บทที่ 8

ปัง!

กรี๊ด!!! ภูริถึงกับสาวแตกในใจเพราะจู่ๆ ก็มีใครบางคนมาตบโต๊ะเขาเสียงดังสนั่น เขาอยากเงยหน้าแล้วถามเหลือเกินว่า เจ็บไหม? เอ๊ะ...หรือเขาควรสนใจว่าโต๊ะทำงานของเขายังปลอดภัยอยู่กันล่ะ คำถามกวนประสาทในหัวหายไปทันทีเมื่อเขาเห็นว่าคนที่ตบโต๊ะนั้นเป็นใคร ร่างโปร่งรีบลุกขึ้นยืนกุมมือต่ำ ก็คนคนนี้เป็นหัวหน้าเขานี่หว่า

“เมื่อวานคุณหายไปไหนมา”​ ตาบอดเหรอตอนท่านประธานลากเขาไปที่ลิฟต์น่ะ ภูริล่ะอยากจะตอบแบบนี้กลับไปจริงๆ ให้ตายเถอะ

“ท่านประธานใช้งานครับ” พอบอกออกไปอย่างนั้น อีกฝ่ายก็ใช้สายตาสำรวจร่างกายของเขาท่านที เห็นนะเว้ย สายตานั้นละลาบละล้วงมาก ถึงหัวหน้าจะหล่อ แต่ขอโทษ...อีธานหล่อกว่าและสายตาเร่าร้อนกว่าเยอะ

เดี๋ยวนะ เราเปรียบเทียบเพื่อ? หัวหน้าไม่ได้จะแดกเขาเสียหน่อย คิดอะไรบ้าบอจริงเชียว สมองนี่ก็น้า...ทำไมยังคงทำงานวนเวียนอยู่กับอีธานก็ไม่รู้ เพิ่งจะห่างกันได้ไม่นานนี่เองด้วยซ้ำ

“นายเป็นนายบำเรอให้คุณอีธานล่ะสิ ที่บอกว่าเป็นเบต้านี่โกหกใช่ไหม เมื่อวานนี้กลิ่นฟีโรโมนฟุ้งมาก มึงต้องเป็นโอเมก้าแน่ๆ” เกลียดสัญชาตญาณอัลฟ่าแม่งก็ตอนนี้ รู้ดีไปหมด

“...” รู้ดีจนเถียงไม่ออกเลยล่ะ ภูริเก็บอาการลนลานที่โดนจับได้เอาไว้ภายใต้ท่าทีสงบเสงียม ประหนึ่งว่าเถียงไปก็เท่านั้น ซึ่งสิ่งที่เขาคิดก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับความเป็นจริง ถ้าเกิดเขาเถียง...ก็มีแต่ต่อความยาวสาวความยืดเท่านั้นเอง

เขาเหลือบเห็นอีกฝ่ายยิ้มแปลกๆ เป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้วางใจ เหมือนตัวร้ายในละครนึกแผนการอะไรบางอย่างที่มันไม่ดีขึ้นมาได้ในชั่ววินาทีนั้นอะไรเงี้ยเขาอยากถามจริงๆ ว่าหัวหน้ายิ้มอะไร ทว่าอีกฝ่ายแค่ยิ้มแล้วเดินจากไป ไม่ได้ดุด่าหรือว่าเขาต่อเหมือนทุกครั้งที่มักทำ

ต้องดีใจไหมนะ? ไม่โดนด่านี่ต้อง้องตะโกนไชโยโห่ฮิ้วอะไรงี้เลยปะ ร้อยวันพันปีไม่มีหรอกไอ้การถามไม่กี่คำแล้วเดินไปโดนไม่ได้ด่าหรือว่าอะไรเขา หรือว่า...เพราะเขาโดนประธานใช้งาน หัวหน้าก็เลยไม่สามารถดุด่าอะไรได้ ก็อาจจะใช่ โอเค...เป็นอีกเรื่องดีก็แล้วกันเนอะ

