บทที่ 2

กว่าจะออกมาจากห้องไอ้ท่านประธานบ้านั่นได้เล่นเอาภูริเครียดไปเลยจริงๆ ช็อตแรกเปิดประตูมาก็เจอระเบียง ไอ้ส่วนนี้เขาเห็นมันตั้งแต่แอบแง้มประตูฟังแล้วล่ะ ตอนนั้นคิดว่านี่เป็นบ้านสองชั้นทั่วๆ ไป ตกแต่งหรูหน่อยเพราะมีเงินไง ที่ไหนได้...มันไม่ใช่บ้าน

มันเป็นคอนโด...ใช่ มันเป็นคอนโดที่มีสองชั้น? เกิดมาเพิ่งเจอ ทำไมต้องคอนโดสองชั้น ทำไมไม่ซื้อบ้านสองชั้นแทน  ภูริปวดหัวตึบๆ แทบจะเอายาเม็ดหลายสิบแผงนั้นประคบหัวตัวเองเผื่อมันจะดีขึ้น

กว่าจะหาลิฟต์เจอ กว่าจะเดินออกมาจนถึงหน้าปากซอยโดยที่ไม่รู้ว่าเขามีรถเอาไว้รับส่ง กว่าจะโบกแท็กซี่ได้...โบกกี่คันแม่งบอกส่งรถ เติมแก๊สตลอด ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหาพี่แท็กซี่ใจดีสักคันมารับผู้โดยสารไปส่งบ้าน แล้วถ้ารู้ว่าตรงที่ยืนอยู่นี่คือที่ไหนเขาก็ไม่โบกแท็กซี่หรอก ประเด็นคือภูริไม่รู้ว่าเขากำลังอยู่ที่ไหนแล้วจะนั่งรถสายอะไรถึงบ้านได้

ในความเอ๋อมีความเอ๋อ เลยมาจากที่รอรถแท็กซี่เมื่อครู่นี้แค่ไม่เกินหนึ่งกิโลก็เจอกับสถานนีรถไฟฟ้า ภูริอยากจะร้องไห้ หยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ออกมาดูยิ่งชอกช้ำระกำใจเข้าไปใหญ่ นี่ต้นเดือน...เขาเหลือเงินติดตัวไว้ใช้แค่สองพัน และหนึ่งในสองพันนั้นยังต้องเอามาจ่ายค่าแท็กซี่ที่มิตเตอร์ขึ้นไวแปลกๆ อีก

ภูริเลือกลงหน้าซอยหมู่บ้าน ตอนนี้เขาหิวนิดๆ และคิดว่าถ้าให้แท็กซี่ต่ออีกหน่อยเงินเขาอาจจะหายไปอีกเป็นร้อยได้ ซอยบ้านภูริไม่ลึกมาก เดินตรงไปราวห้าร้อยเมตรก็ถึงทางเข้าหมู่บ้าน ระหว่างทางก็มีร้านขายของกินตั้งเรียงๆ กันอยู่ กินพื้นทางเท้าสำหรับคนเดินไปเกินครึ่ง แต่ไม่เป็นไร...มันก็สะดวกดีถ้าคิดอีกแง่ว่าคนในหมู่สามารถออกมาหากินแถวนี้ได้ง่ายๆ

ค่ารถสองร้อยแปดสิบ จริงๆ มีเศษห้าบาทแต่พี่แท็กซี่ไม่ทอนให้ ภูริไม่อยากแตกแบงค์ร้อยอีกเขาก็เลยแวะซื้อแค่ลูกชิ้นด้วยเศษยี่สิบบาทนั้น แล้วไอ้ลูกชิ้นก็ช่างแพง...ไม้ละห้าบาทมีลูกชิ้นแค่สี่ลูก เอาวะ อย่างน้อยก็ดีกว่าสามลูกล่ะจริงไหม

ลูกชิ้นสี่ไม้กับเศษผักฉลาดน้อยในถุงถือว่าเป็นของรองท้องที่ไม่เลวร้ายนักในยามนี้ ภูริเดินทางต่อไปเรื่อยๆ กินลูกชิ้นทีละลูกอย่างใจเย็น เคี้ยวช้าๆ จะได้อิ่มเร็วหน่อย แล้วยัดผักเข้าปากเยอะๆ ที่จริงกะหล่ำนี่ภูริไม่ชอบตรงก้านมันเท่าไหร่ ตอนนี้หิว ไม่ชอบก็กินได้

แต่แล้ว...ก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น!

