All Chapters of เล่ห์รักราชครูตัวร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

“ก็ได้ ข้าตกลง”หงหลินซินค่อย ๆ ดึงตัวจินอวี้หานเข้ามาและค่อย ๆ บอกแผนการของนางซึ่งทำให้อวี้หานถึงกลับแปลกใจที่นางคิดออก ยิ่งไปกว่านั้นนี่คือสิ่งที่แม้แต่ฝ่าบาทเองก็ไม่ทันได้คิดถึงเช่นกัน“ข้าลืมไปสนิทเลยว่า….”“อย่าพูดสิ ข้ามิได้บอกท่านหรืออย่างไรว่าเรื่องนี้ต้องเป็นความลับ ท่านพูดเองว่าต้องเงียบเอาไว้”“ก็ได้ ๆ แต่ข้าเจ็บปากไปหมดแล้วเพราะถูกท่านตบ… โอ๊ย!”“สำออยนักอยากโดนอีกข้างหรือไม่มันจะได้เจ็บเท่ากัน”“ไม่เอา ๆ พอแล้ว เหตุใดข้าจึงได้มีฮูหยินที่ทั้งโหดทั้งดุเช่นนี้ได้นะ… เอ่อ ไม่ใช่เพียงแค่นั้น ยังเก่งและฉลาดมาก ๆ อีกด้วย”“หึ หากครั้งหน้าท่านกล้าโกหกข้าอีก…อื้อ...”จินอวี้หานจับหน้านิ่ม ๆ ของนางเข้ามาและจูบไปอีกครั้ง หลินซินรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดของเขาเพราะแผลที่นางตบค่อนข้างชัดเจน นางค่อย ๆ เกลี่ยลิ้นไปเลียให้เขาเพื่อเป็นการขอโทษ อวี้หานส่งเสียงครางในลำคอ อีกนิดเดียวเขาคิดว่าคงจะคลั่งตายเพราะนางเป็นแน่“ไม่มีครั้งหน้าหรือครั้งไหน ๆ แล้ว จบเรื่องนี้ไปทุกอย่างคลี่่คลายก็ไม่มีทางที่จะโกหกท่านอีก ตอนนี้ก็ไม่กล้า ถูกตบจนเลือดออกเช่นนี้ท่านจะไม่ปลอบใจข้าหน่อยหรือ”“ที่นี่เป็นจวนอ๋องม

หลินซินแม้จะตกใจแต่ก็พยายามนิ่งเอาไว้ให้มากที่สุดเพราะนางเองก็ไม่ได้นึกว่าชายบำเรอที่เห็นแก่เงินคนนี้จะเข้าถึงคนอย่างฮองเฮาได้ แต่ดูจากท่าทีที่สั่นกลัวไปทั้งตัวและหน้าซีดไร้สีเลือดของสุ่ยเฉียนคง หลินซินก็พอจะเดาออกว่าที่อวี้หานพูดนั้นเป็นเรื่องจริง“จะพูด หรือจะให้ข้าตัดนิ้วของเจ้าออกมาก่อน”“อย่านะขอรับ!! แต่เรื่องนี้… หากว่าข่าวหลุดรอดออกไป”“ตอนนี้ฮองเฮาที่เจ้ากลัวนั่นถูกฝ่าบาทจับเข้าคุกหลวงโทษฐานปลอมแปลงราชโองการอดีตฮ่องเต้แล้ว เจ้าไม่ต้องกลัวว่านางจะมาทำร้ายเจ้าได้”“จริงหรือขอรับ ท่าน... ท่านมิได้โกหกข้าใช่หรือไม่”“ข้ายืนยันกับเจ้าได้ว่าราชครูจินมิได้โกหก เพราะว่าข้าอยู่ในเหตุการณ์”สุ่ยเฉียนคงดูท่าทางลังเลเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองทั้งคู่ จื่อรุ่ยจึงค่อย ๆ เลื่อนดาบออกจากฝักเมื่อได้ยินเสียงสุ่ยเฉียนคงก็รีบสารภาพออกมาทันที“ข้าพูดแล้วขอรับ พูดแล้ว ๆ ฮองเฮาเมื่อทราบว่าองค์หญิงหกพาข้าเข้าวังก็สั่งให้คนมาสืบเรื่องราว เดิมทีก็เพื่อจะเอาผิดข้ากับองค์หญิง ข้าจึงรีบกราบทูลถึงพระประสงค์ขององค์หญิงฮองเฮาจึงได้สั่งให้ข้าไปเข้าเฝ้าที่ตำหนักเต๋อหนิงอยู่สองครั้งขอรับ""เจ้าขายปิงซานให้น

