ซีซั่น 2 ตอนที่ 4 ยืนยัน NC

การปฏิเสธเขาคงยากมากพอๆ กับที่ห้ามตัวเองไม่ให้หายใจ มือทั้งสองข้างของเธอจับเข้าที่เรือนผมสีเงินของเขาอย่างลืมตัว

แมเดอลีนนั่งอยู่บนขอบอ่าง แผ่นหลังของเธอแนบชิดติดกับกำแพง เรียวขาขาวเนียนถูกจับแยกออก ก่อนที่เขาจะมุดใบหน้าเข้าไปในซอกขาที่กางออกและสั่นเล็กน้อยจากอากาศที่หนาวเย็นในยามค่ำคืน เธอขบกัดริมฝีปากแน่นพร้อมกับร้องครางออกมาเสียงดัง ลิ้นของเขาตวัดเลียอย่างชำนาญและหิวกระหาย

มองจากมุมนี้ เธอมองเห็นเพียงเส้นผมของเขาเท่านั้น และในความรู้สึกฉายชัดถึงความสุขสมที่เหนือคำบรรยาย มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ปลายลิ้นร้อนของเขาให้ความรู้สึกสุขสมที่แตกต่างจากนิ้วมือ

พอเขาละใบหน้าออกมาจากตรงนั้น มุมปากของเขาก็เลอะคราบน้ำหวาน เอสเตบันกำแก่นกายที่พร้อมนานแล้วดันเข้าไปอย่างไม่รอช้า การสอดแทรกรวดเร็วป่าเถื่อนเหมือนกับที่เขาละเลงลิ้นเมื่อครู่

“อะ..อ่า..ช้า..ช้าลงหน่อยค่ะ!”

หลังของเธอกระแทกกำแพงอยู่หลายครั้ง น่าแปลกที่ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดปรากฏให้เห็น มีแต่ความสุขสมที่แผ่ซ่านขึ้นมาในร่างกาย

เขาก้มหน้าลงแล้วงับยอดอกที่กำลังชูชันของเธอเบาๆ เสียงดูดดึงดังขึ้นมาจนแมเดอลีนรู้สึกเขินอายไม่น้อย

เธอยกขาขึ้นมาเกี่ยวเอวเขาเอาไว้ ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน

เขาจับเข้าที่สะโพกของเธอก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อให้ส่วนล่างที่เชื่อมประสานดันลึกจนสุดทาง

“อ่า..แมดดี้ นี่มันดีสุดๆ ไปเลย”

นี่สิถึงจะเป็นเครื่องยืนยันว่าเขาและเธอ เราต่างไม่เคยมองใครเลยในช่วงเวลาที่ผ่านมา ในคืนนั้นก่อนที่เขาจะออกเดินทางไปรบเขารู้สึกเช่นไร ในยามนี้เขาก็รู้สึกเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย

พริบตาเดียวเธอก็ถูกยกออกมาจากอ่างอาบน้ำ ช่วงล่างคล้ายกระโจนเข้าหากันอย่างไรอย่างนั้น

เรียวแขนเกี่ยวรั้งลำคอของอีกฝ่ายเอาไว้ เสียงครางกระเส่าหลุดออกจากริมฝีปากครั้งหนึ่งเมื่อไหร่ก็ไม่สามารถเก็บกลับไปได้อีก

“อ่า..เอส..อื้อ..แบบนั้นมัน..”

“ไม่ตกหรอก เชื่อข้าสิ..แบบนี้ดีกว่าเยอะเลยใช่ไหมแมดดี้..”

แขนของเขาแข็งแรงมากจริงๆ ถึงได้รับน้ำหนักของเธอเอาไว้ทั้งหมดโดยที่สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดเดียว ฝ่ามือใหญ่ควบคุมทิศทางดึงเธอเข้าหาร่างกายของเขา พลางบีบเคล้นบั้นท้ายนุ่มอย่างเพลินมือ

“อะ..อา!..ยะ..หยุดเดินก่อนค่ะ..ได้โปรด”

“ทำไมกัน แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วอย่างนั้นหรือ..แมดดี้ต้องฝึกอีกเยอะเลยนะ ช่วงเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันยาวนานถึงสี่ปี เพราะแบบนั้นทุกวินาทีต่อจากนี้เจ้าจะต้องชดเชยช่วงเวลาเหล่านั้นให้ข้าสิ”

เธอรู้สึกจุกจนอ้าปากพูดในยามปกติได้ลำบาก ส่วนกลางกายของเขาบดเบียดเข้ามาในทุกอณู มันลึกมากกว่าทุกครั้งที่เคยทำด้วยกันทุกการเคลื่อนไหวบดขยี้จุดกระสันภายในทีละน้อยจนร่างกายของเธอสั่นเทิ้มไปหมด ขณะที่ส่วนนั้นสอดประสาน เขาก็ก้าวเท้าพาเธอเดินไปข้างหน้า ทุกฝีเท้า แต่ละก้าวเดินล้วนตอกลึก ข้างในยิ่งเบียดลึกจนแมเดอลีนสั่นไหวไปหมด

แค่เขาพาเธอเดินสองสามก้าว ร่างกายก็สั่นกระตุกราวกับจะตายคาที่ กว่าเขาจะพาเธอเดินถึงเตียงก็คล้ายว่าเธอจะแตะจุดสุดยอดไปหลายหน

ใบหน้างามซบลงบนไหล่ของเขา

“เอส..ไม่ไหว..ข้า..ไม่ไหวแล้ว”

เอสเตบันแสยะยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก

“หากไม่ไหว เช่นนั้นก็นอนนิ่งๆ แล้วกัน”

มันไม่ใช่แบบนั้นเลย เพราะต่อให้เธอนอนนิ่งๆ แมเดอลีน ก็คิดว่ามันทรมานมากเกินไปสำหรับเธอ

นี่เขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนา!