“หงิงๆ...” ไอ้หมาผู้ไม่รู้จักทำมาหากินกำลังเดินตามหลังเขาพลางส่งเสียงร้องขอความเมตา ซึ่งก็คือลูกชิ้นที่อยู่ในมือภูรินั่นเอง เขาเหลือบสายตาไปมอง...มองแบบเหยียดเต็มที่อีกด้วย

“อยากกินรึไง” หมาตอบได้ก็บอกว่าใช่น่ะเซ่ หิวจะแย่ส่งมาให้ข้าสักไม้หนึ่ง ในใจหมานั้นช่างเกรี้ยวกราดและดุดันราวกับมาเฟีย แต่สิ่งที่แสดงออกนั้นคือการเอียงคอนิดๆ แล้วทำตาหวานๆ ส่งเสียงอ้อนๆ

“หงิงงงงง” มนุษย์ต้องตายด้วยท่าพิฆาตนี้อย่างแน่นอน แต่ว่า...ไม่ใช่มนุษย์ที่ชื่อภูริแน่ๆ

“ฝันไปเหอะ กูไม่ให้มึงหรอก...” มียักคิ้วใส่หมาด้วย คิดว่าเท่มาก เท่จนสาวๆ ต้องร้องขอชีวิต เสียแค่ตรงนี้ไม่มีสาวที่ไหนจะมาร้องกรี๊ดกร๊าดใส่

“หงิง หงิงงงง” เจ้าหมามากเล่ยังไม่ยอมถอยง่ายๆ บางทีมนุษย์คนนี้อาจจะเป็นพวกซึนเดเระ ปากไม่ตรงกับใจ ข้างในคงอยากจะเอาเจ้าลูกชิ้นกลมอ้วนน่ากินนั้นมาป้อนถึงปากอยู่แล้ว

“ไม่!” ภูริเหลือกตาใส่เจ้าหมาข้างถนน ท่าทางอย่างกับนายผู้สูงศักดิ์มองต่ำมาที่ปุถุชนธรรมดา จากนั้นสาวเท้าเร็วๆ หนีเจ้าหมานั่นไปยังทางเข้าของหมู่บ้าน

อาจจะเพราะเผลอตัวไป เสียงเถียงกับหมาจึงดังไปถึงป้อมยาม รปภ.ชะโงกหน้าออกมามองชายหนุ่มพนักงานออฟฟิตเชิดหน้าใส่หมาตัวผอมแห้งกะร่องก่อง เขาคุ้นหน้าคุ้นตาดี ก็เป็นคนในหมู่บ้าน เห็นกันทุกวัน แล้วสิ่งหนึ่งที่เขาเห็นก็คือ...ผู้ชายคนนี้มักเถียงกับหมาเรื่องของกินบ่อยๆ ทำเชิดใส่ ทำหยิ่งใส่ แต่ก็เหมือนทุกครั้ง...เดี๋ยวเขาก็เอาลูกชิ้นแบ่งให้หมากินอยู่ดี

นั่นไง...เดินวนกลับไปเอาลูกชิ้นให้หมาแล้ว

“ไม่เคยใจแข็งตลอดรอดฝั่งเลยนะครับ” ลุงยามส่งเสียงเย้าแหย่

“ไม่เอาความจริงมาพูดเล่นสิลุง” ภูริยิ้มบางๆ เขาส่งลูกชิ้นให้หมาตัวนี้อีกหนึ่งไม้แล้วถึงเดินจากไป

บ้านของภูริเป็นเพียงทาวด์เฮ้าส์ธรรมดา ขนาดสิบเจ็ดตารางวา มีสองชั้น สามห้องนอนสองห้องน้ำ หลังที่ภูริอาศัยอยู่ซอยสุดท้าย เดินไกลแต่สงบดี มือหนึ่งถือถุงลูกชิ้นเปล่าเหลือแค่ไม้เสียบ อีกมือถือถุงยาระงับฟีโรโมน

ตลอดทางเขาครุ่นคิดหนักมาก เขาเป็นเบต้า...แล้วทำไมต้องกิน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเขาจำได้อยู่ จำได้แม่นเลยล่ะ แต่ภูริก็หลอกตัวเองว่าไม่หรอก...มันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น ภูริพยายามจะทำให้ความทรงจำอันชัดเจนนั้นพล่าเลือนด้วยการใส่ฟิวเตอร์ให้มันฟุ้งๆ เบลอๆ เป็นสีเทาเจือจาง...

ได้ผลไหม...ได้ก็ดีดิ!

ความคิดบ้าบอหมดไปเมื่อเดินมาถึงบ้านตัวเอง แม่นั่งอยู่ห้องโถงชั้นล่าง น้องสาวนั่งข้างๆ เขาไม่แปลกใจเพราะนี่เย็นมากแล้วและน้องสาวก็คงเลิกเรียนนานแล้วด้วย บ้านนี้มีภูริทำงานอยู่คนเดียว น้องสาววัยสิบแปดกำลังเรียน ปวส.คอมพ์พิวเตอร์ธุรกิจปีหนึ่ง เธอชื่อว่า ‘ภูฟ้า’ เป็นคนตั้งคำถามกับเขาว่าเขาอยากให้ชีวิตรักของเขาเปิดตัวแบบไหน น้องเป็นหนอนหนังสือน่ะ...ชอบอ่านนิยายตามเว็บไซต์ เขาตอบไปแล้วว่ายังไงก็ได้ ขอแค่ไม่เปิดมาเจอสุดที่รักในอนาคตกำลังฆ่าหั่นศพสามีเก่าของเธอก็พอ

เขากับน้องสาวอายุห่างกันเจ็ดปี เพราะน้องสาวเขานี่เป็นลูกหลง...เคยคิดว่าแม่ไม่น่าพลาดท้องเลยให้ตาย การมีน้องสาวมันปวดหัวนะจะบอกให้ แล้วพ่อพอมีน้องได้ไม่ถึงสองขวบก็มาเลิกรากับแม่ไป แม่ของภูริอายุเข้าเลขสี่มาเกินครึ่งทาง เธอรับจ้างสักรีดเสื้อผ้าของคนในหมู่บ้านนี่แหละ เงินที่ได้ไม่เยอะนัก พอเป็นค่าอาหารของแม่และน้องสาวอยู่ ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นก็...ภูริไง

“พี่ภู!” คุณน้องที่น่ารักตรงเข้ามาต้อนรับเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เธอสูงแค่อกของเขา

“หายไปไหนมา เมื่อคืนไม่กลับบ้านทำไมไม่บอก...แม่กับน้องรอกินข้าวเนี่ยไม่รู้หรือไง” สกิวการบ่นมาแล้ว แต่ว่า...เขาหายไปทั้งคืนเลยเหรอ?

“เอ่อ...ผมไปนอนบ้านเพื่อนมา”

“ไปนอนจนลืมเอาของกลับมาด้วยเหรอ ทำอะไรไม่รู้จักระมัดระวังเลย อายุไม่ใช้น้อยๆ แล้วนะแกน่ะ” อย่าว่าลืมเลย...ของอยู่ไหนดีกว่า ตอนไปที่ลิฟต์ภูริไม่ได้เอาอะไรติดตัวไปด้วย ข้าวของต่างๆ ของเขาน่าจะยังอยู่ที่โต๊ะทำงาน แล้วเขาก็ไม่ได้กลับเข้างาน หายอีกตั้งหนึ่งคืน...

