Semua Bab เล่ห์รักราชครูตัวร้าย: Bab 11 - Bab 20

“คุณหนู ไม่นะหากท่านจะโบยก็โบยข้าสิ”“เจ้าไม่ต้องห่วงหากเจ้าอยากถูกโบยข้าก็จะสงเคราะห์ให้”“ช้าก่อนแม่นางซาน ท่านหญิงเป็นพระราชนัดดาของฝ่าบาทเหตุใดท่านสั่งลงโทษโดยพลการเช่นนี้”“ใช่ อย่างน้อยต้องรอท่านราชครูกลับมาก่อนแล้วค่อยแจ้งเขาถึงจะถูก ท่านทำเช่นนี้มิกลัวถูกท่านราชครูตำหนิเอางั้นหรือ”ซานหวนชิงชูพระราชเสาวนีย์ของฮองเฮาขึ้นทำให้ใต้เท้าเจิ้งและใต้เท้าเสิ่นไม่กล้าปริปากอีก“ข้าทำตามบัญชาของฮองเฮา หรือว่าใต้เท้าทั้งสองก็เห็นดีเห็นงามกับการที่ท่านหญิงทำผิดกฎและแอบหนีออกไปเช่นนี้ อีกอย่างนี่ก็น่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่นางทำด้วยสินะ”“เอ่อ…”“ข้าหลวงซาน ที่แท้เจ้าก็จ้องจับผิดและหาเรื่องทำโทษข้าอยู่แล้ว เอาสิหากว่าจะทำให้เจ้าหายโมโหเรื่องที่ราชครูจินเมินเฉยต่อเจ้า ข้าเข้าใจว่าเจ้าคงอยากจะระบายความแค้นกับใครสักคน ทำอย่างไรได้เล่าคนที่ไม่รักพยายามเช่นไรเขาก็ไม่ชายตาแลมองหรอก”“ท่านหญิง!! ท่านกำลังท้าทายข้าอยู่งั้นหรือ ดูเหมือนว่าท่านจะไม่กลัวเลยสินะ”“หึ ข้าน่ะหรือจะกลัว คนที่กลัวควรจะต้องเป็นเจ้าต่างหาก”“ฮ่า ๆ ๆ ท่านหญิง ท่านนี่นอกจากจะเป็นตัวซวยแล้วยังเป็นคนที่โง่กว่าที่ข้าคิดเอาไว้เสียอีก

“คุณหนูท่านจะบอกข้าว่า ท่านยอมถูกโบยเพื่อจะกำจัดข้าหลวงซานและคนของฮองเฮาออกไปจากอารามหรือเจ้าคะ”หงหลินซินยิ้มออกมาแม้ว่าจะอ่อนแรงแต่ก็เต็มไปด้วยความเลือดเย็นไม่ต่างกับรอยยิ้มของราชครูจิน เนี่ยถงพึ่งเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดก็ตอนนี้เอง ว่าทั้งหมดคงเป็นแผนการของท่านราชครูและท่านหญิงที่ร่วมกันกำจัดนางข้าหลวงไร้มารยาทผู้นั้น“แต่ข้าก็คิดไม่ถึงว่าราชครูจะจัดการนางถึงตายแบบนั้น คิดว่าแค่สั่งโบยและเนรเทศ แต่ก็เข้าใจได้เพราะนางกล้าแอบอ้างคำสั่งฮองเฮาทำร้ายเชื้อพระวงศ์ โทษของนางไม่พ้นตายอยู่แล้ว อีกอย่างไม่คิดว่าฮองเฮาจะแล้งน้ำใจถึงเพียงนี้ นอกจากจะไม่ช่วยนางแล้วยังวางเฉย ถือว่าซานหวนชิงเลือกนายผิดตั้งแต่แรก”“คุณหนู ท่านโหดเหี้ยมพอ ๆ กับท่านราชครูเกินไปแล้วนะเจ้าคะ”“เอายามาทาให้ข้าเถอะเร็วเข้า”“เจ้าค่ะ”เนี่ยถงหันมาหยิบยาที่หมอหลวงผสมเอาไว้ให้ทางไปที่แผลด้านหลังของท่านหญิงที่เริ่มแตก แม้ว่าจะไม่ได้รุนแรงมากเหมือนกับแผลของซานหวงชิง แต่สำหรับสตรีตัวเล็กอย่างหลินซินก็นับว่าหนักหนาพอสมควร“คิดไม่ถึงเลยว่าท่านราชครูที่เห็นว่าใบหน้ารูปงามดุจเซียนปั้นพอจะสวมบทโหดก็น่ากลัวจนไม่กล้าคิด”“เจ้าคิดว่าตำแ