.........................

“....นี่คือเหตุผลที่เจ้ารีบร้อนเดินทางออกมาจากค่ายทหารอย่างนั้นหรือ?”

แลนดรีก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอโทษท่านดยุค เขาไม่คิดเลยว่าจะพบเจอท่านดยุคที่นี่..ทว่าเมื่อวานนี้ในตอนที่เขามองเห็นเด็กน้อยที่ดาเนียอุ้มมา..เด็กน้อยแสนน่ารักคนนั้นดูเหมือนกับท่านดยุคย่อส่วน..และนั่นทำให้เขาคิดว่าบุรุษที่ทำให้เลดี้เรเซเดนตั้งครรค์นั้นไม่ใช่ใครอื่นแต่จะต้องเป็นท่านดยุคอย่างแน่นอน

ทว่ามันก็เหนือการคาดหมายไปหน่อยที่ท่านดยุคเดินทางมาที่นี่ในทันทีที่ท่านหายบาดเจ็บ..คนเช่นท่านดยุควีไซร์ ..รักใครเป็นด้วยอย่างนั้นหรือ?

“ครับ ข้าควรจะมาถึงที่นี่ตั้งแต่สามเดือนก่อน ทว่าข้าหลงทางครับ”

เอสเตบันส่ายหน้าเบาๆ กับเรื่องราวที่สมแล้วที่มันเกิดขึ้นกับแลนดรี

“ไม่น่าแปลกหรอกเพราะว่าเจ้าไม่เคยเดินทางออกจากเมืองหลวงเลยนี่ หากจะหลงทางก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร..”

“ท่านป้อ!!”

มิก้าวิ่งมาหาเอสเตบันพร้อมกับดอกไม้ในมือ ที่ด้านหลังของมิก้าคือเอดิตที่เดินตามเด็กน้อยมาด้วยรอยยิ้ม และรอยยิ้มนั้นกำลังจางหายไปเมื่อเขามองเห็นท่านดยุควีไซร์ยืนอยู่

“ว่ายังไงลูกสาวของพ่อ”

เอสเตบันอุ้มมิก้าขึ้นมาในทันที และนั่นทำให้แลนดรีรู้ได้เลยว่าบรรยากาศที่ไม่ชอบมาพากลพวกนี้มันมาจากที่ท่านดยุคกำลัง..หึงหวงภรรยาและลูกสาว

เขาควรหลบออกไปจากบรรยากาศเช่นนี้โดยเร็วเพื่อไม่ให้ตัวเองถูกลูกหลง

“ข้าขอตัวก่อน..”

“เซอร์แลนดรี ท่านจะรีบไปไหนกันครับ ข้าได้ยินมาว่าท่านขอดาเนียแต่งงานเมื่อวานนี้ น่าเสียดายนะครับที่นางปฏิเสธ อย่างว่าแหละครับดาเนียนางชื่นชอบอิสระมากกว่าที่จะผูกมัด เพราะแบบนั้นแล้วข้าจึงอยากมาอวยพรให้ท่านเซอร์พยายามมากกว่านั้นอีกหน่อยนะครับ”

เมื่อเอดิตกล่าวจบ แลนดรีก็ชักดาบออกมาในทันที เอสเตบันต้องเป็นฝ่ายรีบห้ามปราม

“แลนดรี..ข้าไม่อยากให้มิก้าที่น่ารักต้องมองเห็นภาพที่ไม่สมควรเห็น..ใจเย็นลงหน่อยสิ รอข้าอุ้มมิก้าไปที่อื่นก่อนค่อยจัดการ..”

เอดิตหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ข้าอยู่กับทั้งดาเนียและแมดดี้มาตลอดระยะเวลาสี่ปี พวกท่านควรจะขอบคุณข้าต่างหากที่ข้าทั้งปกป้องและดูแลสตรีทั้งสองเป็นอย่างดีนะครับ..หากไม่มีข้าบางทีพวกนางอาจจะแต่งงานไปแล้วก็ได้”

เอสเตบันหรี่ตามองหน้าของเอดิต

“ที่แล้วมาข้าไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอกนะคาดินัน แต่จากนี้ไป ข้ากลับมาดูแลว่าที่ดัชเชสของข้าแล้ว เพราะแบบนั้นทั้งภรรยาและลูกสาวของข้าไม่ต้องการเจ้าอีกแล้วล่ะ เจ้าจงกลับไปที่วิหารแล้วใช้ชีวิตโสโครกของเจ้าให้ดีเถอะ อย่าไป..เล่นสนุกกับเมียชาวบ้านอีก..”

สีหน้าของเอดิตไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

“ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอกนะครับท่านดยุค เพราะเมื่อไหร่ที่แมดดี้ไม่ต้องการข้า ข้าจะไปเอง แต่ในยามที่นางยังต้องการให้ข้าปกป้องอยู่ ข้าจะปกป้องนางเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไป ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาข้าพยายามแทบตายเพื่อปกป้องรอยยิ้มของนาง แล้วท่านมาจากไหนกัน อยู่ๆ จะแย่งชิงนางไปจากข้าน่ะ”