ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม의 모든 챕터: 챕터 121 - 챕터 130

"เพ้อเจ้ออะไรของเจ้า รีบไปเอาของมา" กู้ชูหน่วนเตะหลิ่วเยว่ เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์เรื่องที่กู้ชูหน่วนวาดภาพหวานแหววระหว่างเทพสงครามและอาจารย์ แพร่ไปทั่วทั้งสำนักบัณฑิต รวมทั้งเรื่องที่อาจารย์ซ่างกวานลงโทษนางให้วาดภาพอีกร้อยรอบก็เป็นที่รู้กันแล้วด้วยคนไม่น้อยเข้ามามุงดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น อยากดูว่าคุณหนูสามกู้ที่เล่าลือกันว่าเป็นยอดฝีมือนั้น จะวาดภาพของอาจารย์ซ่างกวานหนึ่งร้อยภาพภายในพักเที่ยงได้อย่างไรห้องเรียนถูกล้อมจนไม่มีทางเข้าออกพวกเขาคิดว่าคุณหนูสามกู้ต้องกำลังวาดอย่างเอาเป็นเอาตายแน่นอนคิดไม่ถึงเลยว่านางกำลังกินข้าวอย่างอ้อยอิ่ง กินข้าวเสร็จแล้วยังใช้มีดเล็กแกะสลักอะไรบางอย่างบนแผ่นไม้กระดานอีกทุกคนมึนงง"หรือว่าคุณหนูสามกู้กดดันจนยอมแพ้แล้ว""ข้าว่าเป็นไปได้ ตั้งร้อยภาพแหนะ ต่อให้เป็นเทพเซียนก็วาดไม่ได้หรอก ต่อให้วาดออกมาได้ เทพสงครามก็ไม่ไว้ชีวิตนางแน่ หากข้าเป็นนางก็คงไม่เสียช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตไปกับเรื่องพวกนี้หรอก""แปลกนัก เหตุใดข้าถึงรู้สึกว่าคุณสามกู้ถึงดูเหมือนไม่กลัวเลยสักนิด หรือว่าข้าตาฝาดไป""เจ้าว่าคุณหนูสามกู้แกะสลักอะไรอยู่?""จะแกะสลักอะไรได

องค์หญิงตังตังสัมผัสได้ว่าทุกคนมองนางด้วยสายตาที่แปลกไป รู้สึกอับอายเหลือทน"กู้ชูหน่วน พูดจาเพ้อเจ้ออะไรของเจ้า ข้ามีระดูตั้งแต่เมื่อใด"กู้ชูหน่วนมองด้านหลังนางก่อนจะเอ่ยปากขมุบขมิบ "กระโปรงเปื้อนเลือดขนาดนั้น หรือว่าเจ้าบาดเจ็บล่ะ?"องค์หญิงตังตังเหลียวไปมองข้างหลัง กระโปรงขาวดุจหิมะของนางเปื้อนหยดเลือดจริงๆ ด้วย แต่ก็แค่หยดเดียว หากไม่เพ่งมองก็แทบจะมองไม่เห็นด้วยซ้ำแต่ว่าเลือดหยดนั้น ก็พอที่จะทำให้นางสติแตกได้ บวกกับคำพูดเถรตรงแสลงหูของกู้ชูหน่วน องค์หญิงตังตังทั้งโกรธทั้งอาย แผดเสียงกรีดร้อง "กรี๊ดดด..."นางหันหลังแล้ววิ่งออกไปอย่างเสียสติกู้ชูหน่วนขวางทางนางไว้ได้ทันเวลา หัวเราะคิกคักพลางเอ่ย "เอาล่ะ หนึ่งร้อยแผ่นเสร็จแล้ว ข้าพิมพ์อีกร้อยแผ่นเผื่อให้เจ้า ไม่ต้องขอบคุณหรอก ส่งหยกประดับมาก็พอ"องค์หญิงตังตังไม่อยากมอบมันให้นาง หยกประดับนี้แม้นางจะไม่ถูกใจ แต่เสด็จแม่เห็นมันประหนึ่งสมบัติล้ำค่า บังคับให้นางห้อยติดตัวทุกวัน ทุกครั้งที่พบเสด็จแม่ นางจะตรวจสอบเสมอว่าหยกประดับยังอยู่หรือไม่หากเสด็จแม่รู้ว่านางแพ้เดิมพันจนต้องเสียหยกประดับ คงตีนางจนตายแน่ๆกู้ชูหน่วนยิ้มร้าย

