บทที่ 1

ฝันไป....นั่นแม่งเป็นฝันร้ายแน่ๆ เลย!

“เฮือก!” ภูริสะดุ้งเด้งตัวลุกขึ้นมาจากที่นอน ดวงตาคู่คมทั้งสองข้างเบิกโพลงราวกับเมื่อสักครู่นี้เขาได้ฝันเห็นผีผู้หญิงชุดขาวผมยาวลากพื้น แต่ไม่...สิ่งที่เขาฝันเห็นนั้นมันเลวร้ายกว่าผีหน้าซีดนั่นแน่นอน เพราะผู้ชายอย่างเขาดันฝันว่า...ตัวเองไปมีอะไรกับผู้ชายน่ะ!

โอ้ไม่นะ พระเจ้าไม่ได้เป็นคนตลกขนาดนั้นหรอกใช่ไหม ไม่แกล้งให้เบต้าตัวน้อยๆ อย่างเขาให้กลายเป็นโอเมก้าที่โดนปลุกปล้ำอยู่ในลิฟต์นั่นแน่ๆ เอ้า การเป็นเบต้าเนี่ยมันไม่ได้เป็นโรคนะ มันเป็นพันธุกรรม…เป็นมาแต่เกิด มันเปลี่ยนไม่ได้เหมือนคุณไม่สามารถเปลี่ยนกรุ๊ปเลือดของตัวเองได้นั่นแหละ

ใช่...ต้องฝันไปแน่ๆ ที่นอนก็นุ่มขนาดนี้ไม่น่าจะฝันร้ายได้เนาะ ถ้านอนพื้นปูนก็ว่าไปอย่าง...เดี๋ยวนะ? เดี๋ยว...เดี๋ยวและเดี๋ยวเลย! ที่นอนนิ่มเนี่ยนะ ภูริตาเหลือกตาลานอีกครั้งหลังมึนเบลอกับภาพฝันอันทะลึ่งตึงตังมามองรอบด้าน เตียงสีครีมแบบนี้...นุ่มแบบนี้ ไฟสลัวแบบนี้และกลิ่นหอมของอะไรสักอย่างแบบนี้เนี่ยมันไม่น่าจะเป็นห้องของเขาได้!

ภูริเป็นเพียงพนักงานบริษัท อยู่แผนกเซลล์ของบริษัทผู้ผลิตยารายใหญ่ ไม่บรรยายละกันว่าใหญ่แค่ไหนเดี๋ยวจะหาว่าภูริอวยบริษัทตัวเองมากเกินไป ที่สำคัญแล้วบริษัทนี้ให้สวัสดิการลูกน้องดี ทั้งประกันสังคมผูกกับโรงพยาบาลในเครือ ทั้งสิทธิในการซื้อยาของบริษัทในราคาพนักงาน มันสุดยอดมากสำหรับพนักงานจบตรีมหาลัยกิ๊กก๊อกอย่างเขา

ถ้าจะบอกว่า...บริษัทอื่นเขาก็มีสวัสดิการดีแบบนี้กันทุกที่นั่นแหละ ภูริไม่คิดเถียง มันเป็นพื้นฐานของบริษัทอยู่แล้ว แต่ภูริมีปัญหาเรื่องกรรมพันธุ์ดื้อยา...คนในบ้านเป็นภูมิแพ้ ทั้งแม่และน้องสาว ส่วนตัวเขาเองไม่มีอาการแพ้อะไรนักนอกจากเงิน โถ...เขาเป็นพนักงานธรรมดาที่ต้องดูแลน้องสาวและแม่ ไหนจะค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากิน ค่าเดินทาง ปากเดียวท้องเดียวที่ไหนกัน เขาเป็นหัวหน้าครอบครัว...เป็นพี่ใหญ่ต้องดูแลทุกอย่าง แล้วถ้าไม่มีเงินจะดูแลอะไรใครได้ ไอ้อาการดื้อยานี้นี่แหละที่ทำให้ภูริต้องทำงานอยู่ที่นี่

