บทที่ 9 เด็กฝึกงานหนึ่งชั่วโมงต่อมาขุนเขาเปิดร้านตามเวลาที่กำหนดไว้ ปกติเขาจะจัดการทุกอย่างเอง เปิดร้านเสร็จเรียบร้อยก็สิบโมงเช้าแต่วันนี้มีเด็กฝึกงานมาช่วยก็ย่นเวลาได้มากกว่าเดิม"หันหลัง" เขาสั่งเสียงเรียบแล้วเอาผ้ากันเปื้อนสีดำที่ปักโลโก้ร้านสวมใส่ให้เพียงเธอตามด้วยยื่นถุงมือสีดำให้เธอด้วย"ถุงมือนี่ให้เพียงใส่ด้วยเหรอคะ""ใส่ เพราะฉันอาจจะใช้ให้เธอเข้าไปช่วยในห้องทำงาน" เพียงเธอพยักหน้าเข้าใจแล้วเก็บถุงมือไว้ก่อน เธอทำความสะอาดร้านช่วยเขาจนเสร็จเรียบร้อย "เธออยากได้เงินเดือนเท่าไหร่?"เพียงเธอทำหน้าครุ่นคิดแล้วคลี่ยิ้ม"เอาเท่าที่พี่ขุนจ้างค่ะ จ้างเท่าไหร่ก็เท่านั้น""ยี่สิบ?""ก็ได้…ถ้าพี่ขุนไม่ใช้งานเพียงมากจนเกินค่าแรงยี่สิบบาท" ขุนเขาย่นจมูกใส่แล้วกดเครื่องคิดเลขให้เธอดู"เท่านี้ และเดี๋ยวเย็นนี้ไปดูห้องอีก""หมื่นสองเลยเหรอ มีทิปไหมคะ""ที่นี่ไม่ใช่คลับ" เขาวางเครื่องคิดเลขไว้บนโต๊ะแล้วหันหลังเดินเข้าห้องทำงานไป เพียงเธอมองตามแผ่นหลังกว้างพลางย่นจมูกใส่เขา"บทจะเย็นชาก็ตามไม่ทันเลย เป็นคนแบบไหนกันแน่คะ" ริมฝีปากจิ้มลิ้มเบะคว่ำเล็กน้อย นานหลายนาทีที่เธอนั่งรอลูกค้าที่นัดหมาย
บทที่ 10 เมา15:00เพียงเธอเดินก้มหน้าเข้าไปหาขุนเขาในห้องทำงาน เธอรู้สึกประหม่าไม่น้อยที่จะขออนุญาตเขาออกไปข้างนอกก่อนถึงเวลาเลิกงานขณะที่ขุนเขาติดลูกค้าอยู่"พี่ขุนคะ" เพียงเธอเรียกชื่อเล่นเขาเสียงเบาหวิวแทบไม่ได้ยิน ขุนเขาที่ตั้งหน้าทำงานอยู่ก็ยังก้มหน้าทำงานต่อเพราะเสียงเครื่องสักกลบเสียงเพียงเธอจนลูกค้าต้องสะกิดแขนเขาเบา ๆ"ช่างครับ แฟนเรียก""ฮะ?" เขาขมวดคิ้วแล้วรีบหันไปมองเพียงเธอที่ยืนก้มหน้าอยู่ด้านหลัง "มีอะไร""เพียงจะขอออกไปข้างนอกก่อนน่ะค่ะ ขออนุญาตนะคะ""อืม" พอเขาอนุญาตเธอก็รีบเดินออกมาถอดผ้ากันเปื้อนเอาไปแขวนไว้ที่เดิม เก็บของทุกอย่างใส่กระเป๋าสะพายข้างคู่ใจแล้วรีบไปหาเพื่อนเพื่อที่จะทำงานส่งอาจารย์ เสร็จแล้วก็จะไปซื้อของใช้ที่จำเป็นอีก"แฟนสวยนะครับ ดูเป็นคนเรียบร้อยด้วย" ลูกค้ายิ้มให้ขุนเขาขณะที่เขาทำหน้านิ่ง รู้สึกแปลก ๆ ที่มีคนบอกว่าเพียงเธอเป็นแฟน"พอดีไม่ใช่แฟนครับ เด็กฝึกงานที่ร้าน""อ้าวเหรอ เห็นน่ารัก ๆ แบบนี้นึกว่าแฟนช่างซะอีก แต่เวลามองหน้ากันช่างก็ทำให้ผมคิดไปไกลนะเนี่ย นึกว่าเป็นแฟนกัน""ฮึฮึ..ครับ" ขุนเขาหัวเราะแห้ง ๆ ในลำคอแล้วทำงานต่อจนถึงหนึ่งทุ่ม เขาส
