ราชันกระแทกส้นเดินขึ้นเรือนด้วยความหัวเสีย เขาตั้งใจจะชมจันทร์กับใบบัวอีกสักสองสามยก ถ้าไม่ติดว่าเสียงโหวกเหวกโวยวายจากบนเรือนเขาคงไม่ยอมห่างจากร่างเนียนนุ่มจนกว่าจะเต็มอิ่มนับวันราชันยิ่งติดใบบัวเป็นเงา แค่ได้นอนข้างกันก็สบายใจ ยิ่งถ้าได้ร่วมบทเพลงสวาทกันก็ยิ่งรู้สึกอิ่มเอม“อะไรของมึงวะไอ้สอง!”“พี่ราชัน ฉันกับไอ้กล้าสำรวจรอบหมู่บ้านแล้วเจอผู้หญิงคนนี้ด้อม ๆ มอง ๆ เข้ามาในหมู่บ้าน ท่าทางมีพิรุธน่าสงสัย พอถามก็ได้ความว่ามาหาพี่จ้ะ”“ใครวะ”สองเปิดทางให้เห็นผู้หญิงท่าทางมอมแมม ปิดหน้าตาด้วยผ้าจนมองไม่ออกว่าเป็นใคร ราชันเดินเข้าไปใกล้แล้วสำรวจว่าเคยเห็นผู้หญิงลักษณะนี้มาก่อนหรือไม่คุ้น ๆ แต่นึกไม่ออกว่าใคร“เอาผ้าคลุมหน้าออก”หญิงปริศนาค่อย ๆ แกะผ้าที่ใช้ปิดหน้าออก ทันทีที่ผ้าสีหม่นหลุดร่วงลงไปกองที่พื้น ทั้งราชัน สอง และกล้า ต่างเงียบไปราวกับหาเสียงของตัวเองไม่เจอ“พี่ราชัน”“มะลิ”..ปลายเท้าหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินชื่อที่ไม่ปรารถนาจะได้ยินออกมาจากปากราชัน ใบบัวขยับไปหลบหลังเสาต้นใหญ่ โผล่เพียงดวงตาออกมาจ้องมองภาพตรงหน้า“พี่ราชันยังจำมะลิได้ ฮึก”“เกิดอะไรขึ้น” ราชันนั่งลงตรงหน้
รุ่งสางใบบัวขยับออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่งอย่างเชื่องช้า ไฟตะเกียงถูกจุดขึ้นสลัว ๆ เผยให้เห็นใบหน้าคมคร้ามที่เวลานี้ดูไร้พิษภัยใด ๆ“พี่ราชัน”มือน้อยแตะแก้มสากเบา ๆ เธอหลุดยิ้มเมื่อจอมโจรขมวดคิ้วเพราะถูกก่อกวนเวลานอน ก่อนจะเอียงหน้าซบกับมือเธอแล้วคลายปมคิ้วออกราชันในเวลานี้น่ารักเหลือเกินใบบัวค่อย ๆ ย่องออกจากห้องเพื่อไปทำธุระประจำวัน เธอเดินไปที่ตุ่มขนาดกลาง ตักน้ำขึ้นล้างหน้าแปรงฟันให้ร่างกายสดชื่น ก่อนจะเดินเข้าไปที่ครัวทว่า ครัวที่ไม่ควรมีใครในเวลานี้กลับมีแสงไฟสลัว รวมถึงกลิ่นอาหารลอยออกมาพร้อมกับควันบาง ๆ ใบบัวเห็นแบบนั้นจึงรีบพุ่งเข้าไปทันทีเพราะคิดว่าเป็นโจร แต่พอประตูเปิดออกเธอก็รู้ว่าไม่ใช่..“อ้าว” หญิงสาวหน้าตาสะสวยหันมาเลิกคิ้วน้อย ๆ เธอยิ้มกว้างดูไร้พิษภัย “มาทำอะไรหรือ”“คือ.. ฉัน”“มาก็ดี ว่างหรือเปล่า ช่วยดูหน่อยสิว่ากับข้าวเป็นอย่างไร ฉันไม่ได้เข้าครัวนานเกรงว่าฝีมือจะตก”มะลิจับจูงใบบัวเข้าไปในครัวด้วยกัน ทั้งคู่หยุดลงตรงหน้าเตาที่มีแกงป่าหม้อใหญ่ ที่กำลังเดือดและส่งกลิ่นหอมฉุยออกมา“ฉันจำได้ว่าพี่ราชันชอบแกงเผ็ดป่าหมูป่ามาก เมื่อคืนฉันเอาแต่คิดถึงเรื่องนี้ทั้งคืน ก
