ซีซั่น 2 ตอนที่ 2 พูดไม่ค่อยเก่ง แต่...

ดาเนียอุ้มมิก้าในอ้อมแขน เธอหอมแก้มสลับกับจุมพิตลงไปบนเส้นผมของหลานสาวตัวน้อยด้วยความแผ่วเบา

“ท่านน้า..ทำไมท่านป้อของมิก้าถึงมาช้าจัง”

คำถามที่เต็มไปด้วยความใสซื่อและไร้เดียงสาราวกับเด็กๆ นั้นทำให้ดาเนียอดที่จะหัวเราะออกมาด้วยความรู้สึกเอ็นดูไม่ได้

“มิก้า..เพราะว่าทุกคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง ท่านพ่อของมิก้าไม่ได้อยู่กับมิก้าก็จริงแต่ว่าท่านพ่อของมิก้าเป็นฮีโร่ที่ช่วยคนอื่นที่กำลังทุกข์ยากจากสภาวะของสงคราม.."

มิก้าขมวดคิ้วเล็กน้อย

“สงคราม คืออะไยคะท่านน้า”

นั่นสินะ คงยังเร็วไปที่จะบอกกล่าวทุกอย่างกับเด็กน้อยในวัยสามขวบเช่นนี้

“เอาเป็นว่าในยามนี้พ่อของหลานกลับมาแล้ว นั่นคือเรื่องที่น่ายินดีไม่ใช่รึไง มิก้าเองก็..ควรจะดีใจกับการกลับมาของท่านพ่อนะ”

มิก้าหยักยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก

“มิก้ามีท่านป้อเหมือนเพื่อนคนอื่นแล้ว..คอยดูเถอะในวันพรุ่งนี้ มิก้าจะพาท่านป้อไปอวดเพื่อน!”

ดาเนียพยักหน้า

“นั่นคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดเลยล่ะ ใครที่เคยล้อมิก้าของน้าต้องสมควรที่จะถูกจัดการ วันพรุ่งนี้หลานพาท่านพ่อของหลานไปจัดการสั่งสอนเด็กคนนั้นเลยเข้าใจไหม”

มิก้าพยักหน้าด้วยใบหน้าที่จริงจังมากกว่าครั้งไหนๆ

“ได้เยยท่านน้า..มิก้าดีใจที่ท่านป้อกลับมา แล้วทำไมวันนี้ท่านน้าต้องพามิก้าออกมา มิก้าอยากคุยกับท่านป้อและท่านแม่”

เรื่องนั้น..ดาเนียคิดว่าหลานตัวน้อยของเธอคงจะยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจได้

“เพราะว่าน้ากับท่านตาเหงานะสิ วันพรุ่งนี้น้าได้ยินว่าท่านตาจะพามิก้าไปขี่ม้าด้วย..เอาไว้หลังจากขี่ม้าเสร็จแล้ว หลานค่อยกลับไปหาท่านแม่ก็ยังไม่สายนี่”

มิก้าพยักหน้าเร็วๆ

“มิก้าชอบขี่ม้า!!”

ดาเนียหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นหลานสาวทำท่าทางดีใจ ทว่าเมื่อเธอเดินมาถึงที่คฤหาสน์เลเซิน บางอย่างกำลังบอกดาเนียเอาไว้ว่ามันจะต้องมีเรื่องไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน

เพราะท่านพ่อของเธอมายืนรอเธอที่ด้านหน้าประตู จะว่ามารอพบหลานก็ไม่ใช่แล้ว..อีกทั้งสีหน้าของท่านพ่อยังไม่สู้ดีเท่าไหร่

“ท่านตา..”

มิก้ากล่าวออกมาเสียงดังพร้อมกับกางมือออกอย่างรวดเร็วเพื่อให้ท่านตาอุ้ม

เซอร์เลเซินกางแขนออกมาเพื่ออุ้มมิก้าที่กำลังรอคอยอ้อมกอดของเขา

“ว่าอย่างไรหลานรัก..”

“มิก้าคิดถึงท่านตา”

“แน่นอน ตาเองก็คิดถึงมิก้าเหมือนกัน วันนี้ตาซื้อลูกม้ามาใหม่ ให้บิลพาไปดูนะ”

มิก้าหัวเราะออกมาเสียงใส

“มิก้าชอบลูกม้า ให้มิก้าขี่มันได้ไหมคะ”

“ได้สิ..แต่ก่อนที่หลานจะขี่มัน หลานจะต้องทำความรู้จักมันก่อนนะ”

สิ้นเสียงของเซอร์เลเซิน บิลก็อุ้มมิก้าขึ้นมาแล้วพาเด็กน้อยเดินไปยังคอกม้า

“มีอะไรรึเปล่าคะท่านพ่อ”

ดาเนียเอ่ยถามท่านพ่อของเธอด้วยความรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นัก

“ดาเนีย..พ่อไม่ใช่คนแก่ที่ไร้เหตุผลอะไรเลย พ่อแค่อยากถามว่าเจ้ามีความสนิทสนมกับแลนดรีมากน้อยแค่ไหนกัน?”

ทำไมชื่อของชายที่หายหัวไปตั้ง4ปี ถึงโผล่ขึ้นมาในตอนนี้ได้กันนะ?

“อ่า..ก็รู้จักผิวเผินค่ะ ไม่ได้สนิทสนมอะไรเลย”

เซอร์เลเซินหรี่ตามองหน้าของลูกสาว

“ดาเนีย..เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้สนิทหรือว่ารู้จักกันไปมากกว่านั้น”

เธอกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก ก่อนจะขบเม้มริมฝีปากด้วยความชั่งใจ

“ลูก..คือว่า ลูกเคย..”

