24.เด็กน้อย

บนใบหน้าที่งดงามของแมเดอลีนกำลังหยักยิ้มขึ้นมาจางๆ เมื่อเธอมองเห็นดอกไม้ไฟที่ถูกจุดขึ้นมา มันสวยงามและควรค่าต่อการมานั่งรอชมจริงๆ

เอดิตใช้เสื้อคลุมของเธอที่ในคราแรกเธอถอดมาคลุมให้เขา ในยามนี้เขากำลังใช้เสื้อคลุมตัวนั้นเพื่อคลุมไหล่ให้เธอ

“อากาศเริ่มเย็นแล้วนะครับ..เดี๋ยวเลดี้จะไม่สบาย”

แมเดอลีนส่งยิ้มเพื่อขอบคุณเขา

“ขอบคุณนะคะ ข้าคิดว่าดาเนียหายไปนานมากพอสมควร ข้าจะไปตามนางหน่อย..”

เอดิตรีบจับมือของแมเดอลีนเอาไว้

“ให้ข้าไปเองครับ..เลดี้กำลัง..ตั้งครรภ์อยู่นี่”

เธอหัวเราะออกมาเบาๆ

“เช่นนั้นก็ฝากด้วยนะคะท่านเอดิต”

เขามองหน้าเธออีกครั้งพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เป็นบ้าไปแล้วรึไงเอดิต นี่เขากำลังปล่อยให้ตัวเองจมลงไปในความหวานล้ำนั้นอย่างช้าๆ โดยไม่คิดที่จะตอบโต้อะไรเลยงั้นเรอะ..

“แมดดี้”

เมื่อเอดิตเดินออกมาได้ไม่ไกล เขาก็พบเจอเลดี้ดาเนียและบุรุษผู้หนึ่งทีกำลังจูงมือกันมา

แมเดอลีนมองหน้าเพื่อนรักของเธอและเซอร์กรีนสลับกันไปมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม

“คืนนี้เจ้ากลับกับท่านเอดิตนะ ข้าเชื่อว่าท่านคาดินันคงจะไม่แตะต้องเพื่อนที่กำลังตั้งครรภ์ของข้าหรอกใช่ไหมคะ”

เอดิตส่งยิ้มให้กับดาเนีย

“ข้ามองเลดี้แมเดอลีนเป็นสหายนะครับ ข้าไม่มีทางคิดไม่ดีอยู่แล้ว วางใจได้เลยครับเลดี้ดาเนีย ข้าขอให้ท่านมีค่ำคืนที่สวยงามและน่าตื่นตาตื่นใจดั่งดอกไม้ไฟที่ถูกจุดขึ้นมานะครับ..”

ดาเนียจับมือของแลนดรีเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“แน่นอนค่ะ ไปกันเถอะค่ะท่านแลนดรี”

แลนดรีก้มหน้าลงเพื่อทักทายเลดี้เรเซเดน ก่อนที่เขาจะเดินตามเลดี้ดาเนียมาอย่างว่าง่าย

“อยากกลับรึยังครับ”

แมเดอลีนพยักหน้า คาดินันเอดิตส่งมือมาให้เธอและแมเดอลีนไม่ลังเลเลยที่เธอจะวางมือเอาไว้บนมือของเขา

เธอดีใจที่ได้เพื่อนใหม่เพิ่มมาอีกคน อีกทั้งชายผู้นี้คือคาดินันที่ได้รับการยกย่องว่าเขาคือคนเก่งกาจที่สามารถใช้เวทมนตร์ตามที่ใจนึก..

............

สี่ปีผ่านไป

ทันทีที่ฤดูร้อนเดินทางมาเยือนแมเดอลีน คลอดเด็กผู้หญิงที่แสนน่ารักน่าชังออกมา ในคฤหาสน์เรเซเดน แน่นอนว่าข่าวลือเกี่ยวกับสีผมของลูกสาวของแมเดอลีนก็โด่งดังขึ้นมาอีกครั้ง

ท่านบารอนโอทีสตั้งชื่อของหลานสาวตัวน้อยแสนน่ารักว่า มิก้า..มิก้า เรเซเดน

ดาเนียเดินทางไปๆ มาๆ ระหว่างแกรนด์ดัชชีและเมืองหลวง เพราะว่านางชื่นชอบมิก้ามากๆ

“มาหาน้าหน่อยสิมิก้า..เมื่อไหร่จะโตกันนะ รับรองได้เลยว่ามิก้าจะต้องเป็นสาวงามที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้อย่างแน่นอน”

เส้นผมสีเงินนั่นไม่ต้องบอกก็รู้ว่านางคือลูกของใคร อีกทั้งยังใบหน้านั้นอีก..มีแค่สีของตาเท่านั้นที่เหมือนกับแมดดี้ของเธอ นอกนั้นหยิบเอาส่วนที่เหมือนพ่อมาหมด แต่ไม่ว่าหลานสาวตัวน้อยจะเหมือนใคร มิก้าก็น่ารักที่สุดในสายตาของดาเนียอยู่ดี

“ท่านน้า..นะ..น้าดาเดีย..”

“ดาเนีย ดาเนียจ้ามิก้า..ไหนลองเรียกชื่อของน้าอีกครั้ง”

แมเดอลีนยกยิ้มขึ้นมาเมื่อเธอมองเห็นความอ่อนโยนของดาเนียและลูกสาวของเธอ

ช่วงเวลาหลังจากที่คลอดมิก้าออกมา เธอไม่ได้ไปออกงานที่ไหน อีกทั้งช่วงนี้จักรวรรดิกำลังอยู่ในช่วงเวลาที่เปราะบางมากเหลือเกิน ชนเผ่าทะเลทรายเข้าร่วมกับราชอาณาจักรอาลันเดน ทำให้กองทัพของจักรวรรดิโอลิวิเย่ร์ต้องรับศึกสองด้าน พวกทหารที่หลงเหลือในพระราชวังก็ถูกเกณฑ์ไปเพื่อช่วยเหลือท่านดยุค

ไม่มีข่าวของเขาส่งถึงเธอเลย สิ่งที่แมเดอลีนรู้ก็คือเขาและเดมเลลานี่ยังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะกำลังเผชิญความยากลำบากอย่างถึงที่สุด แต่พวกเขาก็ยังมีชีวิตอยู่ล่ะ..

