All Chapters of ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Chapter 151 - Chapter 160

"เยี่ยเฟิงเป็นเด็กดี ปกติเห็นเขาเย็นชาเช่นนั้น แต่เขาจิตใจดียิ่งนัก ไม่กี่เดือนก่อนเขาพาย่าที่ป่วยหนักเดินทางผ่านหมู่บ้านข้า หิวจนท้องกิ่ว ไร้เรี่ยวแรง พวกข้าเห็นแล้วสงสารเขาจึงให้หมั่นโถวไปลูกหนึ่ง ตอนแรกเขาไม่ยอมรับไว้ แต่สุดท้ายเห็นย่าเขาใกล้จะหิวตายอยู่รอมร่อ ถึงได้ยอมรับหมั่นโถวลูกหนึ่งจากพวกข้าให้ย่าเขากิน""แต่เจ้ารู้ไหม เพราะพวกข้าให้หมั่นโถวลูกนั้นกับเขา หลายเดือนมานี้ เขาช่วยปลูกผักถางหญ้า แถมยังซ่อมหลังคาบ้านข้าด้วย ภรรยาข้าคลอดยาก ก็ได้เขาแบกภรรยาข้าไปหาหมอตำแย ถึงได้รักษาชีวิตภรรยากับลูกข้าไว้ได้"กู้ชูหน่วนที่กินบะหมี่อยู่ชะงักไปหากเถ้าแก่ร้านบะหมี่พูดจริง เยี่ยเฟิงนั้นก็ไม่ใช่คนเลวร้ายแต่อย่างใด"เยี่ยเฟิงเป็นคนดี ไม่ใช่แค่ช่วยเหลือพวกข้า แต่ยังช่วยเหลือชาวบ้านในหมู่บ้านอีกเยอะแยะ หากเขาทำได้ ก็จะทำสุดกำลัง คนในหมู่บ้านข้ารักเยี่ยเฟิงยิ่งนัก""ท่านบอกว่าเขากับย่าเขาเดินทางผ่านหมู่บ้านท่านเมื่อไม่กี่เดือนก่อนอย่างนั้นหรือ? นอกจากย่าแล้ว เขายังมีญาติพี่น้องคนอื่นอีกหรือไม่?"เถ้าแก่ส่ายหน้า "ไม่มี ได้ยินมาว่าตั้งแต่เล็กเขามีเพียงย่าเป็นที่พึ่งพิง บ้านเกิดเจอภัยพิบัต

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น ตรงหน้ามีกระท่อมฟางผุพังหลังหนึ่งตั้งอยู่กระท่อมฟางนั้นถูกสร้างอย่างเรียบง่าย มีเพียงสองห้องเล็ก แถมยังเอียงกระเท่เร่ ชวนกังวลว่าจะถล่มลงมาได้ทุกเมื่อแต่สวนรอบกระท่อมนั้นใหญ่ไม่น้อย มีสมุนไพรและผักดองตากอยู่เรียงรายกู้ชูหน่วนสะดุดตากับผู้เฒ่าคนหนึ่งนั่นเป็นหญิงชราอายุล่วงวัยหกสิบ สวมเสื้อผ้าธรรมดา มีรอยเย็บปะมากมาย แต่เสื้อขาวนั้นกลับสะอาดสะอ้านนางกำลังเย็บซ่อมเสื้อผ้า ทว่าสองตานั้นเหมือนจะบอดมืด จึงทำได้เพียงอาศัยมือคลำแล้วเย็บตาม แถมยังต้องยกมือป้องปากไอโขลกเป็นพักๆ"ผู้เฒ่าคนนั้นคือย่าของเยี่ยเฟิง""ขอบคุณท่านลุง""เอาละ เจ้าเข้าไปเองเถิด ข้าอยู่ในไร้ข้างๆ นี่แหละ มีอะไรก็ตะโกนเรียกข้า"เถ้าแก่ร้านบะหมี่พูดเสียอ้อมค้อม แต่กู้ชูหน่วนฟังออกว่าเขานั้นไม่ไว้ใจ ถึงได้คอยเฝ้าจับตามองนางอยู่ไม่ไกล เตือนนางว่าอย่าทำมิดีมิร้ายกับย่าของเยี่ยเฟิงกู้ชูหน่วนยิ้มพลางส่ายหน้าอย่างห้ามไม่ได้คนไม่พูดไม่จาอย่างเยี่ยเฟิงก็มีคนเอ็นดูไม่น้อย"สวัสดีจ้ะท่านย่า ข้าชื่อกู้ชูหน่วนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับเยี่ยเฟิง ได้ยินเขาพูดถึงท่าน ข้าเลยมาเยี่ยมท่าน"กู้ชูหน่วนเข้ามา