น้องและแม่จะมีอาการคล้ายๆ กันคือภูมิแพ้ ยากดภูมิใช่ได้ไม่กี่ครั้งก็หมดประสิทธิภาพแล้ว ต้องเปลี่ยนยาบ่อย และยาที่ดี...ก็มีราคาแพง อย่าไปเชื่อที่เขาบอกว่าโรงพยาบาลรักษาคนไข้เท่าเทียมกัน อืม...ก็อาจจะเท่าเทียมกันนะ ถ้าคุณเงินถึงน่ะ สวัสดิการของภูริครอบคลุมถึงครอบครัวด้วย นี่เป็นข้อดีที่หาที่อื่นได้ยาก และนั่นก็ทำให้ที่นี่สมัคงานเข้าได้ยากมากด้วยเช่นกัน

ตอนนี้ที่สำคัญคือ...เขาอยู่ที่ไหน?

จำได้ว่าล่าสุดหัวหน้าให้เขาลงไปเอาของในแล็บ ระหว่างที่ยืนเซ็งอยู่ในลิฟต์ประธานบริหารก็ดันเข้ามาอยู่ด้วย เขาคนนั้นเป็นอัลฟ่า...รู้สึกว่าอัลฟ่าจะมีหลายระดับ ภูริจำได้รางๆ เพราะมีสอนตอนเรียนมัธยม ส่วนใหญ่ที่เขาเจอจะเป็นอัลฟ่าระดับล่าง...เบต้าต๊อกต๋อยไม่ค่อยได้เดินเฉียดพวกชั้นสูงอะไรเทือกนั้นหรอก พอได้อยู่ในลิฟต์กับประธานคนนั้นแล้วภูริก็คิดว่า...ต่อให้เดินเฉียดไหล่ได้ก็ไม่อยากอะ

คนอะไร...อยู่ใกล้แล้วอึดอัดฉิบหงเลย

พอลงมาถึงข้างล่างก็เหมือนมีอะไรพ่นใส่หัวสักอย่าง หลังจากนั้นก็กลายเป็นเหตุการณ์ฆาตกรรมหมู่ มีศพตายหลายร้อยล้านตัวเลย มันจะเป็นตัวขาวๆ ออกมากับน้ำขุ่นๆ คิดแล้วขนลุก...ภูริลูบแขนตัวเองเบาๆ กวาดตามองไปรอบห้อง

เขาว่านั่นอาจเป็นฝันร้าย...ทว่าตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจ ก็นี่มันไม่ใช้ห้องเขา!

ห้องเขามีเตียงเหล็กหลังหนึ่ง ปูด้วยฝูกอันละสามพันกว่าซื้อจากตลาดนัด ผ้าปูสีน้ำตาลเข้มซึ่งมันก็ไม่เข้มเท่าไหร่ นอนมานาน สีซีดไปหมดแล้ว นอกจากเตียงเก่าๆ ก็จะมีตู้เสื้อผ้าหลังละสองพันนิดๆ ซื้อมาจากร้านเดียวกับเตียง โต๊ะทำงานเล็กๆ อีกโต๊ะหนึ่ง นอกนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว แถมห้องเขายังเล็กกว่านี้มาก...นี่มันกว้างจนวิ่งเล่นได้เลย

ภูริละสายตาภาพห้องหรูหราตระการตามามองตัวเอง ชุดที่ใส่...เอิ่ม เขาไม่ควรเรียกมันว่าชุดเพราะทั้งเนื้อทั้งตัวเขามีแต่เนื้อหนังเนี่ย รอยแดงเป็นจ้ำตามแขนและแผงอก โฮ...ตอกย้ำความฝันอันเลวร้ายของเขาใช่ไหมเนี่ย

