บทที่ 7

หลังจากกินมื้อเช้ากับแม่และน้องสาวเรียบร้อยแล้ว ภูริก็เดินไปแอบกินยาต้านเงียบๆ พยายามปกปิดเรื่องที่เขาได้กลายเป็นโอเมก้าเต็มตัวแทนที่จะเบต้าธรรมดาๆ อย่างที่เคยเป็น ก็ลองนึกดูดิ ถ้าแม่กับน้องรู้ แม่กับน้องจะตกใจขนาดไหนอะ ลูกกับพี่ชายเป็นเบต้ามาตลอดนะเฮ้ย จู่ๆ มากลายพันธุ์ บ้าเถอะ ไม่มีใครรับเรื่องนี้ได้ง่ายๆ หรอก ขนาดตัวภูริเองที่มักเป็ฯคนคิดในแง่บวกมาตลอดยังอดนอยไม่ได้เลยเมื่อวานนี้

แต่ที่ยิ่งกว่านอยอะ...แม่งคิดถึงบางคน

ม่ายยยย เราจะไม่ยอมรับว่าเราคิดถึงไอ้ประธานโหดนั่น มันน่าเศร้าเกินไป ผู้ชายคนนั้นบ้าๆ บวมๆ เดี๋ยวกอดเขา ฟัดเขาอย่างกับเขาเป็นคนรัก แต่แล้วก็ด่าเขาสาดเสียเทเสียอย่างกับเขาเป็นคุณโส เอาตรงๆ บางทีก็งงใจ ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงกับสิ่งที่ท่านประธานนั่นปฏิติบัติกับเขาเหมือนกัน

“พี่ภูคะ มีใครมา...” ภูฟ้า น้องสาวแสนน่ารักน่าชังในสายตาภูริเดินเข้ามาสะกิดบอก อย่าเพิ่งว่าเขาเป็นโลลิค่อนนะเว้ย การที่อวยน้องตัวเองไม่ได้หมายความว่าเขาจะเป็นพวกจิตไม่ปกติดีแบบนั้น

“หืม?” ภูริรีบเก็บแผงยาเข้ากระเป๋าของตัวเอง แล้วดื่มตามเยอะๆ

“พี่ออกไปดูไหม รถหรูเชียวแหละ” ภูฟ้าพยายามจะพยักพเยิดไปหน้าบ้านเพื่อให้พี่ชายได้ออกไปดู

ภูริก็ไม่แย้งอะไร น้องให้ดูก็ไปดู คือเขามีน้องสาวเนาะ เกิดคนที่มาที่บ้านเป็นเจ้าหนี้โหดขึ้นมาทำไงล่ะ แต่เดี๋ยว เจ้านี้โหด? บ้าแล้ว...เขาไม่เคยไปกูหนี้นอกระบบ เพราะงั้นตัดเรื่องเจ้าหนี้สายโหดไปได้ แล้วอะไรล่ะที่จะมีความเป้ฯไปได้ว่าคนที่ยบ้านจะไม่ปลอดภัย ภูรินึก...นึก...นึก...และนึกไม่ออก

“เอ๊ะ?” จนกระทั่งได้เห็นรถหรูสีดำคันนั้น คันที่มาส่งเขาเมื่อวานนี้ และเป็นคันที่เขาไม่คิดว่าชีวิตนี้จะมีวาสนาได้นั่งมาก่อน

“รู้จักเหรอคะพี่”

“อื้อ เดี๋ยวพี่ไปทำงานเลยแล้วกันนะ เราก็ตั้งใจเรียนล่ะ”

“ค่ะพี่ภู” ภูริลูบหัวน้องสาว เดินไปบอกลาแม่เล็กน้อยถึงได้ออกมา

ร่างโปร่งยืนมองรถหรู เขาไม่เห็นคนด้านในหรอก เล่นใช้กระจกมืดทึบวะขนาดนั้น ต้องมีดวงตาพิเศษเท่านั้นอะถึงจะมองทะลุกระจกอันนี้ไปได้ แต่ขณะที่ภูริกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะเอายังไงดี เจ้ากระจกสีดำมันก็เลื่อนลงช้าๆ จนเผยหน้าตาบอกบุญบอกบาปไม่รับของอีธาน

