All Chapters of เมียโจร NC-25: Chapter 21 - Chapter 30

ใบบัวก้าวออกจากห้องนอนด้วยใบหน้าที่สดใส อาการปวดท้องเบาบางลงจนไม่มีเหลือ เมื่อเช้ามืดราชันกระซิบบอกว่าถ้าไม่ไหวก็ให้นอนต่อ แต่คนที่ทำงานมาทั้งชีวิตไม่อยากนอนนิ่งนาน ๆ จึงตั้งใจออกมาหุงหาอาหารให้ราชันกินตามปกติ“พี่ราชัน”ร่างน้อยหยุดก้าวเดิน ดวงตากลมเบิกขึ้นด้วยความฉงน เพราะไม่คิดว่าเปิดประตูออกมาแล้วจะเจอเข้ากับราชันที่นั่งขัดมีดและดาบอยู่หน้าห้องนอนแบบนี้“หายแล้วหรือ ถึงได้ออกมาตากลมข้างนอกแบบนี้” ราชันถามคนป่วย ทว่าดวงตาเอาแต่จับจ้องไปที่มีดสั้นเงาวับในมือ มันเงาใสจนเห็นภาพของใบบัวสะท้อนจากใบมีดชัดเจน“ดีขี้นมากแล้วจ้ะ”“มานี่สิ”ใบบัวเดินไปนั่งข้าง ๆ ราชัน รอยยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นเมื่อได้เห็นเสี้ยวหน้าหล่อคมด้านข้างของชายที่ตนเองรักนับวันใบบัวก็ยิ่งรู้สึกว่าความรักที่มอบให้ราชันมันมากขึ้น.. มากขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งจอมโจรทำดีด้วยเท่าไหร่เธอก็ยิ่งห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ดูเหมือนว่าหัวใจดวงนี้ที่เคยเป็นของเธอ ตอนนี้มันจะกลายไปเป็นของเขาจนหมดทั้งดวงเสียแล้ว“มองหน้ากูทำไม” ราชันเหลือบตาขึ้นมอง เมื่อเห็นลำคอขาวผ่องว่างเปล่าสีหน้าจอมโจรก็ดุดันขึ้น “สร้อยอยู่ไหน ทำไมไม่ใส่”“ใบบัวกลัวว่ามั

ผิวขาวผุดผาดราวกับน้ำนมสะท้อนแสงจันทร์ในคืนเดือนหงาย เหล่าปลาน้อยใหญ่รีบว่ายออกห่างจากสองร่างที่เสียดสีกัน ราวกับรู้ว่าหากยังอยู่ใกล้คงไม่ต่างอะไรจากก้างที่ขวางคอใบบัวช้อนตามองใบหน้าหล่อเหลาดุดัน ดวงตาของราชันคุกรุ่นไปด้วยไฟปรารถนา กว่าสัปดาห์แล้วที่โจรหนุ่มไม่ได้ปลดปล่อย ความจริงท่อนกายเขามันแข็งตัวตื่นตั้งแต่ตอนที่เห็นใบบัวว่ายน้ำไปมาอย่างสนุกสนานแล้วสายน้ำเย็นสดชื่นไม่ได้ช่วยให้ไฟแห่งความต้องการดับมอดลง ราชันหลุบตามองเนินอกอวบขาวผ่องที่ลอยพ้นน้ำและเบียดแนบกับแผงอกตนเอง หัวนมแข็งชันเสียดสีสร้างความเสียวกระสั่น มือใหญ่บีบขย้ำก้นเด้งเต็มแรงจนใบบัวอดคิดไม่ได้ว่าพรุ่งนี้มันจะต้องช้ำแน่ ๆ“อะ อื้อ พี่ราชัน”ราชันอุ้มใบบัวเข้าหาตัว แขนทั้งสองข้างช้อนก้นอวบไว้ไม่ให้ร่างน้อยตก แรงดันน้ำทำให้น้ำหนักตัวใบบัวน้อยลงราชันจึงอุ้มได้สบายมือ แต่ต่อให้ไม่มีน้ำช่วยน้ำหนักแค่นี้ก็ไม่ระคายจอมโจรอยู่ดีใบบัวจับไหล่กว้างไว้แน่น ขาทั้งสองข้างรีบเกี่ยวรัดเอวสอบไว้ไม่ให้ตัวเองตก ท่าทางมันหวาดเสียวเกินไป ถึงตกแล้วจะไม่เจ็บแต่ต้องสำลักน้ำแน่ ๆ ทว่าในขณะที่เธอกลัวจนตัวสั่นราชันกลับอุ้มได้สบาย ๆทั้งยัง.. กลั

