19.รอหน่อย NC

แมเดอลีนรู้ดีว่านี่ไม่ถูกต้อง แต่ทว่าหากจะถามถึงเสียงความต้องการในใจของเธอแล้วละก็ ถึงแม้ว่านี่มันจะไม่ถูกต้องแต่ทว่ามันถูกใจเนี่ยนะสิ

เขาลูบไล้ปลายผมของเธออย่างช้าๆ นิ้วของเขาที่สัมผัสบนเส้นผมสีแดงนั้นราวกับกำลังถ่ายทอดความรู้สึกออกมาไม่มากก็น้อย

อย่างที่บอกว่าเราต่างกำลังหลงใหลกันแทบบ้า..และในส่วนลึกของหัวใจเอสเตบันมั่นใจว่าความคิดของแมเดอลีนเองก็คงจะไม่แตกต่างจากเขาเท่าไหร่นัก

“หากว่าเจ้ายังไม่ผลักไสข้าออกไป ข้าจะคิดซะว่าเจ้ายินยอมนะแมดดี้”

เขาก้มลงจูบที่เส้นผมของเธอเบาๆ ก่อนจะกระซิบถ้อยคำที่แสนอ่อนโยนนั่นขึ้นมา

เธอยกมือขึ้นมาเพื่อทำท่าจะผลักไสเขาออกแต่ทว่าเอสเตบันกลับรวบข้อมือเล็กๆ ทั้งสองข้างของแมเดอลีนเอาไว้แน่น เขาขมวดคิ้วพร้อมกับทำท่าทางไม่พอใจเมื่อเธอทำท่าเหมือนกำลังปฏิเสธเขา

“ไหนโอกาสที่ท่านดยุคจะให้ข้าปฏิเสธหรือว่าผลักไสล่ะคะ ทันทีที่ท่านก้าวเท้าเข้ามาในห้องนี้ ท่านก็เชื่อมั่นในใจอย่างแรงกล้าไปแล้ว ว่าท่านจะต้อง..ได้ทำในสิ่งที่ท่านต้องการไม่ใช่รึไง”

เอสเตบันไม่เถียง เขาอุ้มแมเดอลีนขึ้นมาพร้อมกับพาเธอเดินไปที่เตียง ดวงหน้างามนั้นขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อดูน่ารักอย่างบอกไม่ถูก

“จะแต่งงาน..กับข้าไหม”

เธอมองหน้าเขานิ่งๆ ในขณะที่เขากำลังดึงเชือกที่มัดชุดนอนของเธอออก แมเดอลีนยกมือขึ้นมาจับมือของเขาเอาไว้

“ข้าไม่ต้องการแต่งงานกับท่านเพียงเพราะว่าท่านต้องการรับผิดชอบหรอกนะคะ ข้าจะแต่งงานกับบุรุษที่รักข้าเท่านั้น.”

เช่นนั้นก็รอเขาหน่อยสิ อีกหนึ่งปี สองปี หรือว่าสามปีช่วยรอคอยเขาหน่อยจะได้ไหม..

เขาอยากจะกล่าวออกไปเช่นนั้นแต่ก็กลัวว่านั่นจะเป็นการผูกมัดเธอมากเกินไป เขาไม่รู้อนาคต..ไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถรอดชีวิตกลับมารึเปล่า เพราะแบบนั้นการให้คำสัญญาออกไปแล้วทำไม่ได้ มันคือเรื่องที่บุรุษไม่ควรทำ

“อย่าพึ่ง..รักใครเร็วนักล่ะ”

มือของเอสเตบันกระตุกเชือกที่มัดชุดนอนของแมเดอลีน ออกมา ส่วนมือของเธอที่ในคราแรกจับมือของเขาเอาไว้ ในยามนี้เปลี่ยนมาเป็นการจับข้อมือเอาไว้หลวมๆ แสงไฟในห้องนอนของเธอถูกดับลงจนหมดแล้ว แต่ทว่าเธอกลับมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจนมากทีเดียว เพราะแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาให้ห้องนอนของเธอ

ในคืนนั้นเอง เธอก็คงจะมองเขาด้วยสายตาเช่นนี้ใช่ไหม สายตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหลอันไร้ที่สิ้นสุด ถึงแม้ว่าจะจดจำอะไรไม่ได้แต่แมเดอลีนก็มั่นใจว่าเธอคงจะไม่ละสายตาไปจากใบหน้านี้อย่างแน่นอน

นิ้วมือเรียวยาวสัมผัสลงไปบนใบหน้าของเอสเตบัน

“พรุ่งนี้เช้า ข้าจะลืมเรื่องที่ท่านกระทำในวันนี้ไหมคะ”

เขาจุมพิตลงไปบนหน้าผากขาวเนียนก่อนจะถอดชุดนอนออกทางศีรษะของเธอ เนินอกคู่สวยปรากฏขึ้นมาในสายตาของเขา ผิวกายของเธอขาวเนียนราวกับหิมะที่ตกโปรยปรายลงมา และยอดปลายถันสีแดงระเรื่อนั่นก็เหมือนกับกลีบดอกกุหลาบที่ร่วงหล่นลงไปแต่งแต้มบนหิมะพวกนั้น

มันสวยงามและ..น่าทะนุถนอมมากทีเดียว

“ที่คอของเจ้าไม่มีสร้อยที่ทำจากหินเวทมนตร์ เพราะแบบนั้นข้าเชื่อว่าเจ้าจะจดจำมันได้ไม่มีวันลืม”

คงจะจริงอย่างที่เขาว่า

“แล้วท่านล่ะคะ ท่านจะลืมมันรึเปล่า”