“ขึ้นมาได้ยัง เดี๋ยวสาย” น้ำเสียงของอีธานยังคงเย็นชาและทรงอำนาจ ภูริเดินเข้าไปนั่งข้างคนขับตามที่อีกฝ่ายต้องการ...เอ๊ะ หรือไม่ต้องการ? แล้วถ้าไม่ต้องการจะมารับทำไม เอาแล้ว มีเรื่องให้ภูรินั่งครุ่นคิดไปตลอดการเดินทางอีกแล้วสิ

“ไม่เห็นจำเป็นต้องมารับเลยครับ” ภูริบอกเสียงแผ่ว

“ผมบอกแล้วว่าผมจะมารับมาส่ง ไม่งั้นคุณก็ควรไปนอนห้องผม”

“ไม่ล่ะครับ” ตอบกลับแบบไม่ต้องคิดเลย ขืนไปอยู่ที่นั่นด้วยต้องอึดอัดมากแน่ เป็นขี้ข้าแค่ที่บริษัทก็พอแล้ว

“กินยายัง” รถค่อยๆ เคลื่อนออกจากหน้าบ้าน

“เพิ่งกินเมื่อกี้ครับ”

“ดี หัดกินมันเสียบ้าง จะได้ไม่เดือดร้อนคนอื่นเขา หึ...กลายเป็นอัลฟ่าก็ได้ไม่ได้ จะได้ไม่ลำบากคนอื่นเขาแบบนี้ ต้องคอยมารับมาส่ง มาดูแลและหาทางแก้ไอ้คู่แท้บ้าๆ เนี่ย” คนรวยขี้บ่นแบบนี้ทุกคนไหมน้า? ภูริสงสัยจริงๆ เสียดาย เขาไม่ค่อยได้คึกคลีกับพวกคนเราเท่าไหร่ สังคมมนุษย์เงินเดือนกับสังคมคนไฮโซมันต่างกัน

“ไม่ต้องมารับก็ได้ไงครับ”

“ไม่ได้ เกิดคุณไปฮีตใส่ใครขึ้นมาจะทำยังไง ผมต้องมาเอากับคนที่ไม่ใช่ของผมคนเดียวเหรอ?” อีธานหันมาจ้องภูริด้วยสายตาดุดัน

“เอ่อ...คุณเคยนอนกับคุณโสไหมครับ”

“ถามทำไม?”

“ก็...คุณโสก็ไม่ได้นอนกับคุณคนเดียว...” เสียงภูริเบามาก เบาเหมือนว่าตัวเองกำลังกระซิบกระซาบกับอากาศในรถคันนี้อยู่ แต่ด้วยความที่มันเงียบมากนี่แหละ อีธานจึงได้ยินทุกคำ

รถถูกเหยียบแบรกกะทันหันจนจมเท้า ภูริไม่ทันตั้งตัว ถึงมีเข็มขัดนิรภัยแต่ร่างเขาก็กระชากรุนแรงเหมือนกัน หัวนี่เกือบโขกคอนโซนหน้าไปแล้ว ดีนะที่ยังเอามือมายั้งเอาไว้ทัน ไม่งั้นเจ้าถุงลมนิรภัยก็คงพุ่งพรวดออกมากระแทกหน้าเขาเข้าอย่างจังแน่นอนเลย

ฮื่อ...อีธานเป็นบ้าอะไรอีกหนอ

“นี่คุณยอกย้อนผมเหรอ? แค่ผมนอนกับคุณ ไม่ได้หมายความว่าคุณจะพูดเล่นไม่ให้เกียรติผมแบบนี้ได้นะครับคุณภูริ อย่าลืมสิว่าผมไล่คุณออกได้” ไล่ออก...อะไรก็ไล่ออก เฮ้อ ภูริล่ะอยากจะเท่ลาออกเองแม่มเลยเสียเหลือเกิน

“ผมขอโทษครับ”

“อย่ามาพูดจาแบบนี้ใส่ผมอีก ผมนอนกับคุณโส...แล้วไง คุณไม่ใช่คุณโสนี่ คุณเป็นคู่ของผม แล้วผมก็ไม้องการให้คู่ของผมไปนอนกับใครหน้าไหนยังไงก็ได้ เข้าใจไหม?”

“เข้าใจครับ”

“ดี! สมองมีปัญญาต่ำพอๆ กับสายพันธุ์เลย” แล้วอีธานก็บ่นเบาๆ เรียกเบาได้ไหมอะ กระแทกเข้าหูคนนั่งเคียงข้างเข้าไปเต็มเปาเลยอะ

เบะปาก!

