All Chapters of เมียโจร NC-25: Chapter 1 - Chapter 10

“อยู่ที่นี่แหละใบบัว ปรนนิบัติผัวให้ดี มีลูกชายให้ได้ แล้วเอ็งจะสบายไปทั้งชาติ เชื่อแม่” “แต่ใบบัวไม่อยากสบายนี่จ๊ะ ใบบัวอยากอยู่กับแม่ ฮึก.. อยู่กับน้อง” “อย่าดื้อ แม่ขายเอ็งไปแล้วนะใบบัว” “ใบบัวไม่ดื้อ ให้ใบบัวกลับไปด้วยเถอะนะจ๊ะแม่ ใบบัวสัญญาว่าจะทำงานให้หนักกว่านี้ แม่กับน้องจะได้สบาย” “เอ๊ะอีนี่! ก็กูบอกว่าขายมึงไปแล้ว! อย่าเรื่องมากนักนังใบบัว หน้าผีแบบนี้มีคนซื้อไปทำเมียก็ดีแค่ไหนแล้ว! เข้าไป!” ..แรมสิบห้าค่ำเดือนสิบ ค่ำคืนที่ท้องฟ้ามืดสนิทไร้แสงจันทร์ หญิงสาววัยสิบแปดปีถูกแม่บังเกิดเกล้าผลักดันเข้าไปในห้องหับที่มืดสลัว กลิ่นน้ำอบน้ำปรุงลอยฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง แสงไฟจากตะเกียงให้ความสว่างเพียงเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอุตส่าห์สว่างไสวจนมองเห็นเรือนร่างใหญ่โตที่นอนทอดกายบนเตียงเล็ก ๆ จนเกือบเต็มพื้นที่ได้ปัง!เสียงปิดประตูทำให้ร่างอวบอิ่มสมวัยสะดุ้งสุดตัว สาวน้อยผู้น่าสงสารกลั้นน้ำตาจนตัวสั่นโยนเพราะความหวาดกลัวจับใจ“เข้ามาสิ”เสียงแหบพร่าจากคนบนเตียงดังขึ้นให้สาวน้อยขวัญผวา ทว่าใบบัวไม่มีทางเลือก ขาสั่น ๆ ยอมก้าวเข้าไปใกล้เจ้าของเสียงนั้น“ถอดผ้าถุงออก แล้วขึ้นมาบนนี้"

ใบหน้าอัปลักษณ์ของหญิงสาวที่เข้าใจผิดว่าเป็นลูกสาวของศัตรูทำให้จอมโจรผงะถอยหลัง ใบบัวเห็นแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วกระถดตัวหนี มือที่สั่นระริกดึงผ้าถุงให้ปิดบังร่างกายท่อนล่างจนมิดชิด“มึงเป็นใคร!”เสียงเหี้ยมเกรียมเอ่ยถาม ความโกรธเกรี้ยวไม่พอใจทำให้สาวน้อยสะดุ้งโหยง ตัวสั่นงก ๆ อย่างน่าสงสาร“ฉะ.. ฉัน ฉันชื่อใบบัวจ้ะ”“กูไม่ได้อยากรู้ชื่อมึง! กูถามว่ามึงเป็นใคร ทำไมถึงไม่ใช่อีจันทร์”“ฉันก็.. ไม่รู้จ้ะ”“แม่ง!”ราชันสบถคำหยาบคายออกมายาวเหยียด ทั้งโมโหที่แผนการล่มไม่เป็นท่า ผสมปนเปกับความอยากของร่างกายเพราะยาดีที่กินเข้าไปออกฤทธิ์ท่อนเนื้อยาวใหญ่แข็งชันเครียดขึง ราชันเอื้อมมือลงไปบีบนวดหนัก ๆ หวังเพียงให้มันสงบลงบ้างแต่ก็ไม่เป็นผลจอมโจรหันไปมองหญิงสาวหน้าตาประหลาดอีกครั้ง เขาทำเป็นไม่สนใจใบหน้าขาวกระจ่าง ที่มีรอยแดงบริเวณแก้มซ้ายไปจนถึงหางตา ถ้าตัดรอยน่าเกลียดนั้นออกไปผู้หญิงคนนี้ก็ดูดีไม่หยอก อย่างน้อยก็มีผิวขาว ๆ และเนื้อตัวที่อวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือโดยเฉพาะสองเต้าตูม ๆ นั่นราชันอยากจนปวดไปทั้งท่อนลำ เขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ขณะจ้องมองเนินอกอิ่มที่ถูกดันออกมาจากผ้าถุงเพราะเก็บความอว

