13.หนักใจ

เอสเตบันยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน ก่อนที่เขาจะหลับตาลงนอน เขายังคิดว่าเมื่อตื่นมาเขาว่าจะไปหาแมเดอลีนอีกหน่อย แต่มันกลับกลายเป็นว่าในช่วงเวลาที่เขาหลับไปนั้นมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น

เธอตั้งครรภ์..กับลูกของใครกันนะ แถมเมื่อคืนจุมพิตที่เขาบังคับให้เธอส่งมอบให้เขาด้วยความไม่เต็มใจนั้นมันยัง..ดีมากๆ อีกด้วย

เขาชอบที่จูบนั้นมากทีเดียว จนรู้สึกว่าตัวเองเสียการควบคุมไปชั่วขณะ

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะต้องตัดใจสินะ..ว่าไปแล้ว เธอตั้งท้องลูกของใครกัน?

อาดาล? ลุควิค? หรือแม้กระทั่งเจ้าคนบ้าการต่อสู้อย่างแลนดรีอย่างนั้นหรือ ชื่อที่เอ่ยมานั้นไม่มีทางเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำ

เช่นนั้นเธอตั้งครรภ์ลูกของเขาอย่างนั้นหรือ?

เอสเตบันก้มศีรษะลงอย่างอับจนด้วยคำตอบ หัวใจของเขาเต้นในจังหวะที่มันไม่ปกติเอาซะเลย หลายๆอย่างรอบตัวของเขากำลังบอกว่า..เรื่องนั้นมันเป็นไปได้!!

เขาคุ้นเคยกับริมฝีปากคู่นั้น คุ้นเคยกับกลิ่นกายหอมกรุ่นของเธอในแบบที่เขาชอบมันมากทีเดียว ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นแบบนี้กับสตรีทุกคนที่เข้ามาใกล้ เขาไม่ได้มีหัวใจที่หวั่นไหวแบบนั้นเลย

“ท่านหญิงรออยู่ที่คฤหาสน์เรเซเดนนะครับท่านดยุค”

แล้วแม่เขา..ไปทำอะไรที่นั่นกันวะ มีเรื่องราวมากมายที่เอสเตบันไม่เข้าใจเต็มไปหมด

“สั่งให้คนมาเก็บของกลับไปที่คฤหาสน์วีไซร์ ข้าจะไปพบท่านแม่และจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว”

เขาจะไม่กลับมาร่วมงานเลี้ยงที่วิหารนี่อีกแล้ว ดูเหมือนว่าชีวิตของเขาจะวุ่นวายมากพอแล้ว

....................

“บอกแม่มาหน่อยสิลุควิค ว่าเด็กในท้องของเลดี้เรเซเดน..คือลูกของเจ้า”

ลุควิคถอนหายใจออกมายาวเหยียด

“ข้าไม่เคยแตะต้องสตรีผู้ใดเลยครับท่านแม่ ไม่เคยมองสตรีอื่นนอกจากเลล่าเลยด้วยซ้ำ”

เอมเบอร์มองหน้าลูกชายด้วยแววตาที่ไม่พอใจเท่าไหร่นัก เธอไม่ค่อยชอบเลล่าสักเท่าไหร่ สตรีที่ไหนจะเอาแต่จับดาบอยู่ในสนามรบ ตระกูลแบล็คของเธอนั้น เป็นถึงตระกูลเคาน์ที่เก่าแก่ เธอมีทั้งอำนาจ เงินทอง และกิจการอีกมากมายที่เคาน์เตส     แบล็คคนต่อไปควรจะเข้ามาเพื่อแบ่งเบาภาระของลูกชาย

บอกตามตรงว่าเธอชอบเลดี้ตระกูลเรเซเดนมากกว่าเดมเลล่าซะอีก มีข่าวลือมากมายถึงความว่านอนสอนง่ายของแมเดอลีน อีกทั้งตัวบารอนเรเซเดนเองก็สนิทสนมกับองค์จักรพรรดิอีกด้วย

งานทั้งหมดของตระกูลแบล็คจะง่ายมากยิ่งขึ้นหากว่าลุควิคแต่งงานกับเลดี้เรเซเดน

“แม่คิดว่าป่านนี้ทั้งตระกูลกรีนและตระกูลวีไซร์คงจะรีบเร่งไปที่ตระกูลเรเซเดนแล้ว..และเราเองก็ควรจะไปที่นั่น”

ลุควิคมองท่านแม่ของเขาด้วยสายตาตัดพ้อ

“ลูก..ไม่เคยแตะต้องเลดี้เรเซเดนจริงๆ นะครับท่านแม่ ชีวิตของลูกนั้น มั่นในรักที่มีให้กับเลล่าเพียงผู้เดียว..”

เอมเบอร์หัวเราะออกมาเบาๆ

“แล้วมันกินได้ไหมลูกรัก ความรักของเจ้ามันสามารถนำพาให้เจ้าอิ่มท้องได้รึเปล่า? สตรีผู้นั้นทำตัวไม่ชัดเจนด้วยซ้ำว่านางจะเลือกแต่งงานเข้าตระกูลไหน อีกฝ่ายคือดยุคตระกูลวีไซร์ แม่ไม่ได้จะซ้ำเติมแต่คนเราต้องรู้จักการยอมรับความจริง หากเจ้าไม่ได้เลดี้เรเซเดนมาให้กำเนิดทายาทของตระกูลแบล็ค..คราวนี้ถึงเวลาที่เราจะล่มจมไปด้วยกันอย่างแน่นอน ความน่าเชื่อถือต่างๆ ในกิจการที่เรามีมันจะไม่มีอีกต่อไปเพราะว่าเจ้าไม่มีทายาทสืบทอด..”

