All Chapters of เมียโจร NC-25: Chapter 11 - Chapter 20

“สวย.. สวย เดี๋ยวก่อน สวย!”สองวิ่งตามสวยขึ้นไปบนเรือนใหญ่ เสียงตึงตังดังลั่นทำให้คนเจ็บจำต้องลืมตาตื่นขึ้น“สวย หยุดก่อน หยู๊ดดด!!”สองวิ่งมาดักหน้าก่อนที่สวยจะเข้าไปในห้องนอนของราชันได้พอดิบพอดี ชายหนุ่มหอบหนักพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ห้ามสวยไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้น...“พี่ราชันไม่ชอบให้คนอื่นเข้าไปในห้องนอนสวยก็รู้ อย่าทำให้พี่ลำบากใจเลย”“หลบ! ฉันจะเข้าไปดูพี่ราชัน”“พี่ราชันถูกยิงและกำลังพักผ่อนอยู่”“ฉันก็จะเข้าไปดูแลพี่ราชันอย่างไรเล่า!! หลบไปเดี๋ยวนี้ไอ้สอง อย่ามาเกะกะ!”“เรียกไอ้เลยหรือ” สองเคืองจัดจนหน้าดำหน้าแดง “ฉันอายุมากกว่าสวยตั้งสองปีนะ”“แล้วอย่างไร หลบ!”“ไม่ ห้ามเข้าไป!”“หลบ!!”“เสียงดังเอะอะอะไรกันวะ!!!”เสียงแหบแห้งดังตะคอกออกมาจากในห้อง ถึงจะดูไร้เรี่ยวแรงแต่ก็ยังเต็มไปด้วยอำนาจเต็มเปี่ยม สองเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งทันที แต่ยังทำหน้าที่กันไม่ให้สวยเข้าไปในห้องได้อย่างแข็งขันคิ้วเข้มขมวดแน่น ราชันเจ็บแผลและเริ่มมีไข้อ่อน ๆ เขาอยากนอนพัก แต่กลับต้องตื่นเพราะเสียงเอะอะหน้าห้อง พอตะโกนออกไปก็ทำให้แผลเจ็บอีก“พี่ราชัน อย่าลุกจ้ะ” ใบบัวดันไหล่กว้างไม่ให้ขยับลุก แรงน้อย

“เทศกาลล่าสัตว์หรือจ๊ะ”สองพยักหน้ารัว ๆ ปากยังคาบกระดูกไก่ไม่ปล่อย“หมู่บ้านเรามีเทศกาลล่าสัตว์ทุกปีหลังหมดหน้าฝน สัตว์ที่ได้จะเอามาทำกินฉลองกันก่อนเข้าหน้าหนาว”“ใบบัวอยากไปด้วย”ใบบัวเสนอตัว ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่นอกจากเข้าเมืองรอบนั้นเธอก็ไม่ได้ไปไหนอีก ป่าหลังหมู่บ้านเป็นป่ารกชัน ราชันไม่อนุญาตให้เธอเข้าไปครานี้เป็นเพียงโอกาสเดียวที่เธอจะได้เข้าไปในนั้น ใบบัวอยากรู้ว่ามันเป็นอย่างไร จะน่ากลัว หรืองดงามแค่ไหน“ก็ต้องไปกันหมดนี่แหละจ้ะใบบัว ในหมู่บ้านจะเหลือแค่คนแก่กับเด็กแล้วก็คนท้อง ที่เหลือต้องไปทุกคน”“ดีจริง ใบบัวอยากไป!”“แต่กูไม่ให้มึงไป”เสียงดุดันที่ดังขึ้นไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้สองสะดุ้งตกใจ กระดูกไก่หล่นจากปากลงบนพื้นเรือนดังกึก มันรีบกุลีกุจอลุกขึ้นไปประจบประแจงลูกพี่เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องถูกดุ“พี่ราชัน ซ้อมดาบเสร็จแล้วหรือจ๊ะ”“งานล่าสัตว์กูไม่ให้มึงไปใบบัว อย่างมึงหากไปก็ไปเป็นภาระเปล่า ๆ”คำพูดที่แสนใจร้ายทำเอาใบบัวซึมลงไปถนัดตา สองเห็นแบบนั้นก็อดใจไม่ไหว ช่วยออกตัวเกลี้ยกล่อมให้คนที่เห็นเป็นน้องเป็นนุ่งคนหนึ่ง“พี่ราชัน ให้น้องมันไปเถอะนะ น้องมันโตแล้ว กฎของเราใครก็ตา

“เหมือนว่าข้างนอกฝนจะตก”ราชันเปรยขึ้น เพราะจู่ ๆ อากาศภายในถ้ำก็เย็นลง หนาวเข้ากระดูกแม้แต่ตัวเขาเองยังแทบทนไม่ไหวส่วนใบบัวนั้นนั่งกอดเข่าตัวสั่นระริกห่างออกไป ริมฝีปากซีดขาวสั่นเทา เสียงฟันกระทบกันดังกึก ๆไม่มีใครคาดคิดว่าจะต้องมาติดอยู่ในป่าแบบนี้ นอกจากธนูกับม้าแล้วทั้งราชันและใบบัวไม่มีอุปกรณ์อื่นติดตัวมาอีก จะก่อกองไฟก็ไม่มีไม่มีฟืน มีแค่คบไฟอันเดียวที่ไม่ได้ช่วยให้หายหนาวได้เลย จะหาผ้ามาห่มก็มีแค่เสื้อผ้าบาง ๆ ที่สวมใส่ติดกายในตอนนี้เสียงฟันกระทบกันดังรบกวนจนจอมโจรทนไม่ไหว ร่างกำยำลุกขึ้นเดินเข้าไปประชิดใบบัว ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ร่างน้อยแล้วดึงเธอเข้ามาโอบกอดเพื่อคลายความหนาว“พี่..”“นั่งนิ่ง ๆ”ราชันถ่ายทอดไออุ่นจากร่างกายให้ใบบัว ไม่กี่อึดใจเสียงฟันกระทบกันก็เบาบางลงและหายไปในที่สุด ทว่าราชันยังคงโอบกอดร่างเย็นเฉียบไว้ไม่ห่างบรรยากาศในถ้ำทั้งมืดและเงียบสงบ มีเพียงแสงไฟสลัวจากคบไฟที่พอช่วยให้มองเห็นอะไรได้บ้าง ราชันก้มหน้ามองคนในอ้อมกอด ใบบัวไม่หนาวจนสั่นแล้ว แต่เธอยังเอาแต่ซุกตัวเข้าหาเขาเพื่อหาไออุ่นไม่หยุด แทนที่จะรำคาญ จอมโจรกลับยอมนั่งเฉย ๆ ให้ใบบัวทำอย่างที่ใจ

