29.มารดาของเจ้าไปไหน

ไดอาน่าเบนสายตามองไปรอบๆ งานเลี้ยงน้ำชาของท่านหญิงแบล็ค ที่จัดขึ้นมาเป็นงานแรกหลังจากที่สงครามสิ้นสุดลง เจตนาของท่านหญิงก็เพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้แก่เหล่าภริยาของทหารกล้า

ในวันนี้ที่เธอมาที่นี่ไม่ใช่เพราะอยากจะมาเข้าร่วมงานเลี้ยงที่แสนวุ่นวาย แต่เพราะว่าไดอาน่ามีจุดประสงค์ต่างหาก

เธอเดินเจ้าไปหาบารอนเนสที่กำลังนั่งพูดคุยอยู่กับภริยาของชนชั้นสูงด้วยกัน

“ท่านหญิง..ยินดีที่ได้พบค่ะ”

เดวาย่อตัวลงเพื่อทำความเคารพท่านหญิงไดอาน่าแห่งตระกูลวีไซร์

“เจ้าสบายดีใช่ไหมบารอนเนส งานเลี้ยงแรกหลังจากที่สงครามสิ้นสุดให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าฤดูร้อนเวียนกลับมาอีกครั้ง งานเทศกาลมากมายที่กำลังจะจัดขึ้นและเสียงหัวเราะของผู้คน”

เดวาพยักหน้า เธอเห็นด้วยกับความคิดของท่านหญิงมากทีเดียว

“น่าเสียดายที่งานเลี้ยงเช่นนี้ทั้งแมเดอลีนและมิก้าไม่ได้มาด้วย ไม่อย่างนั้นมิก้าคงจะกำลังวิ่งเล่นอยู่กับเด็กพวกนั้น”

สายตาของไดอาน่ามองไปที่กลุ่มเด็กเล็กๆ ที่เป็นบุตรและบุตรีของขุนนางกำลังวิ่งเล่นกันอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะของเด็กน้อยทำให้บรรยากาศในงานเลี้ยงแห่งนี้คึกคักขึ้นมา

“นั่นสินะคะ..”

ไดอาน่ายื่นมือไปจับแขนของเดวาเอาไว้

“เจ้าทำได้นะเดวา เจ้าทำให้มิก้าอยู่ในจักรวรรดิแห่งนี้อย่างมีเกียรติได้ นางถูกจดจำในฐานะของเลดี้ที่เกิดมาจากความรักแสนหวานของท่านพ่อและท่านแม่ของนาง..อันที่จริงเอสเตบันกังวลมากทีเดียวเรื่องของแมดดี้ เขาบอกกล่าวและขอร้องให้ข้าช่วยดูแลแมดดี้ให้ด้วยในระหว่างที่เขาไม่อยู่ จริงอยู่ที่มันอาจจะเริ่มต้นด้วยความผิดพลาดแต่ทว่าเอสเตบันตื่นเต้นและรอคอยการกลับมาที่นี่เป็นอย่างมาก..ข้าเห็นใจเขานะที่เขาไม่ได้เห็นสายเลือดของเขาเป็นคนแรก..แต่กลับได้เห็นมิก้าแทบจะเป็นคนสุดท้าย”

คำกล่าวของท่านหญิงทำให้เดวามีสีหน้าที่สลดลงเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าผู้ใดที่เป็นคนไปพบเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิแล้วสั่งการให้ดยุคแห่งวีไซร์เดินทางออกไปรบ..

ตัวการของเรื่องนี้คือสามีของเธอเอง และเมื่อได้ลองคิดตามคำกล่าวของท่านหญิงดูเหมือนว่าท่านดยุคจะน่าสงสารมากทีเดียว เขากำลังจะเดินทางกลับมาแต่ว่าแมดดี้ก็มาเดินทางจากไป..