กู้ชูหน่วนหยิบพู่กันขึ้นมา เขียนสูตรยาลงบนกระดาษเปล่าแผ่นหนึ่ง เดิมหมายจะให้พวกเขาไปซื้อยาตามนี้ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาเงินทองขัดสน กู้ชูหน่วนก็ทอดถอนใจ ออกไปซื้อยาจากในตัวอำเภอแล้วกลับมาต้มในนางดื่มด้วยตัวเองแม่เฒ่าเยี่ยปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า กู้ชูหน่วนกลับยิ้มเอ่ย "ข้าไปซื้อยามาแล้ว ทั้งยังต้มแล้วด้วย หากท่านไม่ดื่ม ข้าคงต้องดื่มหรือไม่ก็เททิ้งเท่านั้นกระมังแล้ว?""เอ่อ...""ในตัวท่านมีพิษ แม้ยานี้จะรักษาพิษไม่ได้ แต่ช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวดของท่านได้ แล้วก็ที่ท่านไอหรือปวดกระดูก ก็ช่วยรักษาได้เหมือนกัน""แม่หนู..." แม่เฒ่าเยี่ยท่าท่างเหมือนประหลาดใจไม่น้อย ที่นางมองออกว่านางโดนพิษมากมาย นางยังเด็กอยู่เลยแท้ๆ ไม่ได้จับชีพจรด้วยซ้ำแต่กลับรู้อาการป่วยของนาง"ข้าบอกแล้ว บ้านข้าแต่ก่อนเป็นหมอสืบทอดกันมา ข้าถึงได้พอรู้วิชาบ้างน่ะ""เจ้าเป็นคนดีนัก ทุกคนในหมู่บ้านนี้ล้วนแต่เป็นคนดีทั้งนั้น" แม่เฒ่าเยี่ยสะอื้น ยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาเป็นพักๆเบ้าตาของนางกลวงโบ๋ สิ่งที่ไหลออกมามิใช่น้ำตา แต่เป็นเลือดกู้ชูหน่วนเห็นแล้วปวดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกชีวิตลำบากปานนี้ แถมร่างก็ย่ำแย่เห

"อาจารย์ ตอนนี้อาจารย์ซ่างกวานเป็นผู้สอนนะ" กู้ชูหน่วนเอ่ยเตือนอาจารย์ที่มาเข้าฟัง ยุ่มย่ามเกินขอบเขตไปแล้วคิดไม่ถึงเลยว่าอาจารย์ซ่างกวานจะค่อยๆ จะจัดชุดขาวของเขา ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "ไม่ตั้งใจฟังเวลาเรียน ทั้งยังรังแกเพื่อนร่วมห้อง พฤติกรรมนี้ขัดต่อธรรมเนียมอันดี ต้องลงโทษให้วิ่งสี่สิบรอบกระมัง"สี่...สี่สิบรอบ?อีกเท่าหนึ่งเลยนะ?กู้ชูหน่วนเกือบจะหุนหันเดินออกจากห้องนางเกือบลืมไปเสียสนิทว่าซ่างกวานฉู่เปลือกนอกดูน่าสงสาร แต่ความจริงแล้วเป็นคนชั่วจอมเจ้าเล่ห์"อาจารย์ ขอโปรดอนุญาตให้ศิษย์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยเถิด" เยี่ยเฟิงใบหน้าซีดเซียว ดูไม่สู้ดีนัก"ไปเถิด"กู้ชูหน่วนยกมือขึ้นในทันใด "อาจารย์ เสื้อข้าก็โดนเกี่ยวขาดเช่นกัน ข้าก็อยากไปเปลี่ยนชุดบ้าง""ไม่อนุญาต"พับผ่าสิซ่างกวานฉู่นี่ลำเอีงเกินไปแล้วทุกคนในสำนักบัณฑิตหัวเราะคิกคัก"ดูท่าทีร้อนรนของคุณสามกู้สิ ดูท่าคงอยากแอบดูเยี่ยเฟิงเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกกระมัง เฮ้อ เสียดายที่ไม่กี่วันก่อนข้ายังนับถือนางอยู่เลย""นั่นน่ะสิ สำนวนนางดีก็จริง แต่เหตุใดถึงดูเป็นคนไม่น่าเชื่อถือ""ข้ารู้สึกว่าข้าโดนหลอก ข้าสงสัยว่านางแต

กู้ชูหน่วนตาเบิกโพลง กะพริบตาปริบๆ อย่างใสซื่อ ก่อนจะผายมือยักไหล่เอ่ย "เมื่อคืนข้าถูกคนลอบสังหารไม่รู้กี่หน ระหว่างหนีเอาตัวรอด หยกจันทร์เสี้ยวตกลงมา หลักจากนั้น...มันก็แตก"ไทเฮาสมองพร่ามัว แทบจะเป็นลมล้มไป นางชี้กู้ชูหน่วน เดือดดาลจนพูดไม่ออกกู้ชูหน่วนยังพูดอย่างมั่นอกมั่นใจไม่มีเกรงกลัว "ไทเฮา คนของฮ่องเต้กล้าเข้ามาสังหารนักเรียนในสำนักบัณฑิตหลวง นี่เรียกว่าท้าทายฮ่องเต้ ท้าทายไทเฮา ท้าทายกฎหมายแคว้นเย่ ที่น่าโมโหยิ่งกว่าก็คือเขายังทำหยกจันทร์เสี้ยวที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนมอบให้องค์หญิงตังตังเสียหายอีก ขอไทเฮาโปรดจับตัวคนร้าย แล้วตัดมือให้เข็ดหลาบด้วยเถิด""สามหาว กู้ชูหน่วน หยกจันทร์เสี้ยวเสียหายยามอยู่ในมือเจ้า เจ้ากลับเล่นลิ้น ใครก็ได้ จับตัวหญิงนางนี้ไปที"ไทเฮาเดือดดาล คนทั้งสำนักบัณฑิตหลวงตื่นตระหนก พากันคุกเข่าลงเป็นแถวเซียวอวี่เชียนเอ่ยอย่างร้อนใจ "ไทเฮา เมื่อคืนนี้มีมือสังหารมากมายหมายจะเอาชีวิตยัยขี้เหร่นี่จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ หากไม่ใช่เพราะนางหนีได้ทัน ป่านนี้คงตายไปแล้ว หยกจันทร์เสี้ยวเสียหาย ก็มิควรโทษนางเพียงผู้เดียว""ข้าจะลงโทษผู้ใด เจ้ามีสิทธิห้ามตั้งแต่เมื่อไหร่"