บทที่ 4

เขาเกลียดโอเมก้า!

ครั้งแรกที่อีธานรู้จักกับโอเมก้าคือตอนอายุสิบสาม ลูกพี่ลูกน้องของเขาได้พาเขาไปเที่ยวที่ที่หนึ่ง ที่นั่นเขาบอกว่ามันเป็นสวรรค์ของเหล่าอัลฟ่าชั้นสูงเลยก็ว่าได้ อีธานเป็นเด็กวัยรุ่นที่อยากรู้อยากเห็น อยากลองไปหมดทุกสิ่งอย่าง

เขาถูกเลี้ยงมาท่ามกลางวงล้อมของอัลฟ่า แม่บ้านทุกคน คนใช้ทุกคนเป็นอัลฟ่าหมด โรงเรียนที่เขาเรียนก็เป็นโรงเรียนเฉพาะที่รับแต่พวกตระกูลดังๆ อัลฟ่าเลือดเข้มข้นเท่านั้นจึงจะสามารถเรียนที่นี่ได้ เป็นสังคมชั้นสูง...ที่สูงจนคนธรรมดาไม่อาจเข้าใจ

ดังนั้นอีธานไม่เคยเจอโอเมก้าตัวเป็นๆ มาก่อน ไอ้แค่ออกข่าว ออกทีวี หนังละครอะไรพวกนี้มันค่อนข้างห่างตัวเขาพอสมควร เมื่อลูกพี่ลูกน้องพาไปเขาเลยคาดหวังที่จะเห็นอะไรที่สวยงาม เวลาเขาเห็นโอเมก้าในทีวี พวกนี้จะมีเสน่ห์มาก ไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็ตาม

ทว่าสิ่งที่อีธานได้เจอ...มันผิดกับที่เขาคาดหวัง

“นี่แหละตัวตนของโอเมก้า” พี่คนนั้นผายมือให้อีธานได้เห็น ตอนนั้นอยู่ชั้นสอง...มองไปข้างล่างเจอแต่โอเมก้ากำลังปรนเปรอผู้ชาย ในคนเหล่านั้นมีทั้งหญิงและชาย กลิ่นฟีโรโมนรุนแรงจนน่าเวียนหัว

“เราไปห้องของเราดีกว่า” ลูกพี่ลูกน้องคนนั้นเดินนำไปอีกที่ อีธานยังไม่สามารถละสายตาจากภาพการเสพสังวาสอันมั่วซั่วเหล่านั้นได้

เขาเรียนรู้เรื่องการมีคู่แห่งโชคชะตา...คู่ที่เกิดมาเพื่อมาเป็นของเขา

นี่น่ะเหรอ...ชนชั้นที่จะเป็นคู่แห่งโชคชะตากับอัลฟ่าอย่างเขาน่ะ!

“มันเป็บแบบนี้ทุกคนจริงเหรอ” อีธานถาม เขาไม่มั่นใจ...แต่ที่เห็นนี่ก็สะเทือนใจไม่ใช่น้อย

“โอเมก้าเกิดมาพร้อมอาการฮีต เมื่อมีอาการ...โอเมก้าจะไม่สามารถต้านทานอาการอยากของตัวเองได้ นั่นหมายความยังไง...นายพอเข้าใจไหม” อีธานคิดตามที่อีกฝ่ายบอก

“พอเข้าใจ”

เดินไปไม่นานก็มาถึงห้องวีไอพีที่ลูกพี่ลูกน้องคนนั้นได้เตรียมเอาไว้ให้ เปิดประตูเข้าไปกลิ่นฟีโรโมนอันยั่วเย้าก็โอบล้อมอีธานและอีกคนทันที เขายังสับสน เลยยืนมองลูกพี่ลูกน้องนัวเนียกับโอเมก้าอยู่กลางห้อง มีโอเมก้าหญิงสามคนและชายอีกสามคน อีกธานเห็นแต่ความโสมม...คนชั้นสูงอย่างเขาต้องมามั่วโอเมก้าแบบนี้น่ะเหรอ

