22.ช่วยเหลือ

“เช่นนั้นเจ้าบอกข้าหน่อยสิว่า..เจ้าตอบเขาไปว่าอย่างไร?”

แมดดี้เหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง เธอไม่ได้ตอบรับหรือว่าปฏิเสธออกไป

“ข้าอยากให้การแต่งงานมันเริ่มต้นด้วยความรัก เพราะแบบนั้นจึงยังไม่ได้รับปากว่าจะรอเขากลับมา..”

ดาเนียลุกขึ้นแล้วเดินมานั่งบนเตียงกับแมเดอลีน เธอจับมือของเพื่อนรักเอาไว้

“นั่นคือการเลือกที่ถูกต้องแล้ว เวลาจะทำหน้าที่พิสูจน์ความรู้สึกของเจ้าและท่านดยุคเอง..วันนี้มีงานเทศกาลในเมืองนะแมดดี้เราออกไปเที่ยวด้วยกันเถอะ”

ดาเนียสวมเสื้อคลุมให้เธอ พร้อมกับหมวกบอนเน็ตสีเดียวกันกับเสื้อคลุม เราทั้งคู่จับมือมาเที่ยวที่งานเทศกาลประจำปี งานนี้จัดขึ้นเพื่อเชิดชูเกียรติของทหารกล้าและเหล่าขุนนางต่างๆ ที่ปกป้องจักรวรรดิเอาไว้

เธอไม่ลืมสวมวิกผมสีดำออกมา แมเดอลีนไม่อยากเป็นเป้าสายตาสักเท่าไหร่ เธอคิดว่าเส้นผมสีแดงของตระกูลเรเซเดนมันโดดเด่นมากทีเดียว มันไม่เหมาะเลยที่จะออกมาจากคฤหาสน์ด้วยภาพลักษณ์ที่จะถูกเพ่งเล็งง่ายๆ เช่นนั้น

“สุดยอดไปเลยนะว่าไหม ปีหน้าเราคงจะมาเที่ยวในงานเทศกาลด้วยกันสามคน รวมเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้องเจ้าด้วย”

แมเดอลีนยกยิ้มขึ้นมา เธอลูบท้องเบาๆ ด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นในหัวใจ เธอโชคดีมากกว่าคนอื่นๆ ตรงที่เธอมีครอบครัวแสนอบอุ่นและมีเพื่อนที่เข้าใจทุกอย่าง..

“ไปหาอะไรกินกันเถอะแมดดี้..เจ้านั่งรออยู่ตรงนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง”

เมื่อกล่าวจบดาเนียก็เข้าไปในฝูงชนเพื่อไปตามหาของอร่อยให้เธอทาน

“ข้าไม่ได้เป็นอะไรกับเลดี้นอสันทั้งนั้นแหละครับ พวกท่านน่าจะมาหาผิดคนแล้ว..”

“ไม่ผิดอย่างแน่นอน เมื่อครู่เจ้าเข้าไปในห้องโรงแรมกับเลดี้นอสัน..พวกเราเห็นเต็มสองตาเลย”

สายตาของแมเดอลีนกำลังมองไปที่อันธพาลสองคนที่กำลังหาเรื่องบุรุษผู้หนึ่งที่เดินออกมาจากตรอกแคบๆ

“นี่คือเรื่องเข้าใจผิดนะครับ..”

“ผลัวะ!!”

ยังไม่ทันที่บุรุษผู้นั้นจะได้อธิบาย กำปั้นของอันธพาลสองคนนั้นก็กระแทกเข้าที่ใบหน้าของเขาในทันที เขาไม่ได้ทันตอบโต้เลยด้วยซ้ำ เพราะดูเหมือนว่าเขาจะสู้แรงของอันธพาลทั้งสองคนนั้นไม่ได้

แมเดอลีนใจคอไม่ได้เลย เธอไม่อยากจะเมินเฉยการใช้ความรุนแรงเช่นนี้เหมือนกับคนอื่นๆ แต่เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ การเอาตัวไปเสี่ยงที่จะถูกทำร้ายไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่นัก

“ทะ..ท่านเซอร์คะ ทางนี้มีคนตีกันค่ะ!!”

เธอลุกขึ้นตะโกนเสียงดังพร้อมกับโบกมือไปมา เมื่ออันธพาลทั้งสองคนนั้นเห็นสตรีผู้หนึ่งที่ทำท่าทางเหมือนกับว่านางกำลังเรียกทหารมาที่นี่ พวกเขาก็หยุดใช้กำลังทำร้ายบุรุษผู้นั้นลง

“นี่คือการตักเตือนครั้งสุดท้าย อย่าได้คิดที่จะมาเป็นชู้ของเลดี้ผู้นั้นอีก..ไม่อย่างนั้นครั้งหน้าข้าจะทำให้เจ้าไม่มีหน้าหล่อๆนี่โผล่ไปให้ใครเห็น..”

เมื่อกล่าวจบอันธพาลพวกนั้นก็รีบวิ่งหนีไปในทันที แมเดอลีนวิ่งมาหาบุรุษที่กำลังนอนจมกองเลือด เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าแล้วเช็ดเลือดที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าของเขาด้วยแววตาเป็นห่วง

“ลุกไหวไหมคะ รออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ ข้าจะไปตามคนมาช่วย”

ในขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นเพื่อไปตามผู้อื่นมา เขากลับจับมือของเธอเอาไว้แน่น

“อย่าไปนะครับ..ขะ..ข้ากลัว..”

แววตาของแมเดอลีนอ่อนลงเล็กน้อย เธอถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกเพื่อคลุมไหล่ของเขาเอาไว้ แล้วช่วยประคองให้เขาลุกขึ้น

“ท่านควรจะวิ่งหนีสิคะ..”