บรรยากาศลานหน้าเรือนของจอมโจรเงียบสนิท แม้แต่นกสักตัวยังไม่กล้าส่งเสียงร้อง ราชันจ้องมองใบหน้าอัปลักษณ์นิ่ง ใบบัวยกมือไหว้ค้าง น้ำตาคลอเต็มสองเบ้าตา สวยมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาเฉยชา สองยืนกระสับกระส่าย วิตกกังวลกว่าใบบัวที่กำลังจะตายเสียอีก“พี่ราชัน ฉันว่า..”“มึงหุบปากไปไอ้สอง! กูยังไม่ได้ลงโทษที่มึงทำงานพลาด”สองหุบปากฉับ ถึงมันจะไม่อยากให้ผู้หญิงแปลกหน้าต้องตาย แต่มันก็ไม่อยากตายแทนเหมือนกัน“เก่งนักนะมึง”ราชันทาบใบมีดคมกริบกับแก้มขาวนวลเนียน ฝั่งที่ไม่มีร่องรอยน่าเกลียดนั่น มาถึงตอนนี้ใบบัวเริ่มตัวสั่น น้ำตาที่คลอเบ้าร่วงหล่นเป็นทาง“ให้ใบบัวตาย ฮึก.. ดีกว่าต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็น”“อย่างนั้นหรือ” ถามพลางกดมีดลง เนื้อแก้มขาวนวลบุ๋มลงตามรอยใบมีดใบบัวค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ กลั้นลมหายใจเตรียมรับความเจ็บปวดเจ็บเพียงครั้งเดียว แค่ครั้งเดียวก็จะได้หลุดพ้นจากชีวิตเลวร้ายนี้แล้วแต่ทว่า.. ไม่กี่อึดใจต่อมาใบมีดเย็น ๆ ก็ถอยห่างออกไป“แต่กูไม่ฆ่าคนว่ะ”พูดจบ มีดแหลมคมก็ถูกเก็บเข้าฝัก สองโล่งใจจนล้มลงไปกองกับพื้น“แต่ใบบัวไม่กลับไปนะจ๊ะ!”ถึงรอดตายได้แต่ใบบัวกลับไม่ดีใจสักนิด เธอขึ้นเสี

ใบบัวอาศัยร่วมชายคาเดียวกันกับราชันมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว หน้าที่ของเธอที่ต้องทำเป็นประจำทุกวันคือทำอาหารให้ราชันทั้งสามมื้อ ทำความสะอาดบ้าน และซักเสื้อผ้าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาราชันไม่เคยพูดว่ากับข้าวฝีมือใบบัวอร่อย แต่ก็ยังดีที่ไม่ได้ใจร้ายจนถึงขั้นเททิ้งให้ต้องใจหาย ทุก ๆ วันราชันจะออกไปสนามฝึกซ้อมเพื่อซ้อมดาบ ซ้อมเตะต่อยต่อสู้กับลูกน้อง จะมีแค่ใบบัวเท่านั้นที่อยู่ในเรือนนี้หมู่บ้านโจรไม่ได้เป็นแบบที่ใบบัวคิด ถึงจะเรียกว่าหมู่บ้านโจรแต่ก็แทบไม่มีการออกปล้นเลย ทุกคนอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้เหมือนคนทั่วไป ทำไร่ทำนา ปลูกผัก ปลูกผลไม้ เลี้ยงสัตว์ไว้กิน มีครอบครัว มีลูกหลานทุกคนนับถือราชันเป็นใหญ่ ราชันเหมือนเป็นประมุขของพวกเขา เป็นคนดูแลชาวบ้านทุกคน ใครจะทำอะไรต้องมาปรึกษาราชันก่อน ไม่ว่าจะเรื่องเพาะปลูก หรือแม้แต่เรื่องออกเรือนไปแต่งงาน ราชันเป็นคนออกกฎรวมถึงบทลงโทษทั้งหมด และทุกคนก็ต้องอยู่ในกฎอย่างเคร่งครัดรวมถึงตัวของราชันเองด้วย ผู้คนในหมู่บ้านมีไม่ถึงห้าสิบคน ส่วนมากเป็นผู้ชาย ผู้หญิงมีประมาณสิบคนเท่านั้นผู้หญิงในหมู่บ้านส่วนมากถ้าไม่อายุสามสิบขึ้นไปก็เป็นเด็กเล็กไปเลย คงจะมีแค่

หมูป่าตัวใหญ่ถูกจับผ่าแล่ ทาเกลือแล้วย่างบนกองไฟกลางหมู่บ้าน ชาวบ้านทั้งลูกเด็กเล็กแดงมานั่งล้อมวงกันเพื่อรอลิ้มรสหมูป่า ส่วนคนที่ล่าหมูตัวใหญ่มาได้นั้นนั่งยิ้มแก้มปริหน้าบานยิ่งกว่ากระด้ง“ฉันเก่งไหมจ๊ะพี่ราชัน”“เออ!”ราชันตอบคำถามเดิมเป็นรอบที่สิบ ไอ้สองที่ถูกทำโทษหายเข้าป่าไปเป็นอาทิตย์ หายไปนานจนราชันคิดว่าถ้ามันไม่ตายก็คงหลงป่า หรือไม่ก็หนีไปแล้วเพราะไม่อยากจับหมูแต่พอพ้นวันที่เจ็ดไอ้สองก็กลับมาพร้อมหมูป่าตัวใหญ่บนหลัง เนื้อตัวมอมแมมสกปรกดูไม่ได้ แต่ชาวบ้านต่างพากันชื่นชมมันไม่ขาดปาก มีครอบครัวหนึ่งถึงขั้นอยากหมั้นหมายลูกสาวกับไอ้สอง แต่ราชันยังไม่อนุญาตเพราะเด็กคนนั้นเพิ่งอายุได้เพียงสามขวบ“พี่เก่งไหมจ๊ะใบบัว” สองหันมาถามสาวน้อยดวงตากวางบ้าง ราชันไม่รู้ว่าทั้งคู่ไปสนิทสนมกันตอนไหน เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจนน่ารำคาญ“เก่งจ้ะ หมูป่าตัวใหญ่มากเลย”“ใช่หรือไม่เล่า! นี่กว่าพี่จะจับได้นะ ต้องซุ่มรอมันตั้งสามวันแหนะ”“พี่สองเก่งที่สุด”ราชันเดินหนีสองคนนั้นอย่างรำคาญ อีกคนก็อวดไปเรื่อย ส่วนอีกคนก็สรรเสริญเยินยอเหมือนไอ้สองมันไปกู้โลกมาได้ ไร้สาระ“พี่ราชันมานี่ ๆ ยาดองอันนี้ของดี กิน