All Chapters of ซ่านรักซากุระเดือนห้า: Chapter 31 - Chapter 40

มือเล็กเกาะกุมมือใหญ่ไว้ เนื้อเนียนของแผ่นหลังแนบชิดกับแผงหน้าอกกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่ง ราวกับว่าร่างกายที่โอบกอดหล่อนไว้จะสามารถเป็นที่พักพิงและคุ้มภัยให้หล่อนได้เสมอร่างบางเบียดกายเข้าไปมากยิ่งขึ้น เพื่อซึมซับไออุ่นจากกายแกร่งให้ได้มากที่สุด หล่อนหลับตาพริ้มฟังเสียงหัวใจของเขาที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกันกับหล่อน อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ตรงที่มีอกอุ่นให้แอบอิงตรงที่มีลมหายใจเดียวกันตรงที่มีเพียงเขาและเธอเขาเป็นดั่งเจ้าชายในฝันของสาวหลาย ๆ คน ยิ่งตอนนี้เขาได้เลื่อนตำแหน่งเป็นถึง “รองศาสตราจารย์” ที่อายุน้อยที่สุดในมหาวิทยาลัย ต่อไปเขาก็คงได้เป็น “ศาสตราจารย์” แต่หล่อนกลับเป็นแค่เจ้าหน้าที่ตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ที่แม้แต่การขึ้นขั้นเงินเดือนยังอยู่ในกำมือของหัวหน้าสำนักงานสิ่งเหล่านี้ คอยย้ำเตือนหล่อนเสมอ ๆ ทำให้ไม่แน่ใจว่าคำที่เขาพร่ำบอกรักจะเป็นความจริงหรือแค่คำลวงอันหวานหูหากวันหนึ่งเขาทิ้งไป หล่อนจะทำเช่นไรเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทำให้นิญาดาตัวสั่นนิด ๆ วงแขนแกร่งกอดกระชับแน่นขึ้น จมูกโด่งคมฝังลงที่ซอกคอ“หนาวหรือ?”เสียงทุ้มกระซิบแนบเนื้อนวล“นิดหน่อยค่ะ”หล่

ณ ต้นไม้ใหญ่ข้างตึกสำนักงานอธิการบดีแสงแดดยามบ่ายร้อนระอุ แต่ยังไม่ระอุเท่ามวลอากาศที่ลอยอบอวลระหว่างผู้หญิงสองคนใต้ร่มไม้แห่งนี้สาวสวยคนหนึ่งใส่ชุดสูทสีขาว สูงสง่ายืนกอดอก สายตาทอดไปยังผืนน้ำเบื้องหน้า ผู้หญิงอีกคนตัวเล็กกว่าในชุดเดรสสีนู้ดขับให้ร่างอรชรดูบอบบางยิ่งขึ้นสาวสวยในชุดสูทสีขาวยื่นกระเป๋าสตางค์สีแดงใบเล็กให้นิญาดา“ยินดี ที่ได้พบกันอีกครั้ง นี่กระเป๋าเธอ… ลืมไว้ที่บ้านคู่หมั้นฉันเมื่อวันก่อน”นิญาดายื่นมืออันสั่นเทาไปรับกระเป๋าสตางค์คืน หล่อนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำหล่นไว้ที่บ้านอาจารย์เตชินผู้หญิงที่เอากระเป๋ามาคืนให้เธอ คือ คู่หมั้นของคนที่เธอรักสุดหัวใจจริง ๆ ใช่ไหม?หัวใจมันค้านกับคำตอบของสมอง หล่อนยังไม่อยากเชื่อ!“ต้องขอบคุณกระเป๋าของเธอนะ…. ที่ทำให้เราได้เจอกันอีกครั้งในวันนี้…. ฉันชื่ออรนุช นามสกุลไม่ต้องรู้จักหรอก เพราะอีกไม่นานก็คงจะต้องใช้นามสกุลเดียวกันกับสามี”หญิงที่ชื่อ “อรนุช” เน้นประโยคสุดท้าย แล้วหันมาจ้องตากับหญิงสาวร่างเล็กที่เจอในบ้านว่าที่สามีของเธอเมื่อวาน!ถึงแม้จะรู้ว่าเขาเป็นหนุ่มเพลย์บอย แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เขาจริงจังขนาดพาเข้าบ้าน ผู้หญิงตรง

แม้โกโก้ร้อนในแก้วหอมกรุ่นจะถูกวางตรงหน้าหญิงสาว แต่เจ้าตัวยังคงนั่งนิ่งราวกับว่าไม่รับรู้ต่อสิ่งใด ๆ ดวงตาแดงระเรื่อก้มมองที่โต๊ะ ภายในแววตานั้นว่างเปล่า ว่างเปล่าราวกับว่าจิตใจของหล่อนหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งทิ้งไว้เพียงร่างกายที่ยังนั่งซึมกะทืออยู่ตรงนี้“ดื่มโกโก้ร้อน ๆ สักหน่อยนะครับ พี่นิจะได้รู้สึกดีขึ้น”ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเอื้ออาทร แต่คนที่อยู่อีกโลกหนึ่งเหมือนจะยังไม่กลับมา ร่างบางยังคงนิ่ง“พี่นิครับ ที่พี่นิร้องไห้เพราะอาจารย์เตชิน ไม่ใช่เพราะหัวหน้ากีดกันไม่ให้พี่ทำงานสำคัญ ใช่ไหมครับ?”คำถามที่สะกิดแผลสด ๆ ในหัวใจนิญาดา ส่งผลให้น้ำใส ๆ ไหลรินอีกครา ชายหนุ่มผู้เอ่ยถามจึงแจ้งชัดในหัวใจว่าคำตอบคือใช่!“ผมจะไม่ถามพี่นินะครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมแค่จะบอกว่าผมพร้อมจะอยู่เป็นเพื่อนและช่วยเหลือพี่เสมอ”เขาเอื้อมมือมากุมมือบางไว้หลวม ๆ เพื่อยืนยันในสิ่งที่เขาพูดนิญาดาเลื่อนมือบางออกจากการเกาะกุม แล้วปาดน้ำตาทิ้ง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกยาว ๆ เพื่อเรียกสติที่จมปลักกับความทุกข์ขึ้นมาหล่อนยกโกโก้ร้อนที่เริ่มอุ่นขึ้นดื่ม ความหวานปนขมนิด ๆ เคลื่อนลงสู่กระเพาะแล้วไหล