“หนึ่งอาทิตย์แล้วนะ..”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความฉงน ใบบัวนั้นเป็นคนที่รอบคอบเสมอ เธอมักจะจดวันที่ระดูมาเอาไว้เพื่อเตรียมตัวรับมือ และปกติมันก็ไม่เคยผิดพลาดหรือคลาดเคลื่อนเลย ยกเว้นเดือนนี้ระดูของเธอไม่มาได้เจ็ดวันแล้วรวมถึงเมื่อเช้าตรู่ใบบัวมีอาการแปลกประหลาด เธออาเจียนและเวียนหัวระหว่างกำลังทำกับข้าวจนต้องนั่งพักหลายนาทีกว่าจะดีขึ้นใบบัวพอจะมีความรู้เรื่องแพทย์อยู่บ้างจากการเรียนกับลุงหมอข้างบ้าน ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างเป็นกังวลกับอาการของตนเอง ครั้นจะให้แม่อ่อนมาตรวจดูก็อาจจะช่วยอะไรได้ไม่มาก หากปัญหามันเกิดจากภายในอย่างไรก็ต้องไปโรงพยาบาลให้หมอปัจจุบันรักษา“อยากเข้าเมืองหรือ”“จ้ะ ใบบัวมีของที่ต้องการซื้อ”ราชันนิ่งคิดสักพักก็พยักหน้าตกลง ในตอนนั้นเองที่มะลิผ่านมาได้ยินเข้าพอดี เธอเอ่ยขอเข้าไปในเมืองด้วยอีกคนราชันไม่ได้ใช้ม้าเหมือนครั้งก่อน เขาใช้รถยนต์ที่ซื้อไว้ขับพาสองสาวเข้าเมือง ใบบัวดูตื่นเต้นเพราะไม่คิดว่าราชันจะร่ำรวยถึงเพียงนี้ ในเมืองผู้คนใช้รถยนต์เป็นปกติก็จริง แต่หมู่บ้านที่ห่างไกลความเจริญแม้แต่ไฟฟ้ายังเข้าไม่ถึงนั้น มีแค่เกวียนก็นับว่าดีมากแล้วจอมโจรสวมหน้ากาก
“พี่ราชัน! ใบบัวเจ็บจ้ะ โอ้ย!”ราชันยอมปล่อยร่างน้อยเมื่อมาถึงรถ เขาพยายามระงับความโกรธอย่างสุดความสามารถ แต่เมื่อนึกถึงหน้าไอ้มานพราชันก็ทำไม่ได้ปึง!“อ๊ะ!!”ใบบัวหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ ราชันกระแทกฝ่ามือเข้ากับประตูรถเต็มแรง เสียงดังจนใครหลายคนมองมาด้วยความสนใจแต่เมื่อราชันตวัดสายตาดุ ๆ ไปมอง เหล่าไทยมุงก็สลายตัวอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครอยากยุ่งกับชายเจ้าของดวงตาดุผู้นี้“บอกกูมาใบบัว มึงไปทำอะไรแถวนั้น”“ใบบัว.. ไปซื้อของจ้ะ”“อย่าโกหกกู ตรงนั้นมีแค่โรงพยาบาลกับสถานีตำรวจ มึงไปซื้อของอะไรแถวนั้น”“บะ ใบบัวซื้อของแล้วเดินหลงไปจ้ะ”ปัง!!“มึงจะโกหกตอแหลกูอีกนานแค่ไหน!!”ใบบัวสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ครานี้ราชันไม่ได้กระแทกฝ่ามือเข้ากับประตู แต่เขากระแทกเข้ากับกระจกรถเฉียดใบหน้าเธอไปไม่ถึงคืบสาวน้อยหัวใจตกลงไปที่ตาตุ่ม มือทั้งสองข้างรีบยกขึ้นกุมท้องตัวเองเอาไว้ กลัวเหลือเกินว่าราชันจะลงมือทำร้ายเธอแล้วกระทบกระเทือนถึงลูกน้อยในท้อง“บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้ บอกกูมาว่ามึงนัดเจอมัน”“ใครจ๊ะ”“ก็ไอ้ตัวผู้ที่มึงยอมให้มันกกกอดอย่างไรเล่า!! มึงนัดเจอมันใช่ไหมใบบัว บอกความจริงมา! อย่าให้กูต้องโมโหไป