มันดุเดือดมากจนสลบยาวเลยอ๋อวะ?

“โทษทีครับ”

“พี่ภูกินไรยัง”

“มีแต่มาม่า” ทันทีที่น้องสาวถามจบ คนเป็นแม่ก็สวนขึ้นมา

“โหยแม่ ไข่กับปลากระป๋องก็ยังมี ต้มมาม่าใส่ไข่กับปลากระป๋องกินกัน”

“ไม่ได้ มันเปลือง...จะใส่ก็แค่ไข่พอแล้ว” แม่ว่ากลับมาอีก

“เอ่อไม่เป็นไร พี่กินมาแล้ว...ฟ้ากับแม่อะกินไรยัง” ภูริเดินโอบเอวน้องสาวเข้าบ้าน เธอนั่งลงข้างแม่และภูริตรงไปเอาน้ำมาดื่ม

“กินแล้วพี่ กินข้าวไข่เจียวน่ะ” น้องสาวตอบเสียงใส

“ก็ไม่รู้ว่าแกจะกลับบ้านไหม ติดต่อก็ไม่ได้ แม่เลยไม่ทำเผื่อ แล้วนั่นมันถุงอะไร...ยาเหรอ?” ภูริรีบเอามันหลบ

“ไม่มีไรแม่ ผมไปอาบน้ำก่อนนะ” ว่าจบก็เดินขึ้นชั้นสองไปยังห้องของตัวเอง

ห้องภูริติดกับห้องน้ำ เดินขึ้นมาชั้นสองปุ้บเจอประตูตัวเองตรงกับหัวบันไดพอดี แม่บอกว่าเธอจะไม่ยอมอยู่ห้องที่ตรงกับบันไดเพราะมันจะเป็นห้องของผี น้องได้ฟังก็กลัวไปด้วย เขาซึ่งเป็นผู้ชายคนเดียวจึงต้องมานอนห้องนี้...แต่ผู้ชายก็กลัวผีนะเว้ยเนี่ย!

มันไม่สำคัญแล้วว่าห้องนี้จะมีผีไหม เขาเองก็อยู่ที่นี่มานาน ถ้าจะมีคงเจอไปหลายรอบแล้ว เจ้าตัวไม่อาบน้ำอย่างที่พูดกับแม่ ตรงไปทิ้งร่างลงบนเตียง อย่าคิดถึงการปล่อยร่างกายให้ร่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วงโลกดังซึ่ม! นะ ไม่ใช่ๆ เตียงแข็งขนาดนี้ทิ้งไปหลังหักพอดีดิ มันต้องค่อยๆ นั่งก่อน แล้วถึงเอนตัวนอนหนุนหมอนที่ถึงจะสีซีดแล้วแต่ก็สะอาดสะอ้าน

ถุงยาถูกวางไว้ข้างตัว เขาหยิบมันออกมาทีละแผง ยาหนึ่งแผงมีทั้งหมดสิบเม็ด ท่านประธานนั่นให้เขามาสิบแผงได้...ร้อยเม็ดเลยเหรอ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองกลายเป็นโอเมก้าอะ มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ นะ...โลกเราไม่เคยระบุถึงการเปลี่ยนแปลงอันน่าฉงนนี้ขึ้นมาเลย

หรือเคยมีวะ?

บ้าหน่า มันจะไปมีได้ยังไง คนเปลี่ยนกรุ๊ปเลือดตัวเองยังไม่ได้เลย การเป็นอัลฟ่า เบต้าหรือโอเมก้ามันก็เปลี่ยนไม่ได้เช่นกันดิ หรือเขาไม่ตั้งใจเรียนเลยพลาดวิชาอะไรสักวิชาที่สำคัญไปนะ? ช่างแม่งเหอะ...ยังไงก็ไม่ใช่โอเมก้า ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่

ภูริเริ่มเกิดอาการสะกดจิตตัวเอง เขาเคยดูหนังผีของไทยเรื่องหนึ่งที่คนเป็นแม่มันไปเรียนวิชาสะกดจิตมา สามารถสะกดจิตให้กระดาษกลายเป็นมีดฆ่าคนได้ สะกดจิตให้ลูกที่ตายมีชีวิตขึ้นมาได้ งั้น...ถ้าเขาสะกดจิตตัวเองว่าเขาเป็นเบต้า ไม่ได้กลายร่างเป็นโอเมก้า เขาก็จะเป็นเบต้าเหมือนเคย น่อว...ความคิดนี้ช่างบรรเจิด!