ในตอนแรกที่เขาไม่อยากจะเชื่อคำของคณิกาชายผู้นั้นเป็นเพราะก่อนหน้านี้หลี่ชิงเหมยที่เขารู้จักเป็นสตรีที่เพียบพร้อมด้วยความรู้และมารยาท บิดาเป็นถึงมหาเสนาบดีเขาจึงคิดว่านางไม่น่าจะใจคอโหดร้ายถึงกระทั่งฆ่าคนตายได้แต่ดูเหมือนว่าหลี่ชิงเหมยจะไม่ได้คิดเช่นนั้น นางค่อย ๆ ลุกขึ้นมาและจับปลายมีดนั้นดึงออกและมองไปยังแผ่นหลังของบุรุษหนุ่มที่ครั้งหนึ่งนางเคยลุ่มหลงในตัวเขา“จินอวี้หาน ท่านช่างใจร้ายนักแต่คนอย่างข้าไม่มีทางยอมแพ้ หงหลินซินจะอยู่ก็ดีจะตายก็ช่างแต่ว่าท่านต้องเป็นของข้า ข้าจะทำให้ท่านรู้ว่าทั่วทั้งชิงโจวนี้ผู้ที่เหมาะสมกับท่านมีเพียงข้าหลี่ชิงเหมยคนนี้คนเดียว” จินอวี้หานเดินออกมาจากศาลาโดยมิได้หันไปมองหลี่ชิงเหมยอีกเลยแม้ว่าจะได้ยินเสียงร้องไห้ดังตามหลังก็ตาม ในตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาคือหงหลินซินและจะไม่มีทางหวั่นไหวอีกแล้ว“คุณชาย”“ไปจวนท่านอ๋อง”“ขอรับ!”จวนท่านอ๋อง จินอวี้หานไปถึงจวนท่านอ๋องแล้วแต่สาวใช้ในจวนกลับแจ้งว่าท่านหญิงมิได้อยู่ข้างในซึ่งเขาคิดว่านางคงตั้งใจอยากหลบหน้าจึงไม่เชื่อที่สาวใช้พูด “ท่านราชครูเจ้าคะ ท่านหญิงไม่อยู่จริง ๆ เจ้าค่ะ”“นางไปที่ใดเหตุใดพว

จื่อรุ่ยได้แต่ทอดถอนใจ ในที่สุดราชครูจินผู้มุ่งมั่นแต่กฎระเบียบก็มีด้านอื่นที่น่าสนใจมากกว่าการแก้แค้นแล้ว อีกอย่างเรื่องที่สกุลหลี่ก็จัดการไปได้แล้วก็คงเหลือเพียงแผนการขั้นสุดท้ายเท่านั้น แต่ก่อนหน้านั้นคงต้องจัดการเรื่องภายในให้เรียบร้อยเสียก่อนจวนท่านอ๋อง “โอ้โหเสี่ยวซิน คิดไม่ถึงเลยว่าจวนของเจ้าจะใหญ่โตขนาดนี้...”ต้าจื่อเดินพร้อมกับคำนับตอบให้กับสาวใช้ที่เดินมาคำนับพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่คุ้นชินนัก แต่เพราะความหล่อของต้าจื่อและอาจารย์หนุ่มของท่านหญิงก็อดทำให้สตรีในจวนอ๋องครึกครื้นขึ้นมาไม่ได้“อาจารย์ท่านพักที่เรือนนี้เถอะ”“ขอบใจมาก ว่าแต่ท่านหญิงแล้วนี่ท่านอ๋องไม่เข้ามาที่จวนหรือ”“คือว่าก่อนหน้านี้เกิดเรื่องขึ้นท่านพ่อจึงไปพักในวังหลวงอยู่กับฝ่าบาทเจ้าค่ะ”“อืม เข้าใจแล้วเช่นนั้นก็ขอบใจเจ้ามาก”“อาจารย์ท่านกับพี่ต้าจื่อพักผ่อนไปก่อน ข้าจะไปสั่งให้คนทำอาหารรอเอาไว้ตอนเย็นค่อยคุยกัน”“ได้สิ”เมื่อส่งอาจารย์และต้าจื่อเข้าที่พักเรียบร้อยแล้วหลินซินจึงได้เดินไปสั่งให้เนี่ยถงจัดแจงเรื่องอาหารและเตรียมเครื่องนอนชุดใหม่เพิ่มให้แขกพิเศษทั้งสอง เมื่อถึงเวลาอาหารเย็นนางจึงได้ไ

“เอ่อ ข้าหมายถึงเหตุใดเขาจึงมาเช้าตรู่ขนาดนี้ ช่างเถอะ ๆ ข้าออกไปเอง”“เจ้าค่ะ”หลินซินรีบเดินออกมาด้านนอกและพบกับราชครูตัวร้ายที่ยืนรอนางอยู่ที่สวนพร้อมกับองครักษ์ของเขา เมื่อหันมาเห็นนางก็ยิ้มอย่างยินดีซึ่งหลินซินรู้สึกอยากชกไปที่หน้าเขาสักที เหตุใดคนผู้นี้จึงยังมีแรงเดินคล่องถึงเพียงนี้อีกทั้งยังโผล่มาที่จวนนางตั้งแต่เช้าเช่นนี้ได้ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนนางแทบจะตายในอ้อมกอดของเขาอยู่แล้ว“หลินซินเมื่อคืน… หลับสนิทดีหรือไม่"“ท่าน…”หลินซินส่งยิ้มที่อาฆาตไปให้เขา ทั้งจื่อรุ่ยและเนี่ยถงรีบเดินถอยออกมาเมื่อราชครูจินเดินเข้ามาจับมือนางนั่งที่ศาลา“ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ข้ารีบมาก็เพื่อถามว่าท่านเป็นอย่างไรบ้าง”“ท่านยังกล้าถามข้าอีกหรือคนเช่นท่าน…”“คุณหนู แม้ว่าท่านราชครูจะโหดเหี้ยมกับคนอื่น ๆ ไม่เว้นแม้ว่าจะเป็นสตรี แต่กับท่านแล้วนับว่าราชครูจินอ่อนโยนและดูจะใส่ใจท่านมากเลยนะเจ้าคะ”เมื่อนึกไปถึงคำพูดของเนี่ยถงที่พูดก่อนจะออกมาจากห้องหลินซินก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายอารมณ์โมโหเอาไว้ได้ “เมื่อวานท่าน… ใจร้ายกับคุณหนูหลี่ไปเช่นนั้นไม่กลัวว่านางจะโกรธจนคิดหาทางเล่นงานท่านหรือ”จินอวี้หานหยิบผลไม้เชื่อมมา