“ดาเนีย ลูกรักแลนดรีรึเปล่า?”

คำถามที่ไม่เคยคิดว่าจะถูกกล่าวออกมาจากริมฝีปากของท่านพ่อ ถูกถามออกมาในช่วงเวลาที่ดาเนียรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย

“ตอนนี้อาจจะไม่แล้วค่ะ แต่ครั้งหนึ่ง..ครั้งหนึ่งเมื่อนานมากๆ แล้วลูกคงจะชอบเขา”

เซอร์เลเซินถอนหายใจ เขาพยักหน้าเพื่อให้แลนดรีเดินออกมาจากที่ซ่อนตัว ในชีวิตของการเป็นครูฝึกทหารของเขานั้น เขาไม่เคยพบเจอบุรุษที่เก่งกาจเรื่องการฟันดาบเข้าขั้นอัจฉริยะเช่นนี้มาก่อนเลย แลนดรีคือศิษย์เอกที่เขาภาคภูมิใจ และดาเนียเองก็เลยวัยแต่งงานมานานมากๆ แล้ว เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะชอบเด็ก แต่หลังจากที่ได้เลี้ยงและอยู่กับมิก้า นั่นทำให้ในใจของเขามีความหวังว่าวันหนึ่ง ดาเนียจะคลอดเด็กน้อยที่แสนน่ารักเหมือนนางออกมา

และแลนดรี ถือเป็นบุรุษที่เขาชอบมากพอสมควร

“พวกเจ้าคุยกันไปเถอะนะ ข้าจะไปดูมิก้าหน่อย”

หลังจากกล่าวจบเซอร์เลเซินก็เดินไปจากตรงนี้ในทันที เขาปล่อยให้หนุ่มสาวทั้งสองคนได้ทำความรู้จักกันตามลำพังน่าจะดีกว่า

“ท่านมาที่นี่..ทำไมกันคะ?”

ดาเนียเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย เธอยังคงโกรธเขาอยู่ที่เขาจากไปไม่ลาเธอเลยแม้แต่ครึ่งคำ

“อันที่จริงข้าควรจะมาถึงที่นี่ตั้งแต่สามเดือนที่แล้ว แต่เพราะว่าข้าหลงทาง..”

เขายื่นดอกไม้แห้งที่เป็นของขึ้นชื่อของเมืองทางเหนือ เพราะอากาศที่หนาวเย็นทำให้ที่นั่นอบดอกไม้ให้แห้งและใส่น้ำหอมลงไป..

“กว่าจะรู้ตัวว่าหลงข้าก็..ไปถึงเมืองทางเหนือแล้ว กว่าจะย้อนกลับมาและตามหาแกรนด์ดัชชีเจอ เวลาก็ล่วงเลยไปนานมากพอสมควร..ข้าไม่มีพรสวรรค์ในเรื่องอื่นเลยนอกจากการฟันดาบ ไม่มี..ความสามารถอะไรสักอย่างทั้งเรื่องการพูดคุยกับผู้อื่นและเรื่องการหาเงิน ข้าล้วนแล้วแต่เป็นคนทึ่มที่พูดคุยไม่เก่ง..แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังอยากจะพยายามดูสักครั้ง อยากจะพยายามพาตัวเองมาหาเจ้าดูสักหน..ข้าติดค้างคำขอโทษเจ้า เช้าวันนั้นข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะหลบหนีไป ข้าแค่จะไปซื้อชุดใหม่ให้เจ้า แต่ประกาศเรื่องการเกณฑ์ทหารไปช่วยท่านดยุคออกรบก็ถูกประกาศออกมาอย่างเร่งด่วน..ข้าขอโทษนะดาเนีย”

ดาเนียยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ นี่คงจะเป็นประโยคที่ยาวที่สุดในชีวิตของคนผู้นี้แล้วแน่ๆ เพราะปกติเขาไม่เคยพูดประโยคยาวๆ เช่นนี้ออกมาเลย เธอถามคำหนึ่งเขาตอบคำหนึ่งแทบจะตลอดเวลา

“ขะ..ข้าตั้งใจว่าหากพบเจอกันอีกครั้ง ข้าจะด่าและทุบตีท่านแรงๆ สักทีที่ท่านกล้าทิ้งข้าไป..”

แลนดรีเดินเข้ามาหาดาเนียก่อนที่เขาจะจับมือของเธอขึ้นมาแล้วทุบมันลงไปบนอกของเขา

“เจ้าทำมัน..ได้เลย หากว่านั่นทำให้เจ้าหายโกรธข้าจะทุบตีข้าแรงกว่านี้ข้าก็ไม่ว่าเจ้าสักนิด”

“ข้าไม่ได้ป่าเถื่อนเช่นนั้นนะคะ ข้าแค่อยากจะถามเพื่อให้แน่ใจว่าที่ท่านมาที่นี่..ท่านมาเพราะต้องการแต่งงานกับข้ารึเปล่า ข้าไม่ใช่เด็กสาวที่อยู่ในช่วงวัยของการแต่งงาน เพราะแบบนั้นจะมาคบหากันเล่นๆ ไม่ได้แล้วนะ!”

แลนดรีหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ข้าต้องการแต่งงานกับเจ้า แล้วเจ้าล่ะรับได้ไหมที่ข้าทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง..”

ดาเนียเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของแลนดรี

“ข้าหาเงินเก่งมากเลย..ท่านทำอย่างอื่นไม่เป็นก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่ท่านเก่งกาจในเรื่องบนเตียงแค่อย่างเดียวก็เพียงพอแล้วล่ะ”