แต่ก็เท่านั้น...เมื่อสัญชาตญาณโดนกระตุ้นมากเข้า อีกธานก็ลงไปมัวเมากับคนเหล่านั้น

หลังจากนั้นมุมมองที่อีธานมีต่อโอเมก้าก็เปลี่ยนไป ถึงแม้ว่าอีธานมารู้ทีหลังว่านั่นคือสถานที่บำเรอสุขของพวกอัลฟ่า ที่นี่จะรวบรวมโอเมก้าชั้นดีเอาไว้เพื่อบริการลูกค้ามากมาย บ้างก็ถูกขายมาจากพ่อแม่ที่ยากจน บ้างก็เสนอตัวมาทำตรงนี้เอง ไม่ต่างอะไรกับ ‘ซ่อง’ ของเหล่าไฮโซ

การเติบโตจะสอนให้เขาได้เห็นถึงแง่ทีดีและร้ายในชนชั้นล่างสุดนั้น แต่ความจริงที่เมื่อโอเมก้าฮีตแล้วจะควบคุมตัวเองไม่ได้มันก็ไม่เปลี่ยนไป อีธานไม่ต้องการมีคนรักที่พร้อมจะเสพเซ็กส์กับใครก็ได้แบบนั้น

เขาเริ่มไม่อยากมีคู่แห่งโชคชะตา ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าถ้าอัลฟ่ากัดที่หลังคอของโอเมก้าตนนั้นๆ แล้ว โอเมก้าตนนั้นจะกลายเป็นคู่ของตนเพียงคนเดียวตลอดไป จะไม่ฮีตใส่คนอื่น จะไม่ผสมพันธุ์กับคนอื่น แต่...กว่าจะมาถึงเขาล่ะ?

สิ่งที่รอบข้างพูดถึงชนชั้นโอเมก้าล้วนเลวร้าย ซ้ำยังมีภาพติดตาจากการไปเที่ยวสถานที่เริงรมณ์แบบนั้นอีก ทำให้อีธานผู้หยิ่งผยองในความเป็นอัลฟ่าเลือดเข้มข้นของตนเองขยะแขยงชนชั้นนี้เข้าไปอีก

แล้วกลับมาดูตอนนี้สิ...คนในอ้อมแขนของเขา คนที่เขาสอดใส่ความต้องการเข้าไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยนี้เป็น...โอเมก้า!

อีธานกล้าสาบานกับตัวเองว่าเขากินยาต้านฟีโรโมนชนิดที่ดีที่สุดเข้าไปแล้ว มันเป็นยาประจำกาย พกไว้เสมอ เขาไม่อยากมีอาการกระหายใคร่อยากใส่โอเมก้าที่เขาเกลียด พวกนี้มีแต่สัญชาตญาณสัตว์ ฮีตหน่อยก็ควบคุมอะไรตัวเองไม่ได้แล้ว

และเพราะเกลียดคนที่อยู่ในอ้อมแขน...เขาถึงเกลียดที่ตัวเองมัวเมาอยู่กับร่างกายนี้

แค่สบตานายภูริ...แค่ได้กลิ่นกายบางๆ...ความบ้าคลั่งในตัวเขาก็ระเบิดออกมา

เขากำลังกลายเป็นเหมือนพวกโอเมก้าหรือไง!!!

“ทำไมผมต้องเกลือกกลั้วกับพวกชั้นต่ำอย่างนายด้วย!”​ เขาว่าใส่หน้าภูริที่นอนหอบแฮ่กเนื้อตัวช้ำเป็นรอยดูด รอยจูบเต็มไปหมด

ก็ไม่อยากจะว่าอะไรน้า...แต่ท่านประธานฟัดเขาขนาดนี้ยังมีหน้ามาด่าเขาอีกงั้นเหรอ? ภูริมีความงง มีทั้งความเหนื่อย มีทั้งความซาบซ่านที่ยังไม่หายไป อีกฝ่ายพ่นพิษใส่ตนรอบที่เท่าไหร่ไม่ได้นับเสร็จก็ควานหายาเป็นการใหญ่ ร่างเปลือยอีกฝ่ายช่างน่าอิจฉา จ้างเทรนเนอร์มาเท่าไหร่ถึงได้บอดี้แบบนี้นะอยากรู้จัง