“พวกมึง” จู่ ๆ ราชันก็ดึงบังเหียนให้เหนือเมฆหยุดวิ่งกะทันหัน “กูไม่ไปแล้ว”“ไม่ไปไหนหรือจ๊ะพี่” สองเอ่ยถามพร้อมบังคับม้าเข้าไปใกล้“ล่าหมูป่า กูไม่ไปแล้ว พวกมึงไปกันเถอะ”“อ้าว ทำไมล่ะจ๊ะ พี่ชอบล่าหมูป่าไม่ใช่หรือ ไม่เคยพลาดแม้แต่ครั้งเดียว”“ไม่รู้ว่ะ” ราชันส่ายหน้า “กูแค่อยากกลับบ้าน”..เหนือเมฆถูกเก็บเข้าคอกหลังจากออกวิ่งไปได้ไม่ถึงสี่ชั่วโมงดี ราชันลูบแผงคอสวย ๆ ของมัน หัวคิ้วของโจรหนุ่มพันเข้าหากันยุ่งเหยิงร่างกำยำก้าวขึ้นเรือนหลังใหญ่ ฝีเท้าของราชันไม่ได้เบาเลย ทว่าคนที่ควรอยู่ในบ้านกลับไม่ออกมาต้อนรับเหมือนปกติที่เคยเป็น“ใบบัว”ไม่มีเสียงตอบกลับมา ราชันขมวดคิ้วแน่นระหว่างเปิดประตูทุกห้องในบ้านเพื่อตามหาใบบัว แม้แต่ห้องนอนของมะลิก็ถูกเคาะและเปิดออกกว้างอย่างถือวิสาสะ“ว๊าย! พี่”มะลิที่ยังหลับสะดุ้งตื่น เธอรีบดึงผ้าขึ้นคลุมเรือนร่างเพราะมันเปิดเผยเนื้อหนังมากเกินไปราชันหันหน้าไปอีกทาง แม้มะลิจะเคยเป็นเมีย แต่ตอนนี้ไม่ใช่ หากไม่รีบร้อนจริง ๆ ราชันคงไม่บุกรุกเข้ามาแบบนี้“มะลิ เห็นใบบัวไหม”“มะลิเห็นเมื่อเช้ามืดจ้ะ”“หลังจากนั้นเล่า”“พอพี่ราชันเข้าป่ามะลิก็กลับมานอนต่อ ส่วนใ
“เกิดอะไรขึ้น”โจรหนุ่มทั้งหกคนที่เพิ่งกลับจากล่าหมูป่า กวาดตามองภาพหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยความโกลาหลด้วยความตกใจ สองฉุดแขนชาวบ้านคนหนึ่งไว้ได้ มันเอ่ยถามเสียงเครียด“ป้า เกิดอะไรขึ้น จะขนของไปที่ไหนกัน”“ราชันบอกให้พวกเราย้ายออกจากที่นี่ อีกไม่นานจะมีตำรวจเข้ามาทำลายหมู่บ้าน ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ โฮ!!” หญิงวัยกลางคนร้องไห้โฮด้วยความสะเทือนใจ ข่าวร้ายทำให้คนในหมู่บ้านขวัญเสีย หลายคนที่ตั้งใจจะใช้บั้นปลายชีวิตที่นี่ต้องระหกระเหินอีกครั้ง“อะไรนะ!!”“เมียใหม่ราชันเป็นนางนกต่อ” หญิงสาวอีกคนเอ่ยสำทับด้วย สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น “เห็นหน้าตาซื่อ ๆ แต่ร้ายนัก มันเป็นสายให้ตำรวจ”“ใบบัวน่ะหรือ” สองถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ ใบบัวน่ะหรือ ผู้หญิงตัวเล็กน่าถนอมคนนั้นจะเป็นนางนกต่อให้ตำรวจจริง ๆ หรือ สองไม่เชื่อ ไม่เชื่อเด็ดขาด “ไม่จริง ต้องมีการเข้าใจผิดกันแน่ ๆ”“ฉันไม่รู้ แต่ตอนนี้ราชันขังมันไว้เพื่อรอลงโทษที่เรือน”..โจรทั้งหกพากันไปที่เรือนจอมโจร เรือนหลังใหญ่วันนี้เงียบเหงาวังเวงไร้แสงไฟ มีเพียงตะเกียงตัวเดียวที่ถูกจุดไว้ให้แสงสลัวที่แทบมองไม่เห็น“พี่ราชัน”สองถลาเข้าไปห
บทลงโทษป่าเถื่อนที่แสนยาวนานจบลงในช่วงเวลาใกล้รุ่งสาง ใบบัวขยับร่างที่สะบักสะบอมขึ้นนั่ง ดวงตาบวมช้ำจ้องมองราชันด้วยความรู้สึกที่ทั้งรักและเกลียดชังจับใจระหว่างขาเรียวไร้ร่องรอยของคราบเลือด มีเพียงคราบความใคร่ที่ราชันทิ้งไว้ในตัว มากมายจนมันล้นทะลักออกมา หากไม่มีเลือดเธอก็มีความหวังว่าลูกอาจจะยังอยู่ และนั่นแปลว่าเธอต้องหนีหนีแม้ไม่รู้ว่าต้องหนีไปที่ไหน รู้เพียงแค่ใบบัวอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว เธอทนอยู่กับคนที่ทำร้ายร่างกายและไม่เชื่อใจเธอไม่ได้อีกต่อไปหลังเสร็จกิจราชันกลับไปกระดกยาดองอีกหลายไห ก่อนจะเมามายแล้วฟุบหลับไม่รู้เรื่อง ใบบัวจึงสบโอกาส ใช้จังหวะนี้หลบหนีจากคนใจร้าย เธอสวมเสื้อผ้าของราชันเพราะของตนเองถูกฉีกขาด มันหลวมโพลกจนต้องมัดเอาไว้ ใบหน้าถูกผ้าสีหม่นปิดบังเหลือเพียงดวงตา ใบบัวจัดห่อผ้าลวก ๆ ไม่ลืมเก็บยาที่ราชันเขี่ยทิ้งติดไปด้วยแกร๊กสร้อยทองและมีดพกที่ราชันเคยมอบให้ ใบบัวเลือกทิ้งมันไว้กับเจ้าของที่แท้จริง นอกจากเสื้อผ้าและเงินจำนวนหนึ่งที่เขาเคยให้ไว้ เธอไม่คิดจะเอาอะไรไปอีก เลิกแล้วต่อกัน อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย“ลาก่อน”ใบบัวมองคนที่หลับสนิทเป็นครั้งสุดท้าย ราชันในย
“พี่ราชัน! เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมใบบัวถึงได้มีเลือดท่วมตัวแบบนั้น!”เมื่อหลายชั่วโมงก่อนที่ราชันอุ้มใบบัวเข้ามา ชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันแตกตื่น หลายสิบชีวิตยืนล้อมกระโจมรักษาของแม่อ่อน แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปวุ่นวายหรือส่งเสียงรบกวน ได้แต่ยืนรอด้วยความร้อนใจชั่วโมงก่อนแม่อ่อนเดินออกมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี สองพยายามถามแล้วแต่ไม่ได้ความอะไร มันจึงอดใจยืนรอจนกระทั่งราชันออกมา“พี่ราชัน นั่นอะไรหรือจ๊ะ”มะลิสังเกตเห็นห่อผ้าในอ้อมแขนโจรหนุ่ม ราชันโอบประคองมันไว้ด้วยความหวงแหน“ลูกของฉันกับใบบัว”“ลูก!" สองเบิกตากว้าง เสียงฮือฮาจากชาวบ้านดังก้องไปทั่วบริเวณ “ลูกของพี่กับใบบัวอย่างนั้นหรือ! ใบบัวท้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้เลย”“กูก็ไม่รู้.. ไม่รู้อะไรเลย”น้ำเสียงที่แสนเจ็บปวดทำให้ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามอะไรออกมาอีก หลายคนเริ่มร้องไห้เพราะรู้ดีว่าในห่อผ้านั้นไม่ใช่เด็กทารกที่มีชีวิต เป็นไปไม่ได้ที่ใบบัวจะคลอดลูกตั้งแต่หน้าท้องยังไม่ป่องนูน“พี่ราชัน ฉันขอโทษ”มะลิทิ้งตัวนั่งคุกเข่า เธอร้องไห้สะอื้นหนักกว่าใคร ยกมือไหว้ราชันด้วยความรู้สึกผิด“มะลิ เอ็งทำอะไร”“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษที่ไ
หมู่บ้านกอบัวเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่มีประชากรราวห้าสิบครัวเรือน ชาวบ้านมีรายได้จากการค้าขายพืชผลทางการเกษตร นับว่าโชคดีที่ราชันได้ผืนดินตรงนี้มา เพราะมันอุดมสมบูรณ์และปลูกพืชผักผลไม้ได้ทั้งปี อากาศไม่ร้อนมาก และยังมีน้ำไหลผ่านแม้ในหน้าแล้ง ชาวบ้านจึงไม่เคยต้องอดยาก ทั้งยังนำผลผลิตออกไปขายสร้างรายได้ให้ครอบครัวได้อีกด้วยหลังจากฝึกงานและสอบปฏิบัติผ่าน ราชันก็ขนลูกเมียกลับมายังหมู่บ้านทันที ใบบัวนั้นบ่นทุกวันว่าไม่ชอบเมืองหลวง คนเป็นผัวจึงไม่อยากโอ้เอ้อยู่ที่นั่นนานอยู่บ้านตัวเองมันดีกว่าเป็นไหน ๆ“ค่อย ๆ เดินคนดี” ฝ่ามือใหญ่โอบประคองร่างเมียรักอย่างเบามือ “อีกนิดเดียว อึ๊บ!”