คลั่งรักอันธพาล NC20+의 모든 챕터: 챕터 51 - 챕터 60

บทที่ 50 เป็นแฟนกันขุนเขากระตุกยิ้มมุมปากแล้วค่อย ๆ ก้มลงไปจูบเนินอกอวบอิ่มเพียงเธอ ตามด้วยตวัดเรียวลิ้นเลียรอบฐานยอดถันสีน้ำตาลอ่อน ๆ จนอีกฝ่ายขนลุกซู่ไปทั้งตัว"อื้อ~ ทำไมเจ้าเล่ห์แบบนี้" เพียงเธอดันอกแกร่งไว้แล้วเบือนหน้าหนีสัมผัสจากริมฝีปากหนาที่ตามประกบจูบเธอไม่ห่าง ขุนเขากระตุกยิ้มก่อนที่จะยกมือขึ้นลูบแก้มเพียงเธอเบา ๆ"เธอเป็นเด็กดี วันนี้ต้องได้รางวัล""ไม่อยากได้ รางวัลของพี่ขุนคือเพียงถูกเอาเปรียบ""เหรอ งั้นวันนี้ไม่เอาเปรียบเธอก็ได้ วันนี้ให้เธอออนท็อปให้ก็แล้วกัน""อ๊ะ! เดี๋ยวก่อนค่ะ ออนท็อปคืออะไร" ขุนเขาตีปลายจมูกเชิดเบา ๆ แล้วรั้งใบหน้าสวยลงมาคลอเคลีย"เธอนี่มันความจำสั้นจริง ๆ สินะ ก็ตอนนั้นไง ตอนที่ฉันให้เธออยู่ข้างบนอะ" เขาขยับตัวนอนราบกับเตียงนอนพร้อมกับยกมือขึ้นมารองศีรษะ มองเพียงเธออย่างยิ้ม ๆ ในขณะที่คนตัวเล็กทำหน้าบึ้งตึง "ขยับสิ ค่อย ๆ ทำเหมือนที่ฉันเคยทำให้ดู" เขาออกคำสั่งราวกับว่ามันทำกันง่าย ๆ"พี่ขุนร้ายกาจมาก""ด่าได้แค่นี้เองเหรอ ถ้าด่าได้แค่นี้ก็ไม่ต้องด่าแล้ว ลองทำอะไรใหม่ ๆ บ้างจะได้รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่เนี่ยมันมีความสุขมากแค่ไหน ปลดปล่อยมันออกมา""เพี

บทที่ 52 เจอหน้าปรินพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ ก่อนจะลุกออกไปดูรถที่ช่างกำลังเช็กสภาพส่วนขุนเขานั่งอยู่ในห้องรับรองลูกค้า"เฮ้อ~" ขุนเขาพ่นลมหายใจออกแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาเพียงเธอ แต่เธอก็ไม่รับสายอาจจะเรียนอยู่แต่เขาก็ไม่ได้เซ้าซี้เธอครืด~ ครืด~ในตอนที่เขาจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมกลับมีสายเรียกเข้า ขุนเขามองเบอร์แปลกอย่างสงสัยก่อนจะกดรับสายแล้วยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแนบหู(นึกว่าเปลี่ยนเบอร์หนีกันแล้ว) น้ำเสียงสั่นเครือของคนปลายสายไม่ได้ทำให้ขุนเขารู้สึกอะไรไปมากกว่านั้น (แพทเองนะ แพทแค่ลองโทรมาหาขุนดูเฉย ๆ ค่ะ อยากรู้ว่าขุนเขายังใช้เบอร์เดิมไหม)"มีอะไร ไม่ว่างคุย"(แพท..แพทอยากโทรมาอวยพรวันเกิดขุนน่ะ อีกไม่กี่วันแล้วหนิ)"อืม ขอบคุณที่ยังจำได้"(แพทอยากขอโทษที่แพททำให้ขุนเจ็บปวด เป็นเพราะแพทเองที่โง่เขลา)"ไม่ต้องรื้อฟื้นความหลังหรอก ฉันไม่ได้จดจำเรื่องราวเลวร้ายพวกนั้น ฉันลืมมันไปนานแล้ว" ขุนเขาตัดบทสนทนาอย่างไม่มีเยื่อใยพร้อมทำท่าจะวางสายแต่จู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายเล็ดลอดเข้ามาในสายด้วย(นี่เธอแอบติดต่อมันอีกแล้วเหรอวะ!) สิ้นเสียงเกรี้ยวกราดนั้นเสียงของหล่นพื้นก็ดังเล็ดลอดเข้า

