26.เปลี่ยนแปลง

“....แมดดี้ แม่เคารพในทุกการตัดสินใจของลูกนะ”

เดวากล่าวออกมาด้วยความรู้สึกมากมายที่หลั่งไหล เธอเข้าใจลูกสาวมากทีเดียวที่แมดดี้ต้องการจะพามิก้าไปอยู่ที่แกรนด์ดัชชีเป็นการชั่วคราว จนกว่าจะถึงวัยที่มิก้าสามารถเข้าเรียนที่อคาเด็มมี่ถึงจะพากลับมา 

แน่นอนว่าในใจของเธอซึ่งเป็นยายนั้นย่อมมีความเป็นห่วงทั้งแมดดี้และมิก้า

แต่ทว่าที่ผ่านมา เธอเลี้ยงลูกด้วยความผิดพลาดมาตลอด เพราะมีบุตรสาวเพียงคนเดียวเท่านั้นเธอและโอทีสหวงแหนแมดดี้ยิ่งว่าสิ่งใดบนโลกใบนี้

และการห่วงที่มากมายนั้นมันทำให้แมดดี้ไม่ได้มองเห็นโลกอีกมุมที่แสนโหดร้าย อันที่จริงหากย้อนเวลากลับไปได้ เดวาอยากจะย้อนเวลาไปแก้ไขเรื่องการเลี้ยงลูกของเธอ เธอควรจะให้อิสระกับแมดดี้มากกว่านี้

ให้โอกาสในการตัดสินใจและให้โอกาสอีกหลายๆ อย่างที่แมดดี้ไม่ได้ทำมัน

เพราะอย่างนั้นถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้มองเห็นหลานสาวตัวน้อยเติบโตก็ไม่เป็นไร เธออยากให้มิก้ามีอิสระที่แมดดี้ไม่มี และเดวาคิดว่ามแมดดี้เองก็คงอยากจะเลี้ยงลูกของนางด้วยการพาเด็กน้อยไปเปิดหูเปิดตาเพื่อเรียนรู้โลกภายนอก

“แต่แมดดี้..”

เดวายกมือขึ้นมาตีลงไปบนหลังของสามีที่กำลังทำท่าทางราวกับจะร้องไห้ออกมา

มิก้านั่งลงบนตักของท่านตาและกำลังโอบกอดท่านตาของนางเอาไว้

“ท่านตาเฉียใจ..ใครทำท่านตา”

โอทีสลูบแก้มที่พองโตขึ้นมาเล็กน้อยของ มิก้าเบาๆ

“ไม่มีใครทำตาหรอกหลานรัก ในช่วงเวลาที่ตาไม่อยู่หลานจะต้องดูแลตัวเองให้ดีเข้าใจไหม..”

มิก้าไม่ค่อยเข้าใจที่ท่านตาพูดสักเท่าไหร่นัก แต่ถึงอย่างนั้นเด็กน้อยก็พยักหน้าหงึกหงักเบาๆ

“มิก้าจะเป็นเด็กดี..ไม่ทำให้ท่านแม่เฉียใจ”

โอทีสโอบกอดหลานรักเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น

“จงเติบโตอย่างสวยงามต่อไปนะมิก้า..”

แมดดี้มองเห็นถึงความห่วงใยในสายตาของท่านพ่อและท่านแม่ของเธอได้อย่างชัดเจน เธออยากจะพามิก้าออกไปข้างนอก แต่ทว่าเพราะมิก้ามีเส้นผมสีเงินและเพราะเธอไม่ได้แต่งงาน นั่นอาจจะทำให้มิก้าถูกมองด้วยสายตาที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก การพามิก้าไปอยู่ที่แกรนด์ดัชชี มิก้าจะมีอิสระมากกว่านี้และไม่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของผู้อื่นด้วย

แมดดี้จัดการเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว และในยามนี้เธอกำลังนั่งรถม้ามาที่คฤหาสน์วีไซร์..

ท่านหญิงไดอาน่าใจดีกับเธอมากทีเดียว อีกทั้งท่านยังแอบไปหามิก้าบ่อยๆ ในช่วงเวลาที่ผ่านมาท่านคงจะคิดถึงท่านดยุคมาก และมิก้าคือยาดีเพียงอย่างเดียวที่ทำให้ความห่วงหาอาทรในใจของท่านหญิงจางหายไปได้บ้าง

“มิก้า..”

ท่านหญิงไดอาน่ารีบเดินออกมาจากคฤหาสน์วีไซร์ในทันทีที่รถม้าของเรเซเดนเคลื่อนผ่านประตูเข้ามา

“วันนี้ไปอบขนมกับย่าไหม ย่ากำลังจะทำชูครีมอยู่พอดีเลย”

มิก้าชูมือขึ้นเพื่อให้ท่านหญิงอุ้ม และท่านหญิงไดอาน่าก็อุ้มมิก้าขึ้นมาในทันทีพร้อมกับพูดคุยเรื่องราวมากมายกับเด็กหญิงตัวน้อย

คราแรกเธอลังเลมากพอสมควรที่จะพามิก้ามาที่นี่ เธอได้รับจดหมายมากมายจากท่านหญิงไดอาน่าว่าท่านอยากจะพบเจอมิก้าสักครั้ง แน่นอนว่าท่านเดินทางไปที่คฤหาสน์เรเซเดนไม่ได้เพราะท่านพ่อที่หวงหลานมากเกินไปของเธอ

สุดท้ายแมเดอลีนก็ทนใจเเข็งไม่ไหว เธอจึงพามิก้ามาที่นี่และครั้งแรกที่ท่านหญิงเห็นหน้าของมิก้าท่านร้องไห้ออกมาไม่หยุดเลย เป็นน้ำตาที่ไม่ได้มาจากความเสียใจแต่ทว่ามันมาจากความยินดี

“มิก้าไม่เคยเห็น จูกรีมมาก่อน..”