บทที่ 11 ฝากรอยเขี้ยวเพียงเธอถูกดึงจนล้มลงไปทับร่างหนาแต่เจ้าของแรงมหาศาลเมื่อครู่กลับนอนนิ่ง เด็กสาวค่อย ๆ เงยหน้าออกจากอกแกร่งแล้วจ้องปลายคางขุนเขาเพื่อรอเขาพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบกริบจนเธอต้องดันตัวลุกขึ้นมามองหน้าเขาตรง ๆ จนได้รู้ว่าขุนเขาหลับไปแล้ว หลับไปกลางอากาศแล้วจริง ๆ"เฮ้อ..นี่เหรอคนเมา แล้วดื่มไปมากแค่ไหนเนี่ยถึงได้หลับไปแบบนี้" เพียงเธอยื่นมือไปจิ้มแก้มเขาเบา ๆ "พี่ขุนเขา..หลับแล้วจริง ๆ เหรอคะ" ไม่มีการตอบกลับจากขุนเขา เพียงเธอพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ แต่ในจังหวะที่จะลุกขึ้นท่อนขาหนักอึ้งของขุนเขาก็ตวัดขึ้นมาพาดเอวเธอทำให้ล้มหลายหลังด้วยความตกใจสุด ๆ แถมตอนนี้ยังขยับไปไหนไม่ได้อีกด้วย‘ไม่ได้นะ เราจะมานอนหมดสภาพแบบนี้ไม่ได้!'เพียงเธอผงกศีรษะขึ้นมามองขาขุนเขาแล้วออกแรงดันมันออกไป เธอเป่าปากอย่างโล่งอกแล้วลุกขึ้นนั่งพรึบ!"อ๊ะ!" คราวนี้เป็นแขนของเขาที่ตวัดขึ้นมากอดเธอไว้แน่นและหนัก แค่เพียงเธอขยับตัวเขาก็กอดรัดแน่นกว่าเดิมจนเธอไม่อาจขยับไปไหนได้อีก"อื้อ.." เสียงเขาครางเบา ๆ ใกล้ ๆ หูพานทำให้ไรขนอ่อนตามร่างกายเธอลุกซู่ไปทั้งตัว "อ๊า.." เพียงเธอหลับตาแน่นกับเสียงครางแหบพร่
บทที่ 12 จะ ๆเพียงเธอกะพริบตาสองครั้งแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น "พี่ขุนรู้สึกปวดไหมคะ" เธอถามในขณะที่หาสำลีไปเช็ดคราบเลือดแห้งตรงปีกจมูกเขา"ปวดนิดหน่อย แล้วเมื่อคืนเธอเอาพลาสเตอร์ติดให้ฉันเหรอ" ชายหนุ่มเอ่ยถามพลางยกมือขึ้นมาจับสันจมูกตัวเองเบา ๆ แต่กลับถูกเพียงเธอปัดมือออก เธอทำหน้าดุใส่เขา"มือมีแต่เชื้อโรคค่ะ""อ๊ะ..อ๋อ" ขุนเขาวางมือไว้บนหน้าตักแล้วเงยหน้าขึ้นให้เพียงเธอเช็ดเลือดออกให้ ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันแค่ไม่กี่เซนติเมตรจนทั้งคู่สัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน "ขอบคุณนะ" ขุนเขาลืมตาขึ้นมาสบตากับเพียงเธอ"ขะ..ขอบคุณอะไรคะ""ก็ขอบคุณที่เธอดูแลฉัน""อ๋อ..เพียงคิดว่ามันเป็นหน้าที่ที่เพียงต้องทำต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกันค่ะ ถ้าไม่ช่วยก็ยังไงอยู่"แม้เธอจะตอบออกมาแบบนั้นแต่ขุนเขาก็รู้สึกดีอยู่ในใจไม่น้อยเลย เขาหลับตาพริ้มแล้วนั่งนิ่งให้เพียงเธอทำแผลให้จนเสร็จเรียบร้อยแถมลายพลาสเตอร์อันใหม่ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากทุบหัวตัวเองอีกหลาย ๆ ครั้ง ถ้าไม่เมาจนเกิดเรื่องก็คงไม่ต้องมาติดพลาสเตอร์ลายการ์ตูนแบ๊ว ๆ พวกนี้ ถ้าเพื่อนเห็นแน่นอนว่าเขาต้องถูกแซวยันลูกบวชเลยล่ะมั้ง"เหรอ..งั้นก็ขอบคุณ
บทที่ 13 เหมือนจะเสียดาย"ไอ้ขุนมึง! อุ๊บ!" ฝ่ามือหนาตะปบปากธันวาทันทีที่เขาจะพูดอะไรออกมาอีก ธันวาถูกลากมาที่ห้องครัวและนานกว่าที่ขุนเขาจะยอมปล่อยเขาเป็นอิสระ"กูอธิบายได้""อธิบายยังไง มึง..เอ๋..