ภูริพยายามจะยันตัวขึ้นจากที่ที่อดีตเคยเป็นโต๊ะทำงานท่านประธาน แล้วตอนนี้ไม่ได้เป็นเหรอ ไม่ๆ มันไม่เหลือความเป็นโต๊ะทำงานอีกแล้ว...มีแต่คราบเหงื่อเป็นรอยร่างคน หยาดน้ำที่มีสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ไม่แน่ใจว่าเซลล์เดียวหรือสองหรือสามเซลล์กระจัดกระจายเป็นดวงๆ

“ดะ...เดี๋ยวครับ!” ยังไม่ทันตั้งสติอะไรได้สักอย่าง มือหนาใหญ่ของท่านประธานก็คว้าจับข้อมือของภูริอย่างแรง สีหน้าอีกฝ่ายยังเต็มไปด้วยความต้องการ ภูริมองทุกส่วนของใบหน้า...มองไปเรื่อย มองเหมือนเพ้อ มองจน...เคารพธงชาติกันตอนสิบโมงกว่าอีกรอบ

“อยู่เฉยๆ ผมไม่อยากเอาคุณนักหรอกนะ ถ้าคุณกินยาตามที่ผมสั่ง...เรื่องนี้มันก็จะไม่เกิดขึ้น เว้นแต่ว่าโอเมก้าอย่างคุณคิดจะทำอะไรที่มันต่ำ” เสียงกดต่ำนั้นทรงอำนาจ ภูริเหนื่อยเพลียและหมดความกลัว

คิดว่าตอนที่ท่านกำลังเล่นโยกเยกกับภูริอยู่นี่ท่านไม่ได้พูดอะไรทำนองนี้งั้นแหละ โหย...เล่นพูดไปครางไป น่ากลัวซะไม่มีอะ จากที่เคยหวั่นใจกับคำพูดของท่านประธาน ตอนนี้เหมือนฟังแม่บ่น มันก็จะงุ้งงิ้งหน่อยๆ

แต่สิ่งที่ไม่งุ้งงิ้งเลยคือการเหยียดหยาม...ภูริรู้สึกว่าอีกฝ่ายเหยียดตนหนักมากจริงๆ

“คุณคิดจะจับผมใช่ไหม...หรือคิดจะจับอัลฟ่าดีๆ สักคนมาเป็นคู่ ตัวเองจะได้สบายงั้นสิ” อีธานฉีดยาให้ภูริเสร็จก็หันไปฉีดให้ตัวเองต่อ

“นี่มันยาอะไรฮะ” อีธานคิ้วขมวด คำแรกที่อีกฝ่ายพูดนอกจากครางดันเป็นคนละเรื่องกับที่เขาบ่น

“ยาระงับอาการฮีตไง หรืออยากได้อีก...ไม่รู้จักพอใช่ไหมล่ะ”

“เปล่าครับ”​

“ถ้างั้นก็ไปใส่เสื้อผ้าซะ ทุเรศ”​ ทุเรศจ้า...ทุเรศมากเอาทีดังตั้บๆ เลยน้า

ทั้งคู่แยกย้ายกันใส่เสื้อผ้าที่เคยใส่มา ดีไม่เปื้อนหรือเปรอะคราบจากสงครามเมื่อสักครู่นี้ ภูริเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะ มองท่านประธานกำลังทำหน้าเครียด เศษซากอารยธรรมที่ท่านได้สร้างเอาไว้นั้นช่างมโหฬารจริงๆ นะท่านว่าไหม...

“เก็บโต๊ะให้ผมหน่อย” นึกว่าจะได้เห็นท่านประธานบริษัทยาเก็บแฟ้ม สมุด ปากกาบนพื้นมาเรียงบนโต๊ะเองเสียอีก ที่ไหนได้...

“ครับ” เก็บก็เก็บ เกิดมาเป็นลูกจ้างเขา เจ้านายสั่งให้ทำอะไรก็ทำๆ ไป

ว่าแต่...มันต้องเรียงยังไงวะ?

