ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม의 모든 챕터: 챕터 151 - 챕터 160

380 챕터

บทที่ 151

"เยี่ยเฟิงเป็นเด็กดี ปกติเห็นเขาเย็นชาเช่นนั้น แต่เขาจิตใจดียิ่งนัก ไม่กี่เดือนก่อนเขาพาย่าที่ป่วยหนักเดินทางผ่านหมู่บ้านข้า หิวจนท้องกิ่ว ไร้เรี่ยวแรง พวกข้าเห็นแล้วสงสารเขาจึงให้หมั่นโถวไปลูกหนึ่ง ตอนแรกเขาไม่ยอมรับไว้ แต่สุดท้ายเห็นย่าเขาใกล้จะหิวตายอยู่รอมร่อ ถึงได้ยอมรับหมั่นโถวลูกหนึ่งจากพวกข้าให้ย่าเขากิน""แต่เจ้ารู้ไหม เพราะพวกข้าให้หมั่นโถวลูกนั้นกับเขา หลายเดือนมานี้ เขาช่วยปลูกผักถางหญ้า แถมยังซ่อมหลังคาบ้านข้าด้วย ภรรยาข้าคลอดยาก ก็ได้เขาแบกภรรยาข้าไปหาหมอตำแย ถึงได้รักษาชีวิตภรรยากับลูกข้าไว้ได้"กู้ชูหน่วนที่กินบะหมี่อยู่ชะงักไปหากเถ้าแก่ร้านบะหมี่พูดจริง เยี่ยเฟิงนั้นก็ไม่ใช่คนเลวร้ายแต่อย่างใด"เยี่ยเฟิงเป็นคนดี ไม่ใช่แค่ช่วยเหลือพวกข้า แต่ยังช่วยเหลือชาวบ้านในหมู่บ้านอีกเยอะแยะ หากเขาทำได้ ก็จะทำสุดกำลัง คนในหมู่บ้านข้ารักเยี่ยเฟิงยิ่งนัก""ท่านบอกว่าเขากับย่าเขาเดินทางผ่านหมู่บ้านท่านเมื่อไม่กี่เดือนก่อนอย่างนั้นหรือ? นอกจากย่าแล้ว เขายังมีญาติพี่น้องคนอื่นอีกหรือไม่?"เถ้าแก่ส่ายหน้า "ไม่มี ได้ยินมาว่าตั้งแต่เล็กเขามีเพียงย่าเป็นที่พึ่งพิง บ้านเกิดเจอภัยพิบัต
더 보기

บทที่ 152

"ความดีของเขาทำเอาข้าปวดใจนัก ยามปกติแม้แต่มดตัวเดียวยังไม่กล้าเหยียบ ไม่รู้จริงๆ ว่าเหตุใดสวรรค์ถึงให้คนแสนดีอย่างเยี่ยเฟิงต้องลำบากเพียงนี้""บางครั้งพวกข้าก็อยากบอกให้เขาปล่อยย่าเขาไปเถิด ตัวเขาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ แม้แต่ย่าเขายังขอให้เขาปล่อยตัวเองไปเลย แต่เจ้าเด็กนั่นดื้อดึงนัก ต่อให้ตัวเองเหนื่อยตายก็ต้องให้ย่าอยู่ดีกินดีที่สุด"ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดกู้ชูหน่วนถึงได้รู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างประหลาด"ท่านรู้หรือไม่ว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหน""ท้ายหมู่บ้านเสี่ยวเหอชุนของพวกข้าน่ะ เขายากจนข้นแค้น เงินที่หามาได้ก็เอาไปรักษาย่าเขาหมด ไม่มีเงินแม้แต่จะสร้างบ้าน ผู้ใหญ่บ้านพวกข้าเมตตาให้กระท่อมฟางเขาอยู่ กันลมกันฝนไปพลางก่อน"กู้ชูหน่วนพลันยิ้มเอ่ย "เขาทำงานกับท่านที่นี่ ท่านให้เขาวันละเท่าไหร่รึ""ไอ้หยา เขาไม่เอาเงินข้าด้วยซ้ำ ข้าต้องยัดใส่มือตลอด เขาถึงจะยอมรับเงินวันละห้าอีแปะจากข้า แต่ก็นะ เขาไม่ได้มาทุกวันหรอก"พูดถึงตรงนั้นเถ้าแก่ก็ชะงักไป พลันเอ่ยอย่างสงสัย "พูดถึงเรื่องนี้ มีเรื่องหนึ่งที่ข้าสงสัยนัก เยี่ยเฟิงมักจะหายตัวไปสองสามวัน ข้าถามว่าเขาไปไหน เขาไม่เคยบอกเลย ทุกครั้งจะ
더 보기

