All Chapters of ซ่านรักซากุระเดือนห้า: Chapter 21 - Chapter 30

อ๊ากกกกกก! “ไอ้ชิน!!! หยุด!!” หมัดของเขาถูกมือแกร่งยั้งไว้ก่อนที่จะกระแทกเข้าใบหน้ายับเยินนั้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงร้องห้ามของเพื่อนสนิทคนที่ถูกรั้งหมัดฮึดฮัด หอบหายใจถี่ ใบหน้าแดงก่ำ เส้นเลือดบนใบหน้าเต้นตุบ ๆ ไฟโทสะยังคงคุกรุ่น“ปล่อย! กูจะฆ่ามัน!”อาจารย์เตชินตะโกนสุดเสียงอย่างเดือดดาลดร. พงษ์ ทั้งผลักทั้งกดเขาติดกำแพง ดันเอาไว้ไม่ให้ร่างแกร่งที่แข็งขืนลุกโชนด้วยไฟโทสะเข้าจู่โจมอีกฝ่ายเด็กหนุ่มที่ถูกต่อยจนสะบักสะบอมหน้าโชกไปด้วยเลือดถอยหลังกรูดชิดกำแพงอีกฝั่ง พร้อมกับว่าที่เจ้าสาวของอาจารย์เสียงฝีเท้านับสิบคู่วิ่งตึงตังออกันที่หน้าประตูห้องพัก ใครสักคนดึงผ้าห่มคลุมร่างเปลือยของคู่หนุ่มสาว เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นเรื่อย ๆ ว่าที่เจ้าสาวสะอึกสะอื้นสั่นระริกพร้อมกับยกมือขึ้นท่วมหัว“หนูขอโทษค่ะ อาจารย์”เช้าวันรุ่งขึ้นอาจารย์เตชินถูกคณบดีคณะวิศวกรรมศาสตร์ เรียกเข้าห้องเย็นแทนการเข้าเรือนหอ วันที่เขาควรจะเป็นเจ้าบ่าวที่มีความสุขมากที่สุด กลับเป็นวันที่เขาอยากจะหายจากโลกนี้ไปมากที่สุดร่างท้วม ผมขาวโพลนทั้งศีรษะบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยกองแฟ้มเอกสาร รอยยับย่นบนใบหน้าบ

เมื่อถึงลานจอดรถด้านนอกพับร่างสูงสง่าของอาจารย์เตชินสูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วพ่นลมหายใจออกแรง ๆ ราวกับจะขับไล่กลิ่นคาวคละคลุ้งของเหล้าผสมบุหรี่ของด้านในผับออกจากร่างกายให้หมด22.00 น. ผับเพิ่งจะเริ่มครึกครื้นแต่เขาต้องรีบออกมาเพราะทนความคาวของผู้หญิงไม่ไหวผู้หญิงที่เขาเลือกมาเพื่อทดแทนใครบางคนที่เขาคอยจะโหยหาจนถึงวินาทีนี้ ผู้หญิงที่เขาคิดว่าเป็นใครก็ได้ เพียงแค่สนองความเป็นชายของเขาเหมือนกับที่ผ่าน ๆ มา แต่สุดท้ายเขากลับพบว่า แม้ปากของสาวคนไหนจะยั่วยวน แต่ไม่หวานลิ้นเท่าเธอคนนั้น แม้กลิ่นหอมจากกายสาวคนใดจะหอมฟุ้ง แต่ไม่ตราตรึงเท่ากลิ่นซากุระแสนละมุนของเธอคนนั้น แม้หญิงสาวคนใดจะเซ็กซี่สักปานใด ก็ไม่ทำให้เขาสั่นสะท้านเท่ากับร่างบางที่น่าทะนุถนอมของเธอคนนั้นร่างกายของเขามันยอมรับใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากเธอคนนั้น “นิญาดา”7.00 น.เมื่อหัวหน้าสั่งไม่ให้ใส่ชุดสีสดมาทำงาน นิญาดาจึงเลือกใส่ชุดเดรสสีชมพูหวาน แต่งด้วยลูกไม้ระบายสีขาว ไม่ว่าหล่อนจะอยู่ในชุดไหนก็ไม่ทำให้ความงดงามที่ได้สัดส่วนของหล่อนลดลงแม้แต่น้อยวันนี้ หล่อนตั้งใจมาทำงานเช้าเป็นพิเศษเพื่อจะได้สำรวจโต๊ะเป้าหมาย หาหลักฐานก