“นี่ๆ” แล้วความสบายใจชั่ววินาทีนั้นก็มลายหายไปเมื่อหญิงสาวคนหนึ่งในแผนกเดินเข้ามาสะกิดเข้าที่ไหล่ของเขา ภูริยิ้มหวานใส่เหมือนเคย และเธอก็ดูจะหลงใหลรอยยิ้มของเขา

“ครับ”

“ภูเป็นโอเมก้าจริงเหรอ” ขอขมวดคิ้วแป็บหนึ่ง ถามแบบนี้อีกแล้ว...เพราะอีธานนั่นแหละที่เข้ามาทำให้เขาเกิดอาการฮีตเมื่อวานนี้ ไม่งั้นเรื่องที่เขากลายร่างเป็นโอเมก้าไม่กระจายแพร่สะพัดอย่างที่เป็นอยู่นี่หรอก

แต่...เขาจัดการได้!

“ฮ่าๆ บ้า...ผมเป็นเบต้านะ ผมเป็นเบต้ามาตลอดก็รู้นี่ จู่ๆ จะมากลายเป็นโอเมก้าได้ยังไงล่ะจริงไหมครับ” สีหน้าหญิงสาวดูเห็นด้วยกับเขา

“ก็จริงเนอะ ภูริเป็นเบต้านนี่นา...”

“ใช่ม้า”

“แล้วทำไมเมื่อวานท่านประธานเข้ามาถึงมีกลิ่นฟีโรโมนฟุ้งขนาดนั้นล่ะ” อย่ามาสงสัยอะไรมากจะได้ม้ายยยยย โอ้ยมายก๊อด

“อาจจะเป็นกลิ่นจากท่านประธานก็ได้นะ ผมว่าท่านประธานมีกลิ่นฟีโรโมนทที่หอมมากเลยอะ ไม่แปลกใจเลยที่สาวๆ จะคลั่นไคล้ท่านขนาดนั้น คิดเหมือนกันไหมครับ” ภูริขยิบตาหนึ่งทีให้หญิงสาวราวกับรู้ใจเธอ และเธอเองก็ยิ้มเขิน

“จริง ปฏิเสธไม่ออกเลยล่ะ ท่านประธานนะเป็นชายหนุ่มที่สาวๆ ทุกคนใฝ่ฝันอยากได้เป็นคู่แท้เลยล่ะ เราว่าผู้ชายบางคนก็อยากได้ท่านน้า เฮ้อ เห็นหน้าท่านแล้วอยากกลายเป็นโอเมก้าเลย ติดอย่างเดียว...ท่านดูหยิ่งไปหน่อย” ไม่หน่อยหรอก เยอะเลยล่ะ แถมไม่ชอบโอเมก้าอีกต่างหาก สาวๆ รู้เข้าจะใจสลายไหมที่ชายในฝันไม่ได้ดีอย่างที่เห็นด้วยตาเปล่า

แต่ก็เป็นไปได้ว่าอีธานจะเป็นแบบนั้นกับเขาคนเดียว เพราะการมีเขาเป็นคู่แท้นั้นเกิดจากอุบัติเหตุ ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจหรือโชคชะตาลิขิตอะไรแบบนั้น ภูริยังคิดไม่ตกเลยว่าทำไมท่านถึงได้อารมณ์แปรปรวนแบบนั้น เดี๋ยวกอดเขาด้วยความเร่าร้อน เดี๋ยวด่าเขาด้วยความชิงชัง เอาตรงๆ บางทีปรับอารมณ์ตามไม่ทันอะนะ

“อาจจะเป็นแค่มาดของท่านก็ได้นะ ผมว่าเป็นปกติออกที่อัลฟ่าชั้นสูงจะไว้ตัวหน่อยๆ”

“ใช่ๆ เราก็คิดแบบนั้น...แต่ยังไงก็เหอะ ภูริยังเป็นหนุ่มใจเรานะ” ว่าแล้วเธอก็ลูบตั้งแต่ศอกจนมาถึงหัวไหล่ของเขา เป็นการบอกนัยๆ ว่าชอบนะร่างกายของนาย เขาก็ชอบร่างกายของเธอ เป็นไปได้ก็อยากจะชวนไป...อะนะ

“ดีใจจังครับ” เขาส่งยิ้มหวานหยดให้

“ถ้ามีโอกาส...”