บทที่ 54 บอกรักโรงพยาบาลบดินทร์กับโอโซนเดินสวนกันอยู่หน้าห้องผ่าตัด ตอนนี้เพื่อนรักทั้งสองคนอยู่ในห้องผ่าตัดและไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง"โชน" กาเนสเดินเข้ามาหาสามีด้วยสีหน้าตกใจไม่ต่างจากแป้งปั้นที่รีบวิ่งเข้ามากอดแฟนหนุ่มไว้"เนส" โอโซนถลาเข้าไปกอดภรรยาไว้แนบแน่น "ขุนกับปินเจ็บหนัก ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง""ใครมันทำเพื่อนเนส" กาเนสถามโอโซนเสียงเกรี้ยว"โจทย์เก่าไอ้ขุนน่ะ" ทุกคนหันไปมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาก่อนที่ธันวาจะผลุนผลันลุกขึ้นแล้วกระชากคอเสื้อแพทอย่างแรง"ตัวปัญหา! เธอยังจะกล้ามาที่นี่อีกเหรอวะ เพราะเธอไอ้ขุนมึนถึงเป็นแบบนี้!""อึก..ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษ" แพทขอโทษทุกคนแต่เหมือนว่าคำขอโทษของเธอจะไม่มีคนรับเลย เพียงเธอเดินเข้ามาจับแขนธันวาไว้"ปล่อยพี่เขาเถอะค่ะ""ปล่อยเหรอ" ธันวาตวาดเสียงดังลั่นแล้วสะบัดมือออกเพราะบดินทร์เดินเข้ามาโอบกอดเขาไว้ "เธอแม่ง…เชี้ยได้ใจจริง ๆ ตั้งแต่ตอนที่ทิ้งมันไปยังทำให้มันเจ็บปวดไม่พออีกเหรอวะ! จิตใจมึงแม่ง.." ธันวาหัวเสียอย่างหนัก แต่ปกป้องก็พาเขาออกไปสงบสติอารมณ์ข้างนอก"เธอไม่ควรมาที่นี่ แม้เธอจะรู้สึกผิดมากแค่ไหนแต่จำเอาไว้ว่าคนที่ทำให้ขุนเขาเจ็บ

บทที่ 56 อ้อนเมียหนึ่งชั่วโมงต่อมาเพียงเธอนั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยโดยไม่ออกห่างจากขุนเขาเลย เพราะเขาเพิ่งจะหลับไปเมื่อไม่นานมานี้ด้วยเพราะหมอฉีดยานอนหลับให้ หากเขาไม่หลับเธอคงใจสลายแน่ ๆ เสียงร้องโอดครวญนั้นทำหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบทุกครั้ง ภาพใบหน้าซีดเซียวยังติดตาก๊อก ก๊อกปกป้องกับธันวาเปิดประตูเข้ามาในห้องพักฟื้น พวกเขาเดินเข้ามาหาเพียงเธอพร้อมกับให้กำลังใจเธอ "เดี๋ยวมันก็พื้นครับ ไม่ต้องห่วงหรอกพี่คุยกับหมอแล้ว ถ้าไม่ให้ยาสลบมันก็ร้องโอดโอยเพราะปวดแผลผ่าตัด" ปกป้องเอ่ยกับเพียงเธอเพราะอยากให้เธอคลายความกังวล"เพียงไม่อยากเห็นพี่ขุนเจ็บปวดค่ะ เพราะเพียงคนเดียวที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้" ปกป้องกับธันวามองหน้ากันแล้วถอนหายใจพรืดใหญ่"ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกครับ และน้องเพียงรู้ไว้ว่าเพื่อนพี่รักน้องเพียงมากแค่ไหน ถ้ามันได้รักใครแล้วต่อให้เจ็บอีกกี่ร้อยรอบมันก็ยอมครับ พี่รู้จักนิสัยขุนเขาดี""…" ยิ่งปกป้องพูดออกมาแบบนั้นเธอยิ่งรู้สึกเจ็บปวดใจ "เพียงน่าจะบอกรักเขาในเวลาที่ดีกว่านี้ เพียงบอกเขาในตอนที่เขาบาดเจ็บ ตอนที่เขาต้องเจ็บปวดเจียนตาย.." ไหล่มนเริ่มสั่นไหว ปกป้องโอบกอดเธอไว้และปลอบโยนเ

บทที่ 58 ขอโทษวันต่อมาหลังจากหมอตรวจคนไข้เสร็จก็ให้ขุนเขาเดินออกกำลังกายในสวน และให้ขยับนิ้วเพื่อป้องกันการเป็นพังผืดที่ข้อมือ"พี่ขุนหิวน้ำไหมคะ" เพียงเธอที่เดินเคียงข้างคนรักมาตลอดเอ่ยถามเสียงหวาน ขุนเขาไม่ได้ตอบกลับแต่เขาเลื่อนใบหน้าเข้ามาหอมขมับบางอย่างอ่อนโยน "ทำอะไรคะ ไม่ได้มีแค่เราสองคนนะที่อยู่ในสวนนี้น่ะ""ก็ไม่ได้บอกหนิว่าอยู่กันสองคน ไม่มีใครสนใจเราหรอก คนไข้คนอื่นก็ต้องการกำลังใจจากคนรักอยู่แล้ว หอมแก้มนิดหน่อยก็ไม่แปลกหรอก" เขาพูดเข้าข้างตัวได้ตลอดเลยสินะ เพียงเธอยู่ปากเข้าหากันแล้วพาขุนเขาไปนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้"นั่งพักก่อนค่ะ แล้วขยับนิ้วแบบนี้รู้สึกเจ็บไหม""ไม่เจ็บ""จริง ๆ ใช่ไหม ไม่ได้โกหกกันนะ""จริง ไม่ได้โกหก" ขุนเขายิ้มให้เพียงเธอแล้วหันไปมองคนอื่น ๆ ที่มาเดินเล่นในสวนสุขภาพของโรงพยาบาลด้วย "แล้วเธอไม่ไปเรียนหรือไง โดดเรียนแบบนี้ไม่ดีรู้ไหม""เพียงตามงานส่งอาจารย์ทุกอย่างแล้วค่ะ เรียนรู้เรื่องหรอก" เธอย่นจมูกใส่เขาก่อนจะถูกขุนเขารั้งศีรษะเข้ามากอด เพียงเธอถือโอกาสซบหน้าลงกับอกแกร่ง ขุนเขาเขาก้มลงหอมศีรษะเพียงเธอหนัก ๆ แล้วค้างริมฝีปากไว้แบบนั้น"รักเธอจัง.