“ร้อน”เพียงแค่คำพูดเดียวราชันก็รีบหยิบพัดขึ้นมาโบกตรงหน้า สีหน้าหงุดหงิดของเมียรักดูผ่อนคลายขึ้นให้คนเป็นผัวได้เบาใจใบบัวเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อห้าเดือนก่อน ตอนนั้นเขาและครอบครัวย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ ได้เพียงสองเดือน เช้าวันหนึ่งใบบัวมีอาการอ่อนเพลียและหงุดหงิดง่าย อะไรไม่ถูกใจเพียงเล็กน้อยก็พร้อมจะโวยวายทุกเมื่อ คราแรกราชันคิดว่าเป็นเพราะอากาศหรือไม่ก็สภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป จนกระทั่งอีกสามวันต่อมาใบบัวกลับอาการห
ใบบัวกลับบ้านมาพร้อมกับความโกรธและความเสียใจ ดีแค่ไหนที่ครานี้เธอไม่ได้พาลูกชายไปด้วย ไม่อย่างนั้นลูกคงเสียใจมากกว่าเธอเป็นร้อยเท่าพันเท่าที่ไม่ได้เจอหน้าพ่อหากไม่ใช่เพราะใบบัวรู้สึกแปลกใจกับจดหมายฉบับล่าสุด ที่ราชันบอกว่าไม่ต้องมาเยี่ยมหากันสักเดือนแล้วตัดสินใจนั่งรถไฟไปหา เธอก็คงกลายเป็นคนโง่งมที่ไม่รู้อะไรเลยต่อไป และคงไม่มีวันได้รู้ว่าราชันนั้นกำลังโกหกหลอกลวงกันถึงขั้นนี้ผู้ชายเฮงซวย!ป่านนี้คงมีความสุขกับรักใหม่ ผู้หญิงคนใหม่ไปแล้ว ปล่อยให้เธอรอคอยเหมือนคนโง่ตั้งสามปี ช่างเสียเวลาเสียจริงใบบัวนั้นไม่มีแม้สักวันจะเลิกรักราชัน ต่อให้ติดคุกติดตารางใบบัวก็ยังเฝ้ารอเสมอ จะสามปีสิบปีก็ยังรอไม่เปลี่ยนแปลง ใช่ว่าที่ผ่านมาจะไร้คนมาเกี้ยวพาราสี ทว่าเธอรักมั่นเพียงราชัน รอเพียงราชันคนเดียวไม่เคยหันไปทางอื่นแม้แต่เพียงหางตานี่หรือคือสิ่งที่คนจงรักภักดีแบบเธอได้รับตอบแทน“แม่จ๋าทำอะไร”“เก็บเสื้อผ้าจ้ะ”“แม่จ๋าจะไปไหนจ๊ะ”“แม่ไม่ได้ไปไหน” ดวงตากวางวาวโรจน์ เธอไม่ร้องไห้หรอก เธอไม่อยากเสียน้ำตาให้คนเฮงซวย “คนบางคนต่างหากที่ต้องไป”เรือนนี้เป็นเรือนของเธอ คนที่ต้องไปคือคนทรยศต่างหาก เธอไม่
“แม่จ๋า” เสียงใส ๆ ของลูกชายปลุกให้ใบบัวตื่นจากภวังค์ “ย้องไห้ทะมาย”มือเล็กพยายามเช็ดน้ำตาบนแก้มนวล เด็กชายเบะปากอยากจะร้องไห้ตามเมื่อเห็นน้ำตาของแม่“แม่เปล่าจ้ะ”“เด็กดี ต้อมม่ายโกหกน้า”ใบบัวหลุดหัวเราะกับคำพูดคำจาของลูกน้อย คชสารอายุเกือบสองขวบ อยู่ในวัยกำลังพูดกำลังจำ ไม่ว่าจะสอนอะไรก็เชื่อฟังทุกอย่าง“แม่คิดถึงพ่อ”"เดี๋ยวพ่อกาบมา" เด็กน้อยพูดตามที่แม่บอก เดี๋ยวพ่อก็กลับมาแล้ว แม่ใบบัวพร่ำบอกแบบนี้มาตลอด“ใช่จ้ะ เดี๋ยวพ่อก็กลับมาแล้ว”..