28.ตั้งใจ

ผ่านมาแล้วสามเดือนหลังจากที่สงครามสิ้นสุดลง ลุควิคกำลังเดินตรวจตราบริเวณรอบๆ กองทัพ ทหารจำนวนหนึ่งเดินทางกลับไปแล้ว และในยามนี้หลงเหลือทหารที่ค่ายชั่วคราวแห่งนี้ไม่ถึงสองร้อยด้วยซ้ำ อาการบาดเจ็บของทุกคนดีขึ้นรวมทั้งอาการบาดเจ็บของเอสด้วย

“ขอบคุณนะคะ..ท่านลุง”

ลุควิคมองเอสที่กำลังส่งขนมปังให้กับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุไม่น่าจะเกิน5ขวบ นางคือลูกของชาวบ้านแถวนี้ที่ได้รับผลกระทบจากสงคราม สภาพความเป็นอยู่เลยไม่ดีเท่าไหร่นัก

“เอานี่ไปให้พ่อและแม่ของเจ้านะ..”

เอสเตบันวางเหรียญทอง3เหรียญลงบนมือน้อยๆ ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเศษดินของเด็กน้อย

“ขอบคุณนะคะ ท่านจะไปแล้วอย่างนั้นหรือ?”

เด็กน้อยมองทหารที่กำลังเก็บกระโจมและรื้อรั้วของค่ายทหาร

เมื่อได้ยินคำถามที่แสนน่ารักน่าชังนั่น เอสเตบันก็ลูบผมของเด็กน้อยเบาๆ

“ใช้แล้ว ข้าจะต้องกลับแล้วล่ะ ใช้ชีวิตของเจ้าให้ดีนะเด็กน้อย..”

นางจะตัวเท่านี้รึเปล่านะ หรือว่าจะตัวเล็กมากกว่านี้ โชคดีเหลือเกินที่ดวงตาคู่นั้นของนางเป็นสีฟ้าเหมือนกับแม่ เพราะนั่นคงจะทำให้นางดูน่ารักน่าชังในแบบที่ใครเห็นก็ต้องตกหลุมรักอย่างแน่นอน…ลูกสาวของเขาน่ะ

เมื่อเด็กผู้นั้นวิ่งออกไป ลุควิคก็เดินเข้ามาหาเอสเตบัน

“เกิดอะไรขึ้นกับคนที่เกลียดเด็กแบบเจ้า..”

เอสมองหน้าของลุควิคก่อนจะตบลงบนบ่าของสหายเบาๆ

“ไม่รู้สิ ข้าคิดว่าลูกสาวของข้าจะต้องน่ารักแบบนั้นแน่ๆ ..หากนางเหมือนกับแม่ของนางน่าจะดี เพราะถ้าเหมือนข้ามากนักคงไม่ดีเท่าไหร่”

ลุควิคบอกตามตรงว่าเขาไม่คุ้นเคยกับความอ่อนโยนเช่นนี้ของเอสเตบันเลยสักนิดเดียว

“เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่านั่นคือลูกของเจ้า”

เอสเตบันเดินเข้ามาในกระโจมที่พัก เสื้อผ้าและของใช้ของเขาถูกเก็บเอาไว้อย่างเรียบร้อยในห่อผ้า

“แน่ใจสิ ข้าทำเองกับมือจะไม่ใช่ลูกของข้าได้อย่างไร”

ลุควิคเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“นี่แหละเอสที่ข้ารู้จัก ความหยาบคายของเจ้า ค่อยทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้นมาหน่อย แล้วนั่นเจ้าจะออกเดินทางไปไหน ไม่ใช่รถม้าที่พระราชวังส่งมารับอย่างนั้นหรือ”

เอสเตบันหิ้วห่อสัมภาระของเขาขึ้นมาบนหลัง จะว่าไปแล้วลุควิคพึ่งสังเกตว่าวันนี้เอสเตบันสวมชุดของชาวบ้าน เป็นเสื้อผ้าสีน้ำตาลราคาถูกและเสื้อกั๊กหนังโทรมๆ

“ข้าไม่ได้จะกลับเมืองหลวง..หากเจ้ากลับไปก็ฝากบอกท่านแม่ของข้าด้วยว่า..ข้ากำลังพยายามอยู่อย่างสุดความสามารถเลยล่ะ”

ลุควิคไม่เข้าใจที่เอสเตบันกล่าวมากนัก ทว่าเขายังไม่ทันได้ถามอะไรออกไป เอสเตบันก็ขี่ม้าออกไปจากค่ายทหารในทันที

“รีบร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ..”

เพื่อนของเขาเปลี่ยนไปมากทีเดียว และตัวเขาเองก็ควรจะรีบร้อนบ้างแล้วเพื่อสิ่งที่เรียกว่าความรัก

ลุควิคเดินไปที่ด้านหลังค่ายทหาร เขาเก็บดอกหญ้าสีขาวพร้อมกับรอยยิ้มอารมณ์ดี

หลังจากนั้นลุควิคจึงเดินไปยังกระโจมที่พักของเลล่า สิ่งที่ทำให้เขาตกใจไม่แพ้กันคือเลล่าเองก็กำลังเก็บข้าวของเตรียมออกเดินทาง

“นี่เจ้าจะไปไหนกัน?”

เลล่ามองหน้าลุควิคอยู่พักหนึ่ง และสายตาของนางหยุดอยู่ที่ดอกไม้ในมือของ ลุควิค..

เขาเก็บมาให้เธออย่างนั้นหรือ?

