All Chapters of เล่ห์รักราชครูตัวร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

“ข้าหรือ เรื่องนี้ยังเกี่ยวกับข้าอีกหรือ”“หากไม่ใช่เพราะว่าท่านเสน่ห์แรงจนองค์หญิงหกลุ่มหลง นางคงไม่คิดจะหาเรื่องข้าเช่นนี้หรอก ยังดีที่เอาตัวรอดมาได้อีกครั้ง โอ๊ะ เจ็บชะมัดเลย”“ไหนให้ข้าดูแผลท่านหน่อย”“ไปนั่งตรงโน้นเลยไม่ต้องมายุ่งกับข้า”“แต่บาดแผลของท่าน…”“ท่านคิดว่าข้าโง่ถึงขนาดจะให้นางรังแกได้งั้นหรือ”“แล้วแผลของท่านมาจากที่ไหนกันล่ะหากว่านางมิได้เป็นคนทำ”เมื่อเห็นเท้าขององค์หญิงหกก้าวออกมาก็รู้ได้ในทันทีว่านางต้องการทำให้หลินซินล้ม นางจึงจงใจเหยียบเท้าขององค์หญิงหกจนพลิกและคิดว่าองค์หญิงหกคงเดินไปไม่ได้อีกเกือบสิบวัน เมื่อเหยียบแล้วจึงรีบแสร้งล้มและคว้าก้อนหินแถว ๆ นั้นมาป้ายที่หน้าผากและใช้ชาดทาปากป้ายไปที่หน้าผากให้ดูเหมือนแผล“ท่านนี่นะ หากว่าข้าไม่รู้ทันและรีบพาท่านกลับคงถูกหมอหลวงจับได้แล้ว”“เพราะข้ารู้ว่าท่านฉลาดน่ะสิและคงไม่ปล่อยให้ข้าไปที่สำนักหมอหลวง เพราะว่าก่อนหน้านี้ฮองเฮาก็จ้องจะหาเรื่องข้าอยู่แล้ว”“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ววันหลังก็อย่าเอาตัวเองเข้าไปวุ่นวายกับคนไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่แบบนั้นสิ จะเจ็บตัวเสียเปล่า ๆ”“นี่ท่านกำลังจะบอกว่าองค์หญิงหกโง่งั้นหรือ ราชครูจิ

“ที่ฝ่าบาทและท่านอ๋องทำไปล้วนแต่ทำเพื่อนางและเรียกร้องความยุติธรรมให้กับผู้บริสุทธิ์ กระหม่อมคิดว่าท่านหญิงเมื่อทราบความจริงจะซาบซึ้งใจมากกว่าจะโกรธทั้งสองพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”“อวี้หานเจ้าไม่เข้าใจ ที่เราเป็นห่วงน่ะมิใช่เรื่องข้ากับน้องชายแต่เป็นเจ้าต่างหาก เรื่องในอดีตการตายของใต้เท้าจินและฮูหยินข้าเองก็มีส่วนผิด ส่วนน้องชายข้าก็เสียพระชายาอันเป็นที่รักไปหลังจากคลอดหลินซินได้เพียงสามเดือน ความแค้นในครั้งนั้นข้าย่อมไม่มีทางปล่อยให้ผ่านไปเฉย ๆ อย่างแน่นอน”“กระหม่อมคิดว่ามีทางที่จะพูดคุยกับท่านหญิงได้พ่ะย่ะค่ะ ท่านหญิงแม้จะดูเป็นคนซุกซนและไม่ค่อยชอบอยู่ในกฎระเบียบแต่ก็ไม่ใช่คนที่ทำอะไรไร้เหตุผลกระหม่อมคิดว่าเรื่องนี้นางน่าจะเข้าใจ”“เช่นนั้นก็คงต้องฝากเจ้าแล้ว การมาเมืองหลวงของนางในครั้งนี้แม้จะดูเหมือนเป็นการหลอกใช้ แต่เพื่อให้คนร้ายเริ่มลงมือและอาจจะสามารถทำให้คดีทั้งหมดคลี่คลายได้ ก่อนหน้านี้หากสกุลจ้าวไม่เข้าไปวุ่นวายกับเสบียงและอาวุธเถื่อน เรื่องครั้งเก่าอาจจะไม่ถูกขุดขึ้นมา ถือว่าพวกเขาหาเรื่องเองก็แล้วกัน”“ฝ่าบาททรงเปี่ยมด้วยคุณธรรม กระหม่อมขอบพระทัยแทนท่านพ่อท่านแม่ด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ทุกสายตาหันไปมอง “ปิงซาน” ที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า หงหลินซินไม่ได้มองนางโดยตรงแค่หันมองเอียงข้าง จินอวี้หานกำหมัดแน่นในทันทีเมื่อได้ฟังที่หลินซินพูด นางเดินมาตบไหล่เขาสองครั้งก่อนจะกระซิบบอกเขา“ข้าจะไปรอท่านที่เรือน ค่อย ๆ คุยกันล่ะ อีกอย่างเค้นความจริงก่อนค่อยลงมือมิเช่นนั้นจะเสียแรงเปล่า เอาล่ะเนี่ยถงเราไปกันเถอะ เจ้าบาดเจ็บข้าจะรีบทำแผลให้”“เจ้าค่ะคุณหนู”หลินซินพาเนี่ยถงเดินออกไปแล้ว จื่อรุ่ยรีบวิ่งมาเมื่อจินอวี้หานมองมาที่ปิงซาน ดาบในมือของเขาสั่นสายตาที่นิ่งเรียบมองมาที่องครักษ์หญิงที่เขาเคยช่วยนางมาเมื่อหลายปีก่อน“เหตุใดจึงเป็นเจ้า”“นายท่าน นี่ท่านเชื่อคำพูดเพียงไม่กี่คำของสตรีที่พึ่งรู้จักท่านแต่กลับไม่เชื่อข้าที่อยู่เคียงข้างท่านมานับสิบปีงั้นหรือ”“เช่นนั้นเจ้าตอบคำถามข้ามา วันนี้เจ้าอยู่ที่ใดตอนที่คนร้ายเข้ามาที่อาราม”“ข้า!!”“แล้วเหตุใดเจ้าไม่อยู่อารักขาท่านหญิงตามคำสั่ง แต่กลับมาปรากฏตัวอยู่ที่เรือนของข้าทั้ง ๆ ที่คนร้ายเกือบสามสิบคนบุกทำร้ายที่เรือนดอกเหมยของท่านหญิง”“นายท่าน คือข้า…”“เจ้ารู้สินะว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือใคร ทำไมหรือเจ้าเองก็อยากจะทำร้ายหลินซินด้วยเช่นกัน

