All Chapters of อุบัติรักฟีโรโมน [Omagaverse]: Chapter 11 - Chapter 20

อีธานกินของหวานเรียบร้อยก็กลับเข้าห้องไปอาบน้ำอาบท่า ปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่กระจัดกระจายอยู่ให้ภูริเก็บกวาด อยากจะให้ถามสักคำว่าเก็บกวาดไหวไหม? เห่อๆ คนอย่างอีธานคงไม่มานั่งถามหรอกว่าไหวหรือเปล่า เป็นไงบ้างจ้ะคนดี บรื้ย...คิดก็ขนลุกแล้วอะภูริตั้งสติเล็กน้อย เสื้อไม่โดนถอดแต่กางเกงมันเป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องเอาออกไปอะเนาะ เขาคว้ากางเกงเดินเข้าห้องน้ำ ความไม่ใส่ถุงยางนี้ช่างเลอะเทอะเสียจริงเชียว ร่างโปร่งแอบเบะปากคนเดียว นี่ต้องมาจ้วงแทงก้นตัวเองอีกแล้วเหรอ ทำใจไม่ได้จริงๆ นะเนี่ย รู้สึกกระดากอายอย่างกับสาวน้อยเพิ่งหัดช่วยตัวเองครั้งแรก ไม่ดิ เทียบเป็นฝันเปียกครั้งแรกอาจจะดูดีกว่าเอ๊ะ...หรือแม่มไม่มีอะไรดูดีเลย???ช่างมันเหอะ ภูริส่ายหัวให้กับความคิดเรื่อยๆ มาเรียงๆ ของตัวเอง รีบจัดการกับร่างกายแล้วออกมาทำความสะอาดบ้านโดยไม่ต้องให้เจ้าของบ้านออกมาด่าหรือต่อว่าเขาเลยแม้แต่นิดเดียวขณะที่เช็ดปัดกวาดครัวอยู่ อีธานอาบน้ำอาบท่าเสร็จแล้วลงมาในชุดกางเกงขายาวผ้าร่มกับเสื้อกล้าม กลิ่นสบู่ที่เป็นยี่ห้อเดียวกัน ทว่าพออยู่บนร่างกายที่ต่างกันกลิ่นมันก็ดันต่างกันไปด้วย

อีธานแรงเยอะสมกับร่างกายที่กำยำนั่นจริงๆ กว่าจะยอมลุกไปจากตัวเขาได้ก็เล่นเอาเอวแทบคราด ภูรินอนคว่หน้าอยู่บนที่นอนของอีธานในขณะที่เจ้าของห้องเดินไปอาบน้ำอาบท่าแล้ว แหงล่ะ พอใจมากแล้วนี่ กินร่างกายเขายิ่งกว่าของหวานอีก ต้องเรียกว่ากินเป็นมื้อดึกชดเชยก๋วยเตี๋ยวกากๆ นั่นภูริไม่ได้ทิ้งตัวเองบนที่นอนของอีธานนานนัก เขาค่อยๆ ลุกแล้วลงไปนอนข้างเตียงซึ่งเป็นพื้นเปล่าเปลือย อันที่จริงอีธานได้ให้ผ้าห่มมาสองผืนสำหรับปูนอนและห่มกันหนาว แต่เขายังไม่ได้เอามันมาปู กลับมาก็โดนซ้อมเสียก่อนอะนะ แต่ตอนนี้เขาขี้เกียจ ขอลุกทีเดียวตอนไปอาบน้ำก็แล้วกันพื้นหินอ่อนเย็นเชียบแถมยังแข็งกระด้าง ดีนะที่ร่างกายค่อนข้างจะชินกับอะไรที่แข็งทื่อแบบนี้แล้ว ไม่อยากจะบอกเลยว่าที่นอนที่บ้านก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพื้นหินนี่เท่าไหร่นัก นุ่มกว่านิดหน่อยเพราะฟูกแหละ เป็นฟูกยางพารา หึหึ...นุ่มจนอยากหลับไปตลอดกาลเลยความโล่งโจ้งของร่างกายทำให้ภูริรู้สึกแปลกประหลาดนิดหน่อย เขาเลยเอื้อมเอาเสื้อที่ยืมอีธานใส่นั้นมาคลุมช่วงเอวของตัวเองแล้วฟุ่บหน้ากับแขนนต่อไป สมองอันเล็กจ้อยของเขากำลังประมวลผลอยู่ว่าวันนี้เหลือเงิ

โชคดีของอีธานที่ภูริโทรเข้ามาตอนพักเบลกพอดี ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถสายโทรเข้ามาของอีกฝ่ายได้เนื่องจากติดประชุม แต่ภูริคงไม่รู้หรอกว่าการโทรหาแล้วตัดสายไปทื่อๆ แบบนี้ทำให้อีธานคิดมาก...เขาเนี่ยนะกำลังคิดมากเรื่องโอเมก้าคนนั้น?บ้าเหอะ!อีธานพยายามละทิ้งความคิดอันไร้สาระออกจากหัวแล้วเดินกลับเข้าห้องประชุมอีกครั้ง นี่เป็นงานของเขาและเขาก็ต้องแยกเรื่องส่วนตัวออกจากงานให้ได้ โดยปกติแล้วอีธานแทบจะไม่เคยพกเรื่องตัวเองเข้าที่ทำงานเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งมามีภูรินี่แหละ แต่เขาก็คือเขา...เขาสามารถวางเรื่องภูริเอาไว้หน้าห้องประชุมได้ง่ายดายกว่าจะประชุมบอร์ดผู้บริหารเสร็จก็กินเวลาไปสองชั่วโมง ตอนนี้เที่ยงวันพอดี อีธานเดินออกมาหน้าห้องขณะพูดคุยกับซีอีโอคนอื่น อันที่จริงพวกเขามีนัดทานมื้อเที่ยงด้วยกันแต่อีธานนั้นขอตัวไปเคลียร์งานของตัวเองในห้อง ทว่าความเป็นจริงคือ...อีธานจะไม่ปล่อยให้ความสงสัยของตัวเองนอนนิ่งโดยไม่ได้รับความกระจ่างจนหมดวันแน่นอน“อลัน ไปตามภูริมาที” น้ำเสียงทรงอำนาจเอ่ยสั่งคนสนิท“ครับท่าน”​ และอลันก็มีหน้าที่แค่ทำตามเท่านั้น“เอา

ตอนแรกก็กะว่าจะแวะหาอะไรข้างทางไปกินที่ห้องอยู่หรอกนะ แต่ว่าอีธานดันไม่ยอมจอดให้เขาได้ซื้ออะไรไปกินเลยอ่า ทำไมเหยียบคันเร่งรัวๆ แบบนั้นเล่าท่าน ให้ข้าได้หาอะไรยัดใส่ท้องก่อนมิได้หรือยอย่างไร น่าน...หิวจนเพี้ยน“ผมหิวนะ” เห็นว่ามันผ่านร้านอาหารมาเยอะมากแล้ว และภูริก็จะไม่ทน! นี่ไม่ใช่สีทนได้นะครับ“เดี๋ยวสั่งมากินที่ห้องเอา ผมไม่อยากกินข้าวข้างทาง”“สั่งมากิน? ผมเคยเห็นเพื่อนในแผนกสั่งมานะ...น้อยและแพงมาก คุณไม่กินก็ปล่อยผมลงไปซื้ออะไรมากินคนเดียว” จำได้แม่นเลย ไอ้อาหารคลีนอะไรนั่นน่ะ ข้าวจึ๋งหนึ่ง แต่กล่องสามร้อยกว่าบาท โอ้โห...ขอไปซัดข้าวขาหมูจานละห้าสิบบาทดีกว่า ได้ไข่หนึ่งฟองด้วยนะเว้ย“ก็กินด้วยกันนี่แหละ เดี๋ยวผมจ่ายเอง...โอเคไหม” อีธานหันมามองหน้า และเขาก็ปะทะเข้ากับรอยยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยของภูริเข้าเต็มเปา“ดีคร้าบเจ้านาย” หึ...ปากหวานขึ้นมาทันที“เห็นแก่กินเหมือนกันนะคุณเนี่ย”“เรียกว่าแก่ของฟรีดีกว่า” ภูริส่วเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ขำตัวเองนี่แหละเขาไม่ได้หัวเราะเยาะใครหรอกแต่ไอ้การพูดเอง ขำเองมันค่อนข้างจะแปลกประหลาดสำ

พิชัยนั่งหน้าหงิก ไม่พอใจในการกระทำของภูริวันนี้เป็นอย่างมาก นับตั้งแต่มันหายออกไปจาห้องคาราโอเกะคราวนั้นเขาก็ยิ่งชังน้ำหน้าภูริเข้าไปใหญ่ มองดูมันยิ้ม มันหังเราะกะบคนอื่นแล้วจะเข้าไปตบหน้ามันสักทีเหตุที่พิชันรู้สึกเกลียดภูริก็เพราะมันทำให้เขาถูกมองในด้านลบ ตอนมันเข้ามาใหม่น่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ยิ่งมันทำผลงานออกมาได้ดีมากเท่าไหร่ยิ่งมีข้อครหามากขึ้นว่า พิชัยและลูกน้องคนสนิทของพิชัยซึ่งเป็นอัลฟ่าทั้งหมดนั้น ทำงานได้ไม่ดีเท่ากับเบต้าอย่างภูริ ยอดขายของพิชัยและลูกน้องมีแต่คงที่ ในขณะที่ภูริมียอดสูงขึ้นทุกครั้งที่ได้ออกไปขายของเขาเป็นอัลฟ่านะเว้ย เขาจะมาพ่ายแพ้ให้กับชนชั้นธรรมดาอย่างภูริได้อย่างไร ความเสียหน้าสร้างความไม่พอใจให้กับพิชัยมาก และสิ่งที่ทำให้พิชัยสติขาดผึ่งก็ตอนที่เขาได้นอนกับหญิงสาวในออฟฟิตตัวเอง ช่วงเวลาหลังเสร็จกิจ เธอบอกกับเขาว่า...เขามันลีลาดีไม่ถึงครึ่งของภูริคิดดูเถอะ แม้กระทั่งผู้หญิงในที่ทำงานยังหลงเสน่ห์ภูริ เห็นไอ้ภูริเป็นผู้ชายที่ดีที่เหมาะจะขึ้นเตียงกับพวกเธอมากกว่าอัลฟ่าอย่างเขา คำพูดของหญิงสาวในวันนั้นมันทำลายความเป็นอัลฟ่าของพิชัยอย่า