ลุควิครู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังร่วงหล่นลงไปราวกับเม็ดทราย เขารู้ว่าทุกอย่างมันยากเย็นไปหมด..

“แล้วท่านแม่จะให้ลูกทำยังไงในเมื่อเด็กในท้องของเลดี้เรเซเดนไม่ใช่ทายาทของลูก”

เอมเบอร์ส่งยิ้มให้กับลูกชายผู้สง่างามของเธอ

“ลุควิค การที่บารอนประกาศออกมาว่าเลดี้เรเซเดนตั้งครรภ์นั้นมันหมายความได้หลายอย่าง ข้อแรก..แมเดอลีนและพ่อของลูกในท้องของนาง ไม่ได้มีความรักหรือว่าความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน ตราบใดที่นางยังไม่ได้แต่งงานเจ้าก็ยังมีโอกาสเสมอลุควิค และเราต้องเดินทางไปที่คฤหาสน์เรเซเดนเพื่อแสดงความมีน้ำใจต่อท่านบารอน..เรื่องง่ายๆ เช่นนั้นลูกเข้าใจความหมายของคำพูดแม่ใช่ไหม”

สิ่งหนึ่งที่ทำให้ลุควิคตระหนักถึง คือการแข่งขันนี้จะไม่มีวันจบลง หากว่าเลล่า และแมเดอลีนยังไม่แต่งงาน

......................

เดวายกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม เธอไม่คิดเหมือนกันว่าเมื่อสามีของเธอประกาศเรื่องที่แมดดี้ตั้งครรภ์ออกไป แล้วทางตระกูลสายเลือดศักดิ์สิทธิ์จะแห่มาที่นี่แบบนี้

“ข้ารู้ดีว่าการตั้งครรภ์นั้นไม่ง่ายเลย เพราะแบบนั้นข้าจึงนำชาผลไม้มามอบให้แมเดอลีน เพื่อให้นางผ่านพ้นช่วงเวลาแพ้ท้องไปได้ด้วยดี”

ท่านหญิงไดอาน่ามารดาของท่านดยุควีไซร์ส่งตะกร้าที่บรรจุไปด้วยห่อใบชาให้แก่บารอนเนสเรเซเดน

“ขอบคุณนะคะท่านหญิง”

เพราะอีกฝ่ายคือบุตรีของอดีตองค์หญิง เดวาจึงไม่ค่อยอยากจะขัดใจท่านหญิงไดอาน่ามากเท่าไหร่

“แล้ว..แมเดอลีนอยู่ที่ไหนล่ะ ข้าอยากจะพูดคุยกับอาการของนางหน่อย”

“รถม้ามากมายพวกนั้นมันคืออะไรกันดาเนีย”

วันนี้อาการแพ้ท้องของแมเดอลีนหนักหนามากขึ้นจนเธอลุกขึ้นจากเตียงไม่ได้ด้วยซ้ำ นั่นทำให้แมเดอลีนต้องเก็บตัวอยู่ในห้องนอน และตอนนี้เธอมองเห็นรถม้าหลายสิบคันที่วิ่งเข้ามาในคฤหาสน์เรเซเดนเต็มไปหมดจนแทบไม่มีที่จอด

“นี่ไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจสักหน่อย ดื่มนี่สิแมดดี้”

ดาเนียส่งแก้วยาให้กับเพื่อนรัก

“ยาบำรุงงั้นเหรอ ข้าว่ามันมีกลิ่นแปลกๆ ไม่ค่อยคุ้นเลย”

ดาเนียแสยะยิ้ม

“นี่คือยาที่นักเวทปรุงขึ้นมา มันจะช่วยให้อาการแพ้ของเจ้าลดน้อยลง”

เดิมที นี่เป็นยาที่สามีใช้แสดงความรักต่อภรรยา เพราะมันคือยาที่เมื่อภรรยาดื่มเข้าไปแล้ว อาการแพ้ท้องทั้งหมดจะจางหายไป ซึ่งอาการเหล่านั้นมันจะย้ายไปอยู่ที่สามีแทนนะสิ

ยามมีความสุขก็มีความสุขด้วยกัน เพราะแบบนั้นในยามที่เพื่อนรักของเธอต้องทนทุกข์ทรมานกับอาการแพ้ท้องก็ควรจะแบ่งปันกันสิถึงจะถูกต้อง!

“ให้ตายสิดาเนีย ยานี่เป็นยาวิเศษหรืออย่างไรกัน พอข้าดื่มเข้าไปก็หายจากอาการเวียนหัวเป็นปลิดทิ้งเลย เจ้าช่วยจัดเตรียมยานี่ให้ข้าอีกได้หรือไม่”

ดาเนียหัวเราะออกมาเบาๆ

“ไม่จำเป็นหรอกแมดดี้ เพราะว่ายานี่ดื่มครั้งเดียวก็เพียงพอ จากนี้ไปเจ้าจะไม่มีอาการแพ้ท้องอีกแล้ว มาเถอะไปล้างหน้าล้างตา ข้าจะแต่งตัวให้ เจ้าควรจะลงไปด้านล่างเพื่อพบเจอกับบรรดาแขกที่เดินทางมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์เดียวกัน นั่นคือพวกเขาอยากได้เจ้าไปเป็นลูกสะใภ้..”