แล้วจะเอายังไงต่อ ห้องใครก็ไม่รู้...อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้อีก ข้าวของของเขาล่ะ หลังจากฟัดกันอย่างเมามันในลิฟต์ สติอันน้อยของภูริก็เลือนรางและหายไปกับความซาบซ่านนั้น ถ้าไม่ติดว่านั่นเป็นผู้ชาย ภูริจะบอกว่ามันเป็นฉากเนื้อแนบเนื้อที่ดุเด็ดเผ็ดมันมากสำหรับเบต้าธรรมดาๆ อย่างเขา

ยังไงก็ตาม เขาต้องหาทางออกไปจากที่นี่ก่อน เริ่มต้นด้วยการหาเสื้อผ้าราคาถูกของตัวเองว่ามันอยู่ส่วนไหนของห้องนี้ มองไปทางไหนก็มีแต่ของที่ดูท่าจะราคาแพง เขาไม่กล้าขยับตัวทำอะไรเลย...ภูริยกมือเกาหัวตัวเองป่อยๆ จนปัญญา เจ้าของห้องไปไหนกันน้า ร่างโปร่งตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงนอนหลังกว้าง ไม่รู้ว่าเจ้าของห้องนอนดิ้นมากหรือว่าต้องการพื้นที่เอาไว้ทำกิจกรรมเข้าจังหวะ เตียงมันถึงได้ใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้

โชคยังดีที่เหลือกางเกงในเอาไว้ติดตัวตั้งหนึ่งชิ้น! ภูริสำรวจมัน...เจ้านี่ไม่ใช่ของเขา ไม่งั้นมันจะไม่หลวมเหมือนจะหลุดแบบที่เป็นอยู่นี่ คาดการณ์ว่าเจ้าของชั้นในยี่ห้ออะไรก็ไม่รู้ตัวนี้ต้องเป็นคนรูปร่างใหญ่ อืม...ก็เข้าเค้าอยู่ เตียงมันก็เลยใหญ่ แน่นอน เจ้าของห้องตัวใหญ่มากนี่เอง

แล้วภาพท่านประธานก็วิ่งพล่านเข้ามาในหัว...

ภูริเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง เขาไม่ได้มีมัดกล้ามเนื้ออะไรมากมายเพราะไม่ชอบออกกำลังกายและเข้าฟิตเน็ตเหมือนพื่อนพนักงานคนอื่นๆ โห...ไม่อยากจะสาธยายหรอกนะ แต่ค่าสมัคสมาชิคของฟิตเนสเนี่ยแม่งแพงมาก...แพงชนิดที่ว่าเขาสามารถเอาเงินนั้นไปกินได้เป็นเดือน ไหนจะต้องจ้างเทรนเนอร์อีก ไม่เอาอะ ไม่ไหวหรอก ก้างแบบนี้ต่อไปก็ไม่มีใครตายอะนะ แต่ถึงภูริจะไม่ได้มีกล้ามเนื้อหนั่นแน่น แต่เขาก็สูงใหญ่กว่ามาตรฐานชายไทยพอสมควร

ทว่า..ท่านประธานนั่นสามารถกอดร่างกายเขาจมมิดอกได้ นั่นคนหรือยักษ์? อย่าต้องให้นึกถึงเจ้านั่น...เจ้านั้นที่อยู่กลางหว่างขาอะ ขนาดมันไกลกว่าคำว่าชายไทยไปหลายร้อยขุมทีเดียวเชียว

ไม่ๆ เอาภาพนั่นออกไป ภูริสะบัดหัวเล็กน้อย ตั้งสติ...มึงต้องตั้งสติ แม้ว่าจะยากก็ต้องทำให้ได้ เขาค่อยๆ เดินย่ำเท้าไปบนพรมนุ่มนิ่ม มุ่งตรงยังหน้าประตูแล้วเปิดมันเบาๆ ทำอย่างกับว่าของทุกอย่างในห้องนี้มีชีวิต หากเขาปฏิบัติต่อมันรุนแรงมันอาจจะส่งเสียงร้องโอดโอยอะไรทำนองนั้น หรือไม่...เขาก็ทำเหมือนเขากำลังย่องเบาเข้าบ้านคนอื่นอยู่

“เป็นไปไม่ได้!” ทันทีที่ประตูแง้มออก เสียงตวาดก็ดังขึ้นมา...