“ผมไม่พลาดหรอก” เขารีบต่อคำของหญิงสาว เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงเรื่องอะไร

“น่ารักที่สุด เราไปทำงานนะ...ภูตั้งใจทำงานนะคะ”

“ครับ”

ต่างคนต่างแยกกันไปทำงานในส่วนของตัวเอง ภูริก็ยังคงมีงานมากมายให้ต้องจัดการ ทั้งงานที่เขาทำค้างเอาไว้ตั้งสองวัน แม่ง...มาทำงานก็เหมือนไม่ได้มาทำงาน เพราะคุณประธานผู้ประเสริฐเลิศศรีนั่นคนเดียวเลย ถ้าเมื่อวานปล่อยเขาให้ลงมาเคลียร์งานของตัวเองป่านนี้งานเขาคงไม่เยอะท่วมหัวแบบที่เป็นอยู่หรอก

ขอสาปแช่งให้งานท่านปรธานเยอะกว่าเขาสักสามสี่เท่า นี่ดีนะที่ได้เงินค่ากาแฟมาพันหนึ่ง ไม่งั้นจะสาปแช่งให้รุนแรงกว่านี้ ว่าแล้วก็หันไปดูดกาแฟโบราญในถุงต่อด้วยความสบายอกสบายใจ

เขาทำงานอย่างมีความสุขได้ไม่เกินสิบโมงครึ่ง หัวหน้าเอางานมาโยนเพิ่มและคนบางจำพวกก็เข้ามาขอให้เขาทำนั่นทำนี่ให้ ภูริไม่สามารถต่อต้านพวกนั้นได้เพราะความเป็นอัลฟ่าของพวกนั้น จะว่าเป็นความเคยชินไปแล้วก็ได้ เขามีหน้าที่ทำตามคำสั่ง ก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำแม้ว่ามันจะไม่ใช่งานในส่วนของตัวเองเลยก็ตาม

บางทีการที่เขารู้สึกเหนื่อยมากอาจจะเพราะงานพวกนี้แหละ งานเขาเองก็ว่าเยอะแล้ว เจองานคนอื่นเข้าไปอีกก็ยิ่งเหนื่อยหนัก เฮ้อ... คงมีแค่การถอนหายใจ ฟังเพลงที่ชอบและกินกาแฟถุงละสามสิบของตัวเองประทังความเบื่อหน่ายไป

ก็ถ้าเราไม่มีความสุขอยู่กับงานที่ทำ...เราก็จะไม่สามารถทำมันออกมาได้ดี ภูริพยายามเป็นคนคิดบวก ไม่ได้หมายถึงเอะอะเดินเข้าไปบวกเลยแบบนั้นนะเฟ้ย ถ้าเป็นแบบนั้นมีหวังไม่โตมาจนถึงป่านนี้หรอก น่าจะโดนยำคาเท้าใครสักคนตั้งแต่สมัยเรียนอะนะ

ช่วงเที่ยงพนักงานต่างแยกย้ายกันไปพัก บ้างก็จับกลุ่มไปทานอาหารหรูที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ นี้ ไม่ก็นั่งกินข้าวในโรงอาหารกันเป็นกลุ่มๆ ภูริเองก็มีเพื่อนๆ ผู้ชายที่เป็นเบต้าด้วยกันสองคน ตอนแรกเขาคิดว่าจะซื้อมาม่ามานั่งกินที่โต๊ะทำงาน แต่พอดีได้เงินจากอีธานมาตั้งหนึ่งพันบาท เขาก็เลยตัดสินใจลงไปทานมื้อเที่ยงกับเพื่นที่โรงอาหารของบริษัท