“นั่นคือวิธีจัดโต๊ะของคุณเหรอ?” ภูริเอาของที่โดนกวาดก่อนเริ่มสงครามมาวางกองกันไว้ตรงกลางโต๊ะ คือกะว่าจะเก็บมารวมๆ กันก่อนแล้วค่อยจัดให้เป็นที่เป็นทางอีกที แต่อีธานดันทักทั้งที่น่าจะเห็นว่าเขายังไม่เสร็จ...เอ...ประธานกวนตื้ดๆ เนอะ

“ครับ โต๊ะผมก็จัดแบบนี้แหละ นี่นะท่าน...ท่านสามารถเอาแขนกวาดมากองทางนี้ เสร็จจะใช้ก็หยิบๆ ได้เลย สะดวก รวดเร็วมากครับ” ด้วยความหมั่นไส้นิดๆ ภูริจึงพูดเหมือนตอนที่เขาโทรไปเสนอยาตัวใหม่ให้กับลูกค้า สำเนียง วิธีการพูดการขายของเขาดูดี เขามั่นใจ แต่...ไม่ถูกใจท่านประธานแน่ๆ

“ผมรู้แล้วว่าทำไมผลงานของคุณถึงไม่เคยดีเลย” สายตาคมดุนั้นตำหนิภูริอย่างชัดเจน

“ขอโทษครับ...”

“ถ้าแค่จัดโต๊ะไม่ได้ ผมว่าคุณ...ออกจากงานไหม”

“จัดได้ครับท่าน สักครู่หนึ่ง...” อย่าพูดคำนั้นกับเราเลยนาย เราเศร้า ภูริเก็บความหมั่นไส้นิดๆ ลงไปแล้วก้มหน้าก้มตาจัดโต๊ะท่านประธานใหม่ให้ดียิ่งขึ้น

คือจริงๆ มันก็ต้องจัดแบบนี้แหละ แต่อีธานขัดขาก่อนไง...ก็เลยแอบกวนไปนิดหนึ่ง ลืมไปได้ยังไงว่าเขามีอำนาจในการตะเพิดคนออกได้ง่ายๆ ต่อให้งานดี ถ้าเขาอยากเอาออก...เขาก็เอาออก นี่อย่าว่างานดีเลย ผลประเมินแม่งเฉียดฉิวหวิดโดนไล่ออกมาหลายรอบแล้ว ก็ไม่รู้ว่าห่วยจริงหรือโดนแกล้ง รู้แค่ยังอยู่ที่นี่ได้ต่อก็บุญแล้วล่ะ

หลังจากภูริจัดทุกอย่างให้เข้าที่เรียบร้อย มันไม่ได้อยู่ตำแหน่งเดิมอย่างที่มันควรอยู่หรอก ก็ใครจะไปจำได้ว่าตอนแรกอะไรวางตรงไหน เข้ามาก็ฟัดกันอย่างอดอยากปากแห้งกันมานานขนาดนั้น มองรอบห้องหรือก็ยังไม่ได้มองเลย ถ้าตอนนั้นมีคนมานั่งรอท่านประธานอยู่ก็คงฟัดหันต่อหน้าแขก เป็นหนังสดดูก่อนเริ่มทำงานหรือติดต่อเจรจาธุรกิจ ก็ว่าไปนั่น...

“ใช้ได้หนิ” ต้องชมว่าดีครับท่าน ผมจัดเต็มที่มากๆ เรียงแบบหยิบจับใช้สอยง่ายทุกชิ้น ทุกอย่างอยู่ในองศาของมือยาวๆ นั่นได้ ภูริคิดต่อตอบโต้เองในใจเพียงลำพัง เขายืนกุมมือต่ำมองท่านประธานนั่งลงตรงเก้าอี้หนังตัวใหญ่ เขาว่า...ที่มันใหญ่เนี่ย เพราะถ้ามันเล็กมันจะรับน้ำหนักท่านประธานไม่ได้

“เชิญนั่ง”

“ขอบคุณครับ” พอสถานการณ์มันนิ่งปุ้บ ความกดดันก็มาอีก ไหนจะไม่ฮีตแล้วด้วย...หัวเริ่มหดหน่อยๆ

“ผมสั่งให้คุณกินยา ทำไมคุณถึงไม่กินยา คุณรู้ไหมว่า...ฟีโรโมนของโอเมก้ามันไม่เป็นผลดีต่อพนักงาน เราไม่รังเกียจที่พนักงานของเราจะเป็นชนชั้นอะไร แต่คุณก็ต้องเคารพกฎของการอยู่ร่วมกันด้วย” พูดมาแบบนี้นี่ภูริอยากจะแกะยามาเคี้ยวต่อหน้าให้ดูเลย

“ผมทราบครับ”

