บทที่ ๒๘ ‘กักขัง’

“พวกมึง” จู่ ๆ ราชันก็ดึงบังเหียนให้เหนือเมฆหยุดวิ่งกะทันหัน “กูไม่ไปแล้ว”

“ไม่ไปไหนหรือจ๊ะพี่” สองเอ่ยถามพร้อมบังคับม้าเข้าไปใกล้

“ล่าหมูป่า กูไม่ไปแล้ว พวกมึงไปกันเถอะ”

“อ้าว ทำไมล่ะจ๊ะ พี่ชอบล่าหมูป่าไม่ใช่หรือ ไม่เคยพลาดแม้แต่ครั้งเดียว”

“ไม่รู้ว่ะ” ราชันส่ายหน้า “กูแค่อยากกลับบ้าน”

.

.

เหนือเมฆถูกเก็บเข้าคอกหลังจากออกวิ่งไปได้ไม่ถึงสี่ชั่วโมงดี ราชันลูบแผงคอสวย ๆ ของมัน หัวคิ้วของโจรหนุ่มพันเข้าหากันยุ่งเหยิง

ร่างกำยำก้าวขึ้นเรือนหลังใหญ่ ฝีเท้าของราชันไม่ได้เบาเลย ทว่าคนที่ควรอยู่ในบ้านกลับไม่ออกมาต้อนรับเหมือนปกติที่เคยเป็น

“ใบบัว”

ไม่มีเสียงตอบกลับมา ราชันขมวดคิ้วแน่นระหว่างเปิดประตูทุกห้องในบ้านเพื่อตามหาใบบัว แม้แต่ห้องนอนของมะลิก็ถูกเคาะและเปิดออกกว้างอย่างถือวิสาสะ

“ว๊าย! พี่”

มะลิที่ยังหลับสะดุ้งตื่น เธอรีบดึงผ้าขึ้นคลุมเรือนร่างเพราะมันเปิดเผยเนื้อหนังมากเกินไป

ราชันหันหน้าไปอีกทาง แม้มะลิจะเคยเป็นเมีย แต่ตอนนี้ไม่ใช่ หากไม่รีบร้อนจริง ๆ ราชันคงไม่บุกรุกเข้ามาแบบนี้

“มะลิ เห็นใบบัวไหม”

“มะลิเห็นเมื่อเช้ามืดจ้ะ”

“หลังจากนั้นเล่า”

“พอพี่ราชันเข้าป่ามะลิก็กลับมานอนต่อ ส่วนใ