เมื่อวางสายจากภีมเขาก็โทรติดต่อ อาจารย์เตชิน ทันที แต่โทรเท่าไหร่ ๆ คนเป็นเพื่อนก็ไม่ยอมรับสายสักที ความกังวลเริ่มก่อตัวขึ้นทุกที ทุกที เพราะเขารู้ดีว่าคนเป็นเพื่อนอารมณ์ร้อนแค่ไหน ภายใต้หน้ากากเย็นชามีภูเขาไฟขนาดมหึมาที่สามารถปะทุออกมาได้ทุกเมื่อในเมื่อโทรติดต่อหาเจ้าตัวไม่ติด เขาจึงเปลี่ยนมาโทรเช็กตามร้านเหล้าทุกแห่งที่เขาและอาจารย์เตชิน มักจะชวนกันไปเสมอ ๆ แต่ได้รับคำตอบคือ ไม่พบเจ้าตัว!“ไอ้บ้าชินเอ๊ย! ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน? พอเกิดเรื่อง แล้วเป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า”ดร. พงษ์ สบถ แล้วเดินจ้ำอ้าวไปที่รถ ท้ายที่สุดเขาก็บึ่งรถมาถึงหน้าบ้านอาจารย์เตชินแป๊ด! แป๊ด! แป๊ด!ดร. พงษ์ กดแตรดังกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าประตูเหล็กดัดหน้าบ้านยังปิดสนิท แล้วสายตา ดอกเตอร์หนุ่มก็เหลือบไปเห็นรถเบนซ์สีขาวคันงามของคู่หมั้นผู้เป็นเจ้าของบ้าน“อ้าว... เฮ้ย! ไอ้ชิน! แย่แล้วไหมล่ะ ไม่ใช่แกโดนยัยหมวยจอมหยิ่งงาบไปแดกจนไม่เหลือซากแล้วรึ!?”ดร. พงษ์ อุทานกับตัวเอง แล้วรีบลงจากรถเพื่อหาทางเข้าไปในบ้านเขาวิ่งไปเขย่าประตูเหล็กด้วยหวังว่ามันจะเปิด แต่มันก็ไม่ขยับ ชายหนุ่มเดินกลับไปกลับมาเหมือนหนูติดจั่นจนเหลือ

“ภะ ภีม”ดร. พงษ์ ส่งเสียงอย่างเว้าวอน จนภีมต้องยิ้มให้ ขณะที่มือเรียวฉีกซองถุงยางอนามัย.... แล้วดึงแผ่นยางวงกลมสีเนื้อวางไว้บนริมฝีปาก แล้วก้มลงรูดใส่ถุงยางให้แก่นกำยำด้วยปากจนร่างแกร่งยกสะโพกขึ้นรับด้วยความสยิว“อื้อ...”“อาวุธ.. พร้อมรบค่ะ”ภีมถอนปากออก เผยให้เห็นแก่นกายกำยำพองโตภายใต้ถุงยางที่มีหนามออกมารอบแก่นชูชันราวกับตะบองยักษ์“ของเล่นใหม่หรือจ๊ะ”ดร. พงษ์ มองแก่นกายของตนที่ถูกแปลงให้เป็นอาวุธร้าย การร่วมรักกับภีมทุกครั้งแปลกใหม่เสมอนี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาหลงรักหนุ่มน้อยคนนี้จนไม่คิดจะมีใครอีกแล้ว“ใหม่.. แล้วแซ่บเว่อร์”ภีมหมอบตัวลงในท่าคลานยกก้นขึ้นสูงจนหน้าแนบเตียง ดอกเตอร์หนุ่มเสียบเข้าทางด้านหลังใช้เข่าดันขาเรียวให้แยกออกมากยิ่งขึ้นเผยให้เห็นรูสวาทสีชมพูระเรื่อ ชายหนุ่มจึงจับอาวุธสวมเกราะหนามถูไถร่องสวาท.... น้ำหล่อลื่นจากถุงยางช่วยให้ช่องสวาทชื้นขึ้นจนหน้าเข้าไปค้นหาเมื่อแก่นกายเสียดสีกับร่องสวาทจนร้อนฉ่า... พลังงานที่อยู่ข้างในอัดแน่นจนแข็งดุจหินผา.... ดอกเตอร์หนุ่มจึงดันแก่นกายระอุเข้าร่องสวาท.... หนามของอาวุธร้ายครูดกับรูสวาทเพิ่มความเสียวซ่านให้แล่นแปล