ขนในกายภูริตั้งชันทันที...

เขาไม่ได้คุ้นชินอะไรกับท่านประธาน อย่างที่รู้ ภูริเป็นแค่พนักงานธรรมดาที่ผลการประเมินแม่งไม่เคยดีเลย ประธานบริษัทจะมาสนใจใยดีหรือมาเกาะแกะอะไรกับเขากันล่ะ จะว่าหน้าตาดี...ก็ใช่ ภูริหน้าตาดี แต่เขาเป็นผู้ชายนะเฮ้ย ท่านประธานก็ผู้ชาย เออ...ต่อให้ท่านประธานเป็นเกย์ก็ไม่มาสนใจไอ้กระจอกอย่างเขาหรอก ดังนั้นการได้ยินเสียงตวาดเมื่อสักครู่นี้ทำให้ภูริเกิดความกลัวขึ้นมา

มันไม่ใช่แค่การไม่ชินเพียงอย่างเดียว...แต่ท่านประธานเป็นอัลฟ่า เสียงตวาดของอัลฟ่าคงมีแค่อัลฟ่าด้วยกันเท่านั้นที่สามารถต่อกรได้ ภูริยืนนิ่งอยู่หลังบานประตูแง้มๆ กลัวหัวหดเลยอะ...แล้วทำไมต้องกลัววะ?

สัญชาตญาณนี่บางทีก็น่ารำคาญชะมัดเลย!

ภูริเคยสงสัยนะว่า นอกจากชายกับหญิงแล้วทำไมโลกเราต้องมีเพศที่สองอีก ไอ้เบต้า อัลฟ่า โอเมก้าอะไรเนี่ย มันมีเอาทำไม? เซิร์จหาในอินเตอร์เน็ตที่ใครๆ ก็เรียกกันว่าอากู๋แล้ว แต่มันไม่มีคำตอบที่ชัดเจน ทำนองว่านักวิทก็พยายามหาคำตอบเกี่ยวกับเรื่องของพันธุกรรมนี้อยู่เช่นกัน

“เป็นเรื่องจริงครับ นายภูริเป็นเบต้า...” เสียงทรงพลังอีกเสียงตอบโต้ด้วยความนอบน้อม เจ้าของชื่อไม่เห็นคนพูดหรอกแต่รู้ว่าอีกคนก็คงเป็นอัลฟ่าเหมือนกัน ไม่งั้นใจเขาจะสั่นด้วยความกลัวทำไม คนอย่าภูรินะ...กลัวอย่างเดียว กลัวไม่มีกิน!

“มีการปลอมแปลงเอกสารหรือเปล่า มันอาจจะเป็นโอเมก้าที่ปลอมเอกสารเข้ามาทำงาน” อีกเสียงถามกลับ...ประเด็นคือเขาเป็นคนในบทสนทนา และเขาอยากตะโกนออกไปดังๆ ว่า...

‘กูเป็นเบต้าโว้ยยยยยยย!’

ก็ลองตะโกนสิ...ลองเลย กล้าก็เอาเลย ขึ้นเสียงใส่พวกอัลฟ่า แถมตำแหน่งท่านประธานบริษที่ตัวเองสังกัดอยู่ด้วย จะรอดไหมให้ทาย...ไม่ต้องให้หมอดูทำนาย ฟันธงบ้าบออะไรภูริก็เดาชะตากรรมของตัวเองได้ เรียกว่า...เห็นฉากการตายอย่างสยดสยองในบัดดล

“ผมตรวจสอบย้อนหลังหมดแล้วครับ อีกอย่าง...เอกสารการสมัคงานพวกนี้ถูกตรวจสอบอย่างละเอียดตั้งแต่ตอนรับเข้ามาแล้วครับ ข้อมูลในนี้เป็นของจริง ไม่มีการปลอมแปลงแต่อย่างใด”