ภูริสั่งข้าวผัดหมูพิเศษ ราคาห้าสิบบาทซึ่งได้ข้าวเยอะกว่าสี่สิบห้าบาท แหงล่ะ ก็สั่งพิเศษนี่ ถ้าสั่งปกติทั่วไปมันก็สี่สิบห้าบาทและมันอาจจะไม่พอเขาอิ่ม ไหนๆ ก็มีเงินพอเจียดมากินได้ ก็ขอกินให้อิ่มท้องหน่อย ไม่ใช่กินพอประทังชีวิตไปวันๆ เพื่อนของเขาอีกสองคนมักกินอะไรที่ไม่คำนวณเงินมากนัก เป็นมนุษย์เงินเดือนที่มีภาระแตกต่างกันไป

“มึงๆ หัวหน้าชวนไปดื่มเย็นนี้วะ” เพื่อนหนึ่งเอ่ยชวนเขาหลังตักข้าวเข้าไปได้ห้าคำ

“ชวนในไลน์เหรอ”

“เออดิ ไปกัน ไม่ได้ไปดื่มนานแล้ว วันนี้สันศุกร์ด้วยนะเว้ย” เพื่อนหนึ่งดูกระตือรือร้น ภูริก็รู้หรอกว่าเพื่อนคนนี้กระเหี้ยนกระหระหือรือในการดื่มมากแค่ไหน แต่ก็จริงนะว่าเขาไม่ได้ไปดื่มกับเพื่อนที่บริษัทนานแล้ว

“ไปปะภู” เพื่อนสองเอ่ยถาม

“เอ่อ...” ไปดีไหมล่ะ ได้เงินมาตั้งพันหนึ่งนี่ควรเอาไปใช้หรือเปล่า มันอาจจะดูก๊อกก๊อกในความรู้สึกของคนอื่นนะ หรืออาจจะคิดว่าเงินนี่เอาไปใช้ให้มันหมดๆ ก็ได้อะไรเถือกนั้น แต่ในความรู้สึกของภูริแล้ว เขาค่อนข้างจะแคร์เงินจำนวณนี้พอสมควร เพราะหนึ่งพันบาทเขาสามารถใช้มันยันสิ้นเดือนได้เลย

“ไม่ให้ปฏิเสธ เดี๋ยวนี้มึงไม่ได้ไปกับพวกกูเลย”

“ก็ได้ๆ ออกกันคนละเท่าไหน่วะ หัวหน้าบอกปะ” ถ้าไม่กี่ร้อยเขาพอไหวนะ

“ไม่รู้วะ เขาบอกว่าหารกัน”

“เคๆ” หารกัน...เกิดกินแบบล้างผลาญนี่กระเป๋าตูไม่ฉีกเหรอวะ! แต่ช่างเหอะ...ไปก็ไป

เพื่อนหนึ่งของเขาส่งข้อความไปคอนเฟิร์มหัวหน้าว่าทั้งสามนี้จะไปด้วย ซึ่งพิกัดที่หัวหน้าส่งมาก็เป็นร้านประจำที่พวกเขาเคยไปนั่นแหละ มันมีห้องคาราโอเกะส่วนตัว สะดวกสำหรับการไปเป็นหมู่คระ จะดื่มจะกินจะร้องเพลงเสียงดังแค่ไหนก็ได้ ไม่เดือดร้อนใคร นี่เป็นข้อดีของการใช้บริการห้องส่วนตัว

หลังมื้อเที่ยง ภูริแอบไปกินยาต้านฟีโรโมนตัวเองต่อ โชคดีที่วันนี้อีธานไม่มาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ เขาเลยไม่มีอาการฮีต ถึงภูริจะมใช่โอเมก้าแต่กำเนิด แต่เขาก็พอรู้นะว่าคู่แท้ที่ยังไม่ยอมจับคู่นั้น เวลาอยู่ใกล้กันมันจะติดไฟได้ง่ายมาก และเขาเองอะนะก็ไม่เคยต้านทานแรงปรารถนาของอีธานได้เลย

