ซีซั่น 2 ตอนที่ 5 ลูกสาว

แลนดรีเบนสายตาไปมองหน้าของท่านดยุค แต่ไหนแต่ไรชายผู้นี้มิใช่คนใจเย็น แต่ทว่าในวันนี้ถึงแม้ว่าจะถูกพูดจาถากถางเช่นนั้นท่านดยุคแห่งวีไซร์กลับยืนนิ่งๆ ไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเคืองหรือว่าโมโหอะไรเลย

“ท่านอุง..วันนี้มิก้าจะไปกับท่านป้อนะคะ”

มิก้ากล่าวออกมาพร้อมกับส่งยิ้มให้แก่เอดิตตามประสาเด็กๆ

เอดิตพยักหน้า

“ได้สิมิก้า ลุงจะไปรอที่บ้านกับท่านแม่..”

“เรื่องนั้นเห็นทีว่าจะไม่ได้เพราะว่าแมดดี้ยังไม่ตื่นน่ะ เมื่อคืนเราสองคนใช้ช่วงเวลารำลึกความหลังด้วยกันนานไปหน่อย และข้าก็ไม่สบายใจด้วยหากท่านจะไปรบกวนช่วงเวลาที่แสนมีค่าในการหลับของภรรยา..ข้าหวังอย่างยิ่งว่าคาดินันจะเข้าใจนะครับ”

ใบหน้าของเอดิตสลดลงเล็กน้อย เขาพยักหน้าอีกครั้งอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก

“เข้าใจแล้วครับ”

เอสเตบันมองหน้าของแลนดรีก่อนจะยักคิ้วให้

“ฝากเจ้าดูแลคาดินันด้วยนะแลนดรี หวังอย่างยิ่งว่าเจ้าจะส่งคาดินันกลับไปที่โบสถ์ด้วยดี”

ประโยคสุดท้ายที่ดยุคเน้นย้ำนั่นมันทำให้แลนดรีเข้าใจได้ในทันทีเลยว่า ท่านดยุคกำลังสั่งการให้เขาสั่งสอนคาดินันผู้นี้สักหน่อย

“ได้ครับท่านดยุค”

เอสเตบันหยักยิ้มขึ้นมาที่มุมปากอย่างอารมณ์ดี เขาเองก็แปลกใจเหมือนกันที่ตัวเองอดทนได้นานมากขนาดนั้น อาจจะเพราะว่าเขามีลูกสาวที่แสนน่ารักอยู่ในอ้อมแขน เพราะแบบนั้นเขาควรจะใส่ใจความรู้สึกของลูกสาวมากหน่อย

“มิก้าลูกรัก เจ้าจะพาพ่อไปที่ไหนกัน?”

มิก้าหรี่ตาเล็กน้อยก่อนที่นางจะชี้ไปที่หมู่บ้าน

“อายัวและแม็กซ์ชอบล้อว่ามิก้าไม่มีป้อ..วันนี้มิก้าจะพาท่านป้อไปให้อายัวกับแมกซ์เห็น พวกเขาจะได้เลิกล้อมิก้า..”

ชั่วขณะหนึ่งในสายตาของเอสเตบัน เขาแสดงท่าทีเศร้าสลดขึ้นมา..

สี่ปีจะว่านานก็ไม่นาน จะว่าเร็วก็ไม่เร็ว แต่ว่าช่วงเวลาสี่ปีนั้นมันคือช่วงเวลาที่ลูกสาวของเขาจะต้องเผชิญหน้ากับเรื่องราวมากมายตามลำพัง นางคงจะมีคำถามมากมายในใจว่าเหตุใดตัวเองถึงไม่มีพ่อเหมือนเด็กคนอื่น

“ได้สิลูกรัก พ่อจะพาเจ้าไปคุยกับเพื่อนของลูกเอง..ว่ามิก้าของพ่อน่ะ มีพ่อที่ทั้งสง่างามและทรงเกียรติมากแค่ไหน”

มิก้าใช้มือน้อยๆ จับเข้าที่ใบหน้าของท่านพ่อ

“มิก้าดีใจที่ท่านป้อมาหามิก้า ถึงแม้ว่าท่านป้อจะไม่หล่อแบบที่มิก้าคิดเอาไว้ แต่ก็ไม่เป็นอะใย..”

มิก้าลูกรัก ให้โอกาสพ่อได้โกนหนวด แต่งตัวหน่อยสิลูก การถูกลูกดูแคลนว่าเขาไม่หล่อนี่คือเรื่องราวแปลกใหม่ในความรู้สึกของเอสเตบันมากทีเดียว

“พ่อจะบอกให้นะว่าแม่ของลูกน่ะ ตกหลุมรักพ่อตั้งแต่แรกเห็นเพราะความหล่อของพ่อเลยนะ..”

มิก้าหรี่ตามองหน้าท่านพ่อที่กำลังโอ้อวดตน

“...ท่านป้อ คนโกหกคือคนที่นิสัยไม่ดีนะคะ”

ให้ตายสิ เขาไม่ได้โกหกสักหน่อย ทว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องเอาชนะหรอก เขาชนะคนมาทั้งโลกแล้วแพ้ให้กับลูกสาวบ้างจะเป็นไรไป

“มิก้าไปพบเจอท่านย่าบ้างรึยัง?”