“ทำไมมันถึงมีกลิ่นฟีโรโมนคลุ้งแบบนั้น” พูดมาตรงนี้คนในประเด็นก็ทำจมูกฟุดฟิดดมจักแร้ตัวเองเป็นการใหญ่ กลิ่นฟีโรโมนเหรอ...เบต้าไม่มีฟีโรโมนดิ

“ผมก็ไม่ทราบ”

“ไม่ทราบ...ตอบง่ายๆ แบบนี่เนี่ยนะ ฉันต้องการให้นายหาคำตอบมาให้ฉัน แล้วสิ่งที่ได้คือไม่ทราบ...” คนตรงหน้านั้นต้องแกร่งขนาดไหนถึงได้ทนความกดดันระดับนี้ได้นะ อยู่ห่างขนาดนี้ ภูริยังหนาวเลย...

เอ๊ะ...หรือว่าแอร์เย็น?

ใช่เวลาเล่นมุกห้าบาทสิบบาทกับตัวเองไหมเนี่ย ภูริอยากจะตบหัวตัวเองอีกสักที เสียแต่...เดี๋ยวปวดหัว ไม่เอาๆ เราไม่ทำร้ายตัวเอง การทำร้ายตัวเองเป็นสิ่งที่ผิดบาป เพราะงั้นห้ามทำเด็ดขาด

“ผมจะรีบหาคำตอบมาให้ครับ อาจจะต้องใช้เวลานิดหน่อย...”

“แล้วอย่าลืมตรวจสอบไอ้เรื่องท่อรั่วในแล็บด้วย มันไม่น่าเกิดขึ้นได้...พอๆ กับที่นายบอกผมว่าเจ้านั่นเป็นเบต้าแหละ”

“ครับท่านประธาน” ประธาน...ประธาน..นี่ห้องประธานเปล่าวะ

เอาแล้ว...ภูริมึงเล่นของสูงแล้วไง ฉากในลิฟต์ก็บอกอยู่ว่าเขาเล่นของสูงมากๆ เลยล่ะ เขาจะซวยไหมเนี่ย ก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปกินตับกับท่านในลิฟต์นะเว้ย มันเป็นเรื่อง...อะไรอะ อุบัติเหตุมะ อุบัติเหตุที่ทำให้เขากลายเป็นโอเมก้าเนี่ยนะ โอย...มึนหัว ไม่รู้ว่าจะสรุปให้ตัวเองฟังยังไง ตัวเองถึงจะเข้าใจสถานการในตอนนี้ เขาเป็นเบต้า...ถามกี่ครั้งก็จะบอกว่าตัวเองเป็นเบต้า แต่ถ้าเป็นเบต้ามันก็จะไม่เกิดเรื่องนี้ปะ...

เบต้าจะไม่ปล่อยฟีโรโมน เป็นแค่คนธรรมดาที่แม้แต่จะรับกลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้ายังทำได้น้อยมาก ถ้ากลิ่นไม่แรงจัดก็จะเฉยๆ ไม่มีอาการตอบสนองรุนแรงเหมือนเหล่าอัลฟ่าที่ถูกสร้างมาคู่กับโอเมก้า แล้วจู่ๆ...เขาก็มีกลิ่นที่ดึงดูดประธานเข้ามาเนี่ย มันเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลเลย

“แม่ง...กูจะมีคู่โชคชะตาด้วยเรื่องบ้าๆ พรรค์นี้น่ะเหรอวะ” เสียงสบถดังแว่วมาจากข้างนอก รู้สึกว่ามันใกล้เข้ามาที่นี่ด้วย

ด้วยความกลัว ภูริถอยเท้าออกจากประตู ทั้งที่ยังสับสน...มึนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก และไม่ต้องสั่งว่าถามท่านประธานดิ มีอะไรสงสัยให้ถามไปเลย บ้าหรือไง...แค่มองหน้าเขายังไม่กล้า จะให้อ้าปากถามเนี่ยนะ ตลกแล้ว!

