20.ไม่อยากไป NC

เธอหายใจถี่ขึ้น ความรู้สึกตื่นเต้นและกังวลปะปนกันในใจเมื่อเขาแยกขาทั้งสองข้างของเธอออก และนี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอมองเห็นส่วนนั้นของเขาได้อย่างชัดเจน

ความเป็นชายของเขาแข็งแกร่งราวกับต้นไม้ที่ยืนหยัดท่ามกลางพายุ และขนาดของมันที่เธอจำได้ว่ามันมีขนาดที่ใหญ่โตและไม่สามารถนำเข้าปากของเธอได้ ในยามนี้ไม่ใช่แค่ใหญ่เท่านั้นแต่ความยาว..

เธอกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากด้วยอาการประหม่าและหวาดกลัว

“ไม่เป็นไรแมดดี้..มันเคยเข้าไปแล้วครั้งหนึ่งทำไมครั้งนี้มันจะเข้าไปไม่ได้ล่ะ”

ช่างเป็นการปลอบใจที่ชวนให้รู้สึกฮึกเหิมจริงๆ ....ที่ไหนกันล่ะโว้ย!!

เขาหายใจเข้าลึกๆ เพื่อควบคุมความรู้สึกตื่นเต้น ก่อนจะมองหน้าเธออย่างอ่อนโยน

“มันจะไม่เป็นไร..”

เขาค่อยๆ ประสานร่างกายกับเธอ ส่วนที่แข็งตึงนั่นกำลังถูกกดแทรกเข้าไปในร่างกายของเธอด้วยเรี่ยวแรงที่มหาศาลของเขา แต่ทว่าที่น่าแปลกคือครั้งนี้มันไม่ได้เจ็บเหมือนกันครั้งแรกอีกแล้ว อาจจะมีความเจ็บปวดหลงเหลืออยู่แต่ทว่าก็ไม่ได้ทรมานถึงขนาดครั้งที่แล้ว

“อะ..อื้อ”

“อีกนิดแมดดี้..มันจะเข้าไปหมดแล้ว..อดทนอีกนิด”

เขากัดกรามแน่น ใบหน้าที่หล่อเหลาประดุจพระเจ้าทรงปั้นของเขาดูเหมือนว่าจะกำลังทรมานมากกว่าใบหน้าของเธอซะอีก

ให้ตายสิความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน ร่างกายของเธอเหมือนกำลังถูกเติมเต็มอย่างช้าๆ จนความรู้สึกมันท่วมท้นออกมา

“อา..เจ็บรึเปล่า”

เธอส่ายหน้าเบาๆ เขาพรมจูบบนหน้าผากที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดซึม นี่คือเรื่องที่ยากมากในชีวิตของเอสเตบัน เขาอยากจะขยับร่างกายแทบบ้า อยากกระทั้นกายเข้าไปตามอารมณ์ปรารถนาที่กำลังลุกโชนและเผาไหม้ร่างกายของเขา แต่จิตสำนึกกลับบอกกล่าวให้เขานั้นอ่อนโยน

นี่คือบาปที่กำลังคืนสนองให้เขาสินะ เพราะครั้งแรกเขาทรมานให้เธอเจ็บปวดกับครั้งแรกที่เธอส่งมอบให้เขา เพราะแบบนั้นครั้งนี้เขาจึงเป็นฝ่ายทรมานกับการต้องคอยพยายามหักห้ามใจในความรู้สึกที่ยากเย็นเช่นนี้

เอสเตบันขยับสะโพกด้วยความแผ่วเบา การกระทำที่กล้าๆ กลัวๆ ของเขาทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเอ็นดู..

เขากำลังอ่อนโยนในแบบของเขาล่ะ เขากำลัง..ทะนุถนอมเธออย่างสุดกำลังเลยทีเดียว

“เอสเตบัน..”

ชื่อของเขาหลุดออกมาจากริมฝีปากของแมเดอลีน

“ว่าไงแมดดี้ ไม่ชอบอย่างนั้นหรือ?”

หากถามจริงๆ เธอชอบในช่วงเวลาที่เขากระทำรุนแรงมากกว่า แต่ทว่าแมดดี้ก็ไม่มีความกล้าที่จะบอกออกไปเช่นนั้น อีกทั้งในยามนี้เธอยังไม่ได้อยู่ในสภาพที่ปกติอีกด้วย

“ชอบสิคะ..ชอบ..อื้อ!..ชอบมากเลย”

การตอบคำถามที่กำกวมเช่นนั้นทำให้เอสเตบันเอง ก็ไม่รู้ว่าคำว่าชอบของแมดดี้นั้นหมายความว่าเธอชอบเขาหรือว่าชอบลีลาของเขากันแน่ แต่ไม่ว่าจะชอบอย่างไหนก็ตามแต่ มันก็คงจะหมายความว่าเธอกำลังชอบเขาอย่างแน่นอน

ใบหน้าที่แสนงดงามนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก เพราะขนาดเธอตั้งครรภ์ ยังมีบุรุษจำนวนไม่น้อยที่พร้อมจะเข้าหาเธอ..แล้วในช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่ ไม่รู้ว่าหัวใจของเธอจะสั่นไหวกับบุรุษหน้าไหนรึเปล่า

เมื่อเอสเตบันมั่นใจว่าแมเดอลีนไม่ได้เจ็บปวดกับการกระทำของเขาแล้ว เช่นนั้นเขาจึงเริ่มขยับเร็วขึ้นเล็กน้อยจนได้ยินเสียงของเนื้อกระทบกัน

การเคลื่อนไหวของเขานั้นไม่ได้เร่งรีบไปซะหมด มันเชื่องช้าลงและเมื่อผิวเปลือยเปล่าของเราเสียดสีกันมันทำให้แมเดอลีนรู้สึกเหมือนต้องมนต์สะกด

มือใหญ่รวบดันใต้ขา เท้าของเธอกำลังชี้ไปที่เพดาน ท่าทางน่าอายจนแมเดอลีนไม่รู้จะทำหน้าแบบไหนดี ทุกครั้งที่เขากระทั้น กายเข้ามามันรู้สึกดีจนเธอแทบจะร่ำไห้

“หากอยากได้มากกว่านี้ต้องยกสะโพกขึ้นมาหน่อยแล้วแมดดี้..”