แล้วครึ่งประโยคหลังของเขาหมายความว่าอย่างไร?กู้ชูหน่วนช้อนตามองขึ้น ครั้งแรกที่ตั้งใจมองเจ้าสำนักหัวจรดเท้า แต่กลับพบร้อยยิ้มอบอุ่นของเขา ไม่มีอะไรแตกต่างจากเดิมเพียงแต่ตอนที่มองเยี่ยเฟิง ดวงตาทั้งคู่ของชายชราแฝงไปด้วยความสงสาร ฝ่ามือเหี่ยวย่นสั่นเครือยื่นออกมา ล้วงมุกอุ่นประภพในอกเสื้อวางลงบนมือของเยี่ยเฟิงทั้งยังลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู เอ่นอย่างรักใคร่ "เด็กน่าสงสาร เจ้าลำบากมามาก ไม่ต้องกลัวนะ เข้ามาอยู่ในสำนักบัณฑิตแล้ว เจ้าจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป"กู้ชูหน่วนหรี่ตามองคาดเดาความหมายของเจ้าสำนักคนในสำนักบัณฑิตต่างตกใจเจ้าสำนักให้มุกอุ่นประภพกับเยี่ยเฟิงเชียวหรือ...มุกอุ่นประภพคือของศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูง เพียงแค่กลิ้งมุกอุ่นประภพผ่าน ไม่ว่าจะบาดเจ็บสาหัสปาดใด ก็จะหายสนิทภายในเวลาอันรวดเร็วทั่วทั้งแผ่นดินมีมุกอุ่นประภพเพียงแต่สองเม็ดเท่านั้น เม็ดหนึ่งอยู่ในมือฮ่องเต้แคว้นฉู่ อีกเม็ดหนึ่งอยู่ในมือเจ้าสำนักปกติแล้วเจ้าสำนักหวงแหนมุกอุ่นประภพมาก ไม่เคยเอาออกมาง่ายๆ แค่ขอดูยังเป็นเรื่องแสนยากเย็น แต่ตอนนี้กลับส่งมันให้กับคนที่เพิ่งได้พบหน้ากันครั้งแรกนี่มัน...นี่มันใจปล้ำเ

กู้ชูหน่วนหัวเราะเย็นเยียบไทเฮา เช่นนี้เรียกว่ายิ่งปิดยิ่งโผล่หรือไม่?หากนี่คือหยกธรรมดาจริงๆ เช่นนั้นแล้วนางจะร้อนรนไปใย?ของที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนทิ้งไว้ให้องค์หญิงตังตังมีชิ้นเดียวเสียที่ไหน นอกจากเงินที่องค์หญิงตังตังใช้คืนนางแล้วล ยังมีของอีกหลายสิ่งที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนมอบให้นางกู้ชูหน่วนไม่พูดอะไรไทเฮาราวกับเข้าใจขึ้นมาบาง นางยิ้มเอ่ย "แน่นอนว่า ข้ามิได้มาเอากลับไปเปล่าๆ ตังตังแพ้เดิมพันเจ้าสิบเอ็ดล้านตำลึงใช่หรือไม่ ข้าจะขอใช้ยี่สิบสี่ล้านตำลึงแลกกับหยกจันทร์เสี้ยว"เฮือก...เสียงลมหายใจกระตุกดังไปทั่วยี่สิบสี่ล้านตำลึง...นี่มันมหาศาลเลยนะ?องค์หญิงตังตังกระทืบเท้าตึงตัง "เสด็จแม่ ก็แค่หยกจันทร์เสี้ยว ราคาถึงยี่สิบสี่ล้านตำลึงเสียที่ไหน"ไทเฮาเอ็ด "เจ้าจะรู้อะไร นั่นคือของขวัญที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนประทานให้""แต่ว่า..."องค์หญิงตังตังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สีหน้าของไทเฮาถมึงทึง ส่งสายตาตักเตือนนางอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาองค์หญิงตังตังไม่กล้าพูดนางไม่เข้าใจเลยจริงๆก็แค่หยกอันเดียว ต้องร้อนใจปานนี้เชียวหรือ?หยกบ้านั่น นางอยากจะโยนทิ้งตั้งนานแล้วเซียวอวี่เช

กู้ชูหน่วนหัวเราะคิกคัก แถมยังหัวเราะเจ้าเล่ห์อีกด้วย "เช่นนั้นไทเฮา ท่านกล้าเดิมพันกับข้าหรือไม่ หากเซียวอวี่เชียนแพ้เทพหมากล้อม ข้าจะยกหยกจันทร์เสี้ยวให้ท่าน โดยไม่รับเงินแม้แต่ตำลึงเดียว หากเซียวอวี่เชียนชนะเทพหมากล้อม ท่านต้องจ่ายข้าห้าล้านตำลึง"องค์หญิงตังตังถูกกู้ชูหน่วนล่อลวงมาหลายต่อหลายครั้ง เมื่อเห็นรอยยิ้มนั้นของนาง ก็เริ่มระแวงในทันใด"เสด็จแม่ ท่านห้ามเชื่อคำพูดของกู้ชูหน่วนเด็ดขาด ทุกครั้งนางก็จะหาลู่ทางปลิ้นปล้อนได้เสมอ"เซียวอวี่เชียนกลับถามโดยไม่กลัวเสียหน้า"ยัยขี้เหร่ เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ข้าจะเอาชนะเทพหมากล้อมได้อย่างไร? ข้าฝีมือหมากล้อมข้าแย่อย่างกับอะไรดี นั่นมันเงินห้าสิบล้านตำลึงเชียวนะ ห้าสิบล้านตำลึง เจ้าอย่าทำเป็นเล่น""ข้าบอกว่าเจ้าจะชนะ เจ้าก็ต้องชนะ""แม่เจ้า ข้าสารภาพกับเจ้าเลยก็แล้วดัน ข้าไม่รู้เรื่องหมากล้อมเลยด้วยซ้ำ""จะกลัวอะไรเล่า หลับตาเดินอาจจะชนะก็ได้""…"เซียวอวี่เชียนร้อนรนจนนั่งไม่ติดที่ให้เขาเล่นหมากล้อม เท่ากับปล่อยให้เงินห้าสิบล้านตำลึงหลุดมือต่อให้นางจะได้เงินมาจากงานประลองศิลปะไม่น้อย แต่จะมาสิ้นเปลืองเช่นนี้ไม่ได้เทพหมากล้อ