ภูริหันมองซ้ายมองขวา ลองดูว่าเสื้อผ้าอยู่ที่นี่ไหม อย่างน้อยเอามาใส่ลดความอนาถของตัวเองสักหน่อยก็ยังดี ตอนนี้มีกางเกงในตัวเองมันเหมือนพวกโรคจิตมากๆ เลย อย่าว่าคนอื่นจะรับได้ ตัวเขาเองเขายังรับไม่ได้เลยให้ตายเถอะซาร่า

แกร๊ก!

ชะงัก...

เสียงประตูห้องทำให้ภูริที่พยายามเดินหาชุดของตัวเองหยุดนิ่งเป็นหินอยู่ปลายเตียง เขาตัวสั่นเล็กน้อย...แอร์ในห้องหนาว ซะเมื่อไหร่ล่ะมันกลัวอะดิ ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องพยายามหันหน้าไปทางประตู การหันหลังให้คู่สนทนาหรือเจ้าของห้องมันดูไร้มารยาทน่ะจริงไหม เกิดท่านประธานไม่พอใจตะเพิดไล่ออกทำไง...ซวยเลยนะเนี่ย ไม่ได้ๆ ยังไงก็จะมาโดนไล่ออกไม่ได้ นี่ไม่ใช่ความผิดของเขาเลย

“ทุเรศ...” เสียงทุ้มทรงอำจาจเปรยแค่เบาๆ ทว่ากดดันได้อย่างมากมาย...ภูริรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลง หดจนกลายเป็นหนูไปแล้ว และเบื้องหน้าก็เป็นสิงโตเจ้าป่า

ก็ทุเรศจริงนะ เขาว่าตอนนี้ตัวเองดูแย่มากๆ อยู่ในกางเกงในหลวมๆ ตัวหนึ่ง ฮื่อ...ดีนะไม่มีใครแอบถ่ายเขาเอาไว้ ไม่งั้นเขาคงรับไม่ได้ตลอดกาลเลยล่ะ ภูริกุมมือต่ำอยู่ตรงเป้ากางเกง สองมือแค่นั้นมันปกปิดอะไรไม่ได้ หนำซ้ำเหงื่อเย็นๆ ยังซึมออกมาตามรูขุมขนจนชุ่มโชกมือเขาไปหมด

รู้สึกว่าร่างของท่านประธานจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ เงาใหญ่กำลังทาบทับลงมาและเขาก็หัวหดยิ่งกว่าเดิม อยากกลายเป็นเต่าอะ อยากมีกระดองให้เก็บหัวตัวเอง โชคร้ายที่เป็นคน...หดคอมากสุดได้เท่านี้แหละ คางจะชิดอกอยู่และ น่าอนาถเข้าไปอีกชีวิต

นึกถึงนิยายของน้อง...น้องเล่าให้ฟังถึงฉากพวกนี้ ว่าอะไรนะ เมะกับเคะมีอะไรกัน แล้วเคะตื่นมาก็จะโวยวายใส่เมะที่ทำกับตนเองแบบนั้น นายมันกล้าดียังไงถึงมาทำแบบนี้กับฉัน ชี้หน้าด่าเลย โวยวายเลย แล้วเดี๋ยวเมะก็จะง้องอนเอง...นั่นมันนิยายของน้องอะนะ ไม่ใช่เรื่องของเขา

ว่าแต่เคะกับเมะนี่แม่งเป็นใครนะ?

