All Chapters of ซ่านรักซากุระเดือนห้า: Chapter 41 - Chapter 50

“ดีเลย วันนี้พี่กำลังจะพาเจ้าตัวแสบไปสวนสัตว์ ม้าไม่ยอมไปด้วย งั้นฝากม้าด้วยนะ นู่นอยู่ในครัวนู่นกำลังทำบะจ่าง อาเหมย อาหลิว ไปกันลูก”ประโยคสุดท้ายผู้เป็นพี่สาวกวักมือเรียกลูก ๆ ขึ้นรถ ก่อนไปเด็ก ๆ โบกมือบ๊ายบายผู้เป็นน้ากันครึกครื้นเพราะกำลังจะได้ไปเที่ยวในวันหยุดชายหนุ่มยืนส่งหลาน ๆ จนรถแล่นออกไปลับตา เขาจึงเดินเข้าไปหลังบ้านอย่างคุ้นเคยเป็นอย่างดี บ้านที่เขาเติบโตมาและบัดนี้เหลือเพียงพี่สาวและพี่เขยที่อาสาอยู่ดูแลผู้เป็นประมุขของบ้าน ซึ่งพี่เขยของเขาเป็นลูกชายของเจ้าของตลาดแห่งนี้ เรียกได้ว่า “แผ่นทองต่อแผ่นทอง” ยิ่งหลอมเป็นปึกแผ่นมั่นคงรุ่งเรืองทวีคูณยิ่งขึ้นหญิงชรากำลังบรรจงห่อบะจ่างด้วยใบไผ่จีนที่มีใบกว้างมากกว่าใบไผ่ทั่วไป ก้อนข้าวผัดคลุกกับเครื่องจนหอม ก่อนนำมาห่อกับไส้ ไข่เค็ม เห็ดหอม กุนเชียง เผือกนึ่ง ฯลฯ แล้วแต่สูตรบ้านไหนจะใส่อะไร แต่สูตรบ้านนี้ที่ขาดไม่ได้เลย คือ “แปะก๊วย” เพราะ แปะก๊วยช่วยบำรุงสมอง ลูก ๆ ของบ้านนี้จึงเรียนเก่ง คนโตได้เป็นหมอ และลูกชายคนเล็กได้เป็นถึง “รองศาสตราจารย์”ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ ผู้เป็นมารดาแล้วลงมือช่วยห่อเหมือนอย่างที่เคยทำเมื่อ

“ไง.. เมื่อคืนแดกเสืออิ่มเลยสิท่า ถึงได้อารมณ์ดีขนาดนี้”อาจารย์เตชินแขวะเพื่อนรัก“อิ่มเอมเปรมปรีดิ์ เกษมสันต์ชีวาเอย”ดร. พงษ์ ร้องตอบออกมาเป็นทำนองเพลงที่แต่งขึ้นเอง ชวนให้คนที่กำลังเหี่ยวแห้งในความรักอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้“เอ่อ มึงสุข แต่กรูจะตายห่าแล้ว….”เสียงของคนมีความรักอับเฉาอ่อนระโหยราวกับจะตายจริง ๆ จนคนเป็นเพื่อนต้องหยุดครวญเพลง แล้วเริ่มคุยอย่างเป็นงานเป็นการ“เรื่องแก กับคุณนิ”อาจารย์เตชินพยักหน้า ตอนแรกเขาตั้งใจจะอยู่กับอาม้าสักสองคืน แต่เมื่อการขอถอนหมั้นไม่เป็นดั่งใจหวัง ความร้อนใจจึงนำพาให้เขากลับมาที่มหาวิทยาลัยก่อนกำหนดเผื่อว่าคนเป็นเพื่อนจะช่วยเขาได้บ้าง“สิ่งที่จะทำให้อาม้าแกเชื่อว่าแกกับคุณนิรักกันจริง ๆ คือ พาคุณนิไปพบอาม้าบ่อย ๆ จนกว่าอาม้าจะใจอ่อน ฉันเชื่อว่าผู้หญิงทั้งสวยและเก่งแบบคุณนิ อาม้าของแกจะรักได้ไม่ยาก”ดร. พงษ์ เสนอทางออกให้ ซึ่งพอจะเป็นวิธีเดียวที่น่าจะลองดู“แต่ตอนนี้ คุณนิไม่ยอมพบฉันเลยนี่นา?”อาจารย์เตชินโอดครวญ“เรื่องนั้น ไม่ต้องห่วงฉันวางแผนไว้ให้แกแล้ว สายสืบสุดที่รักของฉันบอกว่าคุณนิญาดา จะเข้ารับประเมินเลื่อนตำแหน่งอีกสองวันข้างหน้า ระด