“ทราบแล้วทำไมยังฝืนคำสั่งผม?” ความกดดันเพิ่มมากขึ้นมาอีกเลเวลหนึ่ง ภูริสูดหายใจเข้าลึก...มองหน้าอีกฝ่าย

“ผมทานแล้วครับ”

“ทานแล้ว? ถ้าทานแล้วคุณจะมาฮีตในที่ทำงานอย่างที่มันเกิดขึ้นเหรอคุณภูริ ยาผมก็ให้ ไม่ต้องไปหาซื้อด้วยซ้ำ...” พอได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนี้ ภูริก็หันหน้าหนีไปอีกทาง..เหมือนหัวหน้าถามว่าทำไมไม่มาทำงาน พอบอกว่าไม่สบายมันก็หาว่าเราอ้างอะ

“ผมทานแล้วจริงๆ ครับ” ภูริว่าจบก็งัดเอาแผงยาออกมาจากกระเป๋ากางเกงทำงาน มันเหลือแค่สามเม็ดจากทั้งหมด

“เอาไปแบ่งใครหรือกินเอง?” อันที่จริงอีธานต่อว่าภูริไปแบบนั้นแหละ เขารู้ว่าการที่แม้แต่ตัวเองกินยาต้านมาแล้วยังจุดติดกับคนคนนี้ได้เป็นเพราะว่าคนคนนี้คือคู่แห่งโชคชะตาของตนเอง อีธานแค่ไม่อยากยอมรับมัน...เขารู้สึกว่าเขาไม่ควรมาคู่กับโอเมก้าที่ต่ำชั้นกว่ามากขนาดนี้ ทว่า...พอเห็นแผงยาเกือบหมดความไม่อยากยอมรับความจริงก็หายไป เหลือเพียงความแปลกใจแทน

“ผมทานเอง แต่ว่า...ครอบครัวผมจะดื้อยาอะครับ กินยาอะไรแล้วจะไม่ค่อยมีผลเท่าไหร่ ในนี้ระบุว่าหนึ่งเม็ดต้านได้ราวๆ...แปดชั่วโมง แต่ผมกินแล้วครั้งแรกได้สามหรือสี่ชั่วโมง แล้วหลังจากนั้น...มันก็ได้แค่ราวๆ ชั่วโมงหรือสองชั่วโมงครับ” อย่างกับกำลังบอกอาการหมออยู่เลยว่า นี่ๆ ผมเป็นแบบนี้ แบบนี้นะ

“เวรเอ้ย...” มันเป็นคำสบถเบาๆ ที่ไม่ใช่ภาษาไทย...แต่กูฟังออกไงไอ้ประธาน!!!

อีธานปลายตาไม่พอใจมาทางเขา มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแล้วโทรออกใครสักคน ภูริไม่ได้ฟังแล้ว...มันมีคำด่าหยาบๆ อยู่ในนั้นปนกันไป ถึงไม่ใช่ภาษาไทยเขาก็รู้ แล้วเรื่องอะไรจะต้องฟังเยอะๆ เพื่อให้คำเหล่านั้นเข้ามาทำร้ายเขาด้วยอะ ก็คนมันไม่ชอบ...มันก็ด่าเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ไล่เขาออกก็พอแล้ว

มองนั่นมองนี่ไปสักพักภูริเหลือบไปเห็นแท่นวางประปากกาสีเงินรูปนกอินทรีย์ ตรงนั้นเป็นชั้นหนังสือล่ะมั้ง นั่นสำคัญน้อยกว่านก...โคตรสวยเลยอะ ถ้ามีประดับไว้ในบ้านเขาบ้างมันจะงดงามประล้ำประเหลือขนาดไหนน้า โต๊ะโทรมๆ กับนกอินทรีย์เงิน...โคตรเข้ากัน

“นี่คุณ!”

“นกสวยดีครับ” ภูริตกใจ หันมาพูดสิ่งที่อยู่ในหัวใส่คนที่คิ้วขมวดเป็นปม

“นกบ้าอะไรของคุณ นอกจากดื้อยาแล้วยังบ้าด้วยใช่ไหม แล้วที่ผมได้พูดไปเมื่อครู่นี้คุณได้ฟังหรือเปล่า...หรือคุณไม่ได้ฟังอะไรที่ผมพูดเลย” อ้าปากค้างน้ำลายจะไหลไหมนะ ไอ้ที่ว่าพูดอยู่เมื่อกี้พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้ฟังจริงๆ

“เอ่อ...”