“ข้าคิดว่านี่คือโอกาสอันดีที่ข้าจะได้เดินทางไปเยือนเมืองต่างๆ ในระหว่างทางกลับ หากข้าไปพร้อมกับกองทัพแล้วละก็ ข้าจะไม่ได้รับความเป็นส่วนตัวสักเท่าไหร่..”

เธอจับดาบออกรบมาสี่ปี ครั้งแล้วครั้งเล่าที่สังหารผู้คนในสนามรบ จิตใจของเลล่าไม่ได้แข็งแกร่งมากพอที่จะกลับไปใช้ชีวิตที่จักรวรรดิแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธออยากจะขี่ม้าท่องเที่ยวสักปี สองปี แล้วค่อยกลับไปที่เกโลทีส..และสาเหตุหลักๆ อีกข้อก็คือกลับไปเร็วท่านพ่อก็จะบังคับให้เธอแต่งงานเร็วมากยิ่งขึ้น

เธอรู้ว่านี่มันไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดี แต่ได้ยื้อเวลาอีกหน่อยก็ยังดี

ลุควิลนั่งลงเบื้องหน้าของเลล่า เขาเอื้อมมือไปจับมือเธอเอาไว้แล้วมอบดอกไม้ในมือให้แก่เธอ

“เช่นนั้นเจ้ารอก่อนนะ ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”

เลล่ามองดอกไม้ในมือสลับกับมองหน้าของลุควิค

“ข้าอยากอยู่คนเดียว..”

“แต่ข้าอยากอยู่กับเจ้า ไหนๆ ก็ไหนๆ เราลองออกเดินทางไปด้วยกัน ใช้ชีวิตในแบบที่เจ้าอยากใช้..และลองมองข้าในฐานะบุรุษผู้หนึ่งดู..จากนี้ไป ข้าจะไม่เว้นระยะห่างอะไรอีกแล้ว เตรียมใจเอาไว้ด้วยล่ะเพราะว่าเขาจะเดินหน้าเข้าหาเจ้าอย่างเต็มกำลัง..”

เธอขบเม้มริมฝีปากเบาๆ

“ลุควิค..”

“หากเจ้าไม่ต้องการงานแต่งก็ไม่ต้องแต่ง เราอยู่ด้วยกันไปเช่นนี้ก็ได้ ข้าไม่เป็นท่านเคาน์แบล็คแล้วก็ได้หากว่าเจ้าต้องการ เราหลบหนีออกมาจากจักรวรรดิแล้วใช้ชีวิตที่แสนอิสระด้วยกันสองคนก็ได้..ข้ายอมได้ทั้งนั้นขอแค่มีเจ้าอยู่ข้างกายก็พอ”

ขอบตาของเลล่าร้อนผ่าวไปหมด เธอละสายตาจากใบหน้าของลุควิคเพื่อไปมองทางอื่น

“เลล่า..ข้ารักเจ้านะ ลองมองข้าในฐานะของบุรุษผู้หนึ่งดูสิ ข้าไม่อยากเป็นเพื่อนเจ้าอีกแล้ว..”

เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย

"หากมันง่ายแบบนั้นก็ดีนะสิ แต่ลุควิค..เจ้าคือท่านเคาน์แบล็ค..สิ่งที่มารดาของเจ้าต้องการคือเคาน์เตสแบล็คที่จะคอยช่วยเจ้าปกครองตระกูลแบล็ค ไม่ใช่สตรีที่รักการจับดาบมากกว่าชีวิตจิตใจเช่นข้า”

ลุควิคจับเข้าที่ใบหน้าของเลล่า

“แล้วมันสำคัญตรงไหนกัน ในเมื่อข้ารักเจ้าในแบบที่เจ้าเป็น..ตอนนี้เราลองไม่ต้องนึกถึงเรื่องอื่นดูไหม คิดแค่เรื่องราวของเราสองคนเท่านั้นก็พอ..”

เธอมองหน้าเขาด้วยหยาดน้ำตาแวววาวที่ไหนรินอาบแก้ม เลล่าไม่เคยมองว่าลุควิคคือเพื่อนเลย เธอมองว่าเขาคือบุรุษผู้หนึ่งอยู่เสมอ

เธอหลับตาลงช้าๆ เมื่อริมฝีปากของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้ พอรู้สึกตัวอีกทีความรู้สึกแสนหวานจากการที่ริมฝีปากแตะกันก็ทำให้เลล่าหัวใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

จูบ..มันเป็นแบบนี้เองสินะ

โอกาสเช่นนี้ไม่ได้มีมาบ่อย อีกนานแค่ไหนไม่รู้ที่เราจะสามารถใช้ชีวิตอิสระโดยที่ไม่ต้องอยู่ในเมืองหลวงได้ เพราะแบบนั้นลองหนีไปกับเขาสักสองปีก็น่าจะดีเหมือนกัน..

“เราหนีไปด้วยกันเถอะ..”

ลุควิคส่งยิ้มให้กับเลล่า เขาจุมพิตลงไปบนหน้าผากของเธอด้วยความรักทั้งหมดที่เขามี

“เช่นนั้นรอข้าหน่อยก็แล้วกัน ข้าจะไปเก็บเสื้อผ้าและสั่งการหัวหน้าทหารเอาไว้”

ลองปล่อยให้หัวใจนำทางดูสักครั้งคงไม่เป็นไรหรอก ที่ผ่านมาเธอใช้เหตุผลนำทางมาตลอดแต่ก็ไม่วายต้องมานั่งอมทุกข์

เลล่าตั้งใจแล้วว่าเธอจะลองคบหากับลุควิคดู