ทำไมกูคุ้นหน้าน้องคนนั้นจังวะ อ๋อ! น้องคนที่อยู่คลับหนิ นี่มึงหิ้วผู้หญิงในคลับมากินเหรอวะ!" ขุนเขาแทบยกมือกุมขมับกับสิ่งที่ธันวาคิดไปก่อนที่จะได้รับฟังคำอธิบายจากเขา"ไม่ใช่แบบนั้น มึงช่วยหยุดโวยวายแล้วฟังกูก่อนได้ไหมวะ""กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าผู้หญิงพวกนั้นอันตราย แล้วนี่เวลาเอากันใส่ถุงยางไหม" ขุนเขารีบดันตัวธันวาเข้ามุมแล้วปิดปากเขาไว้แน่นอีกครั้ง"พูดเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย กูไม่ได้มีอะไรกับเธอไอ้เวร""อูไอ้อู้..(กูไม่รู้)" ขุนเขาชักสีหน้าใส่ธันวาแล้วปล่อยมือออก"กูแค่ให้เธอมาอยู่ที่นี่ชั่วคราวแค่นั้น เธอถูกพวกเสี่ยแก่ ๆ ในคลับตามรังควาน""อ๋อเหรอ พ่อพระจริง ๆ นะเพื่อนกูเนี่ย" ธันวากลอกตามองบน "แล้วไอ้พวกเสี่ยนั่นยังไม่เลิกตาม?""เห็นเด็กบอกว่าพวกมันยังตามหาเพียงเธออยู่""เพียงเธอ ชื่อเด็กคนนั้นเหรอ?""อืม""แล้วทำไมมึงไม่หาห้องดี ๆ ให้น้องเขาวะ อยู่กันแบบนี้ได้เหรอ ผู้หญิงกับผู้ชายอะ หรื
บทที่ 14 ใกล้ ๆ (กัน)ขุนเขากำลังหัวเสียที่เพื่อนกระหน่ำโทรมาถามเขาเรื่องเพียงเธอ พอวางสายจากโอโซนบดินทร์ก็ส่งข้อความมาหาบดินทร์ : กูรู้เรื่องมึงกับเพียงเธอแล้วนะขุนเขาได้อ่านข้อจากบดินทร์แล้วเขาก็กดโทรหาเพื่อนทันที(ว่าไง) บดินทร์ถามกลับเสียงเรียบ น้ำเสียงที่ไม่ได้แสดงออกถึงความตกใจหรืออยากรู้อยากเห็นเหมือนปกป้องกับปรินทำให้ขุนเขารู้สึกโล่งอก"กูจะโทรมาบอกว่ากูพาเพียงเธอมาอยู่ที่ห้องจริง ๆ ตอนนี้กำลังหาห้องพักให้เธออยู่"(อืม พรุ่งนี้กูจะพาไปดูห้องใกล้ ๆ คอนโดมึงอะ เห็นบอกความปลอดภัยดีอยู่ ค่าห้องก็ไม่แพงมากน่าจะโอเค) เมื่อได้ฟังบดินทร์พูดมาแบบนั้นขุนเขาก็โล่งใจ เขาเลยตอบตกลงไปทันที"โอเค พรุ่งนี้ไปดูห้องกัน"(อืม)"มึงไม่ได้อยากรู้อะไรมากกว่านี้เหรอวะ"(ฮึ! เห็นกูเป็นไอ้ปินเหรอที่อยากรู้เรื่องเพื่อนไปหมด มึงบอกมาแค่นั้นกูก็รู้แค่นั้นเป็นอันจบ)"อืม..ขอบคุณนะ"(ขอบคุณเหี้ยไร ไม่ได้ทำอะไรให้ต้องขอบคุณเลย)"เออ..ก็ขอบคุณที่ช่วยหาห้องให้เพียงไง ขอบคุณแทนเธอ"(เหรอ อืม)"งั้นกูทำงานก่อนนะ"(อืม) สองหนุ่มวางสายกันไป ขุนเขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พลางหลับตาพริ้ม เขาพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ ด้วยค
บทที่ 15 ลืมของเพียงเธอเม้มปากแน่น เธอรู้สับสนกับการกระทำของขุนเขามากเลยตอนนี้ ตกลงเขาอยากให้เธอย้ายออกไปไหม(?)"เพียงคิดว่าเพียงจะทำงานตอบแทนบุญคุณพี่ขุนแทนการบอกลาค่ะ""ถ้าฉันอยากได้ยินคำบอกลาจากเธอล่ะ""เพียงไม่บอกลาหรอกค่ะ การบอกลาคือเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แต่นี่เพียงต้องไปทำงานกับพี่ขุนทุกวัน ไม่จำเป็นต้องบอกหรอก อีกอย่างเราสองคนก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง" เพียงเธอยิ้มหวานให้คนตรงหน้า เธอไม่อาจเดาใจเขาได้เลยว่าจริง ๆ แล้วขุนเขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่ถึงได้รีบร้อนมาหาขนาดนี้"อืม..