“ว่าไง เมื่อกี้ผมพูดว่าไง” ประธานบริษัทหรือคุณครูอะเนี่ยถามจริง ภูริถอนหายใจเบาๆ

“ไม่ได้ฟังครับ มองนกอยู่...นกนั่นสวย” เขาชี้ไปที่แท่นวางปากกา

“แต่คุณนั่งอยู่กับผม คุยอยู่กับผม คุณต้องสนใจคู่สนทนาของคุณสิ ไม่ใช่มองนั่นมองนี่จนไม่ได้ฟังว่าคู่สนทนาของคุณเขากำลังพูดอะไรบ้าง ใจความสำคัญคืออะไรบ้าง แบบนี้มันเสียมารยาทมากๆ ถามจริง...เรียนจบมาได้ยังไง เอาตัวเข้าแลกเกรดมาใช่ไหม”

“ฟังแล้วก็มีแต่แบบนี้” ภูริเปรยเบาๆ แล้วก้มหน้ามองมือตัวเอง

“แบบนี้มันคืออะไร ไหนคุณพูดให้มันเคลียร์ๆ” อีกฝ่ายเริ่มมีน้ำโห ภูริไม่อยากเถียงกับคนอารมณ์ไม่ดี เพราะมันจะยิ่งต่อความยาวสาวความยืดมากกว่าจะได้อะไรที่มันมีประโยชน์

“เปล่าครับ”

“เปล่าได้ยังไง เมื่อกี้นี้คุณพูดว่าฟังแล้วแบบนี้...แบบนี้คือแบบไหน แบบที่ผมบ่นคุณ ว่าคุณหรือยังไง ก็ถ้าคุณตั้งใจฟังสิ่งที่ผมพูดตั้งแต่ทีแรก ผมจะต้องมาบ่นคุณไหมคุณภูริ คุณไม่ใช่เด็กอายุเจ็ดแปดขวบแล้วนะครับ คุณยี่สิบห้าแล้ว...คนอายุยี่สิบห้าเขาปฏิบัติตัวแบบคุณกันหรือยังไง หรือว่ามันเป็นมาตรฐานจของพวกชั้นต่ำแบบคุณ” ยาวเลยเป็นไง...ปากหนอปาก ไม่น่าเลย

อยากเถียงนะ...อยากเถียงมากว่ามันไม่เกี่ยวกับชั้นต่ำหรือไม่ชั้นต่ำหรอก คุณลงไปอยู่ชั้นล่างสุดของตึกคุณก็ชั้นต่ำ ไอ้คำว่าต่ำสูงแม่งควรเป็นคำที่เอาไว้เรียกชั้นต่างๆ ของพวกตึก อาคาร บ้านเรือนไหม? ไม่น่ามาใช้กับคนหรือเปล่า หรือว่าท่านประธานแม่งอยู่แต่ชั้นบนสุดของตึกนี้ตลอดก็เลยมองพวกอื่นว่าต่ำๆ แล้วว่าคนอื่นไม่ดูคำพูดตัวเองเลย...จริงที่อีธานใช้คำที่ดี ดูสุภาพแต่มันปนคำหยาบไง

สูดหายใจเข้าลึกๆ ทำให้เนียนให้ดูเหมือนไม่ได้กำลังสงบสติอารมณ์ตัวเองแต่อย่างใด เพราะคนประเภทนี้จะไม่ชอบมากหากใครมาทำพฤติกรรมเบื่อหน่ายในคำพูดของตัวเอง ไม่ว่าจะสูดหายใจลึก ถอนหายใจ ทิ้งขา หันหนี เห็นไม่ได้...เห็นแล้วจะเป็นบ้า

“แค่ที่คุณเป็นอยู่ผมก็รังเกียจอยู่แล้ว อย่ามาทำพฤติกรรมทรามๆ อย่างการไร้มารยาทต่อหน้าผมให้ผมรังเกียจคุณมากขึ้นไปอีก ไม่งั้นผมไม่เก็บคนแบบคุณเอาไว้ให้หนักบริษัทของผมหรอก คนอยากทำงานที่นี่เยอะแยะ...ไม่มีคุณคนเดียวบริษัทผมไม่เจ๊ง” บริษัทคุณไม่เจ๊งแต่ชีวิตกูนี่เจ๊งแน่ๆ