วันเสาร์ 18.00 น.แสงสีทองระเรื่อยามเย็น ส่องกระทบรถบีเอ็มสีขาวคันหรู ที่จอดริมรั้วเถาบวบ ซึ่งออกดอกสีเหลืองอ่อน เลื้อยสอดสลับตามแนวรั้วไม้ไผ่สาน บ้านไม้สองชั้นเล็กกะทัดรัดดูอบอุ่นร่างสง่าของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของรถก้าวลงมายังไม่ทันที่เขาจะตะโกนเรียกเจ้าของบ้าน สาวร่างบางก็เปิดประตูรั้วไม้ไผ่ออกมา หล่อนยกมือไหว้อาจารย์หนุ่มเพราะผู้มาเยือนสูงกว่าทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิชายหนุ่มยิ้มรับพร้อมเอ่ย“คุณพ่อกับคุณแม่อยู่ไหมครับ ผมจะขอเข้าไปไหว้ท่าน”อาจารย์เตชินมองสาวในชุดเดรสลูกไม้ แขนกุด สีชมพูหวาน ดวงหน้าแต่งแต้มด้วยสีชมพูอ่อนดูหวานละมุนเข้ากับชุด ยิ่งมองยิ่งหวานจนไม่อาจละสายตาได้“คุณพ่อกับคุณแม่ ไปเที่ยวพม่ากับเพื่อน ๆ ค่ะ ท่านบอกทริปนี้เพื่อไหว้พระขอพรโดยเฉพาะ อีกสองสามวันถึงจะกลับมาค่ะ”นิญาดาตอบ สบตาคนตรงหน้า หล่อนไม่คิดว่าเขาจะมาตามนัดจริง ๆ รถที่จอดริมรั้ว กับถนนลูกรังดูจะขัดกับความหรูหราของรถราคาหลายล้านยิ่งนัก“เสียใจจัง ผมตั้งใจจะมากราบท่าน”ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับโอบเอวบางกระชับเข้ามาใกล้ ขณะที่เดินนำหญิงสาวไปยังประตูรถอีกฝั่ง“ดีแล้วล่ะค่ะ ที่อาจารย์ยังไม่เจอท่าน เพราะนิเองก็ยั

อาจารย์เตชินหยัดกายขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอย่างพอใจ มือแกร่งรีบปลดพันธนาการออกจากร่าง แววตาคมจับจ้องร่างอรชรที่ยังอ่อนระทวย หอบหายใจถี่ไม่ช้าร่างกำยำเปล่าเปลือยก็ทาบทับลงบนร่างเล็ก มือร้ายค่อย ๆ แกะกระดุมทีละเม็ด เผยให้เห็นทรวงอกอวบ ขาวนวลเบียดแน่นอยู่ในช่อบราเซียร์ลูกไม้มือแกร่งกระตุกผ้าลูกไม้ออกอย่างชำนาญเผยให้เห็นเนื้อสาวขาวนวล และรอยรักที่เขาฝากไว้เมื่อครั้งก่อนยังพอจะมองเห็นเลือนราง ยิ่งกระตุ้นให้เขาอยากประทับรอยรักซ้ำให้ชัดเจนยิ่งขึ้น เพื่อตีตราเป็นเจ้าของเรือนร่างนี้แต่เพียงผู้เดียวมือเขาลูบ เล้าโลมยอดทรวงสีชมพูอย่างยั่วเย้าจนเคร่งครัดชูชัน แล้วปากร้ายของเขาก็ประกบยอดบัวตูมสีชมพูชูชัน ขบกัดดูดดึงราวกับทารกกระหายหิวนมมารดา จนหล่อนส่งเสียงครวญครางอย่างรัญจวนใจ หล่อนวาดแขนทั้งสองรัดรอบศีรษะของเขา ดึงตัวเขาเข้ามาชิด ชิดมากจนเกือบหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกัน“อ่า อื้ออ”เขาไล้ลิ้น ขบกัด จากยอดอก เรื่อยมาที่หน้าท้องแบนราบ จนมาถึงจุดกลางกายสาว นิ้วร้ายเกี่ยวบิกินีลูกไม้สีขาวออกไป เผยให้เห็นพุ่มกุหลาบงามที่เต็มไปด้วยน้ำค้างชุ่มจนฉ่ำ น้ำค้างแสนหวานที่เขาเป็นผู้บรรเลงมันออก

“ทั้งหวาน ทั้งกรอบใช่ไหมล่ะ”นิญาดาพยักหน้า ผักที่ปลูกกินเองมันดีอย่างนี้นี่เอง“ผมชอบทานผัก เมื่อก่อนไปซื้อที่ตลาด แม้ว่าจะดูสดแต่ความจริงไม่ใช่ ทั้งเหนียว ทั้งเต็มไปด้วยสารเคมี ทานไปนาน ๆ สะสมในร่างกายสักวันพี่คงป่วย ก็เลยลองมาปลูกกินเอง แล้วก็พบว่า การปลูกผักกินเองนอกจากจะได้ทานผักสด ๆ ปราศจากสารพิษแล้ว ยังได้เพิ่มพลังชีวิตอีกต่างหาก”คนฟังตาโตกว่าเดิม ทวนคำที่ไม่อยากจะเชื่อ“เพิ่มพลังชีวิต?”“ใช่ เพิ่มพลังชีวิต เพราะปลูกด้วยมือของเรา และได้เฝ้าดูมันเติบโต ถ้าทานไม่หมดบางทีพี่ก็เก็บไปแบ่งให้เพื่อน ๆ อาจารย์ที่คณะทานด้วย ทุกคนติดใจกันใหญ่ เป็นความสุขอีกอย่างที่เติมลงในหัวใจเรา”นิญาดายิ้มให้อาจารย์เตชิน ตาคมสบตาหวานพร้อมรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น ราวกับพระอาทิตย์ยามเช้า“นิก็เหมือนกับผักที่พี่ปลูก ปลูกด้วยหัวใจ สด กรอบ”มือเรียวแกร่ง ไล้แก้มนวล เปล่งปลั่ง สีชมพูระเรื่อเพราะคำพูดหวานหู“นิ ไม่ใช่ผัก เคี้ยวไม่ได้ จะกรอบได้ยังไงคะ”คนไม่ใช่ผัก แกล้งแหวดับความเขินชายหนุ่มหัวเราะคนแสร้งว่าแล้วดึงร่างบางขึ้นมานั่งบนตัก ร่างบางแนบชิดอกแกร่งที่อัดแน่นด้วยกล้ามเนื้อ ไออุ่นซึมซาบผ่านผ้าสู่