Semua Bab ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Bab 131 - Bab 140

เซียวอวี่เชียนสั่นเสียงกลัวว่า "ยัยขี้เหร่ หากมีแค่ข้ากับเทพหมากล้อมสองคนอยู่ในห้อง เจ้าจะช่วยข้าโกงได้อย่างไร?""ข้าแม้แต่ห้องก็เข้าไม่ได้ จะช่วยเจ้าโกงได้อย่างไร ก็วางเองสิ"เซียวอวี่เชียนแทบจะเป็นลมเขาคิดว่ายัยขี้เหร่วางแผนไว้ให้แล้ว จะคอยแอบแนะนำเขา ไม่คิดเลยว่าจะให้เขาวางหมากเองจริงๆเขาไม่รู้เรื่องหมากเลยด้วยซ้ำ จะวางได้อย่างไร"ไทเฮา เซียวอวี่เชียนไม่รู้เรื่องหมากล้อมเลย ขอให้ข้าใช้เวลาหนึ่งถ้วยชาสอนเขาได้หรือไม่เพคะ""ได้"ไทเฮาตอบตกลงอย่างรวดเร็วเพียงแค่หนึ่งถ้วยชา นางไม่เชื่อว่ากู้ชูหน่วนจะสามารถสอนคนผู้หนึ่งที่ไม่รู้เรื่องหมากล้อมเลยให้เก่งกาจกว่าปรมาจารย์ได้ไม่มีใครรู้ว่ากู้ชูหน่วนแอบพูดคุยอะไรกับเซียวอวี่เชียนที่ไกลๆ แต่พอเซียวอวี่เชียนกลับมาก็ทำหน้าเศร้าหลิ่วเยว่รีบถามว่า "พี่ใหญ่ พี่เข้าใจแล้วหรือไม่?"เซียวอวี่เชียนเกาศีรษะ "ซับซ้อนเหลือเกิน ฟังไม่ค่อยเข้าใจ"ทุกคนหัวเราะลั่นแม้แต่เหล่าอาจารย์ในสำนักบัณฑิตที่สอนมาตั้งนาน เซียวอวี่เชียนยังฟังไม่เข้าใจ แล้วกู้ชูหน่วนสอนเพียงชั่วครู่ เขาจะเอาชนะเทพหมากล้อมได้รึเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ไทเฮาและองค์หญิงตังตังก

ไทเฮาตกใจหน้าซีดเกือบล้มหน้าคว่ำ โชคดีที่มีขันทีคอยประคองไว้ใบหน้าของนางแดงบ้างซีดบ้าง ชั่วครู่ใหญ่ก็พูดไม่ออกสักคำองค์หญิงตังตังโกรธจัดตะโกนว่า “กู้ชูหน่วน เจ้าโกง! ข้าไม่ยอมรับผลการแข่งขันรอบนี้!”กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นงุนงง “ข้าโกงตรงไหน? ห้องนั้นมีคนของพวกท่านเฝ้าอยู่ตั้งหลายชั้น จะให้ข้าบินเข้าไปหรือ นอกจากเข้าห้องส้วม ข้าก็อยู่แต่ลานกว้างมาตลอด มีคนของสำนักบัณฑิตเห็นเต็มไปหมด ท่านคิดว่าข้ามีวิชาแปลงร่างที่จะไปสอนเซียวอวี่เชียนเล่นหมากล้อมได้รึอย่างไร”"เจ้า...""หรือว่าเมื่อพวกท่านแพ้แล้วจึงจะเบี้ยวหนี้? ไทเฮาทรงเป็นแม่ของปวงประชาทั้งแผ่นดิน ทรงเป็นแม่แห่งแคว้น บุคคลสำคัญอย่างท่านจะมาเบี้ยวหนี้ได้อย่างไร องค์หญิงตังตังกำลังใส่ร้ายป้ายสีท่าน มีเจตนาที่จะทำให้ท่านเสื่อมเสียชื่อเสียงนะเพคะ"กู้ชูหน่วนพูดรัวเร็วเป็นชุด คำพูดทุกคำล้วนเกี่ยวข้องกับความเห็นชอบของปวงประชาและแผ่นดิน ถึงแม้ว่าไทเฮาอยากจะกลับคำ แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธได้ จึงจำต้องยอมแพ้ และตกลงที่จะมอบเงินห้าสิบล้านตำลึงให้แก่กู้ชูหน่วนองค์หญิงตังตังโกรธจนแทบหมดสติ "เสด็จแม่ นั่นเงินห้าสิบล้านตำลึงเชียวนะเพคะ เ

เซียวอวี่เชียนกำหมัดแน่นด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก “ในแคว้นเย่ของเรามีเขาสวินหลงแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีของวิเศษขั้นต่ำและขั้นกลางอยู่ไม่น้อย หากโชคดีอาจได้ของวิเศษขั้นสูงด้วย มุกอุ่นประภพของเจ้าสำนักก็ได้มาจากเขาสวินหลงนี่แหละ”"แล้วอย่างไรต่อ?"“ใครที่เข้าไปในนั้นแล้วหาสมบัติอะไรเจอ สมบัตินั้นก็จะเป็นของคนผู้นั้นแต่การจะได้สิทธิเข้าไปใเขาสวินหลงนั้นยากมาก แน่นอนว่า คนของสำนักบัณฑิตหลวงอย่างพวกเรามีสิทธิพิเศษที่จะได้เข้าไปก่อนอยู่แล้ว นี่แหละคือเหตุผลหนึ่งที่ทำให้หลายคนอยากเข้ามาเรียนในสำนักบัณฑิตหลวง”แม้เซียวอวี่เชียนจะพูดเพียงไม่กี่ประโยค แต่กู้ชูหน่วนก็พอจะเข้าใจว่างานสวินหลงไม่ง่ายอย่างที่คิดใครได้สมบัติไป สมบัติก็จะตกเป็นของคนผู้นั้น?แต่ก็ต้องรอดชีวิตออกมาจากการแข่งขันให้ได้เสียก่อนการเข่นฆ่าเพื่อแย่งชิงสมบัติก็เกิดขึ้นบ่อยครั้งของวิเศษราคาสูงอย่างนั้นหรือ?กู้ชูหน่วนลูบคางพลางเกิดความสนใจขึ้นมาหากล่าสมบัติแบบเดียวกับมุกอุ่นประภพได้ ไม่ว่าจะบาดเจ็บสาหัสแค่ไหน ก็สามารถใช้รักษาได้ ดูเหมือนจะดีไม่น้อยเลยหลังเลิกเรียน ทุกคนต่างแยกย้ายกันไป เหลือเพียงกู้ชูหน่วนกับเซียวอวี่เช

"ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง..."อาวุธลับฝังเข้าไปในผนัง ลึกเข้าไปในเนื้อไม้สามส่วน เซียวอวี่เชียนสะดุ้งจนคอหดอาวุธลับนี้ หากโดนคนเข้าล่ะก็ คงทะลุร่างแน่นอน"ใคร? ใครลอบโจมตี?" เซียวอวี่เชียนตะโกนลั่นสำนักบัณฑิตหลวงมียอดีมือคอยปกป้องจำนวนมากเช่นนี้ ยังมีคนแอบเข้ามาฆ่าคนได้อีกหรือ? ช่างจองหองเกินไปแล้วกู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว กำกระดิ่งภินวิญญาณในมือแน่นโดยไม่รู้ตัวนางแสร้งทำเป็นผ่อนคลายและยิ้มเอ่ยว่า "ก็แค่พวกโจรขโมยชั้นต่ำ พวกเขาคงเห็นว่าข้าชนะการเดิมพันมามาก เลยเกิดความโลภน่ะ"เซียวอวี่เชียนแม้จะเจ้าสำราญไปบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้โง่อาวุธลับสามสิบแปดเล่มนั้นมาพร้อมกับกระบวนท่าสังหาร ผู้มาเยือนไม่ได้คิดจะปล่อยให้ยัยขี้เหร่มีชีวิตอยู่และที่นี่คือสำนักบัณฑิตหลวงแม้ว่าโดยทั่วไปแล้วที่นี่จะดูไม่มีอะไรพิเศษ แต่ทุกคนก็รู้ดีว่า รอบๆ สำนักบัณฑิตหลวงมียอดฝีมือซ่อนตัวอยู่จำนวนมากเมื่อใดก็ตามที่มีคนคุกคามชีวิตนักเรียน เหล่าองครักษ์ลับก็จะออกมาปกป้องทันที"ยัยขี้เหร่ พวกโจรขโมยทั่วไปไม่มีวิทยายุทธตัวเบาที่เก่งกาจเพียงนี้หรอก ข้าว่าพวกเขาต้องการเอาชีวิตเจ้านะ""เอาชีวิตอะไรเล่า ข้าไม่ได้ล่วงเกินใครซัก

กู้ชูหน่วนและเด็กหนุ่มชุดดำถูกกลุ่มคนล้อมไว้ พูดให้ถูกคือ กู้ชูหน่วนถูกพวกเขาล้อมไว้ แต่เนื่องจากเด็กหนุ่มยืนอยู่ข้างๆ นางจึงติดร่างแหไปด้วย พวกที่ล้อมพวกเขามีถึงหลายสิบคน ทุกคนสวมชุดดำปิดบังใบหน้า ถือเคียว และมีสายตาที่ไม่เป็นมิตรหัวหน้าคือชายแคระตัวเตี้ยกับหญิงวัยกลางคนผู้เย้ายวนหญิงวัยกลางคนผู้เย้ายวนส่งสายตามองเด็กหนุ่มอย่างเร้าร้อน "โอ้ หนุ่มน้อย แค่มองรูปร่างของเจ้า ข้าก็น้ำลายไหลแล้ว อยากจะให้เจ้าถอดหน้ากากออก แล้วให้ข้าได้ดูแลเจ้าดีหรือไม่""เจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซาน" เด็กหนุ่มค่อยๆ เอ่ย"เจ้าตาดีไม่เบา พวกเราหลบซ่อนอยู่ในเขาอินซานมานานหลายปี ไม่คิดว่าจะมีใครจำพวกเราได้""แล้วอีกสองคนล่ะ""แค่พวกเจ้าสองคน ไม่จำเป็นต้องใช้พวกเราทั้งสี่คนหรอก" ชายแคระแบกดาบใหญ่ ดาบนั้นสูงกว่าตัวเขา ทำให้ดูไม่สมส่วนเขาเสียงดัง หน้าตาอัปลักษ์ ตาโปน ราวกับเป็นดวงตาของปลาตาย แต่ร่างกายของเขากลับเต็มไปด้วยพลังอำนาจที่น่าสะพรึงกลัวกู้ชูหน่วนพยายามค้นหาความทรงจำในสมองของนาง นางพอจะจำได้เลือนลางเจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซานมีเจ็ดคน แต่ละคนวิทยายุทธเก่งกาจและโหดเหี้ยมมาก พวกเขาฆ่าคนเป็นว่าเล่น เมื่อหล