“ข้า..เห็นใจท่านหญิงนะคะ แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังคงเคารพการตัดสินใจของลูกสาวอยู่ดี”

ไดอาน่าส่งยิ้มให้กับเดวา

“เรื่องนั้นข้าเองก็เหมือนกัน ข้าให้สิทธิ์การตัดสินใจแก่เอสไปจนหมดสิ้น สิ่งข้าที่ต้องการไม่ได้ให้เจ้าไปบังคับลูกสาวของเจ้าให้แต่งงานกับลูกชายของข้า แต่ข้าต้องการให้เจ้าไปช่วยพูดคุยกับบารอนสักหน่อย..เขาต้องการโอกาสเท่านั้นเดวา โอกาสที่จะให้เอสได้ใช้มันในการแก้ไขสิ่งที่เขาเคยทำผิดพลาด และโอกาสที่เขาจะได้แสดงออกว่าเขารู้สึกเช่นไรกับแมดดี้ ข้าไม่โกรธหรอกนะที่บารอนส่งลูกชายของข้าไปยังสนามรบยาวนานหลายปีเช่นนี้ เพราะเราต่างก็เข้าใจหัวอกของคนเป็นพ่อเป็นแม่ ข้าแค่อยากให้บารอน..เข้าใจลูกชายของข้าสักนิด”

เดวาหยักยิ้มที่แสนอ่อนโยนขึ้นมา

“เรื่องนั้นท่านหญิงไม่ต้องเป็นห่วงนะคะข้าจะไปพูดกับสามีเอง..ช่างน่าเสียดายที่ทั้งสองคนไม่ได้พบกัน พอท่านดยุคกลับมาแมดดี้ก็เดินทางออกไป..แบบนี้แล้วเราควรจะทำเช่นไร..”

ไดอาน่าหัวเราะออกมาเบาๆ

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง เอสกำลังเดินทางไปที่แกรนด์ดัชชี ในบางทีตอนนี้ทั้งสองคนอาจจะพบเจอกันแล้วก็ได้เดวา”

........................

สายลมที่พัดผ่านร่างกายของแมเดอลีนไปมันคือสายลมร้อนๆ ที่ให้ความรู้สึกทั้งสดชื่นและน่าหงุดหงิดไปพร้อมๆ กัน เธอจับหมวกที่กำลังสวมและในยามนี้แมดดี้กำลังอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมากเมื่อผักที่เธอปลูกนั้นมันงอกงามดีมากเกินไป

เธอกำมือแน่นพร้อมกับหันไปมองหน้าของคาดินันเอดิต

“เอดิต ข้าต้องการสอนให้มิก้าเรียนรู้ที่จะรอคอยอย่างช้าๆ แล้วเจ้ามาทำให้มันฝรั่งของข้าออกลูกภายในสองวันได้อย่างไรกัน”

ความสวยงามของการทำไร่มันคือการเฝ้ามองต้นไม้ที่เราปลูกค่อยๆ เติบโตไปเรื่อยๆ ต่างหาก จุดหมายก็สำคัญแต่ระหว่างทางก็มีช่วงเวลาที่สวยงามไม่น้อยเลย

“ก็ข้าทนไม่ได้ที่เห็นมิก้ามองเจ้าต้นมันฝรั่งนี้ด้วยแววตาเศร้าโศก นางอยากเห็นว่าผลของมันฝรั่งที่นางปลูกมีหน้าตาแบบไหนและข้าก็ทำให้นางเห็นแล้วไงว่ามันเป็นเช่นไร ข้าผิดตรงไหนกันแมดดี้..อะ โอ๊ย!! อย่าตีข้านะ”

แมเดอลีนยกไม้ขึ้นมาพร้อมกับไล่ตีเอดิตที่เขากำลังวิ่งไปรอบๆ แปลงผักของเธอ

แกรนด์ดัชชีภายใต้การปกครองของตระกูลเลเซิน เป็นเมืองเล็กๆ ที่ใกล้ชิดธรรมชาติมากพอสมควร ต่อให้เดินทางไปที่ย่านการค้าก็ยังไม่ค่อยมีอะไรขายสักเท่าไหร่นัก ชาวเมืองประกอบอาชีพด้วยการทำเกษตรกรรม ที่นี่มีโบสถ์เล็กๆ ตั้งอยู่ และมีบาทหลวงวัยชราที่คอยดูแลที่นั่น