ทว่าร่างกายกลับทรยศเขา...

ด้วยความที่เพิ่งกลายเป็นโอเมก้า ทำให้อาการฮีตครั้งแรกนั้นเกิดขึ้น ภูริไม่รู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่นัก เขาเป็นเบต้ามาตลอดจึงไม่เคยเรียนรู้เกี่ยวกับโอเมก้านัก คิ้วได้รูปเริ่มขมวด หัวใจเต้นแรง...และภาพของท่านประธานนั่นก็วิ่งพล่านอยู่ในหัวเขา

ไม่ใช่แค่ภาพ...แม่งมาทั้งความต้องการเลยล่ะ!

ทรมานสุดในชีวิตลูกผู้ชายคือแม่มาเคาะห้องตอนกำลังชักวู้ อีกนิดเดียว...สไลด์สักสองทีก็จะน้ำพุ่ง แต่เสียงเคาะนั้นมันดังขึ้น เขาตกใจรีบหยุดทุกการกระทำ นั่นในวัยสิบสอง หลังจากนั้นไม่เคยอยากกระหายค้างคานานๆ อีก จนมานี่อะ...ยี่สิบห้า

กลิ่นฟีโรโมนเฉพาะตัวฟุ้งกระจายออกมาตามรูขุมขน ผิวหนังหรือแทบจะทุกสัดส่วนในร่างกายของภูริ อุณภูมิเขาสูงขึ้น...หน้าแดงมีเลือดฝาดดูน่าขยี้ขย้ำ หากเหล่าอัลฟ่าได้กลิ่นนี้คงกรูเข้ามาในห้องและมัวเมาอยู่กับฟีโรโมนของเขาแน่ ดีที่แม่และน้องสาวเป็นเพียงเบต้า และเหล่าเบต้านั้นมีประสาทการรับรู้ฟีโรโมนได้น้อยมากถึงแทบไม่มีเลยก็ว่าได้

อะไรก็ไม่สำคัญเท่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้กำลังตอกย้ำถึงการเปลี่ยนแปลงของตนเอง ภูริไม่อยากจะเชื่อว่าเขากลายเป็นโอเมก้า...แต่ถ้าไม่เป็นโอเมก้าเขาจะฮีตขึ้นมาเหรอ ฮีตไม่พอ ยังไปนึกถึงหน้าประธานนั่นอีก...ในหัวเขามีภาพเรือนกายของท่านประธาน ได้กลิ่นตัว...กลิ่นเหงื่อ จังหวะการกอดรัด ลมหายใจกระชั้นชิดที่แสนจะหยาบโลนและเร้าอารมณ์

เขาเกือบเอื้อมมือไปกุมน้องชายตนเองเพื่อลงโทษที่มันโด่เด่ในเวลาแบบนี้ แต่มืออีกข้างมันเสือกกำลังแผงยาเสียงก่อน...คือแค่คิดว่าจะจับนั่นก็เสียวแล้ว แผงยาคมๆ ทำให้เขารู้สึกมีสติขึ้นมาเล็กน้อย ภูริรีบแกะมันออกมาหนึ่งเม็ด โยนเข้าปากแล้วกลืนทั้งที่มันฝืดคอไปหมด

ว่าแต่...คำเตือนมันเขียนไว้ไงนะ?