“ผมขอโทษครับ”

“ขอโทษอย่างเดียวมันไม่พอหรอก คุณต้องสำนึกแล้วนำคำของผมไปประยุกใช้ด้วย เกลียดจริงๆ...ต่ำแล้วคิดว่าสูงนักหรือไง” อีธานมองเหยียดภูริอีกหนก่อนจะหมุนเก้าอี้หันไปด้านข้าง ทำเป็นไม่อยากมองหน้าแต่ก็แอบมองอยู่โดยไม่ให้ร่างโปร่งรู้ตัว

“ครับ ผมเข้าใจแล้วครับท่านประธาน” นอบน้อมเข้าไว้ไอ้ภูริ ชีวิตขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของอีกฝ่ายอย่างเดียวเลย เฮ้อ...เหนื่อยใจ

“เดี๋ยวจะมีหมอเข้ามตรวจ ไปนั่งตรงโซฟานู้นเลย”

“ครับ” พี่สั่งไปซ้าย ผมก็จะไปซ้าย พี่สั่งผมไปขวา ผมก็จะไปขวาครับพี่ครับ ภูริก็พยายามคิดนั่นนี่ที่มันผ่อนคลายเข้าไว้ คนแบบอีธานมีเยอะมาก...แล้วเขาก็เจอมาเยอะ ต้องใช้วิธีที่ว่า ดีครับพี่ ได้เลยครับท่าน อะไรพวกนี้แหละ

แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ภูริกำลังสำรวจห้องทำงานห้องนี้อยู่ มันเป็นห้องที่กว้างขวางมาก เบื้องหน้ามีทีวีจอยักษ์ใหญ่พอๆ กับผนังห้องโถงบ้านเขาเลยนะ ถ้าได้เปิดดูทีวีที่นี่ล่ะก็...แม่งต้องมันส์มากแน่นอน เอาหนังบู๊หรือหนังผีดี คือต้องเป็นอะไรที่ระทึกๆ หน่อย โซฟาก็นุ่ม เอาน้ำ เอาขนมมาวางไว้นะ โห...ชีวิตในฝัน

อยากมีกับเขามั้งเนอะ...

อีธานลอบมองลูกน้องหนึ่งในพันของตัวเอง ใบหน้าอีฝ่ายหล่อเหลา ได้ข่าวว่าก็มีอะไรกับสาวๆ ในออฟฟิตหลายคนด้วยความเต็มใจ อีธานไม่อยากนึกถึงตรงนั้น มันหงุดหงิด มันทำให้เขารู้สึกว่าโอเมก้าแม่งก็ทรามพอๆ กันไปหมดเลย ผลประเมินเจ้านี่ก็ไม่ดี...ยิ่งมาจากแผนกตัวเองแล้วยิ่งเลวร้าย ที่รอดมาหลายครั้งก็เพราะผลประเมินจากคนในแผนกอื่น อีธานแอบคิดนะ...ที่ผลประเมินจากแผนกอื่นดีนี่เพราะว่าภูริไปปรนเปรอเขาถึงเตียงนอนมาหรือเปล่า

ร่างใหญ่มองไปก็มีแต่ความคิดด้านลบไปด้วย...ด้านดีคงมีอย่างเดียว ภูริเป็นคนที่เขานอนด้วยแล้วโคตรแฮปปี้อะ เซ็กซ์กับอีกฝ่ายจะเรียกว่าดีที่สุดในชีวิตของเขาเลยก็ว่าได้ อีธานไม่อยากยอมรับกับตัวเองนัก เพราะเขาไม่ชอบโอเมก้า...รังเกียจชนชั้นนี้แล้วก็ต้องรังเกียจทั้งหมด ไม่ใช่เว้นไว้คนหนึ่ง...

แล้วคนนั้นก็ชื่อ...ภูริ

แล้วภูริก็เป็น...คู่แห่งโชคชะตา โชคชะตาบ้าบออะไรวะ ในเอกสารบอกเป็นเบต้าไง!

.

.

.