ภูริต้องหันไปมองกระจกข้างตัวเองเพื่อแอบเบะปากใส่ท่าทีของอีธาน บ่นเป็นตาแก่ที่ไม่มีเหตุผลอะ เอะอะก็บ่น สงสัยถ้าไม่ได้บ่นหรือด่าใครคงจะกินมื้อเช้าไม่อรอ่ย หรือไม่ก็ถ่ายไม่ออกอะ หึ...เขาขอแช่งให้ยิ่งบ่นยิ่งก้าวไม่อร่อยและถ่ายไม่ออกได้ไหม เผื่อบางทีอีธานจะเลิกบ่นทำพฤติกรรมแบบนี้

เวลาอีธานทำงาน อยู่กับพนักงานคนอื่นๆ อะไรเงี่ย อีธานไม่เห็นจะเป็นคนพูดเยอะอะไรนี่นา ออกจะไม่ค่อยพูดด้วยซ้ำ บางทีขานตอบสักคำยังไม่มีเลย เหตุผลเดียวที่ภูริมอบให้แก่ตัวเองก็คงเพราะเขากลายเป็นโอเมก้านี่แหละ อีธานเลยไม่ชอบเขา โถ...ทำไมชีวิตเศร้าล่ะ

ช่วงเช้าๆ ท้องถนนในเมืองอัดแน่นไปด้วยรถรามากมายนับไม่ถ้วน หรือถ้าให้เขานับล่ะก็...ฝันไปได้เลย เขาไม่มีวันมานั่งทำอะไรไร้สาระอย่างนั้นแน่ๆ เพราะเขาไม่ใช่นักจดสถิติอะจริงไหม ภูริรู้สึกอยากนั่งมอเตอร์ไซก์ มันขับผ่านรถหรูคันนี้ไปอย่างสะดวกสบาย ความเป็นหรูแม่งไม่ช่วยบรรเทาอาการรถติดเลยจริงๆ

“ผมควรนั่งรถไฟฟ้าไปทำงานมากกว่า” เขาเปรยออกมาลอยๆ เพราะคิกว่าถ้าเขาได้นั่งรถไฟฟ้าหรือมอเตอร์ไซก์เขาจะไปถึงที่หมายไวกว่าเดิม

“รถไฟฟ้าที่แน่นไปด้วยคนอะนะ หึ ไม่เห็นจะน่าขึ้นตรงไหน มีทั้งเบต้า โอเมก้าและยังพวกอัลฟ่าชั้นต่ำเต็มไปหมด ถ้าต้องไปใช้ลมหายใจรวมกับคนเป็ฯฝูงแบบนั้นผมยอมอยู่บนรถติดๆ อย่างนี้ทั้งวัน” ใช่สิ เป็นเจ้าของบริษัทนี่ จะทำอะไรก็ได้ไม่มีใครเขาจะด่าหรือว่าอยู่แล้วล่ะ แต่เขาเป็ฯแค่พนักงานขายนะเฟ้ย ไปสายหัวหน้าหักเงิน!

“หิวตายเลยนะครับ” ก็คิดงี้จริงๆ ไม่ได้คิดว่าคงน่าเบื่อหรือรากงอกอะไรเถือกนั้น แต่ลองคิดดู การนั่งอยู่บนรถทั้งวันมันคงหิวมากแน่นอน

“อะไรของคุณ”

“ก็...ถ้านั่งอยู่แต่บนรถนานๆ มันจะหิวไง”

“ก็หาที่จอดแล้วลงไปซื้อกินสิคุณ อย่ามาฉลาดน้อย” หงิ...หน้าหงิกใส่แม่มเลยดีมั้ง

ภูริเงียบ ไม่ต่อปากต่อคำ เพราะรู้ดีว่าเถียงไปยังก็ไม่ชนะ ไม่ใช่ว่าอีธานมีเหตุผลดีแล้วภูริหาเหตุผลมาโต้ไม่ได้ เพียงแต่...อีธานแม่งมีแต่เหตุผลที่เขารู้สึกว่าเถียงไปก็เหนื่อยเปล่า จะว่าอีธานเด็กมันก็ไม่ใช่ อีธานน่ะเอาแต่ใจเท่านั้นแหละ เราจะเถียงคนเอาแต่ใจ? คิดดีแล้วจริงดิ ถ้าคิดดีแล้วแสดงว่าคุณก็ไม่มีสติสตางคืเท่าไหร่น้า