หนึ่งปีต่อมาเวลาเดินไวจนน่าใจหาย ทว่ามันกลับยาวนานในความรู้สึกของทั้งคนที่รอ และคนที่ถูกคุมขัง ราชันอดีตจอมโจรนั่งเหม่อมองท้องฟ้าและนกที่บินไปมาด้วยความริษยา มันดูเป็นอิสระและมีความสุขกับการโบยบิน ต่างจากตัวเขาที่ต้องถูกจองจำในเรือนจำที่มีผู้คุมมากมายเขาคิดถึงใบบัว คิดถึงลูกชาย ไม่รู้ว่ายามนี้เมียรักจะทำอะไรอยู่ราชันไม่ได้พบใบบัวบ่อยเท่าไหร่นัก เพราะเขาถูกคุมขังที่เมืองหลวง ใบบัวที่อยู่ตอนเหนือของประเทศไม่สะดวกเดินทางบ่อย ๆ แต่ถึงอย่างนั้นเมียรักก็มักจะนั่งรถไฟพาลูกมาเยี่ยมหาเดือนละครั้งเป็นอย่างน้อย รวมถึงส่งจดหมายมาหาอาทิตย์ละครั้งไม่เคยข
“พี่ราชันเองก็มีลูก ย่อมต้องเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่” เสียงสั่นเครือทั้งอ้อนวอนทั้งตำหนิอยู่ในที “เราไม่อาจอยู่แบบบ้านป่าเมืองเถื่อนได้ ลูกหลานเราต้องได้เรียน ได้รับการช่วยเหลือจากรัฐ”ช่วงเกือบสองปีที่ผ่านมาหลังจากเปลี่ยนที่ตั้งของหมู่บ้าน ราชันก็ตัดสินใจยกเลิกวิถีชีวิตแบบโจร เขาและชาวบ้านใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไป ปลูกข้าวปลูกผักเลี้ยงสัตว์ขายหารายได้เข้าหมู่บ้าน มีการติดต่อสื่อสารกับโลกภายนอก ไปมาหาสู่กัน หลายคนพบรักกับคนข้างนอกและพากลับมาสร้างครอบครัว จากที่มีชาวบ้านไม่ถึงร้อยคน วันนี้มีผู้อาศัยราวสี่สิบครัวเรือนหรือเกือบสองร้อยชีวิตแล้วทว่า หมู่บ้านที่เริ่มขยายใหญ่เป็นหมู่บ้านที่ยังไม่ได้รับการจัดตั้งตามกฏหมาย สวัสดิการจากรัฐยังเข้าไม่ถึง และหากยังไม่รีบจัดตั้งหมู่บ้านให้ถูกต้อง วันข้างหน้าพวกเขาอาจจะถูกไล่ที่โดยไม่เป็นธรรม นั่นคือสาเหตุที่พักนี้ราชันมักจะได้ยินประโยคพวกนี้จากชาวบ้านเสมอ และส่วนใหญ่มักจะเป็นผู้มาอยู่ใหม่ที่ต้องการความเจริญมากกว่าวิถีเดิม ๆ ที่ไม่ต่างอะไรจากคนป่า“หากยื่นเรื่อง อดีตที่ฉันทำไว้คงถูกขุด”นี่เป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ราชันยังคงลังเล หากจะจัดตั้งหมู่บ้านเรื่อ
ย่างเข้าเดือนที่เก้า ใบบัวมีอาการปวดเมื่อยมากขึ้นเพราะท้องที่ขยายใหญ่ เดิมทีร่างกายของเธอไม่ได้ผอมแห้งแต่ก็นับว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็ก เมื่อต้องมาโอบอุ้มท้องขนาดใหญ่จึงรู้สึกเหนื่อยง่าย ปวดเนื้อปวดตัวเป็นประจำราชันคอยดูแลเมียรักอย่างดี เขาเปลี่ยนที่นอนให้เมียใหม่ ซื้อเบาะนั่งนุ่ม ๆ มาให้เมียนั่ง คอยบีบนวดไม่ห่าง ทำหน้าที่ผัวที่ดีไม่มีขาดตกบกพร่อง เมียอยากได้อะไรราชันหามาให้ทุกอย่าง ใคร ๆ ก็บอกว่าใบบัวโชคดีที่ได้ผัวเข้าใจคนท้องอย่างราชันแต่ราชันกลับเถียงทุกครั้งว่าเป็นตัวเขาต่างหากที่โชคดี ใบบัวเสียสละเหลือเกิน ชายหนุ่มเห็นท้องที่ใหญ่ขนาดนี้ก็ได้แต่คิดว่าใบบัวหายใจออกหรือไม่ นอนหลับสนิทบ้างหรือเปล่า จะหนักแค่ไหนที่ต้องอุ้มเด็กคนหนึ่งไว้ตลอดเวลาก่อนท้องใบบัวจะเข้านอนทีหลังและตื่นก่อนราชันเสมอ แต่หลังจากเข้าเดือนที่เจ็ดใบบัวก็นอนมากขึ้น เธอเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำและตื่นสาย หน้าที่ภรรยาไม่สามารถทำได้อีกต่อไป แต่แทนที่ราชันจะรู้สึกไม่พอใจ เขากลับยินดีกินอาหารที่ไม่ถูกปากเพื่อให้เมียได้นอนพักผ่อนนานขึ้นกว่าเดิม“พี่รักใบบัวเหลือเกิน”ราชันจุมพิตปรางนวลเนียน นับวันความรักของเขายิ่งมากล้น ไม่มีท
