All Chapters of อุบัติรักฟีโรโมน [Omagaverse]: Chapter 1 - Chapter 10

เคยเจอนิยายที่เปิดมาก็มีฉากอื้ออ๊าไหม?อื้อ...เขาก็เคยเจอ น้องสาวเปิดให้อ่านน่ะ มันแปลกๆ กับนิยายที่...เปิดด้วยฉากเนื้อแนบเนื้ออย่างนั้น จำได้น้องสาวหันมาถามเขาว่า ถ้าเป็นชีวิตรักของพี่ล่ะ พี่จะอยากเปิดด้วยฉากแบบไหน? เขาตอบน้องกลับไปทันทีว่า...แบบไหนก็ได้ ฉากเนื้อแนบเนื้อมันก็ดีนะ หรือจะแบบเดินชนกันแล้วสบสายตาปิ๊งๆ ผมช่วยเก็บของนะครับ จากนั้นชวนไปทานข้าว สานต่อความสัมพันธ์อะไรเถือกนั้น แค่คิดว่าฉากเปิดตัวเรื่องรัก...มันไม่ควรเป็นฉากที่เลือดสาด เอาเป็นว่า...ไม่เจอตอนเธอกำลังฆ่าหั่นศพสามีเก่าก็พอแล้วล่ะตอนน้องสาวได้ฟังเขาพูดแบบนั้น น้องสาวของเขาหัวเราะร่วนด้วยความชอบใจ พี่นี่เป็นคนง่ายๆ จริงนะ...แต่ถ้าเธอต้องเจอกับสามีในอนาคตกำลังชำแหละร่างของภรรยาเก่าอยู่ เธอก็ไม่ไหวเหมือนกัน ดังนั้นสองพี่น้องก็เลยลงความเห็นว่า...ฉากแนบเนื้อก็ไม่เลวร้ายเสมอไปตอนคิดแบบนั้น ภาพในหัวมันคือผู้หญิงไง...ต้องเป็นหญิงสาวที่มีสถานะหรือชนชั้นไล่เลี่ยกัน อาจเป็นเพื่อนร่วมงานสักคนหรือลูกค้าจากอีกบริษัทที่เกิดคุยกันแล้วถูกอกถูกใจพากันไปสานต่ออะไรๆ บนเตียง ที่ริมระเบียง ห้องครัวห้องน้ำอะไรก็ว่าไปไม่ใช่...แบบนี้?

กว่าจะออกมาจากห้องไอ้ท่านประธานบ้านั่นได้เล่นเอาภูริเครียดไปเลยจริงๆ ช็อตแรกเปิดประตูมาก็เจอระเบียง ไอ้ส่วนนี้เขาเห็นมันตั้งแต่แอบแง้มประตูฟังแล้วล่ะ ตอนนั้นคิดว่านี่เป็นบ้านสองชั้นทั่วๆ ไป ตกแต่งหรูหน่อยเพราะมีเงินไง ที่ไหนได้...มันไม่ใช่บ้านมันเป็นคอนโด...ใช่ มันเป็นคอนโดที่มีสองชั้น? เกิดมาเพิ่งเจอ ทำไมต้องคอนโดสองชั้น ทำไมไม่ซื้อบ้านสองชั้นแทน  ภูริปวดหัวตึบๆ แทบจะเอายาเม็ดหลายสิบแผงนั้นประคบหัวตัวเองเผื่อมันจะดีขึ้นกว่าจะหาลิฟต์เจอ กว่าจะเดินออกมาจนถึงหน้าปากซอยโดยที่ไม่รู้ว่าเขามีรถเอาไว้รับส่ง กว่าจะโบกแท็กซี่ได้...โบกกี่คันแม่งบอกส่งรถ เติมแก๊สตลอด ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหาพี่แท็กซี่ใจดีสักคันมารับผู้โดยสารไปส่งบ้าน แล้วถ้ารู้ว่าตรงที่ยืนอยู่นี่คือที่ไหนเขาก็ไม่โบกแท็กซี่หรอก ประเด็นคือภูริไม่รู้ว่าเขากำลังอยู่ที่ไหนแล้วจะนั่งรถสายอะไรถึงบ้านได้ในความเอ๋อมีความเอ๋อ เลยมาจากที่รอรถแท็กซี่เมื่อครู่นี้แค่ไม่เกินหนึ่งกิโลก็เจอกับสถานนีรถไฟฟ้า ภูริอยากจะร้องไห้ หยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ออกมาดูยิ่งชอกช้ำระกำใจเข้าไปใหญ่ นี่ต้นเดือน...เขาเหลือเงินติดตัวไ