ก่อนจะไปคิดถึงตรงนั้น ยาแม่งติดคอ! เกือบหล่อแล้วเมื่อกี้นี้ กลืนยาเท่ๆ เสียหน่อย ปรากฏว่าคาคอไม่ลงกระเพาะก็เลยต้องตะเกียกตะกายไปที่ห้องน้ำ เปิดก๊อกเอาปากรองน้ำประปาแล้วรีบกลับเข้าห้องตัวเองให้ไวที่สุด กลัวฟีโรโมนพวกนี้จะฟุ้งออกไปด้านนอก

ภูริทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้ง ไม่แผ่วเบาเหมือนครั้งแรก ความอยากทำให้การควบคุมร่างกายของตัวเองนั้นเป็นไปได้ยาก อารมณ์เหมือนเมาทั้งที่ไม่ได้กินเหล้าอะไรเลย เขาก็เลยรู้สึกเจ็บเมื่อร่างกระแทกไปกับเตียง ซ้ำร้ายโดนแผงยาจำนวณมากตำหลังไปหมดอีก โคตรซวย...นี่มันซวยขั้นเทพชัดๆ

“เป็นจริงๆ เหรอวะเนี่ย...” ภูริเอาผ้าห่มขึ้นมาห่อตัวเองเอาไว้ พัดลมถูกเปิดไว้ที่เบอร์สาม แต่มันช่วยอะไรเขาไม่ได้หรอก เขากลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเขาฮีต ผ้าห่มห่อตัวแบบนี้อาจจะระงับกลิ่นฟีโรโมนได้บ้าง

แต่ระงับความอยากไม่ได้นะจ๊ะ!

ร่างโปร่งเริ่มกอดตัวเองด้วยความทรมาน เพิ่งรู้ก็วันนี้นี่แหละว่าพวกโอเมก้าต้องทรมานกับอาการฮีตขนาดไหน เขาอยากจะหยิบเอายามาอ่านคำเตือน อ่านฉลาก อ่านอะไรก็ได้ที่ทำให้ตัวเองรู้เรื่องยาตัวนี้มากกว่ามันเป็นยาระงับฟีโรโมน ดวงตาเริ่มพล่า มีหยาดน้ำคลอ...ไม่ใช่ว่าเศร้าจนอยากจะร้องไห้อะไร มันทรมานและมันก็อยากมาก...พวกโอเมก้าจัดการกับเรื่องพวกนี้ยังไง ต่อสู้กับความต้องการในรูปแบบไหน...คงไม่ใช่วิ่งโล่ไปหาใครมาผสมพันธุ์หรอกใช่ไหมนะ?

ให้ตายเถอะ...เมื่อไหร่ยาจะออกฤทธิ์!

ยาระงับฟีโรโมนบวกอาการฮีตที่เขาได้รับมาเป็นยาเกรดดี สามารถระงับอาการฮีตและฟีโรโมนได้ถึงแปดชั่วโมง ออกฤทธิ์เร็ว ไร้ผลข้างเคียง ในขณะที่ยาส่วนใหญ่ตามท้องตลาดมักออกฤทธิ์ช้า ควบคุมได้ในระยะเวลาสั้นๆ ส่วนใหญ่จะเป็นสี่ถึงหกชั่วโมง และมีผลข้างเคียงแล้วแต่ตัวบุคคล เช่นเวียนหัว อาเจียน อ่อนเพลียหรือเซื่องซึม

ภาพของท่านประธานและฉากเนื้อแนบเนื้อหายไป ความกระหายลดน้อยลงจนภูริสามารถผ่อนลมหายใจให้ช้าลงและสูดลึกเข้าเต็มปอด เขาถีบผ้าห่มออก เหงื่อของเขาชุ่มโชกจนเสื้อเชิ้ดเปียกปอน เขาคงต้องอาบน้ำอีกครั้ง...เจ้าตัวนอนมองเพดานสีครีมตัวเอง

