All Chapters of เมียโจร NC-25: Chapter 31 - Chapter 40

บทลงโทษป่าเถื่อนที่แสนยาวนานจบลงในช่วงเวลาใกล้รุ่งสาง ใบบัวขยับร่างที่สะบักสะบอมขึ้นนั่ง ดวงตาบวมช้ำจ้องมองราชันด้วยความรู้สึกที่ทั้งรักและเกลียดชังจับใจระหว่างขาเรียวไร้ร่องรอยของคราบเลือด มีเพียงคราบความใคร่ที่ราชันทิ้งไว้ในตัว มากมายจนมันล้นทะลักออกมา หากไม่มีเลือดเธอก็มีความหวังว่าลูกอาจจะยังอยู่ และนั่นแปลว่าเธอต้องหนีหนีแม้ไม่รู้ว่าต้องหนีไปที่ไหน รู้เพียงแค่ใบบัวอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว เธอทนอยู่กับคนที่ทำร้ายร่างกายและไม่เชื่อใจเธอไม่ได้อีกต่อไปหลังเสร็จกิจราชันกลับไปกระดกยาดองอีกหลายไห ก่อนจะเมามายแล้วฟุบหลับไม่รู้เรื่อง ใบบัวจึงสบโอกาส ใช้จังหวะนี้หลบหนีจากคนใจร้าย เธอสวมเสื้อผ้าของราชันเพราะของตนเองถูกฉีกขาด มันหลวมโพลกจนต้องมัดเอาไว้ ใบหน้าถูกผ้าสีหม่นปิดบังเหลือเพียงดวงตา ใบบัวจัดห่อผ้าลวก ๆ ไม่ลืมเก็บยาที่ราชันเขี่ยทิ้งติดไปด้วยแกร๊กสร้อยทองและมีดพกที่ราชันเคยมอบให้ ใบบัวเลือกทิ้งมันไว้กับเจ้าของที่แท้จริง นอกจากเสื้อผ้าและเงินจำนวนหนึ่งที่เขาเคยให้ไว้ เธอไม่คิดจะเอาอะไรไปอีก เลิกแล้วต่อกัน อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย“ลาก่อน”ใบบัวมองคนที่หลับสนิทเป็นครั้งสุดท้าย ราชันในย

ใบบัวทรุดตัวนั่งหน้าหลุมศพลูก น้ำตาไหลอาบแก้มทว่าไร้เสียงสะอื้น มือน้อยจัดดอกไม้วางหน้าหลุมศพอย่างปราณีตและใส่ใจ“เด็กดีของแม่ วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง” เธอส่งยิ้มให้ดินที่นูนขึ้นน้อย ๆ ตรงหน้า “ตรงนี้หนาวไปหรือเปล่า มีสัตว์มารบกวนลูกบ้างไหม”เธอรีบงับริมฝีปาก เมื่อปลายประโยคเริ่มคลอด้วยเสียงสะอื้น“แม่ แม่สบายดี เริ่มทำใจได้บ้างแต่ก็ยังคิดถึงลูกเหลือเกิน หากวันนี้หนูยังอยู่คงอายุแปดอาทิตย์แล้วใช่ไหม อึก”ท้ายที่สุดใบบัวก็กลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่ไหว น้ำเสียงแหบพร่าสั่นเครือชวนให้คนฟังสะเทือนไปทั้งใจ มือวางบนดินที่นูนขึ้นแล้วลูบไล้เบา ๆ“ระ เราจะได้มีโอกาสเจอกันอีกไหม แม่ ฮึก... แม่อยากเจอลูกเหลือเกิน”ราชันยืนห่างออกไปไม่ไกลเท่าไรนัก เขาได้ยินทุกประโยคที่แสนเจ็บปวด และเห็นไหล่เล็กแคบสั่นสะท้าน แต่เขากลับไม่มีสิทธิ์เข้าไปปลอบโยนเมียที่กำลังย่ำแย่จากการสูญเสียเลย ได้แต่เฝ้ามองด้วยความเจ็บปวดที่ไม่น้อยไปกว่ากัน“แม่เอาดอกไม้มาปลูกให้หนูเลยดีไหม มันจะได้ไม่เหี่ยว เอาต้นอะไรดี แต่แม่จะแบกมาไหวไหมนะ... ทางขึ้นก็ชันเหลือเกิน”“พี่จะทำให้เองใบบัว” ราชันได้ช่องทางก็รีบเสนอตัวใบบัวหยุดชะงักชั่วอึดใ