ฝ่าฝันรถติดมาได้มาครู่ใกญ่ เวลาเฉียดเดตไลน์เข้างานไปทุกที ใจภูริตอนนี้นะแม่งวิ่งขึ้นบันไดแล้วไปกดลิฟต์เรียบร้อยแล้วล่ะ แต่ที่มันไม่ได้ดั่งใจเพราะจู่ๆ อีธานก็ขับรถช้าลง วิ่งเลนซ้ายอีกต่างหาก เขามองซ้ายมองขวา เห็นว่าใกล้บริษัทตัวเองแล้วก็เบาใจไปมาก กะว่าอดทนสงบปากคำอีกเล็กน้อยก็น่าจะไปถึงที่บริษัทได้ไม่ยากเย็น สายนาทีสองหน้าทีก็ปล่ยอให้หัวหน้าด่าไป

ทว่า....ไม่มีอะไรเป็นไปตามที่เขาคิดเลย

“อุ้บ!” จู่ๆ หน้าเขาก็โดนมือหนาดันให้หันไปหา จากนั้นริมฝฝีปากสีสดก็แนบลงมาอย่างเร่าร้อนทันที

อย่าบอกนะว่า...

“อื้อ..อ๊ะ...อ๊า”

เรียบร้อยคารถยามเช้า ภูริได้แต่เอนกายพิงเบาะพลางหอบด้วยอาการเหนื่อยอ่อนจากบทเลิฟซีนที่แสนจะเร่าร้อน แม้โดนตัดออกจากบทบรรยายแต่ความเร่าร้อนนั้นยังตราตรึง เสื้อผ้าหลุดหลุ่ย ทรงผมก็เละเทะไม่เป็นทรง เขายังไม่มีกะจิตกะใจจะจัดการอะไรนั่นในตอนนี้เพราะว่า...น้ำไหล ฮื่อ ร้องไห้ยามเช้าแม่งเลย ร้องให้ดังๆ ร้องให้โลกแม่งรู้ว่าสิ่งที่ตนเองเผชิญอยู่นั้นมันไม่ยุติธรรมเลย

อีธานใส่เสื้อผ้าให้เป็นปกติ เขาพกทิชชู่เปียกเอาไว้ในรถเสมอ ดังนั้นไม่ยากกับการจัดการคราบน้ำต่างๆ ที่เปรอเปื้อนร่างกายตนเอง พอเช็ดน้ำสีขุ่นจากความเป็นชายตัวเองจนสะอาดก็จัดให้มันเข้าที่เข้าทาง ช่วงบนไม่ได้เปลื้องออกเยอะ จับแค่เน็กไทให้เรียบร้อยก็เป็นอันเสร็จ มีแค่คนข้างกายเขาตอนนี้แหละที่ยังหน้าแดงก่ำและหอบหายใจกระเส่าไม่หายเสียที

ก็...ไม่รู้ว่าทำลงไปทำไม แค่อยากจะทำ นั่งคู่กันเฉยๆ แต่กลับรู้สึกความต้องการที่เอ่อท้นขึ้นมา อีธานเงียบเพราะส่วนกนึ่งก็ระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้อยู่นั่นแหละ ภูริบอกกับเขาว่าทานยาต้านมาแล้ว แต่...ทำไมร่างกายอีกฝ่ายยังหอบหวนขนาดนั้น

เพราะเป็นคู่แท้?

แย่จริงๆ แบบนี้มันแย่มาก ส่วนลึกในใจเขาต่อต้านภูริอย่างสุดความสามารถ ไม่อยากจะนอนกับภูริแล้ว ไม่อยากเอากายไปเกลือกกลั้วกับกายของโอเมก้าอย่างภูริ เขารู้สึกแค่ว่ามันไม่ควรเป็นแบบนี้ คนอย่างเขาต้องได้คู่ครองที่แสนเพอร์เฟ็กและไม่เป็นโอเมก้า ทว่าร่ากงายและสัญชาตญาณของเขากลับดิบเถื่อนและรุนแรงเกินต้านทานได้ ทั้งที่เขาเองก็ทานยาต้านชนิที่ดีที่สุดที่เขามีแล้วแท้ๆ