“พูดมาจริง ๆ เอาแต่ชมอยู่ได้ว่าแต่ท่านจะทำเช่นไรกับศพของพวกมัน”“อืม ข้ายังมิได้คิดเลย ท่านล่ะ”“เช่นนั้นมอบศพของพวกมันให้ข้าจัดการต่อได้หรือไม่”“ได้สิ ท่านจะทำอย่างไรเล่า”นางยิ้มให้เขาก่อนที่จะบอกวิธีการ เขาเองก็เข้าใจได้ทันทีพร้อมกับพยักหน้าให้ก่อนจะรับปากว่าจะจัดการที่นางต้องการให้ทันที“ได้ เช่นนั้นก็จัดการตามที่ท่านพูดมา ข้าจะไปบอกจื่อรุ่ยท่านรออยู่ที่นี่ก่อนนะ เสร็จแล้วข้าจะรีบกลับมา”“ได้สิ”จินอวี้หานหายไปราว ๆ ครึ่งก้านธูป เมื่อกลับมาเขาก็เห็นว่าหลินซินหลับสนิทไปแล้ว นางยังสวมชุดนอกโดยไม่ทันได้ถอดซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไร“ช่างเถอะแค่คืนเดียว พรุ่งนี้ค่อยคิดกันใหม่ หลินซินท่านคงไม่ถือสาข้าหรอกนะถึงอย่างไรก็บอกท่านไปแล้ว”เขาค่อย ๆ ขยับเข้าไปนอนบนเตียงเดียวกับนางและพยายามเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่ออยู่ใต้ผ้าห่มไม่นานมือของหลินซินก็พาดมาที่หน้าอกของเขาและล้วงเข้าไปด้านใน“หลินซิน! ทำอะไรล่ะนี่”แต่เมื่อเขาหันกลับไปก็พบว่านางหลับสนิทไปแล้ว มือนางเย็นจัดและเขาคิดว่านี่อาจจะเป็นผลจากโรคกลัวหนาวของนางเขาจึงเข้าใจได้ หลินซินติดผ้าห่มและที่อุ่น ๆ ดังนั้นเมื่อเขามานอนใก

จินอวี้หานหันไปมองหน้าจื่อรุ่ยที่พยายามคิดตามและเริ่มเข้าใจที่ท่านหญิงพูดในทันที แม้ว่าพวกเขายังไม่เคยเห็นนายบำเรอผู้นี้แต่เท่าที่สืบมา เห็นว่ารูปงามและมีบุคลิกคล้ายกับราชครูจินมากจริง ๆ เพราะหากเขาไม่คล้ายคลึงจินอวี้หาน คงมิได้เข้าใกล้และอยู่ใกล้ชิดองค์หญิงหกจนถึงบัดนี้“จื่อรุ่ยให้คนของเราตามไปสืบเรื่องของคนผู้นี้ให้ชัดกว่านี้ อีกอย่างวันที่ข้าพาท่านหญิงเข้าวังข้าอยากมีโอกาสพบคนผู้นี้สักหน่อยเจ้าลองดูว่าพอจะหลอกล่อเขาออกมาได้หรือไม่”“ข้ามีวิธี”""วิธีอะไร/หรือขอรับ""ทั้งนายและบ่าวหันมามองท่านหญิงพร้อมกับสอบถามด้วยความอยากรู้ จื่อรุ่ยนั้นแทบจะแปลกใจทุกครั้งเมื่อท่านหญิงคิดและพูดในตอนนี้เขารู้สึกเลื่อมใสนางพอ ๆ กับผู้เป็นนาย ส่วนจินอวี้หานนั้น…“หลินซินท่านคงไม่คิดที่จะไปพบเขาด้วยตัวเองหรอกนะ ข้า..”“ท่านคิดอะไรอยู่ ข้ามิได้พูดเช่นนั้นที่ข้าบอกว่ามีวิธีน่ะ คือนี่ต่างหาก”หลินซินหยิบป้ายหยกอันหนึ่งออกมา นี่เป็นสิ่งที่นางพกติดตัวและตัดสินใจไม่ส่งไปพร้อมกับจดหมายที่ส่งไปหยุนหนานครั้งก่อน “ป้ายหยกนี่ทำไมหรือ”“จื่อรุ่ยท่านทำอย่างไรก็ได้ให้สุ่ยเฉียนคงเห็นป้ายหยกนี่พร้อมกับจดหมาย เขาจะมา