ฝ่ามือหยาบกร้านประคองเอว ลูบคลำช่วงเอวคอดและตำแหน่งสีข้างไปมา

นั่นทำให้แก่นกายที่กระทุ้งอยู่ยิ่งแทงลึก

“อ่า..มันดีมากเลย”

เขาคำรามเสียงพร้อมขบกรามแน่น เอสเตบันแสดงสีหน้าอย่างชัดเจนว่าเขาเคลิ้มมากแล้ว ไม่ว่าจะการเคลื่อนไหวที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะของการหายใจล้วนบ่งบอกเช่นนั้น ริมฝีปากของเขาพรมจูบไปตามข้อเท้าเล็ก ขบกัดมันเบาๆ ด้วยความรู้สึกมันเขี้ยว

“อื้อ!!”

เขามองหน้าเธอที่กำลังรู้สึกดีจนทนไม่ไหว ร่างกายของแมเดอลีนกระตุกเกร็งอย่างเห็นได้ชัดครั้งแล้วครั้งเล่าที่เธอเสร็จสม ออกมาด้วยความรู้สึกท่วมท้นในใจ กำลังทำให้เธอรู้สึกกระดากอาย

“มีแต่ข้าที่..รู้สึกดีอย่างนั้นหรือคะ”

เอสเตบันแค่นหัวเราะ

“ข้ากำลังอดทนอยู่ต่างหาก มันดีจนรู้สึกไม่อยากเอาออกมาเลย..ให้ตายสิ..เจ้ากำลังทำให้ข้ารู้สึกอยากจะโลภมากกว่านี้นะแมดดี้ ซึ่งนั่นมันไม่ดีเลย"

เมื่อได้สัมผัสย่อมเป็นธรรมดาที่ไม่อยากจะแยกจาก แต่ทว่าวันพรุ่งนี้เขาต้องออกเดินทางไปแล้ว ความจริงที่ปวดร้าวกำลังตีแสกหน้าเขาจนเขาไม่อยากจะรับรู้เลย

ร่างกายของเราขยับเข้าหากันด้วยจังหวะกลมกลืน ทุกจังหวะที่ถาโถมมันเต็มไปด้วยความหลงใหลที่ไม่สิ้นสุด

ร่างกายของเอสเตบันกระตุกแรงเมื่อถึงจุดสุดยอด ลมหายใจหนักหน่วงที่ไม่อาจระงับได้

เขาก้มหน้าลงไปจุมพิตของเธอเบาๆ ก่อนจะล้มตัวนอนลงแล้วโอบกอดเธอจากด้านหลัง

“ไม่อยากไปเลยให้ตายสิ”

แมเดอลีนเหนื่อยล้าเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมามองหน้าเขาด้วยซ้ำ เธอคิดว่าตัวเองกำลังจะหลับ..แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของท่านดยุคที่เขากำลังใช้ผ้าเช็ดส่วนนั้นของเธอเบาๆ

เขานอนลงที่ด้านหลังของเธอแล้วโอบกอดเธอแน่น

“แมดดี้..อย่านอนเลย พรุ่งนี้ข้าต้องไปแล้วนะ”

เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมา

“ท่านจะกลับมาที่เมืองหลวงพร้อมกับชัยชนะอย่างแน่นอนค่ะ”

เอสเตบันยกยิ้มขึ้นมา ฝ่ามืออุ่นสอดลึกเข้ามาในผ้าห่ม ลูบไล้ผ่านท้องน้อยก่อนที่เขาจะคลำหาตำแหน่งของยอดอก

“..ท่านดยุค”

“อยู่เฉยๆ แมดดี้”

ท่อนเนื้อที่พึ่งปลดปล่อยไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนลงเลยแม้แต่น้อย เขาขยับเอวเพื่อให้มันแนบชิดลงไปบนส่วนนั้น

แก่นกายสอดลึกจากด้านหลังเพื่อให้มันเสียดกับส่วนนั้น หัวบานเปลือยโผล่ให้เห็นผ่านกลางหว่างขา เรียวคิ้วของแมเดอลีนขมวดเขาหากัน

“ท่านดยุคคะ..”

“ว่าไงแมดดี้?”

เขาถามราวกับไม่สนใจน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของเธอเลยสักนิด

เอสเตบันเสียดสีกับร่องเสียวพักหนึ่งก็ใช้หัวร้อนๆ ถูไถไปตามซอกเพื่อหาทางเข้าที่คุ้นเคยก่อนยกสะโพกเพื่อกดแทรกแท่งร้อนนั่นเข้าไปในร่างกายของเธออีกครั้ง และครั้งนี้ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอจะคุ้นชินกับส่วนนั้นของเขาแล้วเพราะมันเข้ามาได้ง่ายๆ 

“อ๊ะ!”

“แมดดี้..พออยู่ท่านี้แล้วรู้สึกว่ามันลึกมากกว่าท่าเมื่อครู่เยอะเลยเจ้าว่าไหม”