เขาเกลียดโอเมก้า!ครั้งแรกที่อีธานรู้จักกับโอเมก้าคือตอนอายุสิบสาม ลูกพี่ลูกน้องของเขาได้พาเขาไปเที่ยวที่ที่หนึ่ง ที่นั่นเขาบอกว่ามันเป็นสวรรค์ของเหล่าอัลฟ่าชั้นสูงเลยก็ว่าได้ อีธานเป็นเด็กวัยรุ่นที่อยากรู้อยากเห็น อยากลองไปหมดทุกสิ่งอย่างเขาถูกเลี้ยงมาท่ามกลางวงล้อมของอัลฟ่า แม่บ้านทุกคน คนใช้ทุกคนเป็นอัลฟ่าหมด โรงเรียนที่เขาเรียนก็เป็นโรงเรียนเฉพาะที่รับแต่พวกตระกูลดังๆ อัลฟ่าเลือดเข้มข้นเท่านั้นจึงจะสามารถเรียนที่นี่ได้ เป็นสังคมชั้นสูง...ที่สูงจนคนธรรมดาไม่อาจเข้าใจดังนั้นอีธานไม่เคยเจอโอเมก้าตัวเป็นๆ มาก่อน ไอ้แค่ออกข่าว ออกทีวี หนังละครอะไรพวกนี้มันค่อนข้างห่างตัวเขาพอสมควร เมื่อลูกพี่ลูกน้องพาไปเขาเลยคาดหวังที่จะเห็นอะไรที่สวยงาม เวลาเขาเห็นโอเมก้าในทีวี พวกนี้จะมีเสน่ห์มาก ไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็ตามทว่าสิ่งที่อีธานได้เจอ...มันผิดกับที่เขาคาดหวัง“นี่แหละตัวตนของโอเมก้า” พี่คนนั้นผายมือให้อีธานได้เห็น ตอนนั้นอยู่ชั้นสอง...มองไปข้างล่างเจอแต่โอเมก้ากำลังปรนเปรอผู้ชาย ในคนเหล่านั้นมีทั้งหญิงและชาย กลิ่นฟีโรโมนรุนแรงจนน่าเวียนหัว“เราไป

ภูริอยากจะเกาหัวจนหนังหัวหลุดออกมาเพราะคำพูดคำจาของท่านประธาน แต่ทำแบบนั้นไม่ได้ เดี๋ยวโดนหาว่าไม่มีมารยาทและทำตัวน่าเกลียดอีก แต่เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมท่านประธานต้องมาดุเขาแบบนั้นด้วยน่ะ เขาทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ? ครั้นจะถามก็ไม่กล้าเช่นเดิม ท่าทางน่ากลัวแบบนั้นใครจะกล้าพูดอะไรเล่า นอกจาก...ครับขานรับไปแล้วก็ยังต้องนั่งตัวลีบ หางลู่หูตกไปอีกพักหนึ่งเพราะอีธานยังจ้องเขาไม่ไปได้ ทำอย่างกับจ้องมากๆ แล้วเขาจะหายไปจากตรงนี้ อันที่จริง ให้เขาไปทำงานซะมันก็จบเรื่องแล้วแท้ๆ ช่างเถอะ พออีธานเดินกลับไปนั่งโต๊ะ คงสบายใจที่ได้ใส่อารมณ์กับตนแล้วมั้ง ภูริก็หยิบเอาเอกสารมานั่งอ่านโอ้...ภูริเป็นคนขยัน!เปล่า กูไม่มีไรทำภูริคิดแล้วก้เถียงกับตัวเองขำๆ ระหว่างนั่งอ่านกฎการปฏิบัติตัวของโอเมก้าในที่ทำงานแห่งนี้ เมื่อก่อนเขาไม่เคยสนใจจะอ่านมันหรอก เขาเป็นเบต้า ไม่มีส่วนใดเกี่ยวข้องกับกฎเกณฑ์อันมากมายของเหล่าโอเมก้า ตอนนี้มันกลายร่างแล้วไง ต้องมาใส่ใจนิดหนึ่ง ซึ่งก็ไม่ยากเกินจะทำความเข้าใจ อ่านไปได้ราวครึ่งชั่วโมงเขาก็ไม่มีอะไรทำอีก นั่งพิงโซฟาตัวนุ่มนิ่มเอาไว้ แอร์เย็น...ท

ปัง!กรี๊ด!!! ภูริถึงกับสาวแตกในใจเพราะจู่ๆ ก็มีใครบางคนมาตบโต๊ะเขาเสียงดังสนั่น เขาอยากเงยหน้าแล้วถามเหลือเกินว่า เจ็บไหม? เอ๊ะ...หรือเขาควรสนใจว่าโต๊ะทำงานของเขายังปลอดภัยอยู่กันล่ะ คำถามกวนประสาทในหัวหายไปทันทีเมื่อเขาเห็นว่าคนที่ตบโต๊ะนั้นเป็นใคร ร่างโปร่งรีบลุกขึ้นยืนกุมมือต่ำ ก็คนคนนี้เป็นหัวหน้าเขานี่หว่า“เมื่อวานคุณหายไปไหนมา”​ ตาบอดเหรอตอนท่านประธานลากเขาไปที่ลิฟต์น่ะ ภูริล่ะอยากจะตอบแบบนี้กลับไปจริงๆ ให้ตายเถอะ“ท่านประธานใช้งานครับ” พอบอกออกไปอย่างนั้น อีกฝ่ายก็ใช้สายตาสำรวจร่างกายของเขาท่านที เห็นนะเว้ย สายตานั้นละลาบละล้วงมาก ถึงหัวหน้าจะหล่อ แต่ขอโทษ...อีธานหล่อกว่าและสายตาเร่าร้อนกว่าเยอะเดี๋ยวนะ เราเปรียบเทียบเพื่อ? หัวหน้าไม่ได้จะแดกเขาเสียหน่อย คิดอะไรบ้าบอจริงเชียว สมองนี่ก็น้า...ทำไมยังคงทำงานวนเวียนอยู่กับอีธานก็ไม่รู้ เพิ่งจะห่างกันได้ไม่นานนี่เองด้วยซ้ำ“นายเป็นนายบำเรอให้คุณอีธานล่ะสิ ที่บอกว่าเป็นเบต้านี่โกหกใช่ไหม เมื่อวานนี้กลิ่นฟีโรโมนฟุ้งมาก มึงต้องเป็นโอเมก้าแน่ๆ” เกลียดสัญชาตญาณอั