ภูรินึกถึงมันเองและครุ่นคิดเองอยู่คนเดียว รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างสูงเจ้าของห้องมายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ความกดดันอันมากมายนี้เล่นเอาขาเกือบอ่อน ถ้าทรุดลงไปกอดขาอ่อนวอนอะไรๆ จะดีขึ้นไหมนะ...ไม่มีทาง

“ยืนนิ่งอยู่ทำไม ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วออกไปจากห้องผมได้แล้ว...เหม็นขี้หน้า” เหม็นแล้วจะเดินเข้ามาใกล้ทำม้ายยยยยย ภูริแวบความคิดแบบนี้เข้ามาในหัว สมองเขาน่ะคิดคำเถียงไปหลายตลบแหละ แต่ที่ทำได้คือ...

“คะครับ” เออ...นั่นแหละ ทำได้เท่านี้จริงๆ

และถึงจะขานตอบไปแล้ว แต่ภูริไม่รู้ว่าห้องน้ำอยู่ไหน เสื้อผ้าอยู่ไหน อะไรๆ อยู่ไหน แล้วจะอาบน้ำยังไง เขาก็เลยยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้จะกวนตีนใครน้า คนไม่รู้คือคนไม่ผิดใช่ไหมล่ะ แล้วทำไมท่านประธานต้องยิ่งแผ่รังสีกดดันมาใส่เขาอะ...

ถ้ารังสีกดดันของท่านประธานฆ่าคนได้...ภูริตายจนเกิดใหม่ไม่ทันละ

“ก็ไปสิ ยังจะยืนหัวโด่อยู่ได้” โอย...อยากไปครับท่าน ผมอยากไปใจจะขาดแล้วครับท่าน

“อะ..เอ่อ...เสื้อผ้า”

“ก็เงยหน้าขึ้นสิวะ!” โดนเข้าไปจึ้กใหญ่...น้ำตาเกือบไหล อารมณ์เหมือนโดนแม่ดุเลย!

ภูริค่อยๆ เงยหน้าขึ้นทีละน้อย อ๋อ...เสื้อผ้าอยู่ในถุง และถุงอยู่ในมือท่านประธานนี่เอง เขาไม่ได้กล้าเงยมองหน้าอีกฝ่ายหรอก แค่เห็นถุงเสื้อผ้าเท่านั้น เขาเอื้อมไปหยิบ ยกมือไหว้ แล้วหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาห้องน้ำ

“กลับหลังหัน...อยู่ตรงนู้น” ชัดว่าน้ำเสียงนั้นมีความรำคาญ ก็ไม่อยากทำให้ใครรำคาญอะเอาตรงๆ แต่คนไม่รู้ไง...บอกแล้วไม่รู้คือไม่ผิด นี่อย่าให้ย้ำบ่อยนะ เพราะการย้ำบ่อยๆ มันน่ารำคาญ

เดินพ้นมาจากร่างใหญ่ของท่านประธานแล้วถึงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง เมื่อกี้มันอึดอัด...ไม่รู้ว่าถ้าท่านประธานผู้นั้นไม่ได้เป็นอัลฟ่าเขาจะกลัวขนาดนี้ไหม ก็ต้องกลัวดิ กลัวโดนไล่ออกไง...ทุกวันนี้ก็โดนหัวหน้าแผนกแกล้งอยู่ประจำ เกิดทำให้ท่านประธานไม่พอใจไปด้วยอีกคน ชีวิตของเขาก็คงหมดสิ้น...

หลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จ รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย...น้ำเย็นๆ นี่มันจรรโลงใจดีจริงๆ นะ ภูริแต่งตัวด้วยชุดของตัวเอง คาดว่าถูกซักมาอย่างดีแล้ว ไม่งั้นก็คงมีซากศพอยู่เป็นคราบๆ ขาวๆ ตามเสื้อตามกางเกง เขาเดินออกมาด้วยความสดชื่น...กลิ่นสบู่ท่านประธานโคตรหอม โคตรดี ดมแล้วโคตรมีความสุข

ท่านประธานอะไรนั่นนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ภูริเพิ่งสังเกตว่าอีกฝ่ายอยู่ในชุดใส่อยู่บ้านสบายๆ กางเกงขายาวผ้าเนื้อนิ่มและเสื้อแขนสั้น อะไรบางอย่างบอกกับเขาว่าเสื้อผ้าพวกนั้นต้องแพงกว่าเงินเดือนเขาแน่ๆ เขาตั้งใจจะเดินไปยกมือไหว้ลาแล้วค่อยออกจากห้องนี้ ทว่ายังไม่ทันได้ยกมือไหว้...ของบางอย่างก็ถูกโยนมาตรงหน้า

มันเป็นถุงยา...ถุงใหญ่เลยแหละ

“กินมันเข้าไปซะ รู้ว่าเป็นโอเมก้าแทนที่จะกินยาระงับ หึ...หรือว่าคุณจงใจจะยั่วผมอยู่แล้ว” ความกดดันน่ะมี แต่ความย้อนแย้งในใจมันก็มี ภูริเงยหน้ามองท่านประธาน...เผลอสบตาสีฟ้าอ่อนนั้น

ก่อนหน้านี้มีคนรายงานไปแล้วนี่ว่า เขาน่ะเป็นเบต้า...เขาไม่ใช่โอเมก้าแล้วจะให้เขามากินยาระงับฟีโรโมนทำไม? บ้าเปล่าเนี่ย ท่านทำงานมากจนสมองท่านเพี้ยนไปแล้วหรืออย่างไร ลูกน้องเพิ่งรายงานไปเมื่อถึงไม่สามสิบนาทีที่แล้วนี่เอง

“ผมเป็นเบต้า...ครับ” ภูริย้ำอีกครั้ง จำได้รางๆ ว่าในลิฟต์นั่นเขาก็บอกไปแบบนี้เหมือนกัน

“นายจะเชื่อว่าตัวเองเป็นอะไรก็ช่าง กินมันซะ...แล้วกลับไป อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร อย่าให้ใครรู้...ผมไม่อยากโดนเอาไปพูดหรอกว่าเกลือกกลั้วกับพวกโอเมก้าน่ะ เข้าใจใช่ไหม...คุณภูริ” ถ้ากลายเป็นโอเมก้าแล้วยังไง...อยากรู้จริงๆ มันทำไมนักหนา อัลฟ่ากับโอเมก้าแม่งถูกสร้างมาคู่กัน แต่ตัวเองมีพลังควบคุมคนหน่อยก็ว่าชนชั้นอื่นเขาไปหมด

เพราะอัลฟ่าเหยียดคนอื่นแบบนี้ล่ะมั้ง...ช่วงนี้ถึงเห็นข่าวว่าอัลฟ่าเลือดเข้มข้นมีการเกิดลดน้อยลงจนน่าตกใจ

ก็ไม่แปลก...

“เข้าใจครับท่านประธาน”

“เข้าใจแล้วก็ทำตามด้วย ที่นั่งคุณไม่ได้มั่นคงนักหรอก” ก็รู้หรอกหน่า...หัวหน้าแกล้งตลอดจะไปมั่นคงได้ไงว้า อัลฟ่าแม่งอัลฟ่าจริงๆ...

“ครับ” ภูริก้มลงไปหยิบยาตรงเท้า ยืดตัวแล้วยกมือไหว้อีกฝ่ายตามมารยาท ชั่วแวบหนึ่งเขาสบตากับอีกฝ่าย...เห็นแต่ความเพียบพร้อมและผยองจนเกินตัว

ช่างเถอะ...ก็เป็นวันร้ายๆ อีกวัน เขาเจอเรื่องพวกนี้ประจำ เจ้าตัวเดินออกมาจากห้อง เสร็จแล้ว...ก็กลับบ้าน ใช่ เราก็แค่ต้องกลับบ้านไปนอนพักผ่อน ท่านผู้สูงส่งค้ำฟ้าอะไรนั่นไม่มายุ่งกับเขาหรอก ไม่อยากมาเกลือกกลั้วนี่เนอะ

ว่าแต่...ทางออกมันอยู่ไหนวะ???

.

.

.