โถ่...สยิวขนาดนั้นใครจะไปทน

อีกฝ่ายทำให้เขามีความสุข ทั้งการเล้าโลมและจังหวะกระแทกกระทั้น ยิ่งสบตากับอีธานยิ่งรู้สึกเร้าร้อน นี่แค่คิดยังร้อนรุ่มเลยนะ ถ้าอยู่ใกล้นี่ไม่ต้องห่วง กอดกันฟัดกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วแน่นอน เพราะไม่ใช่แค่อีธานอยู่ใกล้เขาแล้วเกิดอารมณ์จนควบคุมไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียว ภูริก็เสือกเป็นไปกับเขาด้วยไง บางทีเริ่มเองเลยนะเว้ย! คล้องคอเสร็จเอาตัวถูไถทันทีอะไรเถือกนี่

ว่าแต่...จะคิดให้ตัวเองอยากทำไมวะเนี่ย!

ภูริอยากทึ้งหัวตัวเองให้เส้นผมมันหลุดออกมาเป็นกระหย่อมๆ แต่คิดอีกที ถ้าผมหลุดหลุ่ยออกมาแบบนั้นเขาคงมีสภาพน่าเกลียดมากแน่ ไม่ดีๆ เขาเก็บอาการแล้วเดินกลับไปนั่งเล่นกับเพื่อนๆ คงเป็นการดีที่สุดแล้ว

เลิกงานวันนี้ พนักงานทุกคนพร้อมใจกันทิ้งโอทีเพื่อจะไปปาร์ตี้สังสรรค์ตามที่ได้รับคำชวนจากหัวหน้าแผนก ภูริเองก็กระตือรือร้นที่จะเก็บข้าวของ หลายคนอจไม่ค่อยปลื้อมเขา แต่อีกหลายคนชื่นชอบเขาเป็นที่สุด พนักงานสาวคนหนึ่งเดินเข้ามากอดแขนของภูริเอาไว้แน่นขณะที่กำลังเดินไปพร้อมๆ กับพนักงานคนอื่น

ภูริมีรอยยิ้มแสนสดใสให้เพื่อนร่วมงานทุกคนเสมอ ถึงคนคนนั้นจะชอบตนหรือไม่ก็ตาม ยังไงซะนี่ก็สังคมออฟฟิต ไม่ชอบกันขนาดไหนก็ไม่ไดถึงขั้นว่าเดินร่วมกันไม่ได้ มองหน้ากันไม่ติด หรืออยู่ใกล้กันเป็นต้องแขวะอะไรกันขนาดนั้น โดยรวมแล้วก็ดูเหมือนพวกเขารักกันดี

ทั้งหมดเดินทางไปร้านอาหารที่ว่าทันทีโดยไม่มีการแยกย้ายกันไปเก็บข้าวของหรืออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เรียกว่าปาร์ตี้แบบสงบๆ นั่งกินข้าว นั่งดื่มและฟังเพลงกันไปชิวๆ มากกว่า ภูริพูดคุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ไม่ว่าใครเอ่ยถามหรือชวนคุยเขาสามารถคุยได้หมด และคำถามที่ฮิตในเวลานี้ก็คงเป็นเรื่องที่เขากลายเป็นโอเมก้า ภูริปฏิเสธพร้อมรอยยิ้ม เขาสามารถทำให้เรื่องจริงมันกลายเป็นเรื่องตลกได้ง่ายดาย

พิชัยและลูกน้องอัลฟ่าผู้รักดีอีกห้าคนไม่ได้ตลกไปกับภูริ พวกนั้นลอบมองแผ่นหลังได้รูปของอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้มากกว่า คนรักภูริน่ะเยอะ เพราะงี้ต่อให้ผลการประเมินในแผนกจะไม่ดีเท่าไหร่ แต่ผลประเมินจากส่วนอื่นๆ กลับดีจนน่าใจหาย พิชัยอยากจะดีดภูริออกไปให้พ้นๆ หน้า เป็นแค่เบต้า แต่ความสามารถและความสุภาพเรียบร้อยของมันดึกสาวๆ ไปจนหมด