ก็จริงอย่างที่เธอว่า" ร่างหนาค่อย ๆ ก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อเปิดทางให้เพียงเธอเดินออกมาจากห้อง"พี่ขุนคะ" เสียงหวานเอ่ยเรียกทำให้ขุนเขาที่กำลังเบนความสนใจจากใบหน้าจิ้มลิ้มไปมองที่อื่นต้องหันมาสนใจเธออีกครั้ง เพียงเธอยื่นมือมาจับมือเขาไว้แล้ววางคีย์การ์ดลงบนฝ่ามือหนา "เพียงไม่จำเป็นต้องใช้มันแล้วค่ะ แล้วก็..พรุ่งนี้เพียงขอหยุดงานหนึ่งวันนะคะ พอดีจะไปซื้อของเข้าห้องนิดหน่อย" ว่าจบเพียงเธอก็เดินผ่านเขาไปทันที"เพียง" พอขุนเขาได้สติแล้วเอ่ยเรียกเพียงเธออีกครั้งเธอก็กดปิดประตูลิฟต์แล้ว ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกหน
บทที่ 16 ออดอ้อนขุนเขากระตุกยิ้มมุมปากแล้วเดินผ่านหน้าเพียงเธอไป "เดี๋ยวค่ะ!" เสียงห้วนจัดฉุดรั้งเขาไว้ ขุนเขาเอี้ยวหน้ากลับมามองพลางเลิกคิ้วถาม"เพียงขอผ้าห่ม หมอนแล้วก็..ขอดูทีวีหน่อย""ฉันเพิ่งสั่งให้แม่บ้านมาทำความสะอาดโซฟา นอนไม่ได้""แล้วจะให้เพียงนอนที่ไหนคะ นอนพื้นเหรอ?" เด็กสาวก้มมองพื้นพรมแล้วยกเท้าขึ้น มันก็น่านอนอยู่หรอกแต่หลังเธอจะเคล็ดเอาไหมหลังจากที่นอนแล้วน่ะ โครงคิ้วสวยได้รูปขมวดยุ่งกันไปหมด เธอลังเลใจอยู่ว่าจะนอนตรงนี้หรือขยับไปนอนหลังโซฟาดี พอคิดแบบนั้นเเพียงเธอจึงผลุดลุกขึ้นแล้วโน้มตัวไปมองหลังโซฟา"ทำอะไร" ขุนเขายืนมองเพียงเธออยู่พักหนึ่งแล้วจึงถามเธอไม่ได้สนใจจะตอบคำถามเขาแต่กลับหันมาทำหน้าบึ้งตึงใส่แทน "เข้าไปนอนในห้อง" ขุนเขาเชิดหน้าไปที่ห้องนอนตัวเองแล้วเดินนำเข้าไปก่อน เพียงเธอเม้มริมฝีปากแน่น ชะเง้อมองตามแผ่นหลังกว้าง'หรือว่าเราจะตอบแทนบุญคุณพี่ขุนคืนนี้เลยนะ เขา…จะกลัวเราไหม ไม่สิ ๆ เราเป็นผู้หญิงนะเราจะทำแบบนั้นได้ยังไงยัยเพียง!'เพียงเธอถอนหายใจยาว ๆ พลางยกมือขึ้นมาขยุ้มผมตัวเอง"จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม""ค่ะ.." เธอย่นจมูกใส่เขาแล้วเดินตึงตังเข้ามาปึ
ตอนพิเศษ 5เช้าวันต่อมาเพียงเธอนอนกะพริบตาปริบ ๆ อยู่ใต้ผ้าห่มขณะที่ขุนเขานอนกอดเธอแนบแน่นแถมยังเอาหน้ามาซบหน้าอกเธออีก เมื่อคืนเขาทั้งดุและกินจุจนเธอเพลียหลับไปตอนไหนไม่รู้ นี่ก็สายมากแล้วด้วย แม่บ้านคงกำลังถามหากันวุ่นว่าทำไมเราสองคนไม่ลงไปกินข้าวเช้าสักที"อื้อ~ ทำไมตื่นเร็วจัง เมื่อคืนไม่เหนื่อยเหรอ" ขุนเขางัวเงียถามแฟนสาวที่นอนนิ่งอยู่ เขารู้สึกตัวตั้งแต่เธอขยับตัวครั้งแรกแต่รู้สึกล้าเลยไม่ตื่นขึ้นมา เพียงเธอยิ้มบาง ๆ แล้วเท้าแขนไปด้านหลังดันตัวลุกขึ้นมานั่งทำเขาต้องลุกขึ้นตามเธอด้วย"วันนี้เราไปหาแม่อรอีกไหมคะ เมื่อคืนนี้แม่อรทักมาหาบอกคิดถึงเราสองคน" เธอชวนคนรักที่นั่งทำหน้าง่วงอยู่ ขุนเขาไม่ได้ขัดใจเธอและพยักหน้าหงึก ๆ เป็นคำตอบ เพียงเธอยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินนวยนาดไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาคลุมตัวไว้"ขอเฮียนอนอีกแป๊บนะ เมื่อคืนหนักไปหน่อย""แล้วเมื่อคืนสนุกไหมคะ" เธอหย่อนตัวนั่งลงขอบเตียงพลางเสยผมออกจากหน้าให้แฟนหนุ่มด้วย ขุนเขาหยักหน้าหงึก ๆ"สนุกมากเลย เมื่อคืนไอ่ปินมันพาพี่ชายไปเที่ยวด้วย"“ไม่น่าเชื่อนะคะว่าพี่ปินมีพี่ชายด้วย" เพียงเธอยิ้มบาง ๆ"อืม พี่ปลาพี่ชา
ตอนพิเศษ 4ขุนเขาที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตขาวติดกระดุมไม่เรียบร้อยก้าวขาลงจากรถพร้อมบดินทร์และปรินที่ขับรถตามหลังเขามาติด ๆ แต่วันนี้มีแขกคนพิเศษเพราะพี่มันขอมาเที่ยวด้วย"เด็ก ๆ" พี่ปลาพี่ชายไอ้ปินเดินเข้ามากอดทักทายขุนเขากับบดินทร์ด้วยความคิดถึง "ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะ หล่อขึ้นเป็นกองเลย""ครับ" ขุนเขาไล่สายตามองพี่ปลาอย่างยิ้ม ๆ วันนี้เหมือนจะมีนกแก้วบินว่อนอยู่ในผับหนึ่งตัวนะ พอนึกอย่างนั้นได้เขาจึงรีบเดินเข้ามาในผับก่อนเพราะกลัวจะหลุดขำกับสีหน้าเบื่อหน่ายของปรินที่ต้องดูแลพี่ชายมัน"ตามมาทำเชี่ยไรก็ไม่รู้ รำคาญ"ป๊าบ!ฝ่ามืออรหันต์ประทับที่หัวเขาทันทีที่พูดจบ ปรินสะบัดหน้าไปมองพี่ชายอย่างเอาเรื่องสุด ๆ"ไอ้เชี่ยปลา!""ไม่รู้แหละ กูเป็นพี่มึง ยังไงมึงต้องดูแลกู" ว่าจบปลาก็เดินเข้าไปในผับหน้าตาเฉย ปรินกรอกตาไปมาแล้วหันไปพยักหน้าให้บอดี้การ์ดที่ตามมาดูแลพี่ชายเสียงเพลงดังกระหึ่มตั้งแต่เดินเข้ามาทำให้ไอ้พี่ปลาเต้นจนถึงโต๊ะที่จองกันเอาไว้ ปรินส่ายหน้าอย่างเอือมระอาแล้วคว้าแก้วเหล้าขึ้นมากระดกเข้าปากอึกใหญ่"ถามจริง มึงสองคนพี่น้องกันจริงไหมวะ" ขุนเขากระซิบถามข้างหูเพื่อนรัก เพราะหน้าตาไม
ตอนพิเศษ 3หลายวันต่อมา"ทำหน้าเหมือนโดนตีนมาเลยนะ" ขุนเขาเอ่ยถามปรินที่เดินกระแทกเท้าตึงตังเอาแต่ใจมาหาเขากับบดินทร์ที่นั่งดื่มชากันอยู่"เบื่อว่ะ อยากไปดื่มฉิบหาย ผับไหนก็ได้ที่มีเด็กแจ่ม ๆ อะรู้จักกันบ้างไหม" บดินทร์ถึงกับส่ายหน้าไปมาแล้ววางแก้วชาลง"มีน่ะมันมี แต่มึงจะไปเที่ยวหลีหญิงทุกวันไม่ได้ไหมวะ ไหนจะเลิกทำตัวเชี่ยเพื่ออาจารย์อิงฟ้าไง" บดินทร์เลิกคิ้วถามอย่างจริงจังแต่ปรินกลับเบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย"กูเบื่ออะสิ ไม่เร้าใจเลย""เหรอ…" ขุนเขาพเยิดหน้าให้อย่างประชดแล้วรินน้ำชาให้เพื่อนหนึ่งแก้ว "ทำไมไม่ชวนเฮียปลามาด้วย" จู่ ๆ ขุนเขาก็ถามถึงพี่ชายปรินที่ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเท่าไหร่ ปรินหันขวับไปมองเพื่อนตาเขียว"ถามหามันทำไม""ก็กูเห็นว่าเป็นพี่ชายมึงหนิ ถามหาไม่ได้เลย" ปรินแยกเขี้ยวใส่ขุนเขาแล้วเอ่ยตอบเสียงเกรี้ยว"ไอ้เพี้ยนนั่นมันจะออกไปไหนได้ วัน ๆ อยู่แต่บ้านทำอะไรของมันไม่รู้ วันไหนออกจากบ้านนะพาคนของป๊าไปเป็นโขย่งหนึ่ง แถมยังแต่งตัวเหมือนคนบ้าอะ กูไม่อยากรับมันเป็นพี่ชาย""ก็พี่มึงมันเฟียสหนิ กูออกจะชอบ" ขุนเขายังล้อเลียนเพื่อนไม่หยุดก่อนจะหันไปมองคนรักที่ถือจานขนมเดินเข้ามาใ
