฉลองต้อนรับข้า และข้าจะใช้โอกาสนั้นในการร้องขอราชโองการการแต่งงานกับเจ้าเป็นรางวัลที่ข้าชนะสงครามในครั้งนี้”

รับรองได้เลยว่าท่านบารอนเรเซเดนก็ขัดขวางราชโองการนั่นมิได้

แมเดอลีนพยักหน้า

“ในเมื่อไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ เช่นนั้นข้าก็คงจะต้องหลับตาลงข้างหนึ่งแล้วยินยอมเป็นดัชเชสของท่านดู..”

มิก้ามองท่านพ่อกับท่านแม่ที่กำลังพูดคุยกัน เด็กน้อยแลบลิ้นออกมาเลียลูกกวาดอย่างอารมณ์ดี

“ท่านป้อบอกกับมิก้าว่า ท่านแม่เป็นฝ่ายจีบท่านป้อก่อน..จริงไหมคะ”

แมเดอลีนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามนั้นจากลูกสาว

“ข้าพูดจริงนะ หากอ้างอิงจากครั้งแรกของเรา เป็นเจ้าที่เดินเข้ามาหาข้าก่อน”

แมเดอลีนแค่นหัวเราะ

“ข้าเข้าหาท่านแค่ครั้งเดียว แต่ครั้งที่เหลือ เป็นท่านทั้งนั้นที่เดินเข้ามาหาข้าเอง..ทั้งที่พระราชวัง ที่คฤหาสน์เรเซเดน และที่นี่..”

เอสเตบันยักไหล่

“ก็ได้ๆ มิก้าลูกรัก แม่ของลูกจีบพ่อก่อนก็จริงอยู่ แต่พ่อต่างหากที่เป็นฝ่ายรักท่านแม่ของลูกมากกว่า..”

เมื่อกล่าวจบเขาก็ดึงรั้งร่างกายของแมเดอลีนเข้ามากอดเอาไว้

“เป็นข้าเองที่รักเจ้ามากกว่าแมดดี้..”

เธอหลับตาลงในอ้อมแขนของเขา

“แน่ใจได้ยังไงคะว่าท่านรักข้ามากกว่า”

“อืม..ตอนนี้ไม่แน่ใจแล้วล่ะ..เช่นนั้นคืนนี้ช่วยทำให้ดูหน่อยสิว่าใครกันแน่ที่รักมากกว่ากัน”

แมดดี้ตีลงไปเบาๆ บนแขนของเอสเตบัน

“อย่ากล่าวเช่นนั้นต่อหน้าลูกสิคะ”

เขาหอมแก้มแมเดอลีนแรงๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวอีกครั้งหนึ่ง

“ข้าหิวแล้วที่รัก..”

แมดดี้เดินเข้าไปสวมกอดเอสเตบันจากด้านหลัง

“ข้าเองก็หิวแล้วเช่นกันค่ะ”

เอสเตบันหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อมองภรรยาคนงาม เขาแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ

“นี่เรา..หิวอย่างเดียวกันรึเปล่า?”

“นั่นสินะ ใช่อย่างเดียวกันรึเปล่าน้า~”

เอสเตบันตักซุปใส่ถ้วยมาให้ลูกสาวพร้อมกับขนมปังและโจ้กร้อนๆ

“วันนี้ท่านตาจะพามิก้าไปขี่ม้าด้วยค่ะ”

เอสเตบันใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดปากลูกสาวที่เปื้อนเบาๆ

“อ่า..เช่นนั้นมิก้าของพ่อก็จะต้องทานให้มากหน่อย จะได้มีแรงเรียนเรื่องการขี่ม้ากับท่านตา”

เซอร์เลเซินเป็นคนเก่ง เขาดีใจซะด้วยซ้ำที่ลูกสาวของเขาได้คนที่เก่งกาจอย่างท่านเซอร์มาสอนเรื่องการขี่ม้า และในอนาคตนางอาจจะได้เรียนเรื่องการฟันดาบไปด้วย

“ลูก..ชอบขี่ม้าอย่างนั้นหรือ?”

มิก้าพยักหน้า

“มิก้าชอบขี่ม้า ชอบม้าตัวเล็ก..”

เอสเตบันพยักหน้า

“ที่บ้านของพ่อมีม้าเยอะแยะเลย รับรองได้เลยว่ามิก้าไปอยู่ที่นั่นจะต้องชอบมากแน่ๆ”

มิก้าส่งยิ้มให้ท่านพ่อของเธอ

“มิก้าชอบบ้านท่านย่า แล้วก็ชอบท่านตากับท่านยาย มากๆ ด้วย”

เอสเตบันลูบผมของมิก้าเบาๆ

“ลูกจะได้ทำทุกอย่างที่ลูกชอบ ได้เรียนทุกอย่างที่ลูกอยากเรียน ได้เล่นทุกอย่างที่ลูกอยากจะเล่น ไม่ว่าลูกจะอยากทำอะไร..ทำได้ทั้งนั้น นับจากนี้เป็นต้นไปมิก้าของพ่อจะต้องเป็นเด็กที่มีความสุขมากที่สุดในโลกใบนี้”

ช่วงเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน พ่อจะชดเชยมันให้ลูกเอง

มิก้าตักซุปในถ้วยของตัวเองป้อนท่านพ่อของเธอ

“มิก้าอยากอยู่กับท่านป้อค่ะ..มิก้าชอบอยู่กับท่านป้อที่สุด”

เอสเตบันหยักยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก

“เห็นไหมแมดดี้ ลูกอยากอยู่กับข้ามากกว่าเจ้าแล้วล่ะ อย่าร้องไห้เสียใจไปเลยนะแมดดี้ เดี๋ยวข้าจะ..มอบลูกคนที่สองของเราให้เจ้าดีไหม”

แมเดอลีนนิ่วหน้าในทันที การเลี้ยงมิก้านั้นไม่ลำบากก็จริงอยู่เพราะมีแต่ผู้คนที่แย่งกันเลี้ยง แต่ทว่าการจะทำความเข้าใจเด็กสักคนมันคือเรื่องละเอียดอ่อนมากทีเดียว จนกว่ามิก้าจะโต เธอยังไม่ขอมีน้องให้มิก้าตอนนี้ดีกว่า

“มิก้าอยากมีน้องค่ะ มิก้าอยากมีเพื่อน”

“ทานข้าวเร็วเถิดมิก้า ท่านตารอเจ้าอยู่ เดี๋ยวจะไปขี่ม้าไม่ทันเอานะ”