มิก้าพยักหน้า

“ท่านย่าใจดี ชูกรีมที่ท่านย่าทำอร่อยที่ฉุด”

เอสเตบันหัวเราะออกมาเสียงดัง เขาพาลูกสาวเดินไปตามถนนที่กำลังจะเข้าหมู่บ้าน

“นั่นสินะ ชูครีมของท่านย่าน่ะอร่อยที่สุดเลย พ่อเองก็ชอบกินมันมาก..ชอบมากจริงๆ”

แต่เพราะว่าเขาต้องทำเรื่องราวมากมายในช่วงเวลาวัยเด็กของเขามันถึงได้สั้นลงมากกว่าเด็กคนอื่น เขาต้องเรียนรู้เรื่องการเป็นดยุค เพื่อให้ท่านแม่ของเขาอยู่อย่างสุขสบายในคฤหาสน์วีไซร์

มิก้าซบลงที่ไหล่ของท่านพ่อ เด็กน้อยไม่คุ้นเคยเท่าไหร่นัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ดีใจมากจริงๆ ที่เธอเองก็มีพ่อเหมือนเด็กคนอื่น..

“ทะ..ท่านดยุค..?”

สิ่งแรกที่มิก้าได้รับหลังจากที่ท่านพ่อพาเธอมาที่บ้านของอาลัวและแม็กซ์ก็คือพ่อของพวกเขาทั้งสองคนก้มหน้าลงและคุกเข่าในทันที

“มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับท่านดยุค ท่านถึงได้มาหาทหารที่แสนต่ำต้อยเช่นข้าทั้งสองคนด้วยตัวเองเช่นนี้”

เอสเตบันหัวเราะออกมาเบาๆ

“ลูกสาวของข้าบอกกล่าวเอาไว้ว่า อายัวและแมกซ์ชอบล้อเรื่องที่นางไม่มีพ่อ เพราะแบบนั้นในวันนี้ข้าจึงมาหาเพื่อนของลูกสาวและบอกกับพวกเขาด้วยตัวเองว่ามิก้าน่ะ..มีพ่อที่เก่งกาจและทรงอำนาจมากแค่ไหน!”

บนใบหน้าพ่อและแม่ของเด็กทั้งสองเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ พวกเขารู้ดีถึงความโหดเหี้ยมของท่านดยุควีไซร์ว่ามันมีมากแค่ไหน

“อาลัว ขอโทษมิก้าซะสิ เจ้าไม่ควรไปล้อเด็กคนอื่นเช่นนั้น”

พ่อของอาลัวผลักหลังลูกชายออกมาเพื่อให้เด็กน้อยขอโทษมิก้า อาลัวเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และเมื่อเขาเห็นท่าทางที่น่ากลัวของท่านดยุค อาลัวก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง..

มิก้าจับแขนเสื้อของท่านพ่อเบาๆ

“ท่านป้อ มิก้าให้ท่านมาแสดงตัวเฉยๆ ไม่ใช่ให้ท่านมาขู่เขา”

เอสเตบันลูบหลังของลูกสาวเบาๆ ก่อนที่เขาจะนั่งลงแล้ววางมิก้าลงข้างๆ อาลัวที่กำลังร้องไห้

“หยุดร้องเดี๋ยวนี้อายัว! ทีเจ้าแกล้งข้า ข้ายังไม่เคยร้องไห้เช่นนี้เลย”

ใบหน้าของพ่อและแม่อาลัวยิ่งซีดเผือดเข้าไปใหญ่ นี่ลูกชายของพวกเขา กล้าแกล้งลูกของท่านดยุคอย่างนั้นหรือ?

เอสเตบันมองหน้าของลูกสาว บอกตามตรงว่าเขาไม่ได้ถือสาเรื่องที่เด็กทั้งสองคนนี่ทั้งแกล้งและล้อลูกสาวของเขาเลย ที่เขาตกใจคงจะเป็นความเข้มแข็งของมิก้ามากกว่า

“ขะ..ข้าขอโทษเจ้าด้วย”

อาลัวกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

“เช่นนั้นก็ดี ต่อไปนี้ก็อย่ามาล้อว่าข้าไม่มีพ่ออีก ข้ามีพ่อและท่านพ่อของข้าก็..หล่อเหลามากทีเดียว”

มิก้ากล่าวออกมาโดยที่ไม่มองหน้าท่านพ่อเลยด้วยซ้ำ ส่วนเอสเตบันเมื่อเขาได้ยินลูกสาวกล่าวออกมาเช่นนั้น รอยยิ้มก็ฉายชัดบนใบหน้าของเขา

เขาไม่ได้ยิ้มเช่นนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ ช่วงเวลาที่อยู่ในสงครามเหมือนกับช่วงเวลาที่อยู่ในนรก มันสิ้นหวัง หดหู่และเศร้าใจมากทีเดียว

“ขะ..เข้าใจแล้ว ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไม่ล้อและจะไม่แกล้งเจ้าอีก”

มิก้าเดินไปหาท่านพ่อก่อนที่เด็กน้อยจะกางมือออกเพื่อรอคอยให้ท่านพ่ออุ้ม

“เราไปกันเถอะท่านป้อ..กลับบ้านกัน”

คำชักชวนให้กลับบ้านของลูกสาวนั้นทำให้เอสเตบันรับรู้ได้เลยว่าบางอย่างในชีวิตของเขามันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ในยามนี้เขาไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว แต่เขามีลูกสาวและภรรยาอยู่ด้วย..

“อืม กลับบ้านกันเถอะลูกรัก”

เขาอุ้มมิก้าขึ้นมาในอ้อมแขนก่อนจะกวาดสายตามองหน้าของทุกคนที่ยืนอยู่

“ข้าหวังอย่างยิ่งว่าลูกสาวของข้าจะได้รับการปฏิบัติที่ดีขึ้นหลังจากนี้..”

“นะ..แน่นอนครับท่านดยุค”