บทที่ ๒๔ ‘คนเดียวที่เป็นเมีย’

ราชันกระแทกส้นเดินขึ้นเรือนด้วยความหัวเสีย เขาตั้งใจจะชมจันทร์กับใบบัวอีกสักสองสามยก ถ้าไม่ติดว่าเสียงโหวกเหวกโวยวายจากบนเรือนเขาคงไม่ยอมห่างจากร่างเนียนนุ่มจนกว่าจะเต็มอิ่ม

นับวันราชันยิ่งติดใบบัวเป็นเงา แค่ได้นอนข้างกันก็สบายใจ ยิ่งถ้าได้ร่วมบทเพลงสวาทกันก็ยิ่งรู้สึกอิ่มเอม

“อะไรของมึงวะไอ้สอง!”

“พี่ราชัน ฉันกับไอ้กล้าสำรวจรอบหมู่บ้านแล้วเจอผู้หญิงคนนี้ด้อม ๆ มอง ๆ เข้ามาในหมู่บ้าน ท่าทางมีพิรุธน่าสงสัย พอถามก็ได้ความว่ามาหาพี่จ้ะ”

“ใครวะ”

สองเปิดทางให้เห็นผู้หญิงท่าทางมอมแมม ปิดหน้าตาด้วยผ้าจนมองไม่ออกว่าเป็นใคร ราชันเดินเข้าไปใกล้แล้วสำรวจว่าเคยเห็นผู้หญิงลักษณะนี้มาก่อนหรือไม่

คุ้น ๆ แต่นึกไม่ออกว่าใคร

“เอาผ้าคลุมหน้าออก”

หญิงปริศนาค่อย ๆ แกะผ้าที่ใช้ปิดหน้าออก ทันทีที่ผ้าสีหม่นหลุดร่วงลงไปกองที่พื้น ทั้งราชัน สอง และกล้า ต่างเงียบไปราวกับหาเสียงของตัวเองไม่เจอ

“พี่ราชัน”

“มะลิ”

.

.

ปลายเท้าหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินชื่อที่ไม่ปรารถนาจะได้ยินออกมาจากปากราชัน ใบบัวขยับไปหลบหลังเสาต้นใหญ่ โผล่เพียงดวงตาออกมาจ้องมองภาพตรงหน้า

“พี่ราชันยังจำมะลิได้ ฮึก”

“เกิดอะไรขึ้น” ราชันนั่งลงตรงหน้