“ค่อย ๆ นะ ค่อย ๆ เดินจ้ะใบบัว ไม่ต้องรีบ”ทันทีที่ร่างอุ้ยอ้ายปรากฎตัวสองก็รีบปรี่เข้าไปดูแลอย่างรวดเร็ว ทว่าใบบัวกลับส่ายหน้าเบา ๆ แล้วชี้ไปด้านหลัง“พี่สองช่วยไปดูพี่ราชันหน่อยได้ไหมจ๊ะ ตั้งแต่เช้ายังอ้วกไม่หยุดเลย”“ห้าเดือนกว่าแล้วนา ทำไมถึงยังแพ้หนักแบบนี้”ใบบัวตั้งท้องได้ห้าเดือนกว่าแล้ว ท้องสาวขยายใหญ่จนเริ่มเดินลำบาก ปกติในเวลานี้อาการแพ้ท้องจะเริ่มหายไป แต่ราชันที่รับหน้าที่แพ้ท้องแทนเมียกลับยังมีอาการเหมือนเดิมไม่ลดน้อยลงถ้าบอกว่าลูกแกล้ง ลูกคงแค้นมากจริง ๆ“อย่างนั้นพี่ไปดูพี่ราชันก่อนแล้วกัน”“จ้ะ”“ไม่ต้อง” พูดถึงราชัน ราชันก็มา ร่างกำยำยืนใช้สองมือค้ำยันกรอบประตูด้วยท่าทางโรยแรง “มึงดูใบบัวไปให้ดี อย่าให้สะดุดเชียว”“พี่สองไปดูแลพี่ราชันดีกว่า ใบบัวไม่เป็นอะไร”“สอง มึงดูแลใบบัวนั่นแหละ กูชินแล้ว”“แต่พี่ราชันหน้าซีดมากนะจ๊ะ”“พี่ไม่เป็นอะไรเลยใบบัว ห่วงตัวเองเถิด ถ้าใบบัวเป็นอะไรพี่คงขาดใจตาย”“เอ่อ..”สองที่เป็นคนกลางทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนมองสองผัวเมียที่ต่างคนต่างห่วงหากันจนโยนให้เขาไปดูแลอีกฝ่ายตาปริบ ๆ“อ่า เอาแบบนี้ดีกว่า ฉันดูแลพี่ราชัน ส่วนแม่มะลิก็ดูแลใบบัว”
“อะไรนะจ๊ะ”ใบบัวถามราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง เธอยกถ้วยข้าวต้มขึ้นดม แต่ก็ไม่พบความผิดปกติใด ๆไม่เห็นมีกลิ่นเหม็นเลย คนอื่น ๆ ก็กินได้ปกติ และดูท่าทางเอร็ดอร่อยมากด้วย แล้วทำไมผัวเธอถึงได้เป็นแบบนี้จู่ ๆ ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจมากมายก็ตีพุ่งขึ้นมา ใบบัวเม้มริมฝีปากแน่น น้ำตาเม็ดโตไหลอาบแก้มให้ใครหลายคนตื่นตระหนกที่ตกใจกว่าใครคงไม่พ้นราชัน“ใบบัว อย่าร้อง อึก!” เพียงแค่ขยับเข้าใกล้เมียรักราชันก็ต้องรีบถอยหนี ดวงตาดุดันมองถ้วยข้าวในมือน้อยราวกับมองศัตรู“พี่ราชันป่วยหนักขนาดนี้ให้แม่อ่อนตรวจหน่อยเถิด” สองเห็นอาการไม่ดีจึงเสนอทางออก“กูไม่ได้เป็น.. อุ๊บ! อ้วก!”พูดได้ไม่ถึงครึ่งประโยคร่างกำยำก็วิ่งไปเกาะระเบียงแล้วปล่อยของเสียออกมาจนหมดไส้หมดพุง ใบบัวต้องกล้ำกลืนความน้อยใจเอาไว้ เธอวางถ้วยข้าวลงและเดินเข้าไปหาราชัน“พี่ราชัน”อดีตโจรหนุ่มสะดุ้งโหยง เขาหันกลับมามามองเมียด้วยสายตาหวาดระแวง และนั่นยิ่งให้ใบบัวรู้สึกเสียใจ เธอยื่นน้ำเย็น ๆ ให้ผัวล้างหน้าล้างปาก ก่อนจะถอยออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลไม่หยุด“ใบบัวจะไม่เข้าใกล้พี่”“ใบบัว ไม่ใช่แบบนั้น”“ใบบัวจะไปตามแม่อ่อนมาดู”พูดจบร่างน้อยก็รีบหันหล
