All Chapters of เมียโจร NC-25: Chapter 41 - Chapter 50

“เจ็บไหมจ๊ะ”ใบบัวแตะปลายนิ้วลงบนแผลที่เริ่มตกสะเก็ด ดวงตากวางมีร่องรอยของความหวาดหวั่น แผลที่ใบหน้าคมคร้ามอย่างไรก็ต้องเป็นแผลเป็น แต่คนที่กำลังจะเสียโฉมกลับไม่สะทกสะท้านสักนิด“ยิ้มอะไรของพี่” ใบบัวถามพร้อมใบหน้าที่งอง้ำราชันทำเป็นเล่นไปได้ มีแผลที่หน้ามันไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป ใบบัวเองก็ต้องใช้เวลานานกว่าจะก้าวผ่านคำล้อเลียนจากคนอื่นมาได้“พี่มีความสุข พี่ก็เลยยิ้ม”“มีความสุขที่หน้าเสียโฉมแบบนี้หรือจ๊ะ”“เปล่า”ราชันกอบกุมมือนุ่มมาจูบเบา ๆ ดวงตาคมกริบช้อนมองใบบัวหวานล้ำจนสาวน้อยทนสายตานั้นไม่ไหว ต้องรีบเบนสายตาหนีไปทางอื่น“พี่มีความสุขเพราะใบบัวห่วงพี่”“ปล่อยใบบัวเถิดจ้ะ ใบบัวจะทำแผลให้”“แค่ได้เห็นหน้าใบบัวแผลพี่ก็หายดีแล้ว”"พี่ราชัน ไปกินอะไรผิดสำแดงมาถึงได้พูดเจือยแจ้วไม่หยุด หากไม่ให้ใบบัวทำแผลก็ปล่อย ใบบัวจะไปดูตาอิ่ม” ใบบัวสะบัดมือหนี ก้มหน้าลงจนปลายคางชิดอกเพื่อซ่อนความขวยเขินที่ปรากฎขึ้นชัดบนแก้มทั้งสองข้าง“ไม่เอา” ราชันรีบคว้าแขนเรียวไว้ “ใบบัวทำแผลให้พี่นะ ตาอิ่มมีสวยกับแม่อ่อนดูแลอยู่แล้ว พี่นี่สิไม่มีใครดูแลเลย”“เช่นนั้นก็เลิกพูดไปเรื่อย ใบบัวจะได้ทำแผลให้”“จ้ะ พี

บรรยากาศหมู่บ้านกลางหุบเขาในวันนี้ครึกครื้นกว่าทุก ๆ วัน ผู้คนต่างตื่นลืมตาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางเพื่อจัดเตรียมงานมงคลเรือนขนาดกว้างของใบบัวถูกตกแต่งด้วยดอกไม้ป่านานาพันธุ์กลิ่นหอมฟุ้ง ตะเกียงหลายสิบตัวถูกจุดขึ้นและวางให้แสงสว่างไปทั่วบริเวณ ผู้คนมากมายสลับกันเดินขึ้นลงเรือนจนหัวกระไดไม่แห้งเจ้าของเรือนถูกจับหมุนเป็นตุ๊กตาในห้องโดยที่มีสาว ๆ หลายคนมาช่วยกันแต่งตัว แต่งหน้า และทำผมให้ เส้นผมยาวสลวยถูกเกล้าขึ้นและประดับด้วยดอกไม้สดสีขาวสะอาด ใบหน้าขาวใสตกแต่งด้วยสีสันจาง ๆ ดูสดใสขึ้นเป็นกอง ริมฝีปากอวบอิ่มถูกเติมเต็มจนเด่นชัด“สวย” มะลิมองหญิงสาวในชุดขาวบริสุทธิ์ด้วยความภาคภูมิใจ “ใบบัวสวยมากนะวันนี้”“ไม่หรอกจ้ะ ใบบัวไม่สวยเลย”ใบบัวปฏิเสธเสียงแผ่ว เธอไม่สวยอย่างที่มะลิพูดแน่ ๆ เพราะใบหน้าซีกหนึ่งมีร่องรอยน่าเกลียดแบบนี้“ให้พี่ราชันตัดสินเถอะ”มะลิคร้านจะต่อความยาวสาวความยืด พูดไปใบบัวก็ไม่เชื่อ คงต้องให้ราชันบอกเองว่าเจ้าสาวในวันนี้สวยงามเพียงใดงานแต่งงานตามความเชื่อของหมู่บ้านจะจัดขึ้นช่วงเช้าและหลังพระอาทิตย์ตกดิน บ่าวสาวต้องไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่และกล่าวคำสาบานต่อกันระหว่างพระอาทิตย์ส

แม้จะเอื้อนเอ่ยคำอนุญาตออกไป ทว่าลึก ๆ แล้วร่างกายและจิตใจของใบบัวยังคงหวาดกลัว ความทรงจำครั้งสุดท้ายคือราชันสอดใส่เข้ามาอย่างรุนแรงไร้ความปราณี มันเจ็บแสบเจียนตาย ครั้งนั้นราชันเอาแต่ใจเหลือเกิน แม้เธอจะร้องไห้เขาก็ไม่หยุด ทั้งยังโจนจ้วงเข้ามาอย่างรุนแรง กระทำจนตัวเองสุขสมหลายครั้งหลายครา แต่ไม่มีสักคราที่ใบบัวจะสุขสมเช่นเดียวกัน“หากยังไม่พร้อม พี่จะไม่เร่งรัด”ราชันเห็นสีหน้าของเมียรักก็รู้ทันทีว่าเธอยังหวาดกลัวกับสัมผัสของเขา มันไม่ใช่ความผิดของใบบัวเลยที่จะไม่พร้อม ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขาคนเดียวเขาเป็นคนสร้างบาดแผลไว้ในหัวใจที่แสนบริสุทธิ์ดวงนี้“ละ ลองก่อนได้ไหมจ๊ะ” ใบบัวร้องขอเสียงสั่น “หากไม่ไหว ใบบัวจะขอให้พี่หยุด”“พี่หยุดได้ตั้งแต่ตอนนี้ ใบบัวอย่าฝืนใจ พี่ไม่อยากให้ใบบัวต้องเจ็บปวดอีกแล้ว”“แต่ใบบัวอยากลอง ใบบัวอยากก้าวผ่านความกลัว อยากกลับมารู้สึกดีกับสัมผัสของพี่อีกครั้ง”“ใบบัว”ราชันครางเรียกเมีย ใบบัวใจเด็ดกว่าเขาเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องแผลที่ใบหน้า เรื่องที่เอาคืนเขา หรือแม้แต่วันนี้ราชันนั้นเทียบไม่ได้เลยกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้“นะจ๊ะ”โจรหนุ่มหยุดคิดเพียงอึดใจ ก่อนที

“อะไรนะจ๊ะ”ใบบัวถามราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง เธอยกถ้วยข้าวต้มขึ้นดม แต่ก็ไม่พบความผิดปกติใด ๆไม่เห็นมีกลิ่นเหม็นเลย คนอื่น ๆ ก็กินได้ปกติ และดูท่าทางเอร็ดอร่อยมากด้วย แล้วทำไมผัวเธอถึงได้เป็นแบบนี้จู่ ๆ ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจมากมายก็ตีพุ่งขึ้นมา ใบบัวเม้มริมฝีปากแน่น น้ำตาเม็ดโตไหลอาบแก้มให้ใครหลายคนตื่นตระหนกที่ตกใจกว่าใครคงไม่พ้นราชัน“ใบบัว อย่าร้อง อึก!” เพียงแค่ขยับเข้าใกล้เมียรักราชันก็ต้องรีบถอยหนี ดวงตาดุดันมองถ้วยข้าวในมือน้อยราวกับมองศัตรู“พี่ราชันป่วยหนักขนาดนี้ให้แม่อ่อนตรวจหน่อยเถิด” สองเห็นอาการไม่ดีจึงเสนอทางออก“กูไม่ได้เป็น.. อุ๊บ! อ้วก!”พูดได้ไม่ถึงครึ่งประโยคร่างกำยำก็วิ่งไปเกาะระเบียงแล้วปล่อยของเสียออกมาจนหมดไส้หมดพุง ใบบัวต้องกล้ำกลืนความน้อยใจเอาไว้ เธอวางถ้วยข้าวลงและเดินเข้าไปหาราชัน“พี่ราชัน”อดีตโจรหนุ่มสะดุ้งโหยง เขาหันกลับมามามองเมียด้วยสายตาหวาดระแวง และนั่นยิ่งให้ใบบัวรู้สึกเสียใจ เธอยื่นน้ำเย็น ๆ ให้ผัวล้างหน้าล้างปาก ก่อนจะถอยออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลไม่หยุด“ใบบัวจะไม่เข้าใกล้พี่”“ใบบัว ไม่ใช่แบบนั้น”“ใบบัวจะไปตามแม่อ่อนมาดู”พูดจบร่างน้อยก็รีบหันหล

ย่างเข้าเดือนที่เก้า ใบบัวมีอาการปวดเมื่อยมากขึ้นเพราะท้องที่ขยายใหญ่ เดิมทีร่างกายของเธอไม่ได้ผอมแห้งแต่ก็นับว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็ก เมื่อต้องมาโอบอุ้มท้องขนาดใหญ่จึงรู้สึกเหนื่อยง่าย ปวดเนื้อปวดตัวเป็นประจำราชันคอยดูแลเมียรักอย่างดี เขาเปลี่ยนที่นอนให้เมียใหม่ ซื้อเบาะนั่งนุ่ม ๆ มาให้เมียนั่ง คอยบีบนวดไม่ห่าง ทำหน้าที่ผัวที่ดีไม่มีขาดตกบกพร่อง เมียอยากได้อะไรราชันหามาให้ทุกอย่าง ใคร ๆ ก็บอกว่าใบบัวโชคดีที่ได้ผัวเข้าใจคนท้องอย่างราชันแต่ราชันกลับเถียงทุกครั้งว่าเป็นตัวเขาต่างหากที่โชคดี ใบบัวเสียสละเหลือเกิน ชายหนุ่มเห็นท้องที่ใหญ่ขนาดนี้ก็ได้แต่คิดว่าใบบัวหายใจออกหรือไม่ นอนหลับสนิทบ้างหรือเปล่า จะหนักแค่ไหนที่ต้องอุ้มเด็กคนหนึ่งไว้ตลอดเวลาก่อนท้องใบบัวจะเข้านอนทีหลังและตื่นก่อนราชันเสมอ แต่หลังจากเข้าเดือนที่เจ็ดใบบัวก็นอนมากขึ้น เธอเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำและตื่นสาย หน้าที่ภรรยาไม่สามารถทำได้อีกต่อไป แต่แทนที่ราชันจะรู้สึกไม่พอใจ เขากลับยินดีกินอาหารที่ไม่ถูกปากเพื่อให้เมียได้นอนพักผ่อนนานขึ้นกว่าเดิม“พี่รักใบบัวเหลือเกิน”ราชันจุมพิตปรางนวลเนียน นับวันความรักของเขายิ่งมากล้น ไม่มีท