“ไม่เหลือศักดิ์ศรีแล้วหรืออย่างไร” เมื่อตั้งสติได้ใบบัวเอ่ยจึงถามเสียงแข็ง “ทำเช่นนี้หากใครรู้เข้าคงหมดความนับถือ”“พี่ไม่สน”ราชันตอบโดยไม่เสียเวลาคิดสักนิด“หากต้องเลือกระหว่างศักดิ์ศรีกับใบบัว พี่เลือกใบบัว”ใบบัวนิ่งไปเนิ่นนาน ดวงตาลูกกวางจ้องประสานกับดวงตาดุดันแดงช้ำเพื่อค้นหาคำโกหกในนั้นหากสิ่งที่ราชันกำลังทำเป็นเพียงแค่การแสดง เธอก็ขอยอมรับว่าเขาแสดงได้ดีและลงทุนมากจริง ๆ ทั้งร้องไห้ทั้งจูบเท้า ลงทุนจนใบบัวอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาต้องการอะไรจากผู้หญิงหน้าตาอัปลักษณ์แบบเธอใบบัวไม่เชื่อว่าราชันจะรักเธอจริง ที่เขาทำทุกอย่างอาจเป็นเพราะยังจมอยู่กับความรู้สึกผิดที่พรากชีวิตหนึ่งไป และอีกใจอาจกำลังท้าทายว่าใบบัวจะใจแข็งได้นานแค่ไหน และหากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เธอก็อยากลงเล่นด้วยเธออยากรู้ว่าคนอย่างราชันจะทำดีกับผู้หญิงอัปลักษณ์ที่ไม่มีอะไรเลยไปได้อีกนานแค่ไหน“ได้” ใบบัวพยักหน้าเบา ๆ แย้มยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาส่งให้ราชัน “อยากทำอะไรก็เชิญ ฉันจะไม่ต่อว่าอีก”“จริงหรือใบบัว!”“ฉันรักษาคำพูดของตนเองมากพอ”“ละ แล้วใบบัวจะให้อภัยพี่ใช่ไหม”คำถามของราชันไร้ซึ่งคำตอบ จอมโจรเมื่อเห็นว่าใบบัวมีท่าทา

ราชันตัวแข็งเป็นหินไปแล้ว เขากำลังทบทวนว่าสิ่งที่ได้ยินมันไม่ใช่เพราะหูฝาดหรือคิดไปเอง ใบบัวที่เกลียดเขาเข้าไส้น่ะหรือมาขอนอนด้วย ไม่ใช่ว่าเธอเกลียดและขยะแขยงจนไม่อยากจะเข้าใกล้หรอกหรือ“ไม่ได้หรือจ๊ะ”“ดะ ได้ ได้!” ราชันพยักหน้ารัว ๆ “ได้สิ ใบบัวอยากนอนที่ไหนก็ได้ นอนได้หมดเลย”“อย่างนั้นใบบัวนอนด้วยนะ นอนคนเดียวกลางป่ามันน่ากลัว”“จ้ะ นอนเลยใบบัว นี่หมอนกับผ้าห่มนะ”จอมโจรยกข้าวของทั้งหมดให้ใบบัว จากนั้นก็ยิ้มกว้างนั่งมองร่างน้อยที่ทิ้งตัวลงนอนแล้วมองมาที่เขาด้วยดวงตากลมแป๋ว“พี่ราชันไม่นอนหรือ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ”“นอนสิ พี่จะนอนเดี๋ยวนี้” ราชันรีบทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ สาวน้อยดวงตากวาง “ฝันดีนะใบบัว”“อืม”เพราะกระโจมมีขนาดเล็กทั้งคู่จึงต้องนอนเบียดกัน ราชันนอนหนุนแขนตัวเอง ตะแคงข้างมองแผ่นหลังเล็กด้วยรอยยิ้ม เมื่อก่อนเป็นเขาเองที่นอนหันหลังใบบัวทุกคืน เขาจึงไม่คุ้นชินเท่าไหร่ที่วันนี้เธอเป็นฝ่ายหันหลังให้ แต่เมื่อนึกย้อนไปว่าใบบัวต้องนอนมองแผ่นหลังเขามาตลอด จอมโจรก็รู้สึกผิดเหลือเกินเขาละเลยใบบัวมามาก ไม่แปลกเลยสักนิดที่เธอจะไม่ยอมให้อภัย และโกรธเกลียดกันถึงเพียงนี้“พี่ราชัน

มันคงเป็นสัจธรรมของชีวิต ที่ไม่ว่าจะความทุกข์หรือความสุขมันไม่เคยอยู่กับมนุษย์ได้ตลอดไป ใบบัวรู้เรื่องนี้ดี แต่ก็ไม่คิดว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมันจะผ่านไปไวขนาดนี้“ใบบัว หนีไปก่อน”จอมโจรเอ่ยเสียงเครียด ดวงตาที่เมื่อชั่วยามก่อนเต็มไปด้วยความสุขวาวโรจน์ไปด้วยไฟแห่งโทสะ เขามองภาพของหมู่บ้านที่ไม่เหมือนเดิมด้วยความโกรธแค้น“พี่ราชัน”“หนีไป หาที่ซ่อนตัว อย่าออกมาจนกว่าพี่จะชนะ” ราชันย้ำหนักแน่น พลางยัดถุงทองหลายบาทใส่มือน้อย “แต่ถ้าหากพี่ไม่ชนะ.. ใบบัวจงหนีไปให้ไกล เอาทองที่พี่ให้ไปตั้งต้นใหม่ แล้วลืมพี่เสีย”“พี่ราชัน! ไม่!”“ไป! ใบบัว รีบไป พี่ไม่อยากให้ใบบัวเป็นอะไรไป ได้โปรด..”โจรหนุ่มขอร้องพร้อมกับดวงตาทั้งสองข้างที่แดงก่ำ เขาไม่ได้อยากแยกจากดวงใจ แต่เขาคงตายทั้งเป็นถ้าหากร่างกายนี้ได้รับบาดเจ็บแม้แต่ปลายก้อย“พี่ราชันเองก็ห้ามเป็นอะไรไป ไม่อย่างนั้นใบบัวจะเกลียดพี่ ต่อให้พี่ตกนรกหรือขึ้นสวรรค์ใบบัวก็จะตามไปเกลียด! ฮึก”ใบบัวสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวดต่อโชคชะตาที่แสนโหดร้าย ทำไมกัน.. เมื่อชั่วยามที่แล้วเธอเพิ่งยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข จะให้เธอมีความสุขได้นานกว่านี้ไม่ได้เลยหรืออย่