บททั้งหมดของ เล่ห์รักราชครูตัวร้าย: บทที่ 1 - บทที่ 5

เมืองหลวงแคว้นชิงโจว “นั่นอย่างไรขบวนรถม้าของ “ท่านหญิงหง” ท่านหญิงอับโชคเมืองหยุนหนานที่พึ่งถูกหงชิงอ๋องส่งเข้ามาชำระล้างโชคร้ายที่อารามหย่งอัน"“ตายจริง เห็นว่าคู่หมั้นที่จะหมั้นหมายของนางสองคนจู่ ๆ ก็ตายอย่างไร้เหตุผล คนที่สามเกรงว่าจะอับโชคเลยชิงแต่งงานกับสตรีอื่นสุดท้ายถูกนางจับได้จึงได้พากันหนี”เสียงซุบซิบของเหล่าชาวบ้านยังคงดังแว่วเข้ามาในรถม้าของสตรีสูงศักดิ์ นับตั้งแต่เข้าประตูเมืองหลวงมาก็ไม่พ้นคำนินทาเหล่านี้ซึ่งเป็นเรื่องจริงบ้าง ไม่จริงบ้าง“เฮ้อ อันปากคนไม่ว่าจะอยู่หนใดเรื่องของผู้อื่นย่อมน่าสนใจเสมอเลยสินะ”“คุณหนูท่านไม่โกรธพวกเขาหรือเจ้าคะ ข้าฟังแล้วยังรู้สึกโกรธแทนท่านเลย”“เจ้าจะโกรธไปทำไมกันในเมื่อเราต่างก็รู้ดีว่าเรื่องจริงเป็นอย่างไร อีกอย่าง… ในที่สุดข้าก็ได้มาเมืองหลวงจริง ๆ เสียที”“คุณหนู เบาหน่อยเจ้าค่ะท่านอย่าลืมสิเจ้าคะว่าท่านป่วยอยู่”“จริงด้วย ๆ แคก แคก”รถม้าผ่านเข้าเมืองมาแล้วจนถึงด้านหน้า "อารามหย่งอัน" ซึ่งเป็นที่ที่นางต้องมาพักอยู่ประมาณสี่เดือนนับจากนี้“คุณหนู อารามอยู่ข้างหน้าแล้วเจ้าค่ะ”“เช่นนั้นรีบเอาผ้าผูกหน้ามาให้ข้าเร็ว ๆ เข้า”“เจ้าค่ะ”

“ท่านก็รู้จักหรอกหรือ คิดว่าท่านเป็นถึงราชครูคงจะฝักใฝ่แต่เรื่องการเรียนและเคร่งเรื่องธรรมเนียมตามแบบชาววังเสียอีก นึกไม่ถึงว่าจะรู้จัก เช่นนั้นท่าน…”“เหตุใดท่านหญิงจึงได้สนใจสถานที่เช่นนั้น ที่นั่นไม่เหมาะกับสตรีสูงศักดิ์เช่นท่าน”“ข้าก็แค่อยากรู้ว่ามันเป็นอย่างไร ไหน ๆ ก็มีโอกาสได้เข้ามาถึงเมืองหลวง อีกอย่างก็ไม่ต้องวุ่นวายอยู่ในวังข้าเองก็แค่อยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็เท่านั้นเอง”“ข้าคิดว่าท่านหญิงควรเอาเวลาที่คิดจะทำเรื่องเหล่านั้นมาตั้งใจประกอบพิธีที่ทางท่านโหรจัดทำมาให้จะดีกว่า ข้าน้อยจะได้ไปทูลฝ่าบาทได้เรื่องความคืบหน้าเรื่องพิธีล้างความอับโชคของท่าน”“แต่ท่านก็ไม่ได้ห้ามให้ข้าออกไปข้างนอกนี่จริงหรือไม่”“เอ่อ เรื่องนั้น…”“เอาเถอะ ๆ ข้าเองก็ไม่ได้ว่าจะไปวันนี้และไม่อยากทำให้ท่านราชครูต้องลำบากใจนักหรอกเอาเป็นว่าข้ายินดีที่จะตามพิธีการที่ท่านว่ามาทุกอย่างแต่ท่านก็ช่วยข้าสักหน่อย หากว่าข้าอยากจะไปที่ใดท่านก็แค่…”“หากมิใช่สถานที่ที่ไม่สมควร ข้าน้อยย่อมช่วยเหลือได้อยู่แล้วหากว่าท่านหญิงไม่มีเรื่องใดจะสอบถามเช่นนั้นคืนนี้ก็พักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องสวดมนต์ตอนเช้าครึ่งชั่วยา

หงหลินซินหันไปมองราชครูจินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ และกำลังหันมามองนางเช่นกัน หลินซินกะพริบตาให้เขาข้างหนึ่งก่อนจะพยักพเยิดไปทางสาวใช้ของฮองเฮาที่กำลังก้มหน้าเมื่อพบนาง ราชครูจินที่พึ่งตั้งสติได้ก็หันมาทันที“ยังไม่รีบคำนับท่านหญิงหงอีก หรือจะต้องให้ข้ารายงานเรื่องนี้กลับไปด้วย”“ข้าน้อยผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ท่านหญิงโปรดอภัย ข้าน้อยซานหวนชิงคารวะท่านหญิงหง”“ช่างเถอะ เห็นว่าเจ้าไร้มารยาทต่อขุนนางผู้ใหญ่ก่อนหน้านี้ก็พอรู้ว่าคงคาดหวังมารยาทอะไรมากไม่ได้เพียงแค่นึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย นี่ท่านราชครูจิน”“ขอรับ”“เดี๋ยวนี้กฎเกณฑ์ในวังหลวงหละหลวมแบบนี้เสมอเลยหรือ รับคนแบบนี้เข้าทำงานถึงในตำหนักเต๋อหนิงที่คุมทั้งวังหลัง ข้าคิดว่าวังหลังของท่านพ่อข้า… ยังจัดการดูแลได้ดีกว่านี้หากว่ามีบ่าวคนใดกล้าเสียมารยาท พวกนางคงถูกแส้ม้าฟาดจนปางตายไปแล้ว”เสียงขู่ที่เรียบเย็นนั้นทำให้ซานหวนชิงรู้สึกสั่นและกลัวขึ้นมา แม้ว่านางจะพึ่งเคยพบหน้า แต่ก็ไม่คิดว่าท่านหญิงต่างเมืองจะมีท่าทีที่จัดการยากเช่นนี้“ท่านหญิงโปรดอภัยด้วยเจ้าค่ะ”“ท่านหญิง ข้าน้อยสั่งลงโทษนางแล้วตอนนี้ท่านโหรก็รอท่านหญิงอยู่ในห้องพิธี เชิญตามข้ามาทางนี้ดี