ตอนพิเศษ 2เพียงเธอชะงักค้างในตอนตักข้าวใส่ปาก เธอเหลือบตามองขุนเขาที่เอาแต่ยิ้มร่าชอบใจกับคำถามแม่อร"คือเพียงยังไม่พร้อมค่ะ แม่อรกับพ่อพลคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ" เพียงเธอย่นหัวคิ้วเข้าหาขอความเห็นใจจากทั้งสองท่าน ขุนเขาเลิ่กลั่กเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นพ่อกับแม่กำลังตกเป็นทาสลูกอ้อนของเมียเขา"แม่!" เขาเรียกแม่เสียงดังแล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ เมื่อแม่กับพ่อหันมามอง อรพิณเลิกคิ้วถามลูกชายส่วนอำพลหนี่ตามองอย่างเป็นคำถามเหมือนกัน "กินข้าวเถอะครับ เรื่องลูก..เดี๋ยวเอาไว้ค่อยคุยกัน""ก็ได้ ๆ อย่าช้านักนะแม่อยากอุ้มหลานแล้ว""ได้ครับ.." ขุนเขายิ้มกว้างเพราะพอใจกับสิ่งที่แม่ขอในขณะที่เพียงเธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เหมือนปากอมน้ำไว้ก็ไม่ปาน พยายามหาเรื่องมาแย้งในสิ่งที่ขุนเขาบอกกับพ่อแม่แต่ก็เหมือนจะไม่มีอะไรให้เธอแย้งขึ้นเลย เพียงเธอถอนหายใจเบา ๆ แล้วกินข้าวต่อจนอิ่มกันทุกคน เธอกับขุนเขาถูกอรพิณพาไปที่ห้องนั่งเล่น ไม่นานแม่บ้านก็ยกจานผลไม้สดมาเสิร์ฟ"กินสิลูก นี่ชมพู่จากสวนแม่เองเลยนะรู้ไหม" เพียงเธอตาโตแล้วหยิบชมพู่ชิ้นพอดีคำมาใส่ปากเคี้ยวตุ้ย ๆ อรพิณยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เห็นลูกสะใภ้กินชมพู่อย่างเอร็ดอร่อย"
ตอนพิเศษ 1หลายวันต่อมาขุนเขาเดินรอบร้านสักลายเพราะกำลังเก็บของที่เหลือเอาไปไว้บ้าน เขาตัดสินขายร้านแห่งนี้ให้รุ่นพี่ที่เป็นช่างด้วยกันมานานและยังเป็นครูและลูกค้าคนแรกของเขาด้วย"เฮ้ กูอยากสักลายว่ะ" รุ่นพี่ที่เขาเคารพเดินเข้ามาตบบ่าแกร่งเบา ๆ ขุนเขาที่กำลังเก็บของลงกล่องอยู่ชะงักไปเล็กน้อย เขามองมือตัวเองแล้วเอี้ยวหน้ากลับไปมองรุ่นพี่"ล้อเล่นน่าเฮีย ผมทำไม่ได้หรอก""กูไม่ได้ล้อเล่น กูจริงจัง""เฮ้ย..ไม่ได้" เขาพูดกลั้วหัวเราะแล้วเก็บของลงกล่องต่อแต่รุ่นพี่กลับเดินไปเอากล่องที่เป็นเครื่องสักลายที่เขาติดตัวมาด้วยเอามาให้ขุนเขา "เฮ้ยพี่ มันจะติดตัวพี่ไปตลอดนะเว้ย ผมทำไม่ได้หรอกมือมันสั่น ไม่สวยหรอก""กูไม่ได้อยากได้ลายที่สวย แต่กูอยากได้ลายที่มึงสักให้กู เหมือนลายแรกที่กูให้มึงสักลงที่แขนกูไง" ขุนเขามองกล่องอุปกรณ์สักอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้าปฏิเสธรุ่นพี่ แต่ทว่ารุ่นพี่เขากลับพยักหน้าให้ สายตาเขาบ่งบอกถึงความเชื่อใจในตัวขุนเขา"เอาจริงเหรอ คือผมไม่..""จริงดิวะ เอาหน่อยไหน ๆ ก็จะไม่สักแล้ว" รุ่นพี่เขาเดินไปนั่งลงบนโซฟาที่เพิ่งเอามาลงใหม่ เตรียมตัวให้ขุนเขาสักเรียบร้อย"พี่..""มาสิ เอ