เธอพาเขามานั่งที่ม้านั่งตัวเดิมที่เธอนั่งก่อนที่จะวิ่งไปหาเขา แมเดอลีนเช็ดเลือดให้ด้วยแววตาตื่นตระหนก

มุมปากของเขาจุดยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ เขาจับมือของเธอเอาไว้แน่น

“นานแล้วที่ไม่มีใครช่วยเหลือข้าเช่นนี้..เลดี้มีบุญคุณกับข้ามากนะครับ”

เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ

“แค่ท่านไม่บาดเจ็บไปมากกว่านี้ก็พอแล้วค่ะ ท่านรีบไปหาหมอ..”

“แมดดี้!!”

ดาเนียที่หอบอาหารมาเต็มสองมืออ้าปากค้างในทันทีเมื่อเธอเห็นเพื่อนรักกำลังนั่งคุยอยู่กับบุรุษผู้หนึ่ง ก่อนที่หัวคิ้วของดาเนียจะขมวดเข้าหากัน

“ทำไมอยู่ในสภาพเช่นนี้กันคะท่านคาดินัน วันนี้ก็ไปยุ่งเกี่ยวกับเมียชาวบ้านมาอีกแล้วเหรอคะ”

ดาเนียกล่าวพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามของแมดดี้และคาดินันเอดิต

แมเดอลีนมองหน้าของดาเนียสลับกับมองหน้าของบุรุษผู้นั้นที่กำลังหัวเราะออกมา

“ให้ตายสิ ข้ากำลังมีช่วงเวลาดีๆ อยู่นะครับเลดี้ดาเนีย”

เขาโบกมือไปมาเบาๆ และนั่นทำให้รอยเลือดและรอยแผลที่ติดอยู่ตามร่างกายของเขาจางหายไปจนหมด ทรงผมที่ยุ่งเหยิงกลับมาเป็นทรงที่ถูกหวีและเซ็ตเอาไว้เป็นอย่างดี ชุดเก่าๆ ที่สวมอยู่เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นชุดนักบุญสีขาวที่ปักเย็บอย่างประณีต กระดุมทุกเม็ดล้วนแล้วแต่ทำจากทองคำ..เขาส่งยิ้มให้เธอจนดวงตาทั้งสองข้างของเขาปิดสนิท

“นี่มัน..อะไรกันคะ?”

“งานเทศกาลในวันนี้สนุกมากเลยนะครับ และ..เลดี้เรเซเดนก็ชื่นชอบบรรยากาศที่แสนคึกคักของงานเทศกาลเหมือนกันใช่ไหม”

นี่เขารู้จักชื่อเธอด้วยอย่างนั้นหรือ?

“ท่านล้อข้าเล่นอยู่รึไง”

“ล้อเล่นอะไรกันครับ เมื่อครู่ข้าถูกทำร้ายจริงๆ และเจ็บมากๆ เลยนะครับ หากไม่ได้เลดี้ช่วยเอาไว้ข้าต้องแย่แน่ๆ เลย..”

ดาเนียหัวเราะออกมาเบาๆ

“แมดดี้อย่าหลงใหลไปกับรอยยิ้มนั้นเป็นอันขาดเลยนะ นั่นคือรอยยิ้มที่สุดแสนอันตรายของท่านคาดินันเลยล่ะ..”

เอดิตยังคงส่งยิ้มให้กับดาเนีย

“ข้าไม่ชอบเลยที่มีคนรู้ทันรอยยิ้มของข้า เลดี้ดาเนียไม่มีนัดกับบุรุษที่ไหนอย่างนั้นหรือครับ?”

ผมสีดำสนิทของเขาสยายไปตามแผ่นหลัง เขามีใบหน้าที่อ่อนโยนดูเหมาะสมกับการเป็นผู้รับใช้พระเจ้า และมีรอยยิ้มที่ชวนให้รู้สึกหลงใหลทุกครั้งที่ได้มอง

แต่เรื่องที่เขาถูกกระทืบนั้นหากมันเป็นเพราะว่าเขาไปยุ่งเกี่ยวกับเมียชาวบ้านจริงๆ แล้วละก็ นั่นทำให้แมเดอลีนรู้สึกว่าเธอเสียดายความเป็นห่วงที่เธอมอบให้เขานะ..หากเขาเป็นชายชู้จริงๆ เธอน่าจะปล่อยให้อันธพาลทั้งสองคนนั้นกระทืบเขาให้มากกว่านี้อีกหน่อย..

“ไม่มีหรอกค่ะ ข้ามากับแมดดี้สองคนเท่านั้น หากว่าท่านเอดิตไม่มีธุระอะไรแล้วก็..ไปตามทางของท่านสิคะ ข้าอยากจะใช้เวลากับเพื่อนของข้าสักหน่อย”

เอดิตพบเจอสตรีมานักต่อนัก เขาชื่นชอบหญิงงามนั่นคือสิ่งที่ปรากฏอยู่อย่างชัดเจนในใจ แต่ทว่าในวันนี้หญิงงามผู้นั้นไม่ได้ทำให้เขาสนใจเพราะความงามของเธอ แต่เพราะว่าเธอช่วยเหลือเขาต่างหาก

เพราะเป็นคาดินันเขาจึงไม่ค่อยได้รับความช่วยเหลือจากใคร เขาต่างหากที่เป็นฝ่ายต้องช่วยเหลือผู้อื่น และพอมีมือทั้งสองข้างนั่นยื่นมือมาเพื่อโอบกอดเขาเอาไว้ มันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นมากเหลือเกิน..

ช่วยกอดข้าอีกสักครั้งได้รึเปล่าครับเลดี้แมเดอลีน