บทที่ ๕ ‘คนของราชัน’

“ใบบัว”

สองวิ่งตึก ๆ ตามหลังร่างอรชร ส่วนสูงของสองน้อยกว่าราชัน แต่ถึงอย่างนั้นใบบัวก็สูงถึงเพียงไหล่ของสองเท่านั้น

กับราชันนั้นใบบัวสูงเพียงยอดอก ส่วนขนาดตัวก็เล็กจิ๋วจนราชันบังได้มิด ถึงแม้เธอจะไม่ได้ผอมบาง ออกจะมีน้ำมีนวลกว่าสาว ๆ หลาย ๆ คนด้วยซ้ำ แต่เมื่อเทียบกับร่างกายบึกบึนของราชัน เธอก็กลับกลายเป็นเพียงลูกกวางตัวจ้อย

“มีอะไรหรือจ๊ะ”

ใบบัวหันกลับไปตามเสียงเรียก มือจับกระชับผ้าคลุมไหล่ให้เรียบร้อย ตอนที่เข้าครัวเธอเจอผ้าขี้ริ้วสกปรกผืนหนึ่ง ด้วยความกระดากอายที่ต้องใส่ผ้าถุงตัวเดียวเดินไปเดินมาจึงใช้ผ้าขี้ริ้วผืนนั้นมาคลุมไหล่และเนินอกไว้

“พี่ชื่อสองนะ อายุยี่สิบ ใบบัวอายุเท่าไร สิบห้าหรือยัง”

“ใบบัวอายุสิบแปดแล้วจ้ะ”

“หน้าเด็กมากเลย เอ้อ.. พี่ขอโทษนะที่จับใบบัวมา เมื่อคืนมันมืดมากก็เลยมองไม่ออก”

“ไม่เป็นไรจ้ะ”

ใบบัวอยากขอบคุณด้วยซ้ำ อย่างน้อย ๆ เธอก็ไม่ต้องตกเป็นของชายที่แก่คราวพ่อ และมีลูกสาวอายุพอกันกับเธออย่างกำนันมิ่ง

“แล้วหน้าไปโดนอะไรมาล่ะนั่น”

“อ๋อ...”

ใบบัวยกมือขึ้นแตะรอยแดงขนาดใหญ่บนใบหน้า หากมองไกล ๆ อาจจะดูคล้ายปานแดงที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด แต่ถ้าหากมองใกล้ ๆ จะรู้ทันทีว่ามันคือแผลเป็นที่ไม่มีวันหาย และใบบัวก็อยู่กับมันมาตั้งแต่อายุสิบสี่

โดนถามจนชิน จนเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว

“ใบบัวโดนน้ำร้อนลวกจ้ะ”

“ไปทำอีท่าไหนมาเล่า น้ำร้อนมันถึงได้ลวกหน้าเข้าได้”

ใบบัวไม่ได้ตอบคำถาม เธอได้แต่ส่งยิ้มลำบากใจไปให้สอง แต่สองที่ไม่ได้รู้เรื่องกลับถามจี้ซ้ำ ๆ

“ว่าอย่างไร ไปทำอีท่าไหนถึงได้ถูกน้ำร้อนลวกหน้าจนเสียโฉมแบบนี้”

“คือ...”

“ไอ้สอง!” เสียงดุดันของเจ้าบ้านทำเอาสองสะดุ้งเฮือก ใบบัวเองก็เช่นกัน ดวงหน้าขาวก้มงุดลงทันทีเพราะไม่กล้าสบสายตาคมกริบคู่นั้น “ทำอะไรของมึง”

“ฉันแค่ชวนใบบัวคุย กลัวน้องเหงา”

“ไม่ต้องเสนอหน้า มันเลือกจะอยู่ที่นี่เองจะมากลัวความเหงาอะไร มึงไปเตรียมตัวรับบทลงโทษดีกว่า คิดว่าล่าหมูป่ามันง่ายหรือ”

“เปล่าจ้ะพี่”

“อย่างนั้นก็ไป หรือจะให้กูถีบ”

ไม่พูดเปล่า ราชันยังยกขาขึ้นเตรียมถีบลูกน้องตามที่ปากว่า แต่สองที่ไหวตัวทันรีบวิ่งปรู๊ดลงเรือนไป เรือนที่กว้างใหญ่จึงเหลือแค่ใบบัวและราชันเพียงสองคน

“หากอยากอยู่ที่นี่ก็ไม่ต้องเสนอหน้าไปตีสนิทกับใคร ถ้ากูรู้ว่ามึงขัดคำสั่ง กูจะเอามึงใส่พานไปให้ไอ้มิ่งเลยคอยดู”

“จ้ะ” คำขู่ของราชันทำให้ใบบัวตัวสั่นงันงก “ใบบัวจะไม่สนิทกับใคร จะทำแค่เรื่องที่พี่ราชันสั่งให้ทำเท่านั้น”