รุ่งสางใบบัวขยับออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่งอย่างเชื่องช้า ไฟตะเกียงถูกจุดขึ้นสลัว ๆ เผยให้เห็นใบหน้าคมคร้ามที่เวลานี้ดูไร้พิษภัยใด ๆ“พี่ราชัน”มือน้อยแตะแก้มสากเบา ๆ เธอหลุดยิ้มเมื่อจอมโจรขมวดคิ้วเพราะถูกก่อกวนเวลานอน ก่อนจะเอียงหน้าซบกับมือเธอแล้วคลายปมคิ้วออกราชันในเวลานี้น่ารักเหลือเกินใบบัวค่อย ๆ ย่องออกจากห้องเพื่อไปทำธุระประจำวัน เธอเดินไปที่ตุ่มขนาดกลาง ตักน้ำขึ้นล้างหน้าแปรงฟันให้ร่างกายสดชื่น ก่อนจะเดินเข้าไปที่ครัวทว่า ครัวที่ไม่ควรมีใครในเวลานี้กลับมีแสงไฟสลัว รวมถึงกลิ่นอาหารลอยออกมาพร้อมกับควันบาง ๆ ใบบัวเห็นแบบนั้นจึงรีบพุ่งเข้าไปทันทีเพราะคิดว่าเป็นโจร แต่พอประตูเปิดออกเธอก็รู้ว่าไม่ใช่..“อ้าว” หญิงสาวหน้าตาสะสวยหันมาเลิกคิ้วน้อย ๆ เธอยิ้มกว้างดูไร้พิษภัย “มาทำอะไรหรือ”“คือ.. ฉัน”“มาก็ดี ว่างหรือเปล่า ช่วยดูหน่อยสิว่ากับข้าวเป็นอย่างไร ฉันไม่ได้เข้าครัวนานเกรงว่าฝีมือจะตก”มะลิจับจูงใบบัวเข้าไปในครัวด้วยกัน ทั้งคู่หยุดลงตรงหน้าเตาที่มีแกงป่าหม้อใหญ่ ที่กำลังเดือดและส่งกลิ่นหอมฉุยออกมา“ฉันจำได้ว่าพี่ราชันชอบแกงเผ็ดป่าหมูป่ามาก เมื่อคืนฉันเอาแต่คิดถึงเรื่องนี้ทั้งคืน ก

“พี่ราชัน! ใบบัวเจ็บจ้ะ โอ้ย!”ราชันยอมปล่อยร่างน้อยเมื่อมาถึงรถ เขาพยายามระงับความโกรธอย่างสุดความสามารถ แต่เมื่อนึกถึงหน้าไอ้มานพราชันก็ทำไม่ได้ปึง!“อ๊ะ!!”ใบบัวหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ ราชันกระแทกฝ่ามือเข้ากับประตูรถเต็มแรง เสียงดังจนใครหลายคนมองมาด้วยความสนใจแต่เมื่อราชันตวัดสายตาดุ ๆ ไปมอง เหล่าไทยมุงก็สลายตัวอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครอยากยุ่งกับชายเจ้าของดวงตาดุผู้นี้“บอกกูมาใบบัว มึงไปทำอะไรแถวนั้น”“ใบบัว.. ไปซื้อของจ้ะ”“อย่าโกหกกู ตรงนั้นมีแค่โรงพยาบาลกับสถานีตำรวจ มึงไปซื้อของอะไรแถวนั้น”“บะ ใบบัวซื้อของแล้วเดินหลงไปจ้ะ”ปัง!!“มึงจะโกหกตอแหลกูอีกนานแค่ไหน!!”ใบบัวสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ครานี้ราชันไม่ได้กระแทกฝ่ามือเข้ากับประตู แต่เขากระแทกเข้ากับกระจกรถเฉียดใบหน้าเธอไปไม่ถึงคืบสาวน้อยหัวใจตกลงไปที่ตาตุ่ม มือทั้งสองข้างรีบยกขึ้นกุมท้องตัวเองเอาไว้ กลัวเหลือเกินว่าราชันจะลงมือทำร้ายเธอแล้วกระทบกระเทือนถึงลูกน้อยในท้อง“บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้ บอกกูมาว่ามึงนัดเจอมัน”“ใครจ๊ะ”“ก็ไอ้ตัวผู้ที่มึงยอมให้มันกกกอดอย่างไรเล่า!! มึงนัดเจอมันใช่ไหมใบบัว บอกความจริงมา! อย่าให้กูต้องโมโหไป

“เกิดอะไรขึ้น”โจรหนุ่มทั้งหกคนที่เพิ่งกลับจากล่าหมูป่า กวาดตามองภาพหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยความโกลาหลด้วยความตกใจ สองฉุดแขนชาวบ้านคนหนึ่งไว้ได้ มันเอ่ยถามเสียงเครียด“ป้า เกิดอะไรขึ้น จะขนของไปที่ไหนกัน”“ราชันบอกให้พวกเราย้ายออกจากที่นี่ อีกไม่นานจะมีตำรวจเข้ามาทำลายหมู่บ้าน ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ โฮ!!” หญิงวัยกลางคนร้องไห้โฮด้วยความสะเทือนใจ ข่าวร้ายทำให้คนในหมู่บ้านขวัญเสีย หลายคนที่ตั้งใจจะใช้บั้นปลายชีวิตที่นี่ต้องระหกระเหินอีกครั้ง“อะไรนะ!!”“เมียใหม่ราชันเป็นนางนกต่อ” หญิงสาวอีกคนเอ่ยสำทับด้วย สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น “เห็นหน้าตาซื่อ ๆ แต่ร้ายนัก มันเป็นสายให้ตำรวจ”“ใบบัวน่ะหรือ” สองถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ ใบบัวน่ะหรือ ผู้หญิงตัวเล็กน่าถนอมคนนั้นจะเป็นนางนกต่อให้ตำรวจจริง ๆ หรือ สองไม่เชื่อ ไม่เชื่อเด็ดขาด “ไม่จริง ต้องมีการเข้าใจผิดกันแน่ ๆ”“ฉันไม่รู้ แต่ตอนนี้ราชันขังมันไว้เพื่อรอลงโทษที่เรือน”..โจรทั้งหกพากันไปที่เรือนจอมโจร เรือนหลังใหญ่วันนี้เงียบเหงาวังเวงไร้แสงไฟ มีเพียงตะเกียงตัวเดียวที่ถูกจุดไว้ให้แสงสลัวที่แทบมองไม่เห็น“พี่ราชัน”สองถลาเข้าไปห