ผ่านมาสองเดือนแล้วหลังแต่งงาน ใบบัวมีความสุขเหลือเกินที่ตัดสินใจให้โอกาสราชัน หลังแต่งงานอดีตจอมโจรผู้ยิ่งใหญ่มีกิจวัตรที่ต้องทำไม่ให้ขาด คือเขาต้องเข้านอนพร้อมเมีย ตื่นนอนพร้อมเมีย กินข้าวพร้อมเมีย แม้งานจะยุ่งแค่ไหนราชันก็จะไม่ยอมพลาดช่วงเวลาเหล่านี้แม้แต่ครั้งเดียวราชันติดเมียมาก แม้แต่ตอนที่เมียต้องไปเรียนกับแม่อ่อนราชันยังแอบไปหาบ่อย ๆ ถึงจะถูกใบบัวดุแต่คนติดเมียกลับไม่เคยลดละความพยายาม อาศัยความหน้าหนาโผล่หน้าไปให้ใบบัวทำหน้าดุใส่วันละหลายครั้ง“ว่างนักหรือจ๊ะ”ใบบัวยืนจังก้า เท้าสะเอวตีหน้ายักษ์ใส่ผู้ชายหน้ามึนที่ลักลอบมาเกาะเรือนแม่อ่อนเพื่อแอบมองเธอ ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป เจอหน้ากันเกือบตลอดเวลาไม่เบื่อกันหรืออย่างไร“เปล่าจ้ะ พี่แค่คิดถึงเมีย”ใบบัวกรอกตามองบน แรก ๆ เธอยอมรับว่าเขินอยู่บ้างกับถ้อยคำหวาน ๆ ทว่าพอนานไปก็เริ่มชิน ทุกวันนี้ความขวยเขินแทบไม่หลงเหลือแล้วราชันเกาะเรือนพร้อมยิ้มกว้างอวดฟันขาว แค่ได้เห็นหน้าใบบัวเขาก็อารมณ์ดีแล้ว นี่ถ้าหากราชันมีพวงหางมันคงสะบัดไปมาด้วยความสุขไม่ต่างจากหมาตัวโต ๆ“อ้อ พี่เอานี่มาให้” ราชันเอื้อมมือไปด้านหลัง หยิบดอกบัวสีขาวที่เก็บไว้มา
แม้จะเอื้อนเอ่ยคำอนุญาตออกไป ทว่าลึก ๆ แล้วร่างกายและจิตใจของใบบัวยังคงหวาดกลัว ความทรงจำครั้งสุดท้ายคือราชันสอดใส่เข้ามาอย่างรุนแรงไร้ความปราณี มันเจ็บแสบเจียนตาย ครั้งนั้นราชันเอาแต่ใจเหลือเกิน แม้เธอจะร้องไห้เขาก็ไม่หยุด ทั้งยังโจนจ้วงเข้ามาอย่างรุนแรง กระทำจนตัวเองสุขสมหลายครั้งหลายครา แต่ไม่มีสักคราที่ใบบัวจะสุขสมเช่นเดียวกัน“หากยังไม่พร้อม พี่จะไม่เร่งรัด”ราชันเห็นสีหน้าของเมียรักก็รู้ทันทีว่าเธอยังหวาดกลัวกับสัมผัสของเขา มันไม่ใช่ความผิดของใบบัวเลยที่จะไม่พร้อม ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขาคนเดียวเขาเป็นคนสร้างบาดแผลไว้ในหัวใจที่แสนบริสุทธิ์ดวงนี้“ละ ลองก่อนได้ไหมจ๊ะ” ใบบัวร้องขอเสียงสั่น “หากไม่ไหว ใบบัวจะขอให้พี่หยุด”“พี่หยุดได้ตั้งแต่ตอนนี้ ใบบัวอย่าฝืนใจ พี่ไม่อยากให้ใบบัวต้องเจ็บปวดอีกแล้ว”“แต่ใบบัวอยากลอง ใบบัวอยากก้าวผ่านความกลัว อยากกลับมารู้สึกดีกับสัมผัสของพี่อีกครั้ง”“ใบบัว”ราชันครางเรียกเมีย ใบบัวใจเด็ดกว่าเขาเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องแผลที่ใบหน้า เรื่องที่เอาคืนเขา หรือแม้แต่วันนี้ราชันนั้นเทียบไม่ได้เลยกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้“นะจ๊ะ”โจรหนุ่มหยุดคิดเพียงอึดใจ ก่อนที