ตอนที่  49 “ข้าเชื่อท่านแล้ว” (NC)

เพียงจบประโยคจินอวี้หานก็ไม่เสียเวลาอีกต่อไป จมูกของเขาสุดกลิ่นหอมจากกายนางไปทุกที่ที่จมูกสันรูปงามจะเข้าถึง มือเริ่มปาดป่ายดึงผ้าห่มออก

หลินซินเริ่มสั่นเพราะความหนาวแต่อีกไม่นานเขาก็จะทำให้นางไม่ต้องการมันอีกเพราะว่า "นางต้องเรียกร้องเพียงแต่เขาเท่านั้น" ดังนั้นผ้าห่มจะสำคัญไปกว่าผู้เป็นสามีไม่ได้

“อื้อ.. อวี้หาน รักข้าเร็วเข้า อ๊ะ…”

เพียงสัมผัสของปลายลิ้นที่แตะโดนปลายถันสีสด ร่องรอยรักที่ยังไม่ทันจางหายเขาก็กดซ้ำลงมาอีกหลายรอบจนกายสาวสะท้านเพราะความหนาวเย็น ไม่นานเขาก็โถมกายลงมาทาบเพื่อคลายหนาวให้นางอีกครั้ง

“อุ่นหรือไม่”

“กอดแน่นอีกนิด อวี้หานข้าต้องการท่าน”

“ต้องการข้าแล้วหนีมาที่นี่ทำไม”

“ข้าไม่ชอบให้ท่านทำสีหน้าเป็นห่วงสตรีอื่นต่อหน้าข้า ไม่ชอบให้ท่านรู้สึกไม่เชื่อว่าหลี่ชิงเหมยจะฆ่าข้า สายตาของท่านทำให้ข้าปวดใจยิ่งนัก”

“ขอโทษด้วยหลินซินข้าไม่ได้ตั้งใจเพียงแค่คิดไม่ถึงเท่านั้นแต่ในใจข้านอกจากท่านแล้ว ไม่มีผู้อื่นอีกเรื่องนี้ข้าสาบานได้”

“ข้าเชื่อท่านแล้ว”

อวี้หานกดจูบหนักหน่วงแทนคำสัญญารักทั้งหมดซึ่งหลินซินเองก็รับรู้ ระหว่างทั้งคู่แทบจะไม่มีอะไรที่ขวางกั้นความรู้สึกได้ เพียงแค่