พอเธอมาอยู่ที่นี่ได้สองเดือน เอดิตก็ตามมาในทันที เขาไปอยู่ที่โบสถ์เล็กๆ ที่ไม่ไกลจากบ้านพักของเธอเท่าไหร่นัก เมื่อเธอถามเขาเรื่องวิหารศักดิ์สิทธิ์เขาก็เฉไฉไม่ยอมตอบ จนเธอเบื่อและเลิกถามไปเอง

ดาเนียอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ที่มีสภาพกลางเก่ากลางใหม่ ในเดือนแรกเธอก็อยู่ที่นั่น แต่แมเดอลีนพบว่าที่นั่นมันไม่มีอะไรแตกต่างจากเรเซเดนเท่าไหร่ในเรื่องของความเป็นส่วนตัว

หากมิก้าอยู่ที่นั่น นางก็จะได้รับการประคบประหงมจากทั้งท่านพ่อของดาเนียและตัวดาเนียเอง เพราะแบบนั้นเธอจึงพามิก้ามาอยู่ที่บ้านไร่หลังหนึ่ง

พาลูกสาวปลูกผัก และเลี้ยงไก่ ให้มุมมองชีวิตของมิก้า มันแตกต่างไปจากเดิมที่เคยมอง

ดาเนียส่ายหน้าเบาๆ เมื่อเธอเห็นแมดดี้และเอดิตวิ่งไล่กันไปมาไม่หยุดหย่อน

“พอได้แล้วน่าแมดดี้ เจ้าไม่อายคนอื่นบ้างรึไง”

แมเดอลีนยืนพักหายใจ เธอเหนื่อยเล็กน้อยจากการวิ่งไล่เอดิตอย่างเอาเป็นเอาตาย

“แล้วนี่..มิก้าอยู่ไหนกันล่ะ ข้าจะพาหลาน ไปหาท่านพ่อสักหน่อย..”

เมื่อคำถามของดาเนียดังขึ้นแมเดอลีนก็หน้าชาในทันทีเพราะเมื่อครู่มิก้ายังชื่นชมหัวมันฝรั่งของตัวเองอยู่เลยแล้วนี่ลูกสาวของเธอหายไปไหนกัน!!

ท่านแม่สอนมิก้าเรื่องการหาเงิน เป็นสตรีอย่ามัวพึ่งพาบุรุษ มิก้าจะต้องหาเงินเอาให้ได้!! ถ้าหากเอาหัวมันนี่ไปขายมิก้าก็จะได้เงินมาให้ท่านแม่ มิก้าจะเลี้ยงดูท่านแม่เอง!

เพราะแบบนั้นมิก้าจึงมุ่งหน้าไปที่ย่านการค้าพร้อมกับหัวมันฝรั่งในมือ สายตาที่แน่วแน่ของเด็กน้อยวัยสามขวบครึ่งทำให้มิก้าน่าเอ็นดูมากทีเดียว

มิก้าวางหัวมันฝรั่งเอาไว้ริมถนนเหมือนกับร้านค้าอื่นๆ เด็กน้อยนั่งลงที่ริมถนนก่อนจะยึดอกขึ้นเล็กน้อย

“มัง..ฝยั่ง..ขะ..ขายมังฝยั่ง”

เสียงเล็กๆ นั่นดึงดูดผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้เป็นอย่างดี

ฝีเท้าคู่หนึ่งหยุดอยู่ที่ด้านหน้ามันฝรั่งหัวนั้นก่อนที่เขาจะนั่งลง

“แม่ของเจ้าไปไหนกันนะ ทำไมปล่อยให้ลูกสาวที่แสนน่ารักออกมาหาเงินผู้เดียวเช่นนี้”