All Chapters of ซ่านรักซากุระเดือนห้า: Chapter 11 - Chapter 20

ปากร้ายร้อนระอุ ขบเม้มปากบาง ลิ้นร้ายซอกไซ้กวัดเกี่ยวลิ้นเล็กอย่างผู้ช่ำชอง แล้วละออก โลมเล้าไล่เลียเรื่อยลงมาที่พวงแก้วนวล ซุกไซ้คอขาวผ่องอย่างเร่งเร้า ปลายลิ้นสากไล้วนลงมาตรงเนินอกอวบอัด ดูด ขบ เน้นเบา ๆ“... อือ.... อะ.... อา....”เสียงร้องครางเบาหวิว ร่างบางดิ้นทุรนทุรายภายใต้อ้อมกอด เนื้อเนียนนุ่มเสียดสีกล้ามเนื้อหนา ยิ่งเหมือนการเติมเชื้อไฟสวาทเร่งเร้าให้เขาระเบิดเพลิงราคะมากยิ่งขึ้นมือเรียวแกร่งของชายหนุ่มเคล้าคลึงสะโพกบีบเน้นหนั่นเนื้อกลมกลึงอย่างหนักหน่วง มืออีกข้างกระชับเอวคอดแน่น ไฟราคะในกายหนุ่มโหมแรงอย่างต่อเนื่อง ดวงตาคมดุดันวาวโรจน์ เมื่อซุกไซ้ทรวงอกสล้างจนสาแก่ใจเขาจึงตวัดร่างบางอุ้มพาไปที่เตียงเขาปล่อยร่างอ่อนระทวยลงบนเตียงนุ่ม แล้วปลดตะขอกางเกงของตนเอง รูดออกจากตัว พร้อมทั้งกระชากเสื้อออกอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่าร่างนวลผ่องนั้นจะหายไปนิญาดารวบรวมสติอันน้อยนิด พลิกขยับตัวคลานหาบางสิ่งบางอย่างเพื่อป้องกันตัวจากชายหนุ่ม โคมไฟอยู่แค่เอื้อมแต่ด้วยฤทธิ์ของเหล้าบวกกับการเล้าโลมเมื่อครู่จึงทำให้สมองของหล่อนยังคงมึนงง การเคลื่อนไหวช้ากว่าที่ควรจะเป็น มือน้อยเก

เกิดความเจ็บแปลบที่หว่างขา มือเล็กแตะร่องน้อยกลางกายของตน สัมผัสได้ถึงของเหลวหนืด เมื่อยกปลายนิ้วขึ้นดู หล่อนก็แทบจะกรีดออกมา เลือดสีแดงเข้มติดที่ปลายนิ้ว! ดวงตากลมโตเพ่งพินิจร่างกายตนอย่างละเอียด เนื้อขาวผ่องเต็มไปด้วยรอยจูบที่เขาฝากไว้เป็นจ้ำ ๆหล่อนถูกเลี้ยงมาอย่างประคบประหงม พ่อกับแม่เลี้ยงดูหล่อนอย่างดี แม้แต่รอยขีดข่วนยังแทบจะไม่มี แล้วเขาเป็นใคร? มีสิทธิ์อะไรมาทำให้หล่อนเจ็บทั้งกายและใจ ดวงตาคู่สวยลุกวาวจ้องร่างแกร่งที่ยังคงหลับสนิทคนที่ทำให้เธอเจ็บ ก็คือ คนที่นอนหลับตาพริ้มนั่น!คนที่พรากพรหมจรรย์ไปจากเธอ ก็คือคนที่นอนนิ่งอย่างสบายบนเตียงนั่น!เขาทำให้หล่อนเจ็บระบมไปทั้งกาย แต่เขากลับหลับสบายบนเตียงของหล่อน!!! ความเสียใจบวกกับความโกรธพุ่งจี๊ดแล่นสู่สมอง กำปั้นน้อยของเจ้าของเตียงพุ่งใส่คนที่ยังหลับตาพริ้ม“อ๊าย!”มือเรียวแกร่งคว้าข้อมือหล่อนได้ทันที่จะชกลงบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ร่างหนาลุกขึ้นแล้วกระชากร่างบางเข้าแนบอก พร้อมกับซุกจมูกโด่งฝังแก้มนวล สูดกลิ่นกายสาวอ่อน ๆ เหมือนดอกซากุระ ที่ทำให้เขาเคลิบเคลิ้มได้เสมอ“ปล่อย!” ร่างสวยเปล่าเปลือยดิ้นขลุกขลักในอ

คนถูกถามกลืนกาแฟอย่างยากเย็นราวกับว่ามันเป็นของแข็ง แล้วเม็ดน้ำตาก็ร่วงแหมะลง เล่นเอาคนถามใจคอไม่ดี“เฮ้ย! พี่นิเป็นอะไร?”มือเรียวบางของภีมเขย่าแขนคนที่น้ำตาร่วง“..เขา... เขา... ฮือ...”นิญาดาพยายามจะตอบ แต่มันช่างยากเย็น คำตอบมันละลายหายไปกับเสียงสะอื้นเบา ๆ พี่เกดโน้มเข้ามากอดคนสะอึกสะอื้นจนตัวโยน มือหนึ่งโอบรอบศีรษะสาวน้อยเข้าแนบอก อีกมือลูบหลังที่สั่นสะท้านปลอบเบา ๆ“ใจเย็น... นิ ใจเย็น... พี่รู้”คนเป็นพี่ใหญ่ปลอบในฐานะผู้ที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน“พี่นิ อย่าบอกนะว่า เมื่อคืนคือครั้งแรกของพี่!”ภีมกระซิบถาม ส่งผลให้ร่างบางสะอื้นหนักยิ่งขึ้น เพราะเสียใจกับความบริสุทธิ์ที่หล่อนอุตส่าห์เฝ้าถนอมไว้ให้เจ้าบ่าวในคืนวันวิวาห์ แต่กลับต้องมาสูญเสียให้ชายหนุ่มที่เพิ่งรู้จักกันง่าย ๆ ภายในคืนเดียว !พี่เกดฟาดมือลงบ่าคนปากมากเต็มแรง อีกฝ่ายจึงหยุดพูด คนถูกตีหน้าเบ้ ผู้มีประสบการณ์ประเมินจากอาการของคนในอ้อมแขนคงพอจะเดาได้ว่า นิญาดาคงจะเสียสาวให้กับอาจารย์หนุ่มครั้งแรกเป็นแน่แท้โชคดีที่กลุ่มของนิญาดานั่งอยู่ด้านในสุดตรงมุมของห้องอาหาร จึงไม่เป็นที่สังเกตของคนอื่น ๆภีมอาสาไปเ

“จัดมาค่ะคุณน้อง” นิญาดายักคิ้วให้กับเหล่านักแสดง เรื่องการแสดงเป็นเรื่องที่ตนถนัดเป็นอย่างยิ่ง เพราะนอกจากเรียนเก่งจนได้เกียรตินิยมแล้ว เธอยังเป็นนางเอกละครเวทีของมหาวิทยาลัยอีกด้วยก่อนที่เป้าหมายในการแก้เผ็ดจะเดินออกมาจากในห้องครัว เหล่านักแสดงละครก็สลายตัวนั่งประจำที่ของตน ตาของภีมที่ไวดุจเหยี่ยวแลเห็นเงาใหญ่ไหวไกล ๆ จากประตูห้องครัว คงเดาได้ไม่ยาก ว่าอีกสักพักร่างหนาอวบอูมก็จะเดินออกมาจากห้องครัว คนต้นคิดการแสดงจึงเริ่มต้นเล่นละครทันที“อุ้ย! ตายแล้วววววว”ภีมแกล้งอุทานลั่นห้อง และได้ผล สมาชิกทุกคนในห้องหยุดทำงานแล้วจ้องหล่อนเป็นตาเดียว“เด็ดมากกกกกก ข่าวดังที่สุดในรอบยี่สิบปีเลยนะเนี่ย!”ภีมลากเสียงเล่นฉากใหญ่กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนร่วมงานได้เป็นอย่างดี“อะไร อะไร”พี่เกดลุกจากโต๊ะถลาเข้ามาหาภีมที่โต๊ะ.... เริ่มเล่นละครอีกคน“พี่เกดดูสิ!”เจ้าของโต๊ะชี้ให้คนเป็นพี่ดูภาพบางอย่างใน เฟซบุ๊กของนิญาดา“ว้าย!”คนเป็นพี่แกล้งอุทานเสียงดังพอกัน เสียงนั้นร้องเรียกให้สาวใหญ่อีกคนเดินเฉียดเข้ามาใกล้โต๊ะภีม แววตาภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะของพี่ปัญญ์อยากรู้อยากเห็นเต็มท

ไม่ไกลนัก ชายหนุ่มที่เดินหลังตรง คอตั้ง มือกำหมัดแน่นราวกับว่ากำลังพยายามสะกดอารมณ์ตนอย่างสุดกลั้น ยิ่งเขาได้ยินเสียงหัวร่อต่อกระซิกของคู่หนุ่มสาวที่เขาเจอเมื่อครู่ ความเดือดดาลยิ่งทวีความรุนแรง‘ไร้ยางอาย! กอดผู้ชายไม่เว้นแม้แต่ในสถานศึกษา!’เขาโง่เองที่เฝ้าคิดถึงเพียงแค่หล่อน! เขาโง่เอง!เกลียดตัวเองที่เชื่อว่าหล่อนไร้เดียงสา แล้วรู้สึกผิดที่พรากพรหมจรรย์ไปจากเธอ สุดท้ายหล่อนก็เริงร่ากับผู้ชายคนใหม่! เหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ‘โธ่เว้ย!’อาจารย์หนุ่มตะโกนก้องในใจ สับสนเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า ผู้หญิงเพียงคนเดียวจะทำให้เขาหัวหมุนได้ขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่? เกลียด หรือ หึง ?เช้านี้เขามีสอนที่อาคารปฏิบัติการทางไฟฟ้าที่อยู่อีกตึกหนึ่ง อาจารย์เตชินจึงหลับตาพยายามสลัดภาพบาดใจเมื่อครู่ออกจากสมอง แล้วเดินอย่างรวดเร็วเพื่อไปให้ทันคาบสอนณ ห้องเรียนภาควิชาไฟฟ้า คณะวิศวกรรมศาสตร์ แม้นักศึกษาจะมากถึงร้อยกว่าคน แต่ทั้งห้องกลับเงียบกริบ เพราะอาจารย์ผู้สอนวิชาคณิตศาสตร์วิศวกรรมไฟฟ้า ขึ้นชื่อลือชาอันดับหนึ่งในมหาวิทยาลัย เรื่อง ความเจ้าระเบียบร่างสูงสง่า รูปร่างได้สัดส่วนชวนมอง บ