ยิ่งมองหน้าของมิก้า ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกคิดถึงเจ้าของเรือนผมสีเงินอย่างท่านดยุคยิ่งนัก

“มิก้า..วันนี้สดใสมากเลยนะ ว่าแต่เจ้ามาเมื่อไหร่กันดาเนีย”

เอดิตเดินมาพร้อมกับตะกร้าขนมมากมายในมือ ตั้งแต่วันนั้นที่เราพบเจอกันที่งานเทศกาล เขาก็มาหาเธออยู่บ่อยๆ ถึงแม้ว่าช่วงแรกท่านพ่อจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก แต่เจตนาและการกระทำของเอดิต มันชัดเจนว่าเขามองเธอเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น และข่าวลือเกี่ยวกับตัวเขาในตอนนี้ก็ไม่มีเรื่องชู้สาวอีกแล้ว เขากลับมาเป็นคาดินันที่ดีของวิหารศักดิ์สิทธิ์ อีกทั้งเขายังเป็นคนช่วยเหลือเธอจากการเจ็บปวดเนื่องจากการคลอดลูกอีกด้วย..

เวทมนตร์ของเขามันช่วยทำให้เธอไม่รู้สึกเจ็บปวด และมันวิเศษมากทีเดียวที่ได้ยินเสียงของมิก้าที่แผดร้องออกมาในครั้งแรก

“ท่านอุง..”

มิก้าฉีกยิ้มกว้าง เท้าเล็กๆ ทั้งสองข้างรีบวิ่งไปหาเอดิตในทันที ส่วนเขารีบย่อตัวลงเพื่อที่จะรอรับร่างเล็กๆ ของมิก้าขึ้นมาอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน

“ให้ตายสิ..มิก้าของลุงนั้นน่ารักเท่าโลกเลย”

เอดิตวาดมือไปมาในอากาศปรากฏเป็นรูปนกโปร่งแสงบินวนไปมา เด็กน้อยมองนกพวกนั้นด้วยดวงตากลมโตที่แสนไร้เดียงสา

“มิก้าชอบ..มิก้าชอบนก”

“แบบนั้นพอมิก้าโตขึ้นอีกหน่อย ลุงจะพามิก้าบินขึ้นไปบนฟ้าแข่งกับนกพวกนี้เลยดีหรือไม่”

มิก้าพยักหน้า

“ท่านอุงเท่ที่ฉุด! มิก้าชอบบินๆ”

นะ..นะ..น่ารัก น่ารักจนหัวใจของดาเนียพองโตขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ข้าอยากอยู่ที่นี่จังเลย อยากจะอยู่กับเจ้าและหลานตัวน้อย..”

แมเดอลีนยื่นมือไปจับมือของดาเนียเอาไว้

“มิก้าเริ่มโตขึ้นแล้ว ข้าคิดว่าจะพานางไปที่แกรนด์ดัชชีของเจ้าบ้าง..อยู่ที่นี่ข้าพานางออกไปข้างนอกไม่สะดวกเท่าไหร่นัก อีกทั้งท่านพ่อท่านแม่ของข้าก็หวงแหนนางมากทีเดียว..ข้าไม่อยากให้ลูกมีชะตากรรมเช่นเดียวกันกับข้า”

ดาเนียเข้าใจในเรื่องนั้นดีทีเดียว

“ได้สิ ไปอยู่ที่นั่นสักสองปี พอมิก้าเข้าเรียนได้ค่อยกลับมาแบบนั้นดีหรือไม่”

แมเดอลีนพยักหน้า

“ข้าเองก็จะไปด้วย..ข้ายังไม่เคยไปเที่ยวบ้านของดาเนียเลย”

ดาเนียหัวเราะออกมาเสียงดัง

“งานที่วิหารของเจ้าแทบจะท่วมหัวอยู่แล้วเอดิต หากเจ้าจะไป ข้าและแมดดี้ไม่ขัดขวางหรอกนะ แต่คนที่วิหารจะยินยอมหรือไม่..นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง”

เอดิตขมวดคิ้ว

“ข้าจะรีบกลับไปทำการแต่งตั้งคาดินันคนใหม่ในทันที ชีวิตนี้ข้าไม่อยากเป็นคาดินันแล้ว ข้าจะเกษียนตัวเองออกมาเพื่อเลี้ยงหลานและพามิก้าของข้าไปท่องโลกกว้าง..”

แมเดอลีนส่ายหน้าเบาๆ

“จัดการงานของเจ้าให้เรียบร้อยก่อนเถิดเอดิต ยามนี้ในจักรวรรดิของเรามีบรรยากาศที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก เมืองที่ถูกสงครามปกคลุมนั้นข้าคิดว่าสิ่งที่ชาวบ้านต้องการมากที่สุดคือศรัทธา..”

เอดิตมองหน้าของแมดดี้ ชาวบ้านต้องการศรัทธาก็จริงอยู่ แต่ว่าเขาต้องการเธอนะ ให้อยู่ที่นี่โดยไม่มีเธอ เขาสู้หนีไปอย่างคนไม่มีความรับผิดชอบน่าจะดีกว่า