บทที่ 77 ตอนจบหลายเดือนต่อมาขุนเขานั่งดีดกีตาร์ร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีอยู่ในสวนหลังบ้านหลังจากส่งงานให้รุ่นน้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขารู้สึกผ่อนคลายทุกครั้งที่ได้ทำกิจกรรมที่ตัวเองชอบ ไม่ว่าจะทำงานที่ตนเองชอบหรือการดีดกีตาร์แบบนี้"ร้องเพลงเสียงดังเชียว" เพียงเธอเดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เธอเอ่ยแซวคนรักพลางหยิบคุกกี้ไปป้อนใส่ปากขุนเขาด้วย"อร่อยเหมือนเดิม" ขุนเขายิ้มกรุ้มกริ่มแล้วอ้าปากกินคุกกี้อีก"อร่อยใช่ไหมล่ะ เพียงเป็นคนทำเองกับมือเลย""อะไรที่เมียทำก็อร่อยหมดนั่นแหละครับ" เขายิ้มแล้วดีดทำนองเพลงรักให้เพียงเธอฟัง เธอยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างเขินอายก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง"เขินอะไรก่อน ไม่ชินอีกเหรอ""ก็พี่ขุนทำให้ชินตั้งแต่เมื่อไหร่เล่า ทำให้เพียงรู้สึกหวั่นไหวเหมือนตอนที่เราเจอกันใหม่ ๆ ทุกทีเลย" ขุนเขาหลุดยิ้มแล้วดีดกีตาร์ต่อ ครู่หนึ่งเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เขาละสายตาจากใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปมองโทรศัพท์ที่กำลังสั่นสะเทือนอยู่บนโต๊ะแล้วกดรับสาย(เฮ้…ออกมาดื่มไหมครับ เย็นนี้มีปาร์ตี้ปิ้งย่างที่บ้านท่านป้อง) ปรินทักทายพร้อมเอ่ยชวนเพื่อนรัก ขุนเขาเงยหน้ามองเพียงเธอเป็
บทที่ 76 คลั่งรักผัวหลังจากพาเพื่อนเข้านอนเสร็จขุนเขากับเพียงเธอก็ขึ้นมาพักผ่อนบ้าง"แหวนหมั้น..ถอดตอนอาบน้ำได้ไหมคะ" เธอเอี้ยวหน้าไปถามคนรักที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ขุนเขาวางแก้วน้ำแล้วมองไปยังคนถาม"ไม่ได้ค่ะ ต้องใส่ไว้ตลอดห้ามถอด""โอเค.." เพียงเธอพยักพเยิดเข้าใจแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอนอนไม่ได้แน่หากไม่ได้อาบน้ำชำระร่างกายอีกครั้ง ขุนเขานั่งยิ้มอยู่กับตัวเองขณะที่จ้องแหวนหมั้นที่นิ้วนางข้างซ้ายอยู่"ไม่อยากเชื่อเลยจริง ๆ ว่าจะมีวันนี้กับเขา" ชายหนุ่มยิ้มขบขันแล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา มองแหวนอย่างชอบใจ ไม่นานเพียงเธอก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา เธอเอียงคอมองแฟนหนุ่มที่เอาแต่ยิ้ม"ทำไมคะ ยิ้มทำไมเหรอ" เธอถามขุนเขา"ยิ้มสิเพราะมีความสุขไง ไม่อยากเชื่อเนอะว่าเราสองคนจะมาถึงจุดนี้ได้" เพียงเธอยิ้มมุมปากแล้วเดินเข้าไปนั่งลงบนหน้าตักเขา เรียวแขนเล็กตวัดกอดคอหนา กลิ่นครีมอาบน้ำหอมละมุนตีขึ้นจมูกเขา "ตัวหอมจัง" ขุนเขาเอ่ยชมพลางจูบเรียวแขนเพียงเธอเบา ๆ"พี่ขุนมีความสุขเพียงก็มีความสุขเหมือนกันค่ะ" เธอแนบเรือนแก้มลงกับอกแกร่งออดอ้อนชายหนุ่มเสียงสองจนขุนเขาหลุดยิ้มตาม"เพราะเพียงนั่นแหละที่ทำให้
