All Chapters of คลั่งรักอันธพาล NC20+: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำ"เพียง เธอต้องออกไปรับแขกวีไอพีแล้วนะ" ร่างบางที่กำลังนั่งประทินโฉมอยู่หน้ากระจกแบบตั้งโต๊ะเล็ก ๆ รีบพยักหน้าให้รุ่นพี่ ปลายนิ้วเรียวยาวปาดลิปสติกออกจากมุมปากแล้วลุกขึ้นหมุนตัวเช็กความเรียบร้อย"พี่เขาจะมาไหมนะ" เพียงเธอพึมพำกับตัวเองแล้วเดินออกมาจากห้องแต่งตัว เสียงเพลงดังกระหึ่มเริ่มชัดขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเท้าทั้งสองข้างหยุดอยู่ด้านหลังประตูทางเข้าผับ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วเปิดประตู กรีดกรายเดินเข้ามาในผับที่เต็มไปด้วยไฟแสงสีและเสียงเพลงที่ทางดีเจเป็นคนจัดการที่เธอทำงานในผับแบบนี้เรื่องหวงเนื้อหวงตัวแทบไม่ได้คิดเลย ถูกจับมือจับตัวเป็นเรื่องธรรมดาแต่ก็มีบ้างที่ถูกลวนลามแต่ก็เลี่ยงที่จะเข้าไปหากลุ่มคนประเภทนั้นโดยมีรุ่นพี่คอยช่วยเหลือเพียงเธอเดินขึ้นมาชั้นสองโซนวีไอพี สิ่งแรกที่เธอมองหาคือชายหนุ่มคนหนึ่งที่มักจะนั่งอยู่มุมด้านในของโซนวีไอพี เธอกับเขาไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวแต่ทุก ๆ ครั้งที่เขามาจะต้องเรียกใช้เธอตลอด แต่สิ่งที่เขาให้ทำกลับสวนทางกับลูกค้าคนอื่น คือเขาจะให้เธอนั่งบนหน้าตักแล้วซบหน้าลงกับอกโดยไม่ต้องทำอะไรมากกว่านั้น ชงเหล้าก็ไม่ให้ทำแถมยังให้ทิปเป็นการส

บทที่ 2 ลำบากหลายนาทีต่อมา ขุนเขาสละพื้นที่ตรงหน้าอกแกร่งให้เพียงเธอได้ใช้คลอเคลียและซับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย เสื้อเขาเปียกเป็นวงกว้างแถมยังเปียกไปถึงผิวเนื้อด้านในอีกต่างหาก เมื่อร้องไห้ให้กับชีวิตน่าสมเพชตัวเองพอแล้วจึงผละออกจากอกแกร่ง มองคราบน้ำตาที่ตนเองเป็นคนสร้างขึ้นด้วยความรู้สึกผิด"ขะ..ขอโทษนะคะ เดี๋ยวเพียงเอาไปซักให้นะ" ฝ่ามือน้อย ๆ ลูบคราบน้ำตาที่ยังเปียกปอนเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับขุนเขาตรง ๆ "เพียงขอตัวกลับก่อนนะคะ เพียงคิดว่าเพียงทำงานให้คุณไม่เต็มที่""งั้นฉันไปส่ง จะได้เอาเสื้อให้เธอซักมาคืนด้วย" เด็กสาวทำหน้านิ่งอย่างใช้ความคิดหากแต่ริมฝีปากกลับขบเม้มเข้าหากัน ขุนเขาหลุดยิ้มเพราะเขาเดาใจเธอออกได้ไม่ยากเลย แววตาเอย สีหน้าเอยทุกอย่างล้วนแสดงออกมาจากความรู้สึกภายในใจเธอ"ก็ได้ค่ะ แต่เพียงกลัวว่าจะทำให้คุณเดือดร้อน""ฮึ..ฉันไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว" ว่าจบขุนเขาก็ขยับตัวเพื่อให้เพียงเธอลุกขึ้นแล้วตัวเองก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาปรายตามองเพียงเธอแล้วจับมือเธอไว้หลวม ๆ ตั้งใจจะพาลงไปด้านล่างแต่เธอกลับรั้งมือเขาไว้ก่อน "ทำไม?""คุณมาช่วยเพียงแบบนี้..ไม่กลัวพวกนั้นต

บทที่ 4 ข้อตกลง(พื้นที่ส่วนตัว)เพียงเธอกำมือแน่นเมื่อเขาโน้มตัวมาใกล้ ๆ อีก “ระหว่างที่เธอหลบอยู่ที่นี่ ข้อหนึ่ง ห้ามสร้างความวุ่นวายในห้องและนอกห้อง สอง ห้ามทำข้าวของในห้องพังหรือเสียหาย สามห้ามเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวฉันและห้ามหยิบจับอะไรโดยไม่ได้รับอนุญาต สี่..ห้ามส่งเสียงดัง ห้า..ห้าม” ‘ห้ามอะไรอีกวะ’ เขาพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก“ห้ามอะไรเหรอคะ” เพียงเธอถามเสียงหวาน“เอาไว้จะบอกแล้วกัน” ขุนเขาพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอนส่วนตัว ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับเสื้อเชิ้ตหนึ่งตัว“มีแค่นี้ ใส่ไปก่อนแล้วพรุ่งนี้จะพาไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องแล้วกัน”“ขอบคุณค่ะ” เธอยกมือไหว้จนขุนเขารีบยกมือรับไหว้ไม่ทัน เขาไม่ชินกับการมีคนมาอยู่ด้วยแบบนี้ เพราะปกติชอบอยู่คนเดียวเงียบ ๆ มากกว่า“เธอเรียนอยู่ที่ไหน” ชายหนุ่มหันหลังเดินไปสูบบุหรี่เมื่อถามเธอแล้ว เพียงเธอเม้มริมฝีปากแน่นแล้วเอ่ยตอบ“เรียนอยู่ปีหนึ่งมหาวิทยาลัย..ค่ะ” เพียงเธอตอบไปตรง ๆ ขณะเดียวกันก็มองหาห้องน้ำเพื่อจะอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย เธอเห็นปลายผมเขาพลิ้วไหวน้อย ๆ เลยคิดเอาเองว่าขุนเขารับรู้แล้ว แต่จู่ ๆ เขาก็เดินเข้ามาในห้

บทที่ 6 ความสุขรอคุณอยู่แค่คลิกพรึบ!กระเป๋าเสื้อผ้า ถุงใส่ของอีกหลายถุงถูกวางลงบนพื้นกลางห้องโถง ขุนเขายกมือปาดเหงื่อออกจากกรอบหน้าแต่จู่ ๆ ก็มีผ้าสะอาดเย็นเฉียบมาทาบที่แก้มเขาทำเอาสะดุ้งโหยงเลยล่ะ ก่อนจะปัดมือเพียงเธอออก"ทำอะไร""เพียงเห็นพี่มาเหนื่อย ๆ เลยเอาผ้าเย็นมาซับหน้าให้ค่ะ" เธอยิ้มให้น้อย ๆ ก่อนจะยัดผ้าเย็นใส่มือขุนเขาทั้งที่เขากำลังจะยื่นหน้าให้เธอเช็ดเหงื่อให้ 'เก้อเลยกู..' เขาหยิบผ้ามาซับเหงื่อเองแล้วก้มมองเด็กสาวที่กำลังตรวจเช็กของ"ลืมสายชาร์จโน้ตบุ๊กค่ะ เพียงลืมชาร์จไว้ด้วย.." เธอย่นหัวคิ้วเข้าหากันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับขุนเขาที่ยืนมองเธออยู่"นั่นมันเรื่องของเธอ ไม่รอบครอบเอง" เขาปลีกตัวเดินไปที่โต๊ะทำงานแล้วเปิดไอแพดทำงานต่อ เพราะคิดว่าเย็น ๆ จะพาเพียงเธอไปดูห้องก่อนเข้าร้าน ขุนเขามองโน้ตบุ๊กที่ไม่ได้เปิดใช้งานจึงเอ่ยเรียกเพียงเธอ "เพียง" คงเป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอ"คะ?" เพียงเธอหันขวับไปมองเจ้าของเสียงทันที"ฉันให้ยืมใช้ก่อน" เพียงเธอยิ้มให้เขา แววตาเธอเป็นประกายแวววาวจนขุนเขาต้องเบือนหน้าไปมองทางอื่นในตอนที่เธอเดินเข้ามาเอาโน้ตบุ๊ก แล้วทำงานต่อเพียงเธอนั่ง

บทที่ 8 ใกล้ชิดเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็มที่ขุนเขาขับรถกลับอย่างเชื่องช้าทั้งที่การจราจรบนท้องถนนไม่ได้แน่นขนัดขนาดนั้น แต่ไหงวันนี้กลับขับช้ากว่าปกติ"ฟู่~" เพียงเธอพ่นลมหายใจออกเบา ๆ เมื่อรถยนต์ของขุนเขาเลี้ยวเข้ามาในคอนโดแล้ว "เพียงทำกับข้าวเป็นนะ ให้เพียงทำให้กินดีไหมคะ""อยากกินอาหารฝีมือตัวเองมากกว่า""ค่ะ" คนที่ตั้งใจจะอาสาทำกับข้าวให้เขากินหน้าเสียกับคำปฏิเสธตรง ๆ ของเขา "งั้นเพียงขอเป็นลูกมือได้ไหม""ได้"ปึง!ขุนเขาปิดประตูรถจนเพียงเธอสะดุ้งโหยงแล้วรีบเปิดประตูก้าวลงจากรถตามเขาไปให้ทัน เธอหอบแฮ่ก ๆ ที่รีบวิ่งให้ทันเข้าลิฟต์พร้อมกับขุนเขา"ให้ถือช่วยไหมคะ" พูดไม่ทันจบคำสุดท้ายขุนเขาก็ยัดถุงส้มใส่มือเธอพร้อมกับถุงผักบุ้ง "แฮ่ ๆ..มาเต็มเลย" เพียงเธอยิ้มเจื่อนแล้วถอยไปยืนพิงผนังลิฟต์ด้านหลังขุนเขาจนกระทั่งประตูลิฟต์เปิด เธอก้าวออกมาก่อนเขาทำให้ไหล่ชนกับแขนขุนเขาจนเขาเซไปเล็กน้อย"จุ้นจ้านจริง ๆ" ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยแล้วถือของเดินตามหลังเธอมาจนถึงห้องตัวเอง "คีย์การ์ดอยู่ในกระเป๋า" เขาบุ้ยปากไปที่กระเป๋าสะพายข้างทำให้เพียงเธอต้องวางของลงแล้วล้วงกระเป๋าควานหาคีย์การ์ดมาเปิดปร