“แต่งตัวแล้วลงไปได้ล่ะ” คำพูดของเขาทำให้อีกฝ่ายหันมามองหน้า ใบหน้าที่หล่อเหลาและแสนซื่อของอีกฝ่ายยั่วน้ำลายขึ้นมาในมทันที เขาต้องเบี่ยงหน้าหนี...ไม่สบตาเพราะไม่งั้นเขาอาจไม่ได้เข้างานในเร็วๆ นี้

“เมื่อกี้รถเขย่าด้วย” เจ้าภูริพูดอะไรที่ขัดกับสถานการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง อีธานยังไม่เข้าใจคนนี้ และเขาหงุดหงิดที่ภูริเป็นคนแบบนี้ เหมือนไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดหรือสื่อออกไป

“นั่นยิ่งทำให้นายควรลงไปได้แล้ว ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าผมกับคุณมีอะไรกัน...” คิ้วได้รูปของภูริขมวดเป็นปม

“ถ้างั้นก็อย่าไปรับผมสิ คุณนี่...ย้อนแย้งจริงๆ” มันเป็นแค่คำบ่นเรื่อยเปื่อย แน่นอว่าชนชั้นไหนก็มีสิทธิ์บ่นไปเรื่อย แต่คนโดนบ่นอย่างอีธานรับไม่ได้...มันแทงใจดำ!

ภูริหยิบเอาทิชชู่เปียกของอีธานมาใช้ เช็ดทำความสะอาดแล้วแต่ตัวลวกๆ ลูบผมตัวเองแบบรวดเร็วว่องไวดุจแสงเลเซอร์ จากนั้นก็ก้าวขาลงจขากรถ กลิ่นอายของการแนบกายเมื่อครู่ยังคงฟุ้งอยู่ในร่างกายของเขา แต่...เขาจะเข้างานสายไม่ได้เว้ย!

ทันทีที่เขาปิดประตูรถให้อีธาน ฝ่ายนั้นก็เหยียบคันเร่งจากไปแทบจะทันที ทีงี้ล่ะขับเร็วขึ้นมาเลยนะ เอ้อ...ให้มันได้อย่างนี้ คนบ้าอะไรเพี้ยนชะมัด เขาว่าความคิดเขาติงต๊องปัญญาอ่อนแล้ว เจอพฤติกรรมของอีธานเขาไปภูริถึงกับร้องเรียกหายาพาราขึ้นมาทันที

แต่ตอนนี้พาราไม่จำเป็นเท่ากาแฟ! ตอนนี้ภูริต้องรีบสาวเท้าเดินไวๆ ไปที่ร้านขายกาแฟเจ้าประจำ ระหว่างสับเท้าฉับๆ ก็ต้องล้วงหาเศษเงินไปด้วย ไม่นับว่ายังมีน้ำไหลในกางเงเขานะ น้ำตาแทบร่วง ทำไมอนาถตัวอย่างนี้นะ คราวหลังขอให้อีกฝ่ายใส่ถุงยางได้ไหม จะได้ไม่เป็นภาระต่อเขาเนี่ย

สั่งกาแฟและจ่ายเงินเสร็จเขาก็เดินเชื่องข้าเข้าบริษัท ตอนนี้มีสิ่งที่น่าเศร้ากว่าความเฉอะแฉะข้างในกางเกงก็คือ...เงินเหลือน้อยมาก อยากเอาหัวโขกโต๊ะจังโว้ย! นี่เพิ่งจะต้นเดือน แต่เงินที่เขาต้องเอาไว้กินไว้ใช้มันมีไม่มากพอจะพาเขาไปยังสิ้นเดือนได้ อ่อย...มาม้าจ๋า ข้าต้องพึ่งเจ้าอีกแล้วนะ เกือบยี่สิบกว่าวันที่เหลือต้องแจกแจงรสชาติของมาม้าที่จะกิน ภูริเริ่มคำนวณแล้วว่ามาม่ามันมีรสชาติอะไรบ้าง แล้วรสไหนที่เขาไม่ชอบ โดยที่ระหว่างนี้ก็ดูดกาแฟเย็นรสชาติจัดจ้านเข้าไปด้วยเรื่อยๆ

การเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ภาระล้นบ่านี่มันลำบากลำบนจังเลยนะ คิดว่า...ถ้าตัวเองไม่มีภาระอะไรเลยมันจะดีหรือเปล่า มันจะสบายเราไหม หาเงินเท่าไหร่ก็ได้ใช้เท่านั้นเลย เชื่อว่าทุกคนแม่งต้องมีคิดถึงโมเมนต์นี้บ้างแหละ

แต่มันไม่ได้งุย! มันไม่ด้ายยยยย ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป เพลงะของใครสักเพลงที่ภูริก็จำไม่ได้ ทั้งชื่อเพลงและนักร้องเลยนั่นแหละ แค่คำนี้มันติดอยู่ในหัวเขาเท่านั้น เวลาท้อใจก็นึกถึงมันขึ้นมาทุกที เฮ้อ...เอาหน่า อย่างน้อยเงินที่เหลือก็พอจะซื้อกาแฟเย็นๆ รสชาติล้ำลึกนี้ได้ทุกวันล่ะนะ และนี่คงเป็นเรื่องดีเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้เขายิ้มได้ในเช้านี้

“เฮ้!” แต่ไม่ทันไรรอยยิ้มอันน่ารักน่าชังของภูริก็หายไป พร้อมกับกาแฟถุงกระดาษในมือ เพราะ...คนที่บอกว่าไม่อยากให้ใครเขารู้ว่าเราเป็นอะไรกันนั่นแหละ

อีธานยืนอยู่บนขั้นบันได ขณะที่ภูริยังไม่ทันได้ก้าวขาขึ้นบันได้ขั้นแรก ด้านหลังอีธานเป็นประตูเข้าบริษัท อันนี้ภูริสงสัยนะ...ทำไมต้องทำให้ประตูทางเข้าบริษัทสูงจนต้องมีบันไดแบบนี้ด้วย แต่ถามใครไม่ได้อะเนาะ อาจทำให้มันดูยิ่งใหญ่ แล้วไง...ประเด็นสำคัญตอนนี้คือเขาโดนแย่งกาแฟไปเว้ย!

เขาโดนอีกฝ่ายจ้องหน้าตาไม่กะพริบ ท่ามกลางสายตาสอดรู้สอดเห็นของพนักงานคนอื่นรอบด้าน อีธานยกถุงกาแฟขึ้นมา ละสายตาจากเขาแล้วมองไปที่หลอด คิ้วขมวดหน่อยๆ ประมาณว่า...หลอดแม่งสะอาดไหมอะไรงี้ล่ะมั้ง แต่ถึงจะลังแล อีธานก็ลองดูดน้ำในถุงขึ้นมาอึกหนึ่ง

“กาแฟห่วยสิ้นดีเลย” อ่าว ห่วยแล้วเอาไปกินทำไมล่ะครับ นี่มันแค่ลุงละสามสิบ ไม่ใช่แก้วล่ะร้อยกว่าอย่างร้อนแบรนด์ข้างๆ นั่นนะเว้ย

“งั้น...”

“กาแฟรสห่วยแบบนี้ ขอซื้อไปทิ้งนะ” ยังไม่ทันได้ทวงกาแฟแสนอร่อยของตัวเองคืน อีธานก็เดินลงมาจนอยู่เบื้องหน้าเขา มือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ตลอดของอีธานยื่นเอาบางอย่างยัดใส่มือเขา

แล้วยังไงต่อเหรอ...ก็เดินจากไปไง

เรียกว่า…จะสะอื้นก็สะอื้นไม่ออก เข้าโมเมนต์ที่ว่าไม่มีเงินพอจะซื้อกาแฟอีกถุงแล้วไหม เงินที่เหลือตอนนี้สำหรับภูริจะกินให้มันถึงเดือนยังเป็นเรื่องที่ยากมาก เมื่อครู่เขาคำนวณแล้ว ต่อจากวันนี้ไปเขาจะกินกาแฟได้วันล่ะถุง มาม้าอีกวันละสองถึงสามสอง ถ้าซื้ออีก...ก็ได้ แต่ถ้าเงินไม่พอทำไงวะ!

“เรื่องบ้าไรเนี่ย” ประตูหลังก็เสียให้เขา ยังต้องมาเสียกาแฟให้เขาอีกเหรอ...