การสะกดจิตไม่ได้ผล…อุตส่าห์สะกดจิตตัวเองตั้งหลายนาทีแหนะ น่าเศร้าเป็นบ้า นี่เขาจะกลายเป็นโอเมก้าจริงๆ เหรอ แล้วเขาจะใช้ชีวิตต่อไปแบบไหน...แบบที่ต้องพึ่งยาระงับฟีโรโมนและอาการฮีตตัวเองไปตลอดขีวิตหลังจากนี้อะนะ

โห...ทุกวันนี้ก็ลำบากจะตายอยู่แล้ว

การที่บ้านเขาเป็นภูมิแพ้นี่ก็แย่แล้ว ไหนจะกรรมพันธุ์ที่ดื้อต่อตัวยาอีก ทำไมแม่งไม่ดื้อต่อภูมิแพ้มั้งวะ...สู้ไม่เคยชนะเลยให้ตายดิ แต่ก็นั่นแหละ ความป่วยทางกรรมพันธุ์นี้สร้างปัญหาเรื่องการเงินให้เขาเอาการ ถ้าเขาต้องกลายเป็นโอเมก้า...เขาก็ต้องพึ่งยาพวกนี้ ต้องซื้อมันมากิน ค่าใช้จ่ายในบ้านก็จะเพิ่มขึ้น

สมองรันตัวเลขคร่าวๆ ขึ้นมา จากการทำงานอยู่ฝ่ายขายยาทำให้เขาพอจะนึกราคายาระงับฟีโรโมนได้บ้าง และตัวที่ท่านประธานนำมาให้เขานี่ก็เป็นตัวที่ดีระดับหนึ่ง ราคาเอาการไม่ใช่น้อย พวกมีเงินหรือมีอันจะกินเขามักซื้อมาใช้กัน ถ้าระดับภูริ...หมดถุงนี้เขาก็คงซื้อได้แค่ยาราคาเบาๆ ตามร้านขายยาทั่วไป

แต่มันจะกินได้นานเท่าไหร่กัน...

ยาที่เคยกินส่วนใหญ่แทบไม่มีผลต่อเขาแล้ว เป็นหวัดบางทีก็ต้องปล่อยให้หายเองเพราะกินยาไปมันก็ช่วยอะไรเขาแทบจะไม่ได้เลย เขาเชื่อว่ายาระงับตัวนี้จะมีผลต่อตัวเขาได้ไม่นานนัก...

หายนะมาเยือนกูแล้วไง!

คิดไปคิดมาก็ปวดหัว ไม่ต้องไล่ให้ไปหายาแก้ปวดหัวมากินนะ ไอ้ยาสามัญประจำบ้านนี่มันก็แค่ของประดับที่กินจริงๆ ไม่เคยได้ผลอะไรเลย บางทีภูริก็คิดว่ามันอาจจะเป็นยาหลอกก็เป็นไปได้ ก็ถ้ายาจริงมันต้องช่วยอะไรเขาได้บ้างดิ...

นอกจากกลายเป็นโอเมก้าโดยไม่ได้ตั้งใจและไม่อยากจะให้เป็น เขายังมานั่งนึกถึงหน้าประธานตอนฮีตอีก หน้าว่าแย่แล้ว...นึกออกยันสัมผัส นึกออกยันลมหายใจ นึกออกแม่งยันจังหวะการกระแทกเลยให้ตาย

เหล่าโอเมก้ากับอัลฟ่าจะมีคู่แท้ มันเป็นไปได้ยากมากที่หนึ่งชีวิตของพวกเขาจะมาบรรจบเจอกัน ว่ากันว่าหนึ่งในแสนคนเห็นจะได้ นี่เขาคงไม่โชคร้ายซ้ำซ้อนถึงขั้นที่ว่าคู่แท้ของเขาเป็นท่านประธานอะไรนั่นหรอกนะ แบบนั้นมันแย่มากเลยนะเว้ย เขาดูรังเกียจโอเมก้าอะ…ดูแบบไม่อยากจะสุงสิงด้วย แล้วก็ยังชอบมองเหยียดชนชั้นที่ต่ำกว่า

ก็รู้ว่าพวกชั้นสูงนี่มันก็จะหัวสูงหน่อยๆ มองอะไรมองข้างบนไม่มองข้างล่าง เขาเจอฤทธิ์อัลฟ่ามาเยอะ แผนกเขานี่อัลฟ่าเป็นส่วนใหญ่ และพวกนั้นก็มักรังแกเขาที่เป็นเบต้าแต่ทำงานได้ดีกว่าพวกอัลฟ่า

ว่าง่ายๆ แม่งอิจฉา...