“อะไรนะขอรับ! นี่หมายความว่า…”“พระชายาของท่านอ๋องเป็นบุตรีของอดีตเสนาบดีในเมืองหลวงและเป็นอดีตคนที่ฝ่าบาทคิดจะอภิเษกด้วย แต่ว่าพระชายาเลือกอภิเษกกับท่านอ๋อง ทั้งคู่รักกันมาก่อน แต่ครั้งนั้นจ้าวเซี่ยจวินซึ่งถูกแต่งตั้งเข้าวังเพราะเป็นบุตรสาวแม่ทัพใหญ่นางจึงได้เป็นชายาองค์รัชทายาทเพราะอดีตฮ่องเต้ต้องใช้กำลังทหารสกุลจ้าวร่วมทำศึก”“ดังนั้นฝ่าบาทจึงสั่งให้ท่านมาดูแลท่านหญิงเพียงเพราะว่านาง…”“ฝ่าบาทมิได้คิดอะไรกับชายาท่านอ๋องแล้วแต่ผู้ที่มีใจริษยาอย่างฮองเฮาต่างหากที่ไม่ยอมรามือ ดังนั้นท่านอ๋องในตอนนั้นยังเป็นองค์ชายรองจึงขอไปปกครองหยุนหนานเพื่อลดความขัดแย้งระหว่างรัชทายาทกับพระชายา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าอดีตฮ่องเต้จะมาสิ้นพระชนม์ก่อนหน้านั้นไม่นาน พวกพระองค์จึงต้องรั้งอยู่ที่เมืองหลวงอีกสามปีให้ผ่านช่วงไว้ทุกข์ไปก่อน”“หรือว่าในวันที่อดีตฮ่องเต้สวรรคตจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น นายท่านที่อยู่ในเหตุการณ์จึงถูกพระชายาองค์รัชทายาทสั่งกำจัดหลังจากผลัดแผ่นดิน”“นี่คือสิ่งที่ข้าตามสืบอยู่กว่าสิบปี แต่คนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นล้วนแต่สิ้นชีพไปจนหมดแล้วดังนั้นเบาะแสในช่วงเวลานั้นก็มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้”

หลินซินหันมามองหน้าอวี้หานอีกครั้ง เมื่อครู่นี้เขาพึ่งจะบอกความในใจกับนางและตอนนี้ก็เริ่มพูดเรื่องการหมั้นหมาย“เดี๋ยวก่อนนะท่านราชครู”“เรียกว่าอวี้หานสิหลินซิน”“เอ่อ... ก็ได้ อวี้หานท่านจะรีบร้อนเกินไปหรือไม่ ท่านพึ่งจะพูดเรื่องนี้กับข้าในวันนี้เองนะ เราพึ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานอีกอย่างเรื่องนี้...”“เวลาหาได้สำคัญไม่ ข้ารู้เพียงว่าตลอดระยะเวลายี่สิบกว่าปีมานี้ไม่มีสตรีใดที่ทำให้หัวใจข้าเต้นแรงได้เท่าท่านมาก่อน ไม่เคยมีครั้งไหนที่ข้ารู้สึกร้อนใจได้เท่าตอนที่ทราบว่าท่านเจ็บปวด และไม่เคยโกรธผู้ใดมากขนาดสั่งฆ่าได้มาก่อนหากทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะว่า “ข้ารักท่าน” คงเป็นอย่างอื่นไปมิได้ และในเมื่อรู้แล้วจะต้องเสียเวลาอีกทำไม"หลินซินอ้าปากค้าง นางคิดไม่ถึงมาก่อนว่าจินอวี้หานจะกล้าพูดเรื่องความรู้สึกและบอกรักนางด้วยสีหน้าที่จริงจังและไร้ความกระดากอาย ผิดกับผู้ฟังอย่างนางที่แทบจะไม่กล้าสบตาเขา“ท่าน… ท่านต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่พูดแบบนี้ออกมา”จินอวี้หานค่อย ๆ ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของนางเบา ๆ อีกครั้ง หลินซินหนีไม่ได้เพราะถูกเขาดึงเข้าไปจนชิด“คงบ้าอย่างที่ท่านว่าแล้วจริง ๆ บ้าเพราะว่ารักท่าน”

ฝ่าบาทหันไปถามฮองเฮาอย่างมีความนัยจนนางเริ่มตั้งสติและหันมายิ้มให้ฝ่าบาทอีกครั้ง“นั่นสิเพคะ หม่อมฉันคิดตั้งนานว่าท่านหญิงมีใบหน้าละม้ายคล้ายกับผู้ใด ที่แท้ก็พระชายาของท่านอ๋องนี่เอง”หงหลินซินหันไปมองหน้าอวี้หานที่ทำท่าให้นางไปนั่งที่เก้าอี้และเขาไปยืนอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้หลินซินลดความกลัวลงมากแล้วเมื่อเห็นว่าฝ่าบาทมองนางด้วยความรักและสายพระเนตรที่อ่อนโยนนั่นไม่ต่างกับบิดาของนางเลย“เจ้ามีดวงตาเหมือนน้องชายข้าหงชิงอ๋องมากจริง ๆ ตอนเจ้าจากเมืองหลวงไปครั้งนั้นยังอายุเพียงสามขวบเท่านั้น เป็นอย่างไรบ้างหลินซินเจ้าเริ่มคุ้นเคยกับเมืองหลวงบ้างหรือยัง”“เพคะ เพราะพระเมตตาของฝ่าบาทที่ดูแลหม่อมฉันเป็นอย่างดี หม่อมฉันจึงปรับตัวได้อย่างรวดเร็วเพคะ”“ดีแล้ว บาดแผลของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”หลินซินยิ้มก่อนจะกราบทูล“กราบทูลฝ่าบาท บาดแผลของหม่อมฉันยังต้องใช้เวลารักษาอีกสักระยะหนึ่งเพคะ เพราะแผลถูกโบยค่อนข้างรุนแรงแม้หมอหลวงจะจัดยามาให้หลายตำรับ แต่เพราะหม่อมฉันไม่ค่อยแข็งแรงแต่เด็กดังนั้นจึงฟื้นตัวค่อนข้างยากเพคะ”จินอวี้หงนับถือหลินซินก็ตอนนี้เอง ที่จริงนางหายดีจนไม่ต้องทายาแล้วด้วยซ้ำไปแต่เมื่อในห้องนี