จากที่เบิกบานเพราะได้กาแฟมาตอนนี้ภูริห่อเหี่ยวอีกครั้ง เขาไม่สามารถร่าเริงได้ในสถานการณ์นี้อะเอาจริงๆ เขายังทำใจกับกาแฟที่โดนพรากไปเมื่อครู่นี้ไม่ได้ เขาติดกาแฟ และต้องเป็นกาแฟโบราญนั่นเท่านั้น ภูริเหลือบตาไปมองร้านขายกาแฟก่อนจะหันมามองของในมือที่โดนยัดใส่เมื่อครู่นี้

“เอ๊ะ?” ขอขยี้ตาหนึ่งที ไม่ๆ ขอสองที่เลย

“ฮุ่ยยยย รอดแล้วกู” ไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ เหลือเวลาเข้างานอีกห้านาที ภูริรีบวิ่งย้อนกลับไปสั่งกาแฟแบบเดิมอีกถุง

อะไรหนอ...ทำให้ภูริเบิกบานสำราญใจได้ขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อครู่ยังเครียดขึงเพราะโดดนพรากกาแฟไปอยู่เลย คำตอบน่ะมันอยู่ในมือขวาของภูริยังไงล่ะ สิ่งที่ประธานคนนั้นได้ยัดเอาไว้แทนกาแฟรสชาติห่วยแตกนั้นคือ...

ขอเพลงครับ! แท่นแท่นแท้นนนนนนนน

แบงค์พันหนึ่งใบ!!!

แบงค์พันโว้ย! แบงค์พันนนนนนนน

รอดแล้ว ไอ้ภูริ มึงรอดตายแล้ว กาแฟถุงละสามสิบแลกกับหนึ่งพันบาท โคตรของโคตรคุ้ม แบบนี้ซื้อมาให้ท่านประธานแลกเป็นเงินทุกวันเลยก็ดีนะ ฮ่าๆ คิดบ้าอะไรกัน ระดับอย่างนั้นคงไม่มาซื้อกาแฟรสชาติห่วยแตกจากเขาได้ทุกวี่ทุกวันหรอกเนอะ น่าเสียดาย...อยากได้อีกหลายพันเลย

หนึ่งพันบาทชุบชีวิตอันเหี่ยวเฉาของเขา ภูริเดินลั้นลาเข้าบริษัทไวๆ พร้อมกับกาแฟโบราญถุงใหม่ในมือเขา เรียกว่าภูริอารมณ์ดีถึงขั้นเอ่ยทักทายแทบทุกคนที่เจอหน้าหรือเดินผ่าน สาวๆ ชอบรอยยิ้มของเขาอยู่แล้ว ชอบแววตาซุกซนปนใส่ซื่อของเขาด้วย

แถม...พวกนั้นยังรู้สึกว่าภูริมีเสน่ห์กว่าทุกๆ วันที่ผ่านมา

กลิ่นหอมบางอย่างช่างเย้ายวนอารมณ์คน พวกเขาคิดว่าอาจจะเป็นน้ำหอมใหม่ ดังนั้นบางคนจึงถามว่าภูริใส่น้ำหอมกลิ่นใหม่หรือเปล่า ภูริปฏิเสธ แล้วตอบว่าเพราะผมเนื้อหอมเองต่างหาก เป็นคำเย้าที่น่ารักสำหรับภูริ และไม่ว่าใครก็รู้สึกชอบมัน

ยกเว้น...อัลฟ่าบางคน

ท่าทางลั้นลาเกินหน้าเกินตาของภูริอยู่ในสายตาของอีธานตลอดเวลา ในมือขาวผ่องของชายหนุ่มร่างสูงยังคงหิ้วกาแฟที่เขาบอกว่ามันรสชาติห่วยเอาไว้ จะทิ้งก็เสียดายไง เขาซื้อต่อมาตั้งหนึ่งพันบาท อ่านะ...อีธานบอกตัวเองแบบนั้น ทั้งที่ข้างในก็รู้สึกว่ารสชาติของมันกล่อมกลมดี แต่ก็เหมือนกรณีภูริ เขาแค่ไม่ยอมรับความเป็นจริงเท่านั้นเอง ไม่รู้สิ...กลัวเสียฟอร์มล่ะมั้ง

อัลฟ่าระดับสูงอย่างเขาจะมาชื่นชอบของไร้เทสแบบนี้...บ้า...แม่งบ้าไปแล้ว!

.

.

.