ภูริตัดสินใจทิ้งเรื่องหนักสมอง ลุกขึ้นมาถอดเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำอาบท่าอีกหนหนึ่ง ห้องเขาร้อน มีแค่พัดลม นอนตัวเหนียวๆ แบบนี้ใครมันจะไปหลับลง จะว่าไปใกล้เข้าหน้าร้อนแล้วนี่หว่า...โหย ฤดูแห่งความตายชัดๆ แค่นอนก็ตายได้ ร้อนตายอะ!

ถึงภูริจะบอกตัวเองว่าเลิกคิดเถอะเรื่องปวดหัวพรรค์นั้นน่ะ คิดไปก็เท่านั้น แก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดี แต่เขาก็สลัดมันออกจากหัวเขาไม่ได้ นี่มันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่มาก ไม่ใช่การโยกย้ายตำแหน่งจากพนักงานขายไปเป็นพนักงานเดินเอกสารนะที่จะทำใจได้ง่ายดายขนาดนั้น ชั่วนาทีหนึ่งเขาก็เกิดนอยขึ้นมา…ชีวิตมันเศร้าของเหล้าสักขวด

เออ…ไปเมาสักทีให้หายเครียดดีไหม?

ไม่ดี…ไม่ใช่คนดีแต่เงินไม่พอ!

เศร้าซ้ำซ้อนไปอีกชีวิต เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ นุ้งผ้าขนหนูผืนประจำก่อนจะแต่งตัวด้วยกางเกงบอลและเสื้อยืดธรรมดาในห้อง เขากะว่าจะลงไปนั่งเล่นกับน้องสาว แต่ถ้าไม่เก็บข้าวของให้เรียบร้อยเขาก็ยังลงไปไหนไม่ได้ ทั้งยาระงับอาการ ทั้งเสื้อผ้าตัวเอง

ชีวิตพนักงานเงินเดือนอย่างเขาไม่มีอะไรมาก กินลูกชิ้นแล้วโกหกว่าอิ่มกินข้าวมา นั่งดูละครกับน้องและแม่ด้วยความสนุกสนานทั้งที่ในใจด่าไอ้พระเอกหน้าโง่นั่นปาวๆ มันดูโง่จริงๆ นะ นางเอกแกล้งตัวเป็นผู้ชายเสือกจับไม่ได้ นี่นางเอกนมเล็กหรือพระเอกพิการทางสายตา นอกจากนี้ยังตามเทียวมาวนเวียนรอบตัวนางเอกในชุดผู้ชายราวกับว่างงาน กว่าละครอันไร้ประโยชน์นอกจากสร้างความบาดหมางจะผ่านพ้นไปได้ก็ล่อมาสี่ทุ่มกว่า เดี๋ยวมีข่าวจากนั้นมีรายการอะไรสักอย่าง…

ภูริตั้งใจจะดูรายการตอนดึกนั้นต่อ น้องสาวก้มหน้าอ่านนิยายในมือถือระหว่างรอข่าวจบลง ส่วนแม่นั้นตั้งใจดูข่าวใจจดใจจ่อทั้งยังบ่นพึมพำอะไรมากมายก็ไม่รู้ เขาชินแล้ว นี่เป็นครอบครัวเขา อยู่ด้วยกันทุกวัน…เป็นแบบนี้ทุกวัน

แต่ที่ไม่เหมือนทุกวันคือ…เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังฮีตอีกแล้ว!

เพิ่งกินยาไปเมื่อสี่ชั่วโมงก่อนเองนะเว้ย!!!

.

.

.