ภูรินั่งมองอาหารและเครื่องดื่มถูกทยอยเสิร์ฟมาตรงหน้า เพื่อนเขานั่งข้างและพวกมันก็จ้วงกินกับแกล้มกันอย่างเอร็ดอร่อย ภูริสนใจเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มากกว่า เขาต้องบอกว่าเขาจน ถ้าอยากเมาเองคนเดียวต้องดื่มเบียร์ ไม่มีทางเสียเงินไปกับรีเจนซี่แบบที่หัวหน้าพิชัยสั่งเข้ามาแน่ๆ แต่เอ๊ะ...เขาก็ต้องหารค่าเหล้านี่หว่า

เอาแล้ววววว งานนี้เขาจะหมดตัวไหมวะ!

ช่างมันก่อนแล้วกัน มาถึงขั้นนี้แล้ว ทางที่ดีคือดื่มมันเข้าไปเถอะ ยิ่งเสียเงินก็ยิ่งต้องดื่มให้คุ้ม ไม่งั้นมื้อนี้เขาอาจไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปเลย หญิงสาวส่วนใหญ่จะกลายเป็นนักร้องเมื่อมีคาราโอเกะตั้งอยู่ตรงหน้า พวกเธอลิสรายการเพลงและภูริก็อาสาเป็นคนกดเปิดเพลงตามที่พวกเธอต้องการ

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างสนุกสนาน เสียงเพลงคลอเคลียไปกับเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมงาน เวลานี้ภูริรู้สึกว่าความบาดหมางที่เคยมีมันเจือจางลงไปบ้าง เมื่อเราต้องมานั่งชนแก้วและพูดคุยกับคนที่ไม่ถุกกัน แอลกอฮอลนี่มันสร้างมิตรภาพจริงๆ เลยให้ตายสิ!

“เอ่อ...เดี๋ยวพวกเราขอตัวกลับก่อนนะ” ราวสามทุ่ม หญิงสาวส่วนใหญ่เริ่มปลีกตัว พวกเธอดื่มไม่เยอะและก็เหนื่อยมากแล้วอยากกลับไปพักผ่อน

“เดี๋ยวเราไปส่ง” อัลฟ่าคนหนึ่งที่ไม่ถูกกับภูริอาสาขึ้นมา

“ไม่เอาอะ ให้ภูไปส่ง ภูจ๋า ไปส่งหน่อยน้า” โดนอ้อนขนาดนี้ใครมันจะกล้าปฏิเสธ!

“ได้เลยครับคุณผู้หญิง” ภูกริยิ้มหวานให้สาวๆ เขาไม่เห็นเลยว่าสายตาไม่พอใจหลายคู่ทิ่มแทงมาที่เขา

จะเรียกว่าตอนนี้ภูริมึนในระดับหนึ่งก้เลยรู้สึกถึงสายตาทิ่มแทงได้น้อยลงก็ว่าได้ เขาเดินออกไปส่งสาวๆ โดยไม่ลืมพกยาต้านฟีโรโมนไปด้วย ไม่รู้ทำไมต้องพก รู้แค่ต้องกินในอีกไม่นานนี้ เขามาส่งหญิงสาวที่หน้าร้าน รอแท็กซี่เป็นเพื่อนพวกเธอ จนกระทั่งทุกคนถูกส่งขึ้นรถกลับไป เขาถึงได้เดินกลับเข้าไปทางห้องคาราโอเกะอีกครั้ง

ทว่า...ยังไม่ทันถึงที่หมาย เสียงเรียกข้าวของโทรศัพท์เครื่องกากแสนกากของภูริก็ดังขึ้น มันช่างพอเหมาะพอเจาะตอนที่เขาเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องคาราโอเกอะพอดี เขารีบหยิบมันออกมา นึกว่าแม่หรือน้องโทรมาตาม เพราะไม่ได้โทรบอกเอาไว้ก่อนว่าวันนี้จะกลับดึก แต่หน้าจอของเขามันขึ้นแค่เบอร์...

“สวัสดีครับ ภูริพูดสายครับผม” เขาพูดเสียงสุภาพกลับไป

(นายอยู่ไหน) เอ๊ะ...เสียงคุ้นๆ

“นี่ใครอะครับ?”