หญิงสาววัยสิบแปดปีนอนคว่ำหน้ากับฟูกนอน แนบแก้มเนียนกับหมอนใบนุ่ม ใบหน้างดงามสมวัยเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ไหลเลอะไปถึงหมอน สวยเกร็งตัวทุกครั้งที่ยาถูกแต้มลงบนบาดแผลสด แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่เธอจะยอมปริปากส่งเสียงร้องออกมา“สวยเอ้ย..”คนเป็นแม่ใส่ยาให้ลูกไปร้องไห้ไป เห็นลูกเจ็บแม่เจ็บยิ่งกว่า อยากจะเอาตัวเข้าไปรับหวายนั้นแทนเสียให้ได้ แต่ก็รู้ดีว่าถ้าหากทำแบบนั้นจริง ๆ โทษของสวยจะยิ่งเพิ่มมากขึ้นไม่รู้กี่เท่า“ฉันเกลียดมัน”“ใคร ราชันอย่างนั้นหรือ” ตาอิ่มถามเสียงเข้ม “เอ็งอย่าได้คิดแบบนั้นเชียว หากไม่มีราชันเอ็งคงไม่มีชีวิตอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้”เมื่อครั้งที่ราชันออกปล้นแรก ๆ ตอนนั้นสวยยังเด็กนัก อิ่มกับปลูกถูกข้าราชการรุกรานที่ดิน และโกงกินจนทรัพย์สินและบ้านถูกยึดไป สามพ่อแม่ลูกร่อนเร่พเนจรค่ำไหนนอนนั่น อดมื้อกินมื้อทั้ง ๆ ที่ลูกน้อยยังเล็กนัก แต่ทั้งคู่ไม่ยอมแพ้ชีวิต ลูกที่กว่าจะได้มาถูกประคบประหงมเป็นอย่างดี แม้จะกลายเป็นคนไร้บ้าน แต่สวยกลับไม่มีแม้แต่รอยยุงกัดและอ้วนจ้ำม่ำสมบูรณ์ดี ต่างจากพ่อและแม่ที่ซูบผอมลงทุกวันจนกระทั่งวันที่บังเอิญได้พบกับราชัน ชายหนุ่มเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น พร้อ

ราชันใช้นิ้วหัวแม่มือกดเนื้อปากส่วนล่างลงเพื่อเปิดกลีบปากอวบอิ่มออกจากกัน นิ้วชี้และกลางสอดลึกเข้าไปภายใน ไล่สัมผัสตามแนวฟันทั้งล่างและบน ใบบัวดูตื่นตกใจแต่กลับไม่ขัดขืน เธอปล่อยให้ราชันเล่นสนุกได้ตราบเท่าที่เขาต้องการ“อ้าปากออกสิใบบัว อย่ากัดฟัน”“อื้อ”“กูเชื่อว่ามึงทำได้ ใบบัว”สาวน้อยทำตามอย่างว่าง่าย ฟันขาวค่อย ๆ ขยับแยกออกจากกันช้า ๆ ราชันใช้โอกาสนั้นสอดทั้งนิ้วชี้และนิ้วกลางเข้าไปภายในโพรงปากอุ่นชื้น ไล่สำรวจลิ้นนุ่มและเพดานช่องปากอย่างถือวิสาสะ“อื้อ”“ลองดูดนิ้วกูก่อน อย่าให้โดนฟันเชียว”ใบบัวลองดูดกลืนนิ้วเรียวยาวอย่างที่ราชันบอก มีหลายครั้งที่ฟันคมเผลอครูดท้องนิ้วเข้า จอมโจรหนุ่มไม่ได้ต่อว่ารุนแรง เขาเอ่ยสอนอย่างใจเย็นว่าพยายามอย่าให้ฟันโดนอีกจนกระทั่งใบบัวเริ่มทำได้คล่องมากขึ้น โพรงปากอุ่นดูดกลืนนิ้วยาวเข้าออกเป็นจังหวะ ลิ้นนุ่มทั้งเลียทั้งเกี่ยวรัดจนทั้งสองนิ้วเปียกชื้นไปด้วยน้ำลาย ราชันเองก็งอนิ้วคว้านไปทั่วโพรงปากนุ่ม ไล่นิ้วไปตามไรฟันทั้งบนและล่างรวมถึงใต้ลิ้นและเพดาน ไม่มีตรงไหนที่นิ้วยาวไม่ได้สัมผัส“อืม เก่ง”ได้ยินคำชมใบบัวก็ยิ่งลิงโลด ปากอิ่มพยายามปรนนิบัติราชัน