บทที่ 75 สุขเล็ก ๆบทรักเร่าร้อนกินเวลามาเกือบสองชั่วโมงเต็ม ขุนเขายิ้มออกอย่างพอใจที่เห็นคนรักได้ปลดปล่อยความต้องการไปพร้อมกับเขา"เฮ้อ.." เพียงเธอทิ้งตัวนอนลงบนร่างหนาหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว เธอหอบหายใจกระชั้นชิดด้วยความเหนื่อยล้าแล้วยกมือจึ้นมาลูบไล้แผงอกแกร่ง "อยากลงไปหาเพื่อนไหม เพียงได้ยินว่าพี่ ๆ จะดื่มกัน" เธอเงยหน้าขึ้นมาถามคนตัวโตด้วยเสียงติดหอบ"ก็ได้…" ฝ่ามือหนาลูบไล้แผ่นหลังบอบบางเบา ๆ แล้วดันตัวเพียงเธอออกแล้วลุกขึ้น "ลงไปด้วยกันดิ ไม่อยากนั่งคนเดียว" เขาขยิบตาให้แฟนสาวแล้วเดินอาด ๆ เข้าไปในห้องน้ำ เพียงเธอหลุดยิ้มแล้วเดินตามหลังเขามา ทั้งคู่อาบน้ำพร้อมกันจนเสร็จก่อนจะลงไปหาเพื่อน ๆ ที่นั่งดื่มกันอยู่หลังบ้านหลังใหม่ของขุนเขา"โว่…เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวมาแล้วเว้ย" ปกป้องปรบมือเสียงดังแล้วรีบลุกขึ้นมาพาทั้งสองไปนั่งลง ธันวารู้งานรีบรินเหล้าให้เพื่อนทันที"ไง..เข้าหอกันครั้งแรก" บดินทร์เอ่ยแซวเพื่อนรัก แป้งปั้นที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ข้างแฟนหนุ่มหน้าแดงซ่านเพราะเขินกับคำถามแฟนหนุ่ม เธอรู้หรอกว่าบดินทร์หมายความว่ายังไง"ก็..ดี" ขุนเขาเลื่อนมือไปจับมือเรียวบางไว้แน่น รอยยิ
บทที่ 74 เข้าหอเสร็จจากพิธีสวมแหวนหมั้นแล้วก็ถึงเวลาส่งตัวคู่บ่าวสาวเข้าห้องหอ ขุนเขายิ้มกว้างจนตาปรือ เขาตั้งหน้าตั้งตารอเวลานี้จริง ๆ"เจ้าบ่าวดูท่าจะใจร้อนนะครับผม" ปรินตะโกนมาแต่ด้านหลังขณะที่รอให้แม่อรกับพ่อพลเจิมเตียงนอนให้สองหนุ่มสาว คำแซวของเพื่อนขุนเขาทำใบหน้าเพียงเธอเห่อร้อนด้วยความเขินอาย"ไม่ได้ใจร้อนแค่…อยากพาเจ้าสาวคนสวยเข้าห้องแค่นั้น" เสียงเพื่อนเขาโห่แซวขึ้นจากทางด้านหลัง เพียงเธอแอบถลึงตาใส่คู่หมั้นหนุ่ม"เอาลูก นอนเถอะ" อรพิณยิ้มให้ลูกสะใภ้คนสวยแล้วถอยออกมาให้สองหนุ่มสาวนอนเอาลงบนเตียงเอาฤกษ์ "นอนเตียงที่พ่อกับแม่นอนก่อนจะได้ครองคู่กันนาน ๆ เหมือนพ่อกับแม่ไงลูก""ครับ.." ขุนเขาตวัดแขนขึ้นไปกอดเพียงเธอไว้แนบแน่นแล้วจุมพิตลงบนหน้าผากมนเบา ๆ "ต่อไปนี้เราก็จะได้นอนด้วยกันในฐานะคู่หมั้นแล้วนะ""พี่ขุน.." เพียงเธอยิ้มเหนียมอายแล้วหันไปมองเพื่อนขุนเขาที่กำลังรุมถ่ายรูปเขากับเธออยู่ "เพียงว่าเราสองคนออกไปข้างนอกก่อนดีไหมคะ""ออกไปได้ไง พวกมึงอะออกไปเลยกูจะนอนกับเมีย" ขุนเขาเอ่ยปากไล่เพื่อนทุกคนแล้วขยับเข้ามาซบหน้าลงกับอกเพียงเธออย่างออดอ้อน"โห่…ไอ้…" ปรินตั้งท่าจะพ่นคำหยา