ท่านหญิงไดอาน่าหัวเราะด้วยความเอ็นดู

“เช่นนั้นวันนี้หลานต้องช่วยย่านวดแป้งด้วยนะ ชูครีมของย่าจะต้องอร่อยมากขึ้นแน่ๆ หากได้มือเล็กๆ นี่มาช่วยด้วย.."

ข้ารับใช้ของท่านหญิงก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อทำความเคารพเลดี้เรเซเดน เธอเองก็แทบจะหลั่งน้ำต่อออกมาด้วยความปีติที่ได้มองเห็นคุณหนูมิก้าที่เหมือนกับท่านดยุคแทบจะทุกระเบียบนิ้ว

“ในตอนที่ท่านดยุคเด็กๆ ท่านมีรอยยิ้มที่งดงามมากๆ เลยค่ะ ท่านดยุคชอบทานชูครีมมาก แต่เพราะโดนเพื่อนที่อคาเด็มมี่ล้อว่าชอบกินของหวานเหมือนกับเด็กๆ ท่านดยุคจึงไม่แตะต้องของหวานอีกเลย”

แมเดอลีนมองหน้าสาวใช้วัยชราผู้นั้นที่กำลังเล่าเรื่องของท่านดยุคให้เธอฟัง เธอยืนฟังเงียบๆ ก่อนที่มุมปากจะยกขึ้นสูงด้วยความรู้สึกหวานอมเปรี้ยวที่กระจายอยู่ในใจ

“มีเพียงตระกูลวีไซร์ตระกูลเดียวเท่านั้นที่ท่านดยุคคนก่อนมีภรรยานอกสมรส ด้วยเหตุนั้นเอง ท่านดยุคจึงเติบโตมาท่ามกลางความรู้สึกที่จะต้องปกป้องมารดาของท่านให้ดี ท่านร่ำเรียนอย่างหนักเพื่อให้ตัวเองเหมาะสมกับการเป็นท่านดยุคคนถัดไป ท่านน่าสงสารมากนะคะถึงแม้ว่าจะเอาแต่ใจและยึดติดว่าตัวเองจะต้องชนะมากไปหน่อยก็เถอะ”

เรื่องนั้นเธอเข้าใจเขานะ ปมในใจของตัวร้ายในนิยายเรื่องนี้คือเขาจะต้องเก่งกาจที่สุด ต้องดีที่สุดให้สาสมกับการเป็นดยุค ต้องเก่งกาจที่สุด..เพื่อไม่ให้น้องชายต่างมารดาเทียบเคียงเขาได้ แต่เพราะไอ้ความยึดติดของเขานี่แหละคนซวยเลยเป็นลุควิค เพราะเอสเตบันตั้งหน้าตั้งตาแข่งทุกอย่างกับลุควิคไปซะหมด กับบางอย่างเอสเตบันทำได้ดีไม่เท่าลุควิคด้วยซ้ำ แต่ลุควิคก็จะต้องยอมแพ้เพื่อไม่ให้เรื่องราวมันวุ่นวายขึ้นมา

ช่วงเวลาวัยเด็กของเขาคงจะเปล่งประกายมากเลยสินะ เด็กผู้ชายที่เก่งกาจและเอาแต่ใจ..คงจะเป็นเด็กเกเรมากเลยละสิ

มิก้าและท่านหญิงหายเข้าครัวไปด้วยกันไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกับมิก้าที่กำลังหลับในอ้อมแขนของท่านหญิง

ไดอาน่าจึงพามิก้าเข้ามานอนในห้องรับแขกของวีไซร์

“แมเดอลีน วันนี้เจ้ามาหาข้าคงจะมีเรื่องพูดคุยใช่หรือไม่”

แมดดี้พยักหน้า

“ข้าจะพามิก้าไปอยู่ที่แกรนด์ดัชชีสักพักค่ะ ต่อจากนี้ไปข้าคงพามิก้ามาที่นี่ไม่ได้พักใหญ่ๆ เลย”

รอยยิ้มของหญิงชราเริ่มค่อยๆ จางหายไปจากใบหน้า เธอเข้าใจแมเดอลีนมากกว่าใคร เพราะว่ามิก้านั้นมีเส้นผมสีเงินที่เด่นชัดว่านางคือสายเลือดของวีไซร์ ด้วยเหตุนั้นเองการที่จะพามิก้าออกไปในเมืองหลวงมันจึงตกเป็นเป้าสายตาได้โดยง่าย

เรื่องนี้ทำให้ในใจของไดอาน่ารู้สึกผิดมากทีเดียว

“เจ้าลำบากมาเลยนะแมเดอลีน ข้าสัญญาเลยว่าหลังจากที่เอสกลับมา ข้าจะให้เขาไปสู่ขอเจ้าในทันที”

แมดเอลีนก้มหน้าลงเพื่อเป็นการกล่าวขอบคุณท่านหญิง

“มิก้าเกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจของข้าและท่านดยุคค่ะท่านหญิง การเรียกร้องให้ท่านมารับผิดชอบนั่นคือสิ่งที่ข้าไม่เคยคิดกระทำเลย อีกทั้งข้าตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าหากข้าจะต้องแต่งงาน ข้าจะแต่งงานกับบุรุษที่รักข้าและบุรุษที่ข้ารักเท่านั้น..ขอบคุณในความหวังดีนะคะท่านหญิง”

เวลาเดินผ่านไปนานหลายปี ทุกอย่างรอบตัวของเธอเปลี่ยนแปลงไปจนหมดสิ้น แล้วความรู้สึกของเขา..จะยังเหมือนเดิมได้ยังไง