(ผัวนายไง) ชะอุ้ยยยยย ดุด้วย!

“คุณอีธานเหรอ”

(ใช่ ตอนนี้คุณอยู่ไหน เลิกงานแล้วทำไมถึงไม่รอผม...ผมบอกว่าผมจะไปรับไปส่งคุณไง จำไม่ได้เหรอ ความจำสั้นมากใช่ไหม อยากให้ผมต้องตอกย้ำความจำให้คุณฟังอีกครั้งหรือเปล่าครับคุณภูริ) เอิ่ม ทำไมดุ ทำไมโกรธเกรี้ยวอย่างนั้นล่ะคร้าบบบบ

“คือ...หัวหน้าชวนมาดื่มอะครับ”

(ไปดื่มกับอัลฟ่า คิดว่าตัวเองเป็นเบต้าอยู่หรือไง!) อีกฝ่ายขึ้นเสียงใส่ขึ้นมาทันทีทันใด เล่นเอาภูริตกใจขวัญหายกระเจิดกระเจิงไปหมด เขาลูบหน้าอกตัวเองป่อยๆ แบบ...โดนดุแล้วใจเต้นแรง

นี่กูเป็นบ้า?

“แต่ว่าผมทานยาแล้วนะครับ”

(ยาช่วยอะไรคุณได้ล่ะ อยู่กับผมมันยังช่วยอะไรคุณไม่ได้เลย บอกที่อยู่มาเดี๋ยวนี้เลยนะ!) ภูริเกาหัวตัวเองเบาๆ

“ผมอยู่ที่...” แต่ก็ยอมบอกที่อยู่อีกฝ่ายไปแต่โดยดี

(แล้วมีใครอยู่ที่นั่นบ้างตอนนี้ ทำอะไรกันบ้างฮะ)

“ก็เหลือเพื่อนๆ ผู้ชายครับ ผู้หญิงกลับไปเมื่อกี้ แล้วก็...กินเหล้ากัน”

(เวรเอ้ย!!! ไอ้โง่) แล้วสายก็โดนตัดไป เขาโง่เหรอ? มากินเหล้ากับที่ทำงานนี่โง่เหรอ?

“อะไรของเขาวะ...”  ภูริมองหน้าจอมือถือที่มือทึบของตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ ไม่เคยเข้าใจอะไรในตัวอีธานเลย แต่ก็ช่างงมันเถอะ อีธานอาจสูงส่งเกินกว่าเขาจะเข้าใจได้ก็ได้

ภูริลอบมองเข้าไปข้างในห้องร้องคาราโอเกะผ่านกระจกบานเล็กๆ หน้าประตู สายตาอาจพล่าเบลอไปหน่อย แต่เขาเห็นว่าพิชัยกำลังทำอะไรบางอย่างกับแก้วเหล้าสีอำพันของเขา

เอ....ฉากแบบนี้เคยเจอที่ไหนมาก่อนเหรือเปล่านะ อ้อ นึกออกแล้ว น้องสาวสุดที่รัก แม่ภูฟ้าของพี่นี่เองที่เล่าฉากมอมยาให้เขาฟัง มันเป็นแกในนิยายแหละ และตอนนี้มันอาจจะเกิดขึ้นกับเขา

หึหึ...

ภูริยิ้มกว้างออกมา สวมบทบาทเป็นตัวร้ายที่แสนจะน่าเอ็นดูเป็นที่สุด เขาเก็บมือถือลงกระเป๋าแล้วเดินเข้ามาในห้องอีกครั้ง รอยยิ้มสดใสยังคงอยู่ แต่ไม่มีใครดูออกว่ารอยยิ้มของภูรินั้นสื่อความหมายอะไร

ในสายตาพวกนั้นน่ะ...ภูริเป็นแค่ไอ้โง่

แต่พวกเขาไม่รู้ว่าไอ้โง่คนนี้น่ะมันก็แค่...แกล้งโง่!

.

.

.