ตอนที่  11   ข้าเชื่อใจท่าน

“เอ่อ ข้า…”

“ข้าไม่แปลกใจหรอกหากว่าท่าจะคิดเช่นนั้น เอาล่ะข้าอิ่มแล้ว ไปที่อื่นกันเถอะ”

นางหันไปคว้ามือของเขาเพื่อลุกขึ้นแต่เขาดึงนางเข้ามา จังหวะไม่ดีเพราะนางดันหันมาและล้มใส่อ้อมกอดเขาพอซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะดึงนางแรงขนาดนั้น

“เอ่อ…ขออภัยข้าก็แค่จะสวมผ้าผูกหน้าให้เจ้าก่อน”

เขารีบดึงผ้าคลุมหน้าลายดอกเหมยออกมาในทันที หลินซินรีบถอยออกมาและคว้าผ้าคลุมหน้าไปผูกทันทีเพื่อปิดบังใบหน้าที่แดงจัดของนางตอนนี้ให้ทัน

“เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ”

นางเดินก้มหน้าเพื่อหนีเขาแต่อีกฝ่ายกลับดึงแขนนางและพาเดินออกไปได้อย่างหน้าตาเฉยจนนางนึกเลื่อมใสเขาจริง ๆ เมื่อเดินออกมาเขาก็พานางมาเดินตรอกที่ขายขนมและของเล่น ซึ่งหลินซินถึงกับลืมเรื่องที่จะต้องทำหลังจากนี้ แม้แต่จินอวี้หานเองก็ลืมเรื่องความแค้นและพานางเดินเล่นอีกทั้งยังกินถังหูลู่ที่นางซื้อมาให้อีกด้วย

“หวานมากเลยเหตุใดผู้หญิงจึงชอบกินกันนักนะ”

“อื้ม…. อร่อย”

“อร่อยแล้วทำไมต้องหลับตาเช่นนั้น”

“ก็มันเปรี้ยวมาก”

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาและเช็ดปากให้นาง หลินซินเริ่มคุ้นชินกับการที่เขามักจะทำเช่นนี้จึงได้แต่ยอมให้เขาเช็ดปากให้ ราวกับเรื่องราวทุกอย่างหยุดนิ่