เขาวางมือลงเบาบนทรวงอกของเธอ สัมผัสที่นุ่มนวลของปลายนิ้วแข็งๆ นั่นทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง

“ขนาดมีหินเวทคล้องอยู่บนคอ ข้ายังจดจำไม่ลืมเลย แล้วนี่ที่คอของข้าไม่มีหินเวท เช่นนั้นข้าจะลืมได้อย่างไรกันล่ะ”

เธอสั่นสะท้านทุกครั้งที่มือของเขาลูบผ่านยอดอกสีหวาน เอสเตบันมองเธออย่างไม่ละสายตาเช่นเดียวกัน เขาก้มหน้าลงมาพรมจูบไปทั่วซอกคอขาวเนียน ขบกัดมันเบาๆ จนมันเกิดเป็นรอยแดงขึ้นมาก่อนที่ริมฝีปากจะหยุดอยู่ที่ตุ่มไตสีแดงระเรื่อที่กำลังรอคอยการปลุกเร้าของเขา

“น่าเสียดายที่วันนี้ข้าทำรุนแรงเหมือนที่ใจอยากมิได้ แมดดี้..เช่นนั้นวันนี้ข้าจะอ่อนโยนกับเจ้าสักครั้งหนึ่ง”

เธอเองก็กำลังคิดเรื่องนั้นไม่แตกต่างกัน เพราะเธอกำลังตั้งครรภ์และการกระทำของท่านดยุคที่ผ่านมานั้นมันรุนแรงจนเธอเข็ดขยาดการทำเรื่องอย่างว่าไปเลยทีเดียว แต่หากว่าเขารับปากว่าเขาจะอ่อนโยน..เช่นนั้นคงจะดีมากทีเดียวหากว่าเขารักษาคำพูด

จะไม่มีการคาดหวังอะไรเกิดขึ้นจากการกระทำแสนหวานในครั้งนี้ เพราะเป็นเราทั้งคู่เช่นกันที่ทำไปตามความต้องการของตัวเอง

เขาถอดเสื้อฟ้าของตัวเองออก เอสเตบันไม่ลืมให้เครื่องมือเวทที่เขามีในการสร้างมิติเวทขึ้นมาเพื่อไม่ให้ใครเข้ามารบกวนหรือแม้กระทั่งไม่ให้เสียงร้องครางแสนหวานของแมเดอลีนดังเล็ดลอดออกไป

เขาไม่ได้กลัวท่านบารอนโอทีสสักนิด ก็แค่..เกร็งใจเล็กน้อยเท่านั้น

เธอหายใจสั่นเครือ ความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นทุกสัมผัสทำให้ลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ ปลายลิ้นของเขาตวัดเลียไปมาที่เนินอกของเธออย่าไม่หยุดยั้ง เขายกขาของเธอขึ้นมาก่อนจะสอดแทรกแก่นกายแข็งตึงนั่นเข้าไปในระหว่างขา ด้วยส่วนนั้นของเธอที่เปียกชุ่มทำให้ทุกการขยับเอวของเขามันถูไถไปมาน่าหวาดเสียวไม่น้อย

เธอหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ ราวกับไม่สามารถควบคุมลมหายใจได้อีกแล้ว

ส่วนนั้นของเขาค่อยๆ ไถผ่านเนินเนื้อของเธออย่างต่อเนื่อง ความเร่าร้อนทำให้เธอหลงใหลในทุกสัมผัส

“อา..”

เมื่อเสียงครางแสนหวานหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากคู่นั้น เอสเตบันก็ยกยิ้ม เขาผละริมฝีปากออกจากเนินอกของเธอที่ในตอนนี้มันแข็งขึ้นมาเป็นไต

“ชอบให้ทำแบบนี้ใช่ไหม..เจ้าวางใจเพราะว่าวันนี้มันจะไม่เจ็บเท่าวันนั้นหรอก”

เธอจะเชื่อเขาได้ใช่ไหม..

“หากว่าท่านดยุคหลอกลวงข้า..”

“ข้ายินดีทำอีกเรื่อยๆ จนกว่ามันจะไม่เจ็บเลย ข้าสาบานได้เลยว่าข้าจะไม่หยุดทำจนกว่าความเจ็บปวดมันจะหายไป”

แบบนั้นไม่ใช่ว่าเธอจะเจ็บมากกว่าเดิมอย่างนั้นหรือ

“แมดดี้..ข้าพูดจริงนะเรื่องที่ว่าเจ้าอย่าพึ่งรักใครเลย ข้าไม่ได้ขอให้เจ้ารอ แต่อีกสักสองสามปี หลังจากที่ข้ากลับมาจากสงครามแล้วเจ้าค่อยคิดถึงเรื่องความรักได้ไหม..”

ทำไมกันนะ ทำไมการร้องขอของเขามันเหมือนกับว่าเขากำลังบอกให้เธอรอคอยเขาเลยล่ะ

ทั้งที่ไม่อยากจะเอาตัวเองเกี่ยวข้องกับความวุ่นวาย แต่ทว่าเพราะอะไรกันนะเธอถึงต้านทานเสน่ห์อันร้อนแรงของเขาไม่ได้เลย

“ข้าเองก็คิดว่าจะทำเช่นนั้น เพราะเมื่อลูกคลอดออกมาข้าคงจะทุ่มเทเลี้ยงเขาก่อน..ส่วนเรื่องความรัก ข้ายังไม่คิดจะมีเร็วๆ นี้หรอกนะ"

แมเดอลีนไม่รู้เหมือนกันว่าเธอตาฝาดรึเปล่า แต่เธอคิดว่าเธอมองเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเอสเตบันนะ