All Chapters of คลั่งรักอันธพาล NC20+: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 ฝากรอยเขี้ยวเพียงเธอถูกดึงจนล้มลงไปทับร่างหนาแต่เจ้าของแรงมหาศาลเมื่อครู่กลับนอนนิ่ง เด็กสาวค่อย ๆ เงยหน้าออกจากอกแกร่งแล้วจ้องปลายคางขุนเขาเพื่อรอเขาพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบกริบจนเธอต้องดันตัวลุกขึ้นมามองหน้าเขาตรง ๆ จนได้รู้ว่าขุนเขาหลับไปแล้ว หลับไปกลางอากาศแล้วจริง ๆ"เฮ้อ..นี่เหรอคนเมา แล้วดื่มไปมากแค่ไหนเนี่ยถึงได้หลับไปแบบนี้" เพียงเธอยื่นมือไปจิ้มแก้มเขาเบา ๆ "พี่ขุนเขา..หลับแล้วจริง ๆ เหรอคะ" ไม่มีการตอบกลับจากขุนเขา เพียงเธอพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ แต่ในจังหวะที่จะลุกขึ้นท่อนขาหนักอึ้งของขุนเขาก็ตวัดขึ้นมาพาดเอวเธอทำให้ล้มหลายหลังด้วยความตกใจสุด ๆ แถมตอนนี้ยังขยับไปไหนไม่ได้อีกด้วย‘ไม่ได้นะ เราจะมานอนหมดสภาพแบบนี้ไม่ได้!'เพียงเธอผงกศีรษะขึ้นมามองขาขุนเขาแล้วออกแรงดันมันออกไป เธอเป่าปากอย่างโล่งอกแล้วลุกขึ้นนั่งพรึบ!"อ๊ะ!" คราวนี้เป็นแขนของเขาที่ตวัดขึ้นมากอดเธอไว้แน่นและหนัก แค่เพียงเธอขยับตัวเขาก็กอดรัดแน่นกว่าเดิมจนเธอไม่อาจขยับไปไหนได้อีก"อื้อ.." เสียงเขาครางเบา ๆ ใกล้ ๆ หูพานทำให้ไรขนอ่อนตามร่างกายเธอลุกซู่ไปทั้งตัว "อ๊า.." เพียงเธอหลับตาแน่นกับเสียงครางแหบพร่

บทที่ 13 เหมือนจะเสียดาย"ไอ้ขุนมึง! อุ๊บ!" ฝ่ามือหนาตะปบปากธันวาทันทีที่เขาจะพูดอะไรออกมาอีก ธันวาถูกลากมาที่ห้องครัวและนานกว่าที่ขุนเขาจะยอมปล่อยเขาเป็นอิสระ"กูอธิบายได้""อธิบายยังไง มึง..เอ๋..ทำไมกูคุ้นหน้าน้องคนนั้นจังวะ อ๋อ! น้องคนที่อยู่คลับหนิ นี่มึงหิ้วผู้หญิงในคลับมากินเหรอวะ!" ขุนเขาแทบยกมือกุมขมับกับสิ่งที่ธันวาคิดไปก่อนที่จะได้รับฟังคำอธิบายจากเขา"ไม่ใช่แบบนั้น มึงช่วยหยุดโวยวายแล้วฟังกูก่อนได้ไหมวะ""กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าผู้หญิงพวกนั้นอันตราย แล้วนี่เวลาเอากันใส่ถุงยางไหม" ขุนเขารีบดันตัวธันวาเข้ามุมแล้วปิดปากเขาไว้แน่นอีกครั้ง"พูดเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย กูไม่ได้มีอะไรกับเธอไอ้เวร""อูไอ้อู้..(กูไม่รู้)" ขุนเขาชักสีหน้าใส่ธันวาแล้วปล่อยมือออก"กูแค่ให้เธอมาอยู่ที่นี่ชั่วคราวแค่นั้น เธอถูกพวกเสี่ยแก่ ๆ ในคลับตามรังควาน""อ๋อเหรอ พ่อพระจริง ๆ นะเพื่อนกูเนี่ย" ธันวากลอกตามองบน "แล้วไอ้พวกเสี่ยนั่นยังไม่เลิกตาม?""เห็นเด็กบอกว่าพวกมันยังตามหาเพียงเธออยู่""เพียงเธอ ชื่อเด็กคนนั้นเหรอ?""อืม""แล้วทำไมมึงไม่หาห้องดี ๆ ให้น้องเขาวะ อยู่กันแบบนี้ได้เหรอ ผู้หญิงกับผู้ชายอะ หรื

บทที่ 15 ลืมของเพียงเธอเม้มปากแน่น เธอรู้สับสนกับการกระทำของขุนเขามากเลยตอนนี้ ตกลงเขาอยากให้เธอย้ายออกไปไหม(?)"เพียงคิดว่าเพียงจะทำงานตอบแทนบุญคุณพี่ขุนแทนการบอกลาค่ะ""ถ้าฉันอยากได้ยินคำบอกลาจากเธอล่ะ""เพียงไม่บอกลาหรอกค่ะ การบอกลาคือเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แต่นี่เพียงต้องไปทำงานกับพี่ขุนทุกวัน ไม่จำเป็นต้องบอกหรอก อีกอย่างเราสองคนก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง" เพียงเธอยิ้มหวานให้คนตรงหน้า เธอไม่อาจเดาใจเขาได้เลยว่าจริง ๆ แล้วขุนเขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่ถึงได้รีบร้อนมาหาขนาดนี้"อืม..ก็จริงอย่างที่เธอว่า" ร่างหนาค่อย ๆ ก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อเปิดทางให้เพียงเธอเดินออกมาจากห้อง"พี่ขุนคะ" เสียงหวานเอ่ยเรียกทำให้ขุนเขาที่กำลังเบนความสนใจจากใบหน้าจิ้มลิ้มไปมองที่อื่นต้องหันมาสนใจเธออีกครั้ง เพียงเธอยื่นมือมาจับมือเขาไว้แล้ววางคีย์การ์ดลงบนฝ่ามือหนา "เพียงไม่จำเป็นต้องใช้มันแล้วค่ะ แล้วก็..พรุ่งนี้เพียงขอหยุดงานหนึ่งวันนะคะ พอดีจะไปซื้อของเข้าห้องนิดหน่อย" ว่าจบเพียงเธอก็เดินผ่านเขาไปทันที"เพียง" พอขุนเขาได้สติแล้วเอ่ยเรียกเพียงเธออีกครั้งเธอก็กดปิดประตูลิฟต์แล้ว ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกหน

บทที่ 17 เตียงเดียวกัน"งั้นจะทำให้ใหม่แล้วกัน อยากกินอะไร" เขายกจานข้าวผัดออกมาหลายจะเอาไปทิ้งแต่เพียงเธอกลับรั้งแขนเขาไว้ก่อน"ไม่เป็นไรค่ะ กินได้อยู่นะ""ไม่""แต่เพียงเสียดายค่ะ""ระหว่างเสียดายกับเสี่ยงเป็นโรคไตวายจะเลือกอะไร" เพียงเธอค่อย ๆ คลายมือตัวเองออกจากแขนชายหนุ่มแล้วเดินตามเขาเข้ามาในห้องครัว‘ตั้งใจจะทำให้กินอย่างอร่อย ๆ แท้ ๆ' เขาบ่นอุบในใจแล้วเอาของสดออกมาจากตู้เย็น ยืนมองมันว่าจะทำอะไรดีและเมื่อนึกได้ก็ลงมือผัดกะเพราหมูให้เพียงเธอ"ฉุนมากเลยค่ะ" เด็กสาวจามจนจมูกแดงแล้วเดินเข้ามาหาขุนเขา เธอยิ้มหวานแล้วยื่นมือไปจิ้มเอวสอบเบา ๆ เป็นการหยอกล้อ "น่ากินจังเลยค่ะ""ฉัน? หรือผัดกะเพรา""กะ..ก็ผัดกะเพราสิคะ""เหรอ เห็นทำหน้าแบบนั้นนึกว่าอยากกินฉันแทนผัดกะเพราซะอีก""บ้าแล้ว" พวงแก้มนวลแดงระเรื่อด้วยความเขินอายก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าแล้วออกมาจากห้องครัว เพียงเธอทำหน้าเลิ่กลั่กมองขุนเขาที่กำลังย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ"เสร็จ…แล้วค่ะ" เขาพูดคำนั้นออกมาได้น่าขนลุกมาก ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธออยากตอบแทนบุญคุณด้วยการนอนกับเขาสักครั้งแต่พอได้เห็นเขาอีกมุมหนึ่งความกล้าก็กลายเป็นศูนย์ทันท

บทที่ 19 ดินเนอร์เด็กสาวทำหน้าเลิ่กลั่กเข้าไปใหญ่ที่ขุนเขาเดาใจเธอออก"ใครจะไปคิดแบบนั้นคะ""เหรอ เห็นทำหน้าแบบนั้นนึกว่าคิดซะอีก""เพียงไม่คุยกับพี่ขุนแล้วค่ะ" เพียงเธอเดินหนีเขาไปที่หลังร้าน พอปิดประตูได้เธอก็พ่นลมหายใจออกอย่างโล่งอกแล้วทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ "อะไรเนี่ย เขารู้ได้ยังไงว่าเรากำลังคิดอะไรอยู่"ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูทำเอาหัวใจดวงน้อยหล่นลงไปอยู่ตาตุ่ม เพียงเธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วจึงเปิดประตูให้ขุนเขา"มีอะไรเหรอคะ""ไปดูคิวลูกค้าหน่อย ว่าเหลืออีกกี่คน""ได้ค่ะ" ว่าจบเพียงเธอก็เปิดประตูออกกว้างพอที่จะแทรกตัวออกมาได้ ขุนเขายืนอยู่กับที่ไม่ยอมหลบจนเพียงเธอต้องแทรกตัวออกมาทำใหหน้าอกสัมผัสกับต้นแขนชายหนุ่ม เธอรีบวิ่งจู๊ดไปที่เคาน์เตอร์ "เหลือสองค่ะ" เพียงเธอตะโกนบอกขุนเขา"อืม" เขาพยักหน้ารับก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรไปที่ที่หนึ่ง เมื่อคุยธุระเสร็จก็เดินมาหาเพียงเธอที่เคาน์เตอร์ "เย็นนี้เธอไม่ได้ไปหาเพื่อนใช่ไหม""ไม่ค่ะ ทำไมเหรอ""ก็อย่างที่บอกไว้ จะพาไปกินของอร่อย ๆ""ค่ะ""อืม..เตรียมตัวด้วย""โอเค" เธอขยิบตาให้เขาอย่างตื่นเต้น"จะจ่ายเงินเดื