“ดี มึงอาบน้ำที่ลำธารหลังเรือนได้ ตรงนั้นไม่มีใครเข้าไปอาบยกเว้นกู แต่ห้ามทำให้ลำธารสกปรกเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นกูจะไล่ให้ไปอาบกับพวกผู้ชาย รู้ใช่ไหมว่าผู้หญิงคนเดียวอาบน้ำกับผู้ชายอารมณ์เปลี่ยวเป็นสิบ ๆ คนมันจะเกิดอะไรขึ้น”

“ระ รู้จ้ะ”

“อยู่ที่นี่ไม่ได้สบายหรอกนะ” ราชันไม่ได้ขู่ “กูเป็นโจร โจรที่แปลว่ามีแต่คนหมายหัว มึงไม่มีทางได้นอนเต็มอิ่ม ไม่มีทางได้กินอย่างสบายใจ เพราะไม่รู้ว่าวันใดพวกตำรวจจะเข้ามายิงกูทิ้ง”

ใบบัวเงียบฟัง น่าแปลกที่ถึงแม้ว่าราชันจะพูดออกมาขนาดนี้แล้ว แต่ใบบัวก็ยังไม่รู้สึกเกรงกลัวเท่ากับการต้องกลับไปที่บ้านหลังนั้น

อย่างมากก็แค่ตาย

“กูไม่ให้มึงตาย”

ราชันสั่งเหมือนอ่านความคิดของใบบัวออก ร่างน้อยสะดุ้งเฮือก จอมโจรเห็นแบบนั้นก็แสยะยิ้ม พร้อมใช้มือดันคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตา

“ทุกคนที่นี่ต้องอยู่ในกฎ และกฎที่สำคัญคือไม่ว่าอย่างไรก็ต้องรักษาชีวิตเอาไว้ให้ได้ หากเกิดเรื่องคับขันคนเดียวที่จะตายได้มีแค่กู มึงก็ด้วย หากกูไม่ได้สั่งมึงก็ห้ามตาย”

“.....”

“อย่าให้กูรู้ว่ามึงเรียกร้องอยากจะตายง่าย ๆ แบบวันนี้อีก มึงเป็นคนของกูแล้ว กูไม่ยอมให้มึงตายแบบไร้ประโยชน์ จำไว้”

.

.

ใบบัวใช้เวลาทั้งวันไปกับการเก็บห้องเก็บของที่รกและเต็มไปด้วยฝุ่น ดีที่ราชันยังมีเมตตา เพราะเขาโยนเสื่อ หมอน และผ้าห่มเก่า ๆ มาให้ รวมถึงเสื้อคอกระเช้า ผ้าถุง และชั้นในที่เล็กกว่าตัวจนใบบัวต้องเย็บขยายมันออกอยู่นานสองนาน

กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นก็ปาไปค่ำมืด รอบบริเวณเรือนของราชันเงียบกริบ ห้องนอนจอมโจรปิดแน่นสนิท ใบบัวไม่แน่ใจตอนนี้เป็นเวลากี่โมงยามแล้ว จะดูจากความคึกคักของคนในหมู่บ้านก็ไม่ได้ เพราะบ้านทุกหลังพากันปิดประตูหน้าต่างเรียบร้อยตั้งแต่ตะวันเริ่มตกดิน

ใบบัวย่องออกมาจากห้องนอนเล็ก ๆ ของตนเอง เธอหอบหิ้วเสื้อผ้าเต็มสองมือ ใช้บันไดหลังเรือนลงไปยังลำธารที่ห่างจากตัวเรือนออกไปประมาณยี่สิบก้าว

เสียงน้ำตกดังมาแว่ว ๆ ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่ได้มีแค่ลำธาร แต่มืดขนาดนี้ใบบัวมองไม่เห็นอะไรไกล ๆ เลย คบไฟเล็ก ๆ ส่องสว่างได้แค่ในระยะสายตาเท่านั้น

ไว้มีแสงจากดวงอาทิตย์แล้วค่อยสำรวจรอบ ๆ ก็แล้วกัน

ใบบัวปักคบไฟกับพื้น ดวงตากลมโตเหมือนลูกกวางกวาดมองรอบข้าง เมื่อไม่พบสิ่งมีชีวิตอื่นใดนอกจากตัวเธอและแมลงตัวเล็กตัวน้อย มือเล็กจึงค่อย ๆ ปลดผ้าถุงออก

จ๋อม

ร่างเล็กกระจ้อยทิ้งตัวลงริมตลิ่ง เธอยังไม่ได้สำรวจว่าลำธารนี้ลึกเพียงใดจึงไม่กล้าลงไปไกลกว่านี้ ได้แต่นั่งแช่ตัวบริเวณที่ตื้น ๆ เท่านั้น

“สบายจัง”

คิดถูกที่ลงมาอาบน้ำ ตอนที่เงยหน้าขึ้นแล้วพบว่ามืดค่ำแล้วใบบัวลังเลว่าจะอาบหรือนอนเน่า ๆ แบบนั้นดี แต่ความร้อนและคราบเหงื่อไคลก็ทำให้ทนไม่ไหว ถ้าไม่ได้อาบน้ำคืนนี้เธอต้องนอนไม่หลับแน่ ๆ

“อืม”

