บทที่ 11 ฝากรอยเขี้ยว

บทที่ 11 ฝากรอยเขี้ยว

เพียงเธอถูกดึงจนล้มลงไปทับร่างหนาแต่เจ้าของแรงมหาศาลเมื่อครู่กลับนอนนิ่ง เด็กสาวค่อย ๆ เงยหน้าออกจากอกแกร่งแล้วจ้องปลายคางขุนเขาเพื่อรอเขาพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบกริบจนเธอต้องดันตัวลุกขึ้นมามองหน้าเขาตรง ๆ จนได้รู้ว่าขุนเขาหลับไปแล้ว หลับไปกลางอากาศแล้วจริง ๆ

"เฮ้อ..นี่เหรอคนเมา แล้วดื่มไปมากแค่ไหนเนี่ยถึงได้หลับไปแบบนี้" เพียงเธอยื่นมือไปจิ้มแก้มเขาเบา ๆ "พี่ขุนเขา..หลับแล้วจริง ๆ เหรอคะ" ไม่มีการตอบกลับจากขุนเขา เพียงเธอพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ แต่ในจังหวะที่จะลุกขึ้นท่อนขาหนักอึ้งของขุนเขาก็ตวัดขึ้นมาพาดเอวเธอทำให้ล้มหลายหลังด้วยความตกใจสุด ๆ แถมตอนนี้ยังขยับไปไหนไม่ได้อีกด้วย

‘ไม่ได้นะ เราจะมานอนหมดสภาพแบบนี้ไม่ได้!'

เพียงเธอผงกศีรษะขึ้นมามองขาขุนเขาแล้วออกแรงดันมันออกไป เธอเป่าปากอย่างโล่งอกแล้วลุกขึ้นนั่ง

พรึบ!

"อ๊ะ!" คราวนี้เป็นแขนของเขาที่ตวัดขึ้นมากอดเธอไว้แน่นและหนัก แค่เพียงเธอขยับตัวเขาก็กอดรัดแน่นกว่าเดิมจนเธอไม่อาจขยับไปไหนได้อีก

"อื้อ.." เสียงเขาครางเบา ๆ ใกล้ ๆ หูพานทำให้ไรขนอ่อนตามร่างกายเธอลุกซู่ไปทั้งตัว "อ๊า.." เพียงเธอหลับตาแน่นกับเสียงครางแหบพร่