บทที่ 153

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น ตรงหน้ามีกระท่อมฟางผุพังหลังหนึ่งตั้งอยู่กระท่อมฟางนั้นถูกสร้างอย่างเรียบง่าย มีเพียงสองห้องเล็ก แถมยังเอียงกระเท่เร่ ชวนกังวลว่าจะถล่มลงมาได้ทุกเมื่อแต่สวนรอบกระท่อมนั้นใหญ่ไม่น้อย มีสมุนไพรและผักดองตากอยู่เรียงรายกู้ชูหน่วนสะดุดตากับผู้เฒ่าคนหนึ่งนั่นเป็นหญิงชราอายุล่วงวัยหกสิบ สวมเสื้อผ้าธรรมดา มีรอยเย็บปะมากมาย แต่เสื้อขาวนั้นกลับสะอาดสะอ้านนางกำลังเย็บซ่อมเสื้อผ้า ทว่าสองตานั้นเหมือนจะบอดมืด จึงทำได้เพียงอาศัยมือคลำแล้วเย็บตาม แถมยังต้องยกมือป้องปากไอโขลกเป็นพักๆ"ผู้เฒ่าคนนั้นคือย่าของเยี่ยเฟิง""ขอบคุณท่านลุง""เอาละ เจ้าเข้าไปเองเถิด ข้าอยู่ในไร้ข้างๆ นี่แหละ มีอะไรก็ตะโกนเรียกข้า"เถ้าแก่ร้านบะหมี่พูดเสียอ้อมค้อม แต่กู้ชูหน่วนฟังออกว่าเขานั้นไม่ไว้ใจ ถึงได้คอยเฝ้าจับตามองนางอยู่ไม่ไกล เตือนนางว่าอย่าทำมิดีมิร้ายกับย่าของเยี่ยเฟิงกู้ชูหน่วนยิ้มพลางส่ายหน้าอย่างห้ามไม่ได้คนไม่พูดไม่จาอย่างเยี่ยเฟิงก็มีคนเอ็นดูไม่น้อย"สวัสดีจ้ะท่านย่า ข้าชื่อกู้ชูหน่วนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับเยี่ยเฟิง ได้ยินเขาพูดถึงท่าน ข้าเลยมาเยี่ยมท่าน"กู้ชูหน่วนเข้ามา
더 보기

บทที่ 154

แม่เฒ่าเยี่ยทอดถอนใจ ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด "ตั้งแต่เล็กเขาโหยหาความอบอุ่น เห็นเด็กคนอื่นกอดขาอ้อนพ่อแม่ เขาก็มักจะมองด้วยความอิจฉา ต่อมาคงกลัวว่าข้าจะเป็นห่วง เขาถึงไม่ยอมแสดงออก แต่ข้าก็รู้ ว่าเราโหยหาพ่อแม่มากกว่าใคร""ท่านไม่ใช่ย่าแท้ๆ ของเขาหรือ?""ข้าก็อยากให้เขาเป็นหลานชายแท้ๆ ของข้าเหมือนกัน แต่เสียดายที่ข้าไม่มีวาสนา มีลูกกี่คนก็ตายจากไปก่อนเสียหมด""ท่านเมตตารับเลี้ยงเยี่ยเฟิงหรือเจ้าคะ?" กู้ชูหน่วนถามอ้อมค้อมความเจ็บปวดฉายแวบผ่านสีหน้าของแม่เฒ่าเยี่ย คล้ายกับว่าไม่อยากตอบคำถามนี้สักเท่าไร เอ่ยเสียงเรียบเพียงว่า "ก็คงใช่กระมัง ข้าให้หมั่นโถวเขาแค่ลูกเดียว เด็กคนนี้รู้จักตอบแทนบุญคุณ หลายปีมานี้ดูแลข้าไม่มีขาดตกบกพร่อง เรียกไปว่ายอมลำบากตราตรำเพื่อข้า""ข้าขอเข้าไปดูในบ้านได้หรือไม่?""ไ้ด้อยู่แล้ว"แม่เฒ่าเยี่ยหมายจะพานางเข้าไป กู้ชูหน่วนรีบประคองนางให้นั่งลง "ท่านสายตาไม่ดี เดินเหินก็ไม่สะดวก ข้าเข้าไปเองก็ได้เจ้าค่ะ""แค่กๆ... ประเด็นคือบ้านคับแคบนัก แถมเพดานยังต่ำ ข้ากลัวว่าแม่หนูจะหัวโขกเพดานเอา""ข้าจะระวังเจ้าค่ะ"กระท่อมผุพัง มีเพียงแค่สองห้อง
더 보기

บทที่ 155

กู้ชูหน่วนหยิบพู่กันขึ้นมา เขียนสูตรยาลงบนกระดาษเปล่าแผ่นหนึ่ง เดิมหมายจะให้พวกเขาไปซื้อยาตามนี้ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาเงินทองขัดสน กู้ชูหน่วนก็ทอดถอนใจ ออกไปซื้อยาจากในตัวอำเภอแล้วกลับมาต้มในนางดื่มด้วยตัวเองแม่เฒ่าเยี่ยปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า กู้ชูหน่วนกลับยิ้มเอ่ย "ข้าไปซื้อยามาแล้ว ทั้งยังต้มแล้วด้วย หากท่านไม่ดื่ม ข้าคงต้องดื่มหรือไม่ก็เททิ้งเท่านั้นกระมังแล้ว?""เอ่อ...""ในตัวท่านมีพิษ แม้ยานี้จะรักษาพิษไม่ได้ แต่ช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวดของท่านได้ แล้วก็ที่ท่านไอหรือปวดกระดูก ก็ช่วยรักษาได้เหมือนกัน""แม่หนู..." แม่เฒ่าเยี่ยท่าท่างเหมือนประหลาดใจไม่น้อย ที่นางมองออกว่านางโดนพิษมากมาย นางยังเด็กอยู่เลยแท้ๆ ไม่ได้จับชีพจรด้วยซ้ำแต่กลับรู้อาการป่วยของนาง"ข้าบอกแล้ว บ้านข้าแต่ก่อนเป็นหมอสืบทอดกันมา ข้าถึงได้พอรู้วิชาบ้างน่ะ""เจ้าเป็นคนดีนัก ทุกคนในหมู่บ้านนี้ล้วนแต่เป็นคนดีทั้งนั้น" แม่เฒ่าเยี่ยสะอื้น ยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาเป็นพักๆเบ้าตาของนางกลวงโบ๋ สิ่งที่ไหลออกมามิใช่น้ำตา แต่เป็นเลือดกู้ชูหน่วนเห็นแล้วปวดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกชีวิตลำบากปานนี้ แถมร่างก็ย่ำแย่เห
더 보기

บทที่ 156

เมื่อคืนเซียวอวี่เชียนถูกฟันไปหลายแผล วันนี้จึงพันผ้ามาเสียหนาเตอะ มาเรียนพร้อมกับบาดแผล เขาเหมือนยังโกรธอยู่ไม่น้อย ใบหน้าจึงบึ้งตึงกู้ชูหน่วนสะกิดศอกเขา เอ่ยด้วยร้อยยิ้ม "เจ้าก็ทุ่มเทไปหน่อยกระมัง เจ็บหนักบานนี้ยังมาเรียนอีก"เซียวอวี่เชียนเชิดหน้าขึ้นมองฟ้า ไม่สนใจนาง"โธ่ ยังโกรธอยู่รึ พอได้แล้วน่า แปรงขนให้เจ้าเอาไหม เมื่อคืนเจ็บหนักละสิท่า ข้ากลัวว่าเจ้าจะตายคาที่ ถึงได้ให้ฝูกวงส่งเจ้ากลับไปไงเล่า"เมื่อเห็นว่าเซียวอวี่เชียนไม่สนใจนาง กู้ชูหน่วนขยับเข้ามาใกล้ ใช้สายตากวาดมองเยี่ยเฟิงที่กำลังตั้งใจเรียนอยู่ข้างๆ เอ่ยเสียงกระซิบ "เสี่ยวเชียนเชียน เจ้าว่าเด็กหนุ่มคนมือคืนจะใช่เยี่ยเฟิงหรือไม่?"ใบหน้าแง่งอนของเซียวอวี่เชียนพลันฉายแววสงสัย เขาเอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา "ข้าก็สงสัยเช่นกัน""เช่นนั้นเรามาพิสูจน์กันไหม?""พิสูจน์อย่างไรเล่า?""เมื่อวานเขาถูกฟันตั้งหลายแผลมิใช่หรือ? ข้าจำได้ว่าบนแขนเขามีหนึ่งแผล ที่เสื้อเขาขาดน่ะ""คนเยอะแยะ ถูกเห็นเข้าคงไม่ดีกระมัง?"กู้ชูหน่วนเขกหัวเขา "คิดอะไรเขาเจ้า ข้าบอกให้ถลกแขนเสื้อเขาขึ้นมาต่างหาก""เจ็บๆๆ เมื่อวานหัวข้ากระแทกกำแพงนะ ตอนนี้
더 보기

บทที่ 157

"อาจารย์ ตอนนี้อาจารย์ซ่างกวานเป็นผู้สอนนะ" กู้ชูหน่วนเอ่ยเตือนอาจารย์ที่มาเข้าฟัง ยุ่มย่ามเกินขอบเขตไปแล้วคิดไม่ถึงเลยว่าอาจารย์ซ่างกวานจะค่อยๆ จะจัดชุดขาวของเขา ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "ไม่ตั้งใจฟังเวลาเรียน ทั้งยังรังแกเพื่อนร่วมห้อง พฤติกรรมนี้ขัดต่อธรรมเนียมอันดี ต้องลงโทษให้วิ่งสี่สิบรอบกระมัง"สี่...สี่สิบรอบ?อีกเท่าหนึ่งเลยนะ?กู้ชูหน่วนเกือบจะหุนหันเดินออกจากห้องนางเกือบลืมไปเสียสนิทว่าซ่างกวานฉู่เปลือกนอกดูน่าสงสาร แต่ความจริงแล้วเป็นคนชั่วจอมเจ้าเล่ห์"อาจารย์ ขอโปรดอนุญาตให้ศิษย์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยเถิด" เยี่ยเฟิงใบหน้าซีดเซียว ดูไม่สู้ดีนัก"ไปเถิด"กู้ชูหน่วนยกมือขึ้นในทันใด "อาจารย์ เสื้อข้าก็โดนเกี่ยวขาดเช่นกัน ข้าก็อยากไปเปลี่ยนชุดบ้าง""ไม่อนุญาต"พับผ่าสิซ่างกวานฉู่นี่ลำเอีงเกินไปแล้วทุกคนในสำนักบัณฑิตหัวเราะคิกคัก"ดูท่าทีร้อนรนของคุณสามกู้สิ ดูท่าคงอยากแอบดูเยี่ยเฟิงเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกกระมัง เฮ้อ เสียดายที่ไม่กี่วันก่อนข้ายังนับถือนางอยู่เลย""นั่นน่ะสิ สำนวนนางดีก็จริง แต่เหตุใดถึงดูเป็นคนไม่น่าเชื่อถือ""ข้ารู้สึกว่าข้าโดนหลอก ข้าสงสัยว่านางแต
더 보기

บทที่ 158

"ได้ ห้าสิบล้านตำลึงก็ห้าสิบล้านตำลึง" ไทเฮาปากสั่นไปหมด เมื่อกวักมือเรียกก็มีข้ารับใช้ยกหีบตั๋วเงินและเพชรพลอยต่างๆเข้ามาวางตรงหน้ากู้ชูหน่วน"ตั๋วเงิน เครื่องประดับ ของโบราณ และเพชรพลอยพวกนี้ มูลค่าเทียบเท่าห้าสิบล้านตำลึง คุณหนูสามกู้จะตรวจสอบดูก่อนก็ย่อมได้"ทุกคนต่างรู้ดีไทเฮาไม่มีเงินแล้วถึงได้นำของเก่า เครื่องประดับเพชรพลอยออกมากู้ชูหน่วนเปิดหีบดู ภายในมีทั้งไข่มุก โกเมน แก้วตาแมว หรือแม้แต่ไข่มุกราตรีเม็ดใหญ่เท่าไข่ไก่มากมายกู้ชูหน่วนเปิดทีละหีบ นับทีละชิ้น ทุกหีบมีมูลค่าแทบจะซื้อเมืองได้ทั้งเมือง"เฮือก..."ทุกคนมองจนตาแทบหลุดหัวใจขององค์หญิงตังตังและไทเฮาอาบเลือด แทบอยากจะฟันกู้ชูหน่วนเป็นชิ้นๆ เพื่อระบายความโกรธแค้นในใจเอาเงินก็แล้วไป แต่ยังเปิดทีละหีบ นับทีละชิ้นต่อหน้าพวกนางอีก แบบนี้ต่างอะไรจากประหารพวกนางหรือองค์หญิงตังตังร้อนรนจนนิ่งเฉยไม่ไหว อยากให้เสด็จแม่ถอนคำพูด แต่ก็กลัวว่าไทเฮาจะตบหน้าเป็นรางวัลแล้วก็เป็นเซียวอวี่เชียนที่ทนดูต่อไปไม่ไหว เขาเดินเข้ามา เอ่ยเสียงกระซิบ "ยัยขี้เหร่ พอแค่นี้เถิด สีหน้าของไทเฮาไม่ค่อยสู้ดีนัก""เงินมาของไป หากข้านับ
더 보기

บทที่ 159

กู้ชูหน่วนตาเบิกโพลง กะพริบตาปริบๆ อย่างใสซื่อ ก่อนจะผายมือยักไหล่เอ่ย "เมื่อคืนข้าถูกคนลอบสังหารไม่รู้กี่หน ระหว่างหนีเอาตัวรอด หยกจันทร์เสี้ยวตกลงมา หลักจากนั้น...มันก็แตก"ไทเฮาสมองพร่ามัว แทบจะเป็นลมล้มไป นางชี้กู้ชูหน่วน เดือดดาลจนพูดไม่ออกกู้ชูหน่วนยังพูดอย่างมั่นอกมั่นใจไม่มีเกรงกลัว "ไทเฮา คนของฮ่องเต้กล้าเข้ามาสังหารนักเรียนในสำนักบัณฑิตหลวง นี่เรียกว่าท้าทายฮ่องเต้ ท้าทายไทเฮา ท้าทายกฎหมายแคว้นเย่ ที่น่าโมโหยิ่งกว่าก็คือเขายังทำหยกจันทร์เสี้ยวที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนมอบให้องค์หญิงตังตังเสียหายอีก ขอไทเฮาโปรดจับตัวคนร้าย แล้วตัดมือให้เข็ดหลาบด้วยเถิด""สามหาว กู้ชูหน่วน หยกจันทร์เสี้ยวเสียหายยามอยู่ในมือเจ้า เจ้ากลับเล่นลิ้น ใครก็ได้ จับตัวหญิงนางนี้ไปที"ไทเฮาเดือดดาล คนทั้งสำนักบัณฑิตหลวงตื่นตระหนก พากันคุกเข่าลงเป็นแถวเซียวอวี่เชียนเอ่ยอย่างร้อนใจ "ไทเฮา เมื่อคืนนี้มีมือสังหารมากมายหมายจะเอาชีวิตยัยขี้เหร่นี่จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ หากไม่ใช่เพราะนางหนีได้ทัน ป่านนี้คงตายไปแล้ว หยกจันทร์เสี้ยวเสียหาย ก็มิควรโทษนางเพียงผู้เดียว""ข้าจะลงโทษผู้ใด เจ้ามีสิทธิห้ามตั้งแต่เมื่อไหร่"
더 보기

บทที่ 160

เพียงแค่ประโยคสั้นๆ แต่กลับทำให้หวาดผวาขึ้นมาอย่างน่าประหลาดทุกคนเงยหน้าขึ้น ทอดสายตามองออกไปไม่ไกล ภาพที่เห็นคือชิงเฟิงเข็นรถเข็นเข้ามา ด้านข้างมีเจี้ยงเสวี่ยยืนขนาบส่วนคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นนั้น จะเป็นผู้ใดนอกเสียจากเทพสงครามหานอ๋องทุกคนต่างตื่นตะลึงเทพสงคราม...เทพสงครามตัวจริง?เขาไม่ได้ป่วยใกล้ตาย หายใจติดขัด ออกจากจวนไม่ได้หรอกหรือ? วันนี้เหตุใดถึงได้มาถึงสำนักบัณฑิตหลวง?ดวงตาเหี้ยมโหดของเย่จิ่งหานแสนเย็นชาประหนึ่งกระบี่ในธารน้ำแข็ง กวาดมองทุกคนในที่นั้นนั่นเป็นสายตาที่ให้ความรู้สึกดุจดั่งเขานั้นเหนือกว่าผู้ใด ยื่นตระหง่านอยู่บนยอดผา กำลังก้มลงมองเหล่ามดตัวกระจ้อยสุดท้ายเขาหยุดสายตาลงบนร่างของกู้ชูหน่วนที่กำลังทำท่าเอื่อยเฉื่อย"ได้ยินมาว่ามีคนคิดจะแตะต้องอ๋องเฟยของข้า"เพียงประโยคหยั่งเชิง ไทเฮากลับหน้าซีดเผือดอ๋องเฟยของข้า?เทพสงครามคิดจะปกป้องนางหรือ?ทุกคนต่างตกตะลึงเทพสงครามยอมรับว่ากู้ชูหน่วนคือชายาของเขา นั่นมันหญิงอัปลักษณ์เลยนะไทเฮาฉีกยิ้มเหยเก ไม่มีแล้วท่าทีวางอำนาจเหมือนเมื่อครู่ "กู้ชูหน่วนทำหยกจันทร์เสี้ยวที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนมอบให้องค์หญิงตั
더 보기
이전
1
...
1415161718
...
38
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status