ใบบัววักน้ำขึ้นราดตามตัว มือบางถูตั้งแต่ซอกคอลงมาที่หน้าอกอวบ วักน้ำขึ้นล้างทำความสะอาดเต้างามทั้งสองข้างซ้ำ ๆ พอสะอาดสมใจก็ลุกขึ้นยืน

ร่างอรชรก้มตัวลงเพื่อถูร่างกายส่วนล่าง มือน้อยลูบไปตามเรียวขา ปัดเศษดินออกแล้ววักน้ำขึ้นมาราดจนสะอาดทั้งสองข้าง

เธอนั่งลงในน้ำอีกครั้งเพื่อทำความสะอาดความสาว มือค่อย ๆ ลูบไล้กลีบเนื้อที่บอบช้ำเล็กน้อยจากการที่เมื่อคืนถูกของแข็งเสียดสีเป็นเวลานาน มันแสบนิดหน่อยแต่ไม่ได้มากจนทนไม่ไหว แต่ถึงอย่างนั้นสาวน้อยก็ทำความสะอาดอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งมั่นใจว่าสะอาดดีแล้วใบบัวก็ลุกขึ้นยืน

ร่างกายขาวผ่องสะท้อนกับแสงจันทร์รำไร ใบบัวเดินเปลือยขึ้นไปบนฝั่ง หยิบผ้าซับตามตัวพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์เสี้ยวไปด้วย

“สวยจัง”

ใบบัวเอ่ยชมจันทร์เสี้ยวแสนสวย แม้จันทร์เสี้ยวจะให้แสงได้แค่เพียงน้อยนิด เทียบไม่ได้กับดวงจันทร์ที่กลมโตเต็มดวง แต่เมื่อมนุษย์ตัวน้อยอย่างเธอมองขึ้นไป มันก็คล้ายกับว่ากำลังได้รับรอยยิ้มจากพระจันทร์อย่างไรอย่างนั้น

“โคตรสวย”

เสียงใครอีกคนดังขึ้นเบา ๆ โดยที่ไม่มีใครได้ยินนอกจากเจ้าของเสียงเอง ทว่าเสียงทุ้มนั้นไม่ได้เอ่ยชมดวงจันทร์เหมือนใบบัว แต่เขาหมายถึงเรือนร่างที่เปลือยเปล่าตรงหน้าต่างหาก จอมโจรพูดคำนั้นออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

ทั้งแสงจันทร์ลาง ๆ และแสงสีส้มจากคบไฟ ทำให้คนที่หลบมาตากลมนั่งสูบยาเส้นอยู่อีกฝั่งหนึ่งของตลิ่งได้เห็นเรือนร่างอวบอิ่มเต็มตา ราชันกำมือแน่น นึกอยากต่อว่าใบบัวที่ทำอะไรไม่รู้จักระมัดระวัง มาแก้ผ้าอาบน้ำในที่แจ้งทั้ง ๆ ที่รู้ว่าในบ้านมีผู้ชายอยู่ด้วยได้อย่างไร แล้วนั่น... ยังมัวแต่ยืนล่อนจ้อนชมจันทร์อีก ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่มีทักษะการระวังภัยเอาเสียเลย ไม่กลัวถูกลากไปทำมิดีมิร้ายหรืออย่างไรกัน

นานพอสมควรกว่าใบบัวจะรู้สึกหนาวแล้วยอมหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ ร่างน้อยก้าวกลับขึ้นเรือน ทิ้งให้ราชันถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเห็นตั้งแต่ร่างน้อย ๆ นั่นเดินลงมา ปักคบไฟ ถอดเสื้อผ้า และล้างทำความสะอาดตัว เธอหันหน้ามาทางนี้ตอนที่ทำความสะอาดหน้าอก ราชันมองเห็นได้แค่เลือนลาง แต่ก็รู้ดีว่ามันอวบใหญ่และน่าสัมผัสเพียงใด

แค่นึกถึงเต้านมของใบบัวกลางกายราชันก็แข็งคัดจนปวดหนึบ เขาก้มมองท่อนลำสืบพันธุ์ระหว่างขา ยกนิ้วขึ้นชี้แล้วเอ่ยดุ ทำเหมือนว่ามันจะฟังรู้เรื่อง

“อย่าตะกละ! เพิ่งปล่อยไปเมื่อคืน”

ถ้าใครมาเห็นเข้าคงหัวเราะจนปวดท้อง จอมโจรผู้ยิ่งใหญ่พูดคุยกับความเป็นชายของตนเองเป็นตุเป็นตะ

“ไม่ได้โดนยาแต่ทำไมแข็งง่ายจังวะ อย่าคึกให้มันมากลูกพ่อ ตอนนี้พ่อยังหาแม่ใหม่ให้ไม่ได้ ไว้หาได้เมื่อไหร่จะให้กินจนอิ่มเลย”

พูดจบราชันก็กระโจนลงน้ำ เขาว่ายกลับไปมาระหว่างสองฝั่งจนกระทั่งอารมณ์ร้อน ๆ ดับลง ร่างกำยำเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อก้าวขึ้นจากน้ำ ผลัดผ้าชุดใหม่ แล้วเดินขึ้นเรือนตามใบบัวไป