21.ทั้งสองอย่าง

เอสเตบันหอมหน้าผากเธอเบาๆ ก่อนที่เขาจะมองตาเธออย่างลึกซึ้ง ราวกับทุกความรู้สึกถูกส่งผ่านทางสายตา

แสงแรกของดวงตะวันสาดส่องเข้ามาที่หน้าต่าง นั่นทำให้เขามองเห็นใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้น เรือนผมสีแดงที่สะท้อนกับแสงของดวงตะวันทำให้เธอเจิดจ้าและงดงามจะละสายตาไม่ได้

หากว่าในยามราตรีเธอมองว่าเขานั้นโดดเด่น เช่นนั้นในยามที่ดวงตะวันสะท้อนเข้ากับใบหน้าของเธอ ก็คงไม่มีสตรีผู้ใด อาจหาญที่จะป่าวประกาศออกมาว่านางงดงามมากกว่าเลดี้แมเดอลีนอีกแล้วล่ะ

“ข้าต้องไปแล้วแมดดี้..”

เธอนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียงนอน เขาไม่อยากจะปลุกเธอขึ้นมาเพราะแมดดี้เองก็พึ่งจะได้นอนไม่ถึงชั่วโมงเท่านั้นเอง

เอสเตบันจำใจเดินออกมาจากเตียงและในระหว่างที่เขากำลังจะเปิดหน้าต่างเพื่อเดินออกไปด้านนอกห้องนอนของเธอ เพื่อใช้เครื่องมือเวทในการเดินทางกลับ ประตูห้องนอนของแมเดอลีนก็ถูกเปิดออกพร้อมกับบารอนโอทีสที่เดินเข้ามา

แน่นอนว่าเอสเตบันไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรือว่าต้องการที่จะหลบหนี

“แมวขโมยอย่างนั้นหรือ?”

“สวัสดีครับท่านบารอน..ข้ามิใช่แมวขโมยอย่างที่ท่านพ่อตากล่าวหาหรอกนะครับ”

พ่อตา? ไอ้เด็กเวรนี่..

“บุตรสาวของข้ายังไม่ได้แต่งงานกับใคร เพราะแบบนั้นบุรุษหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาเรียกข้าว่าพ่อตาทั้งนั้น”

เอสเตบันส่งยิ้มให้กับท่านบารอนเรเซเดน เขารู้ดีว่าการจะผ่านด่านพ่อตาไปนั้นไม่ง่าย อีกทั้งแมเดอลีนก็ยังไม่แน่ใจว่านางจะรักเขาด้วย

แต่เขาอยากจะเป็นพ่อ เป็นสามีที่ดี และเป็นคนรักที่ดีด้วยนะ เพราะแบบนั้นเขาอาจจะต้องพยายามมากกว่านี้อีกหน่อย

“ข้าจำเป็นจะต้องเดินทางไปออกรบ ระยะเวลาที่เดินทางออกไปอยู่ท่ามกลางสงครามที่โหดร้ายนั้นไม่แน่ว่าจะเนิ่นนานมากแค่ไหน แต่ถึงอย่างนั้นข้าจะกลับมาครับ กลับมาพร้อมกับชัยชนะของจักรวรรดิโอลีวีเย่ร์ และ..กลับมาเพื่อขอให้ท่านบารอนพิจารณาว่าที่ลูกเขยคนนี้ใหม่อีกครั้ง”

โอทีสขมวดคิ้วในทันที

“เจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะกล่าวออกมาอย่างมั่นใจเช่นนั้นหรอกดยุค”

เขายังคงขยับรอยยิ้มพรายอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัวใดๆ ต่อความเกลียดชังที่ฉายชัดผ่านทางใบหน้าของท่านบารอน

“ช่วงเวลาที่ข้าไม่อยู่ ได้แต่ฝากท่านพ่อตาดูแลว่าที่ภรรยาและลูกของข้า..”

ดาบสีเงินเย็นเฉียบถูกดึงออกมาจากฝักแล้ววางพาดลงไปบนลำคอของเอสเตบัน

“อย่าเอ่ยเรื่องเช่นนี้ออกมาอีกดยุค..ข้าประกาศก้องไปแล้วว่าเด็กในท้องของแมดดี้จะใช้ชื่อตระกูลเรเซเดนเท่านั้น”

“เรื่องนั้นข้าไม่ขัดเลยครับท่านพ่อตา ลูกคนแรกข้ายินดีมอบให้เป็นผู้สืบทอดตระกูลของท่านพ่อตาก่อน พอข้ากลับมาค่อยมีลูกอีกคนเพื่อสืบทอดตระกูลวีไซร์ก็ยังไม่สาย..”

เอสเตบันฉีกยิ้มกว้างในขณะที่ดาบของท่านบารอนกำลังพุ่งตรงมาหมายจะฟันลงไปบนลำคอของเขา เอสเตบันก็ดีดนิ้วในทันทีเพื่อใช้เครื่องมือเวทในการกลับมาที่ห้องนอนของเขาในคฤหาสน์วีไซร์

“อ่า..นี่คิดจะฆ่ากันจริงๆ สินะ”

เขาลูบคอตรงที่มีรอยดาบเฉือนเข้านิดหน่อย ความจริงแล้วการมีเลือดออกในก่อนเวลาที่จะเดินทางออกรบคือลางร้าย แต่ทว่าวันนี้เอสเตบันก็ยิ้มร่า..

เขาเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำเพื่อจัดการเปลี่ยนชุดเตรียมออกเดินทาง..

และดูเหมือนว่าเขาจะหลงลืมบางอย่างไปเสียสนิท..

“เอส..นี่ท่านไหวไหม เปลี่ยนไปนั่งบนรถม้าดีหรือไม่”

อาการแพ้ท้องแทนภรรยาของเขายังไม่หายไปไหน และมันยากเย็นมากทีเดียวในการเดินทางเพราะว่าเขาจะต้องขี่ม้าเพื่อนำหน้าขบวน..

“ไม่เป็นไรเลล่า ข้า..ไหว”

ลุควิคหรี่ตามองหน้าเอสเตบันที่ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่นัก เขาไม่ชอบใจที่เลล่าแสดงออกว่านางกำลังห่วงใยเอสมากขนาดนั้น

“น่าแปลกนะที่หมอหาอาการป่วยของเจ้าไม่เจอ แต่พอข้าลองมองดูแล้ว อาการของเจ้ามันเหมือนกับอาการของบุรุษที่แพ้ท้องแทนภรรยาเลยนะเอส..ไปแอบซุกลูกเมียอยู่ที่ไหนรึเปล่า?”

คำกล่าวของลุควิคทำให้บรรยากาศรอบข้างๆ พลันตึงเครียดขึ้นมา ขบวนกองทัพของโอลีวีเย่ร์พึ่งจะเดินทางออกมาจากจักรวรรดิได้ไม่นานนัก มีชาวเมืองออกมารอให้กำลังใจท่านดยุคที่กำลังออกเดินทางไปปกป้องจักรวรรดิทางใต้อย่างมากมายและหนาตามากทีเดียว

“แล้วมันแปลกอย่างนั้นหรือลุควิค พวกเราเองก็อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้วหากว่าข้าจะมีภรรยาซุกซ่อนเอาไว้ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอก..”

ลุควิคนิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง รอยยิ้มนั้นมันคืออะไรกัน? รอยยิ้มบนใบหน้าของเอสเตบันคือเรื่องที่เขาไม่คาดคิดมาก่อนที่จะได้เห็น เพราะปกติแล้วหากเขากล่าวค่อนแคะออกไป ส่วนใหญ่เอสเตบันจะด่ากราดเขากลับมา..

“เหอะ อย่างนั้นเองสินะ เห็นไหมเลล่า  เอสน่ะไม่เหมาะกับเจ้าหรอก เจ้ารับมือกับเรื่องสตรีของเขาไม่ไหวหรอก”

เลลานี่ส่ายหน้าเบาๆ บอกตามตรงว่าเธอพอจะเดาได้ว่าเอสและเลดี้แมเดอลีน อาจจะมีความสัมพันธ์ที่พิเศษต่อกัน เธอไม่ได้รู้สึกเสียใจที่ตัวเองไม่ใช่ดัชเชส ตรงกันข้ามเลยเธอดีใจมากกว่าที่มองเห็นเพื่อนกำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา

นี่อาจจะดีก็ได้

“งานแต่งของเจ้าข้าต้องได้ช่อดอกไม้นะเอส”

เอสเตบันหัวเราะ

“ยังเร็วเกินกว่าจะคิดเรื่องนั้นเลล่า ขั้นแรกเราจะต้องจัดการกับชนเผ่าทะเลทรายที่กล้ามารุกรานจักรวรรดิของเราก่อน..ไม่ว่าจะใครหน้าไหนข้าก็จะไม่ละเว้นทั้งนั้น!!”

เขาต้องเร่งมือสักหน่อยแล้ว เพราะเขามีเป้าหมายในการกลับไปที่จักรวรรดิแล้วไงล่ะ เขาต้องรีบกลับไปเพื่อสร้างครอบครัว

กว่าแมเดอลีนจะตื่นก็เป็นช่วงเย็นของอีกวัน เธอตื่นมาก็พบเจอกับดาเนียที่กำลังนั่งปอกผลไม้ให้

“เจ้าจะนอนข้าไม่ว่าหรอกนะ แต่ต้องตื่นมากินข้าวด้วยนะแมดดี้”

เธอมองไปยังหมอนข้างๆ ที่ในตอนนี้ไม่ได้มีเขาคนนั้นนอนอยู่กับเธออีกแล้ว บนเตียงนอนมันว่างเปล่า แต่ทว่าความรู้สึกในใจมันกำลังสั่นไหวในแบบที่เธอแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยซ้ำ

ดาเนียยกยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก

“อาการเช่นนั้นมันคืออะไรกันแมดดี้ ร่องรอยบนร่างกายของเจ้ามันบอกข้าว่า เมื่อคืนจะต้องมีเจ้าชายขี่ม้าขาวเดินทางมาที่นี่ และทำเรื่องสุดแสนจะร้อนแรงกับเจ้าอย่างแน่นอน บอกมาหน่อยสิว่าเจ้าชายคนนั้นเป็นใครกัน?”

เธอกัดริมฝีปากเบาๆ ด้วยความเขินอาย

“เขาไม่ใช่เจ้าชาย และก็ไม่ได้ขี่ม้าขาวด้วยดาเนีย เขาเป็นดยุคที่เดินมาหาข้าด้วยเท้าทั้งสองข้างของเขา..”

เธอกล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม และนั่นทำให้ดาเนีย กรีดร้องออกมาในใจ

“เขามาเพื่อล่ำลาหรือว่ามาเพื่อขอให้เจ้ารอล่ะ”

แมดดี้ก้มหน้าลงมองนิ้วมือของตัวเอง

“ก็..ทั้งสองอย่างละมั้ง”