แม้ใบหน้าอวบอูมของพี่ณียังคงนิ่ง แต่ลึกลงไปในดวงตานั้นเต็มไปด้วยแววแห่งชัยชนะนิญาดากัดริมฝีปากจนเจ็บ... กล้ำกลืนเสียงสะอื้นลงคอ น้ำใส ๆ คลอรื้นล้นขอบตา เพียงแค่หล่อนกะพริบเปลือกตาเบา ๆ มันก็หยดแหมะลงบนหลังมือบางที่สั่นระริกอย่างคนหัวใจสลาย“ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ ว่าควรจะดูคนที่ได้ตำแหน่งผู้เชี่ยวชาญเป็นเยี่ยงอย่าง”แม้ว่าดวงตาแดงก่ำที่หล่อรื้นไปด้วยน้ำตา แต่ยังคงความเด็ดเดี่ยว จับจ้องที่หัวหน้าสำนักงานจนผู้ถูกมอง.. อดที่จะสะบัดร้อนสะบัดหนาวไม่ได้"การทำงานที่สมควรจะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง คือ การดองงานทิ้งไว้เป็นนานกว่ายี่สิบปี เมื่อหมักหมมนานเข้าก็เอาเงินหลวงจ้างคนอื่นทำแทนตัว.... เวลาเบิกเงินโครงการก็ใช้หลักฐานปลอมเบิกเงินทีละหมื่นสองหมื่น กินเล็กกินน้อยจนซื้อคอนโดได้.....”“หยุดพูดจาไร้สาระเดี๋ยวนี้นะ!” พี่ณีแผดเสียงขึ้นอย่างร้อนรนจนแทบจะกลายเป็นเสียงกรี๊ด รู้สึกเสียววาบถึงสันหลัง กลัวว่าคนอื่น ๆ จะรู้ว่าหล่อนซ่อนความผิดอะไรไว้บ้าง“ดิฉันยังไม่ได้เอ่ยชื่อใครเลยนะคะ อย่าร้อนตัวสิคะ”“เพราะเธอเป็นแบบนี้นี่ไง เธอถึงถูกประเมินไม่ผ่าน! ”เสียงทรงอำนาจของท่านรองฯ ยุติสงครามน้ำลายระหว่างหัว

ภีมและ ดร. พงษ์เดินกลับมาเห็นนิญาดาร้องไห้ออกมาจากห้องคนไข้พอดี“อุ้ย! “ภีมอุทานเบา ๆ เมื่อเห็นนิญาดาสะอื้นจนตัวโยน เขาถลาเข้าไปประคองเมื่อเห็นร่างบางเดินโซเซแทบจะล้มทั้งยืน“คุณนิ เป็นอะไรไปครับ แล้วทำไมถึงออกมาจากห้องครับ”นิญาดาไม่ตอบเอาแต่ร้องไห้ แล้วส่ายหัวภีมสบตากับ ดร. พงษ์ และเมื่อมองผ่านช่องกระจกตรงประตูห้องพักคนไข้เข้าไป เขาเห็นอาม้า พี่สาว พี่เขยของอาจารย์เตชิน รวมถึงอรนุชก็เข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น“พี่นิ รอที่นี่เดี๋ยวนะ ภีมขอไปเอากระเป๋าในห้องสักครู่ เดี๋ยวภีมไปส่งพี่ที่บ้าน”ภีมบอกหญิงสาว แล้วจึงเดินเข้าไปในห้องคนไข้พร้อมกับ ดร. พงษ์ สักครู่ใหญ่ภีมจึงออกมาพร้อมกระเป๋าแล้วไปส่งนิญาดาที่บ้าน “นิ… นิ...ร้องไห้ทำไม บอกพี่ซิ” ชายหนุ่มกอดร่างบางไว้แนบอก หญิงสาวจะรู้บ้างไหมว่าเสียงหัวใจที่เธอได้ยินมันเต้นด้วยความรักที่มีต่อเธอทั้งหมดแล้วหญิงสาวในอ้อมแขนก็ขยับตัวออกห่าง... เลื่อนมือประคองใบหน้าของเขาเอาไว้ ยืดตัวขึ้นเพื่อจุมพิตเบา ๆ ที่ริมฝีปากเขา... ริมฝีปากอิ่มนุ่มส่งผ่านความอบอุ่นให้ไหลซาบซ่านเข้าสู่กลางใจเขา.... เขาจึงกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้นแต่แล้วหญิงสาวที่เ

ดร. พงษ์ ขอตัวเลี่ยงออกมา เพื่อตัดบทการสนทนา เขารักและเคารพนางวัลลี เหมือนแม่คนหนึ่งจึงไม่อยากชี้แจงเรื่องของนิญาดากับอาจารย์เตชิน เพราะเกรงว่าจะกลายเป็นการโต้เถียงและไม่ให้เกียรติผู้ใหญ่ และเพราะเป็นเรื่องที่เจ้าตัวควรจะต้องมาชี้แจงด้วยตนเอง เขาเป็นคนนอกอย่างไรเสีย คำพูดก็คงไม่มีน้ำหนักพอที่จะคัดค้านสิ่งที่ผู้เป็นมารดาได้ปักใจเชื่อไปแล้วดร. พงษ์ ขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านเขารู้ว่าห้องหนังสืออยู่ที่ไหนเพราะคุ้นเคยบ้านหลังนี้เป็นอย่างดีเมื่อผลักประตูเข้าไปภาพแรกที่ปรากฏแก่สายตา คือ.....ชายหนุ่มผิวขาวซีดเอนตัวบนเก้าอี้นวมสีขาว แม้บนหน้าผากจะมีรอยแผลที่เพิ่งจะหายแต่ยังคงความหล่อคมเช่นเดิม... มือเรียวถือหนังสือเล่มหนาเอาไว้ แต่ทว่าดวงตาเข้มคู่นั้นกลับเหม่อมองทะลุหน้าต่างออกไปด้านนอกดร. พงษ์ ปิดประตูห้องตามหลังค่อนข้างดัง แต่เจ้าของห้องไม่มีทีท่าว่าจะขยับ เขาจึงแกล้งไอ ก่อนเอ่ยทักเสียงดังมากกว่าปกติ“อะ.. แฮ่ม ไง? ไอ้หุ่นยนต์”ได้ผล... หุ่นยนต์เริ่มเคลื่อนไหว... วางหนังสือลง หลับตาลงแล้วขยับตัวเอนลงบนเก้าอี้นวมยิ่งกว่าเดิมคล้ายกับว่าไม่อยากให้ใครรบกวน“อ